To sink or swim

Het liefst was hij direct terug gegaan naar het Shadowclankamp, maar ook hij wist wel dat dat niet mogelijk was. Cobra had hem harder toegetakeld dan hij had verwacht en wist dat hij risico zou lopen om weer te gaan bloeden als hij nu ging. Hoe graag hij ook terug wilde zijn in het kamp waar al zijn kittens nu waren, waar het dode lichaam van Southernwolf mogelijk nog was. Hij had niet eens fatsoenlijk afscheid kunnen nemen van hem en dat besef begon langzaam tot hem door te dringen. Wat voor een vader was hij als hij niet eens zijn eigen zoon zou kunnen begraven? Het was duidelijk dat hij de clan gefaald had of in ieder geval de paar die nog aan zijn kant hadden gestaan. Hij wist niet eens meer wie er echt te vertrouwen was van al zijn clangenoten. Het leek er in ieder geval op dat er twee te vertrouwen waren, ze hadden hem tenslotte hier gebracht. Alleen vroeg hij zich wel af wat de rest van de clan wel niet moest denken over het feit dat hij hun achtergelaten had. Hij liet zijn blik wat rond het Riverclan kamp gaan. Het was zo anders dan het Shadowclan kamp, maar ergens leek het er ook op. Tenslotte werkten ze net zoals dat Shadowclan deed. Het was ergens een wonder dat ze hem hier hadden genomen, maar ze hadden nog wat gehad om terug te vragen van ze, dus dit was de enige optie geweest.


[Shrimppaw]

De crèmekleurige Apprentice wende er elke dag een beetje meer aan, die ShadowClanners in het kamp. BloodClan bleef door haar koppie spoken. Angst, maar ook hoop. Ze zuchtte en liet haar ogen het kamp door gaan. Ze zag de Deputy van ShadowClan langs de rand zitten, het leek erop dat hij al een stuk beter opgeknapt was. Ze glimlachte lichtjes en liep op de kater af. 'Hallo, Acorndust.. Ik hoop dat je wonden al wat genezen zijn,' miauwde ze en ze knikte hem lichtjes toe.

Hij merkte op dat een van de Riverclanapprentices naar hem toe kwam lopen. Als hij de leeftijd in moest schatten, dan was deze nog niet zo lang een apprentice. Zijn eigen kittens waren niet veel ouder, maar zaten wel in het Shadowclankamp met al die Bloodclanners. De gedachte alleen al deed hem zijn ogen wat vernauwen, hij wilde het liefst zo snel mogelijk terug, maar wist dat dit niet mogelijk was als hij niet ergens dood wilde bloeden voor hij überhaupt wat geprobeerd had. "Niet snel genoeg," Zuchtte hij dan ook als reactie naar de apprentice toe. "Wat is je naam?" Van de warriors en de oudere apprentices wist hij de meeste wel, maar als het om de jongere ging niet en het was ook niet alsof hij de namen had opgevangen toen hij net in het kamp gebracht was. Het was al lastig genoeg geweest om alles mee te krijgen dat belangrijk was in de staat dat hij was.

De grote kater vernauwde zijn ogen wat. Was dat naar haar gericht? Shrimppaw werd er een beetje ongemakkelijk van. Misschien wilde hij wel helemaal niet dat ze tegen hem praatte. Misschien was ze hem wel tot last nu. 'Niet snel genoeg,' zuchtte de kater op haar vraag. Lichtjes knikte ze. Dat kon ze wel begrijpen, hij wilde natuurlijk weer graag terug naar zijn kamp. 'Wat is je naam?' vroeg hij toen.
Ze keek op naar hem. 'Uhm.. Shrimppaw, meneer,' miauwde ze. Ze wilde graag vragen naar BloodClan, en dan vooral een specifieke BloodClanner. Ze wilde nog steeds niet helemaal accepteren dat dat de Clan was waar haar zus voor gekozen had... Ze wilde ook graag weten of ze daar was, aangezien zij daar ook heen zou gaan. Een beetje zenuwachtig kneedde Shrimppaw de grond, maar uiteindelijk had ze toch voldoende moed bij elkaar verzameld. 'Uhm.. Meneer, mag ik u wat vragen?' vroeg ze. 'Weet u... Weet u of u mijn zus heeft gezien?' Ze was even stil, voordat ze realiseerde dat hij natuurlijk geen idee had wie haar zus was. 'Uhm, Skadi, heet ze nu.. Ze is een calico..' Hoop en angst ging door haar lichaam heen terwijl ze zenuwachtig op zijn antwoord afwachtte.

De naam van de apprentice was Shrimppaw, dat zou hij proberen te onthouden mocht het later ooit nog nodig zijn. Het bleef ergens apart om met 'meneer' aangesproken te worden door de jongere Riverclankatten, maar het betekende dat ze op zijn minst manieren kenden, wat sommige Shadowclanners absoluut niet hadden. Of in ieder geval bleven die manieren aanhouden tot Shrimppaw vroeg of ze hem wat kon vragen. Hij knikte kort als teken dat ze verder mocht gaan. Hij had namelijk werkelijkwaar geen idee waar de apprentice over zou beginnen. Het konden zoveel dingen zijn als je het hem vroeg. Alleen de eerste vraag die ze stelde verwarde hem iets. Haar zus? Wie was dat überhaupt? Skadi? Had hij die naam gehoord? Er waren tenslotte genoeg calico poezen geweest, dus dat vertelde hem niet genoeg. "Dat weet ik niet zeker." Antwoordde hij dan ook. "Er waren ook aardig wat katten, dus het kan best zijn dat ze me niet is opgevallen." Vooral omdat hij voornamelijk alleen maar oog had gehad voor de leader van Bloodclan en misschien Tallstar wanneer die tevoorschijn was gekomen. De verrader.

Acorndust leek verward bij haar vraag, wat ze maar al te goed kon begrijpen. Ze had hem ook niet heel handig gesteld, nu ze er beter over nadacht was het wel logisch dat hij niet zomaar haar zus of iemand genaamd Skadi kende. 'Dat weet ik niet zeker,' antwoordde de kater dan ook, en Shrimppaw knikte kort. 'Er waren ook aardig wat katten, dus het kan best zijn dat ze me niet is opgevallen.' Shrimp knikte nogmaals. 'Ja.. Dat begrijp ik.. Ze is ontvoerd door een BloodClanner, ik.. Ik ben benieuwd of ze ook meegevochten heeft.' Dat de jongere katten niet meegevochten hadden wist ze natuurlijk niet, in haar ogen waren alle BloodClanners sterk, en ze had ook behoorlijk zelfverzekerd geleken toen ze haar weer voor het eerst zag. Ze wendde haar blik naar de grond. 'Ik hoop dat haar niets is overkomen..' Natuurlijk was ze een BloodClanner nu, maar ze had nog steeds liefde en hoop voor haar zus. Misschien zou ze toch ooit nog terug willen komen.

Haar zus was ontvoerd naar Bloodclan? Dat gebeurde dus af en toe nog steeds blijkbaar. Zelf hadden ze een warrior gehad die meegenomen was, maar jonge katten als de apprentice naast hem was al een tijd geleden. Hij had haar misschien meer willen kunnen vertellen, maar dat kon hij niet. Als hij ook eerlijk was, dan was hij niet eens zeker of een jonge kat die meegenomen was naar Bloodclan wel zou leven nog. "Dat kan ik helaas niet zeggen." Hij ging haar ook geen valse hoop geven hier. Er waren veel katten geweest en van de meeste wist hij de namen ook niet, naast de belangrijke dan. "Is ze al lang geleden meegenomen?" Want hij achtte de kans groter dat haar zusje meegevochten had als ze er al langer was. Bloodclan leek namelijk niet heel veel te geven om de leeftijd van katten en verwachtte dat apprentices al volledig mee konden vechten.

'Dat kan ik helaas niet zeggen,' vertelde de kater haar. Shrimp zuchtte en knikte. Ze was ergens wel teleurgesteld, ze had gehoopt dat iemand haar zusje had gezien. Maar ze snapte ook wel dat in het heetst van de strijd je niet zomaar een specifieke kat kan opmerken. En al zeker niet weten dat dat toevallig ook de zus was van Shrimppaw, uit RiverClan. Nee, ze nam het hem niet kwalijk. Maar ze had gehoopt op een ander antwoord. 'Is ze al lang geleden meegenomen?'
Shrimp knikte. 'Drie manen al.' Misschien niet erg lang geleden voor sommige, maar haar halve kitten tijd heeft ze zonder haar moeten doen. Niet dat ze erg afhankelijk was geweest van Crabkit, maar het was wel haar zusje, haar familie. 'Ze had Apprentice moeten worden samen met mij en onze broer...'

Drie manen, dat was zeker voor een jonge apprentice al een lange tijd. Voor hem was dat amper nog tijd, maar dat kon voor een jonge kat veel impact hebben. Vooral gezien ze dan nog kittens geweest waren toen het gebeurd was. Het deed hem wel afvragen wat kittens buiten het kamp hadden gedaan, want hij zag niet hoe een bloodclanner kittens van binnen in het kamp zou kunnen stelen, maar daar zei hij verder maar niks over. "Bloodclan zou hun poten gewoon thuis moeten houden," Gromde hij dan ook lichtjes. Het was al erg genoeg dat ze kittens aan het stelen waren in een andere clan, maar om ook nog zijn clan over te nemen. Dat kon gewoon niet. "Wie weet zien we haar wanneer we terug gaan." Ook al wist hij niet zeker of Bloodclan zulke jonge katten in een gevecht zou gooien, maar het zou hem in ieder geval niks verbazen.

'Bloodclan zou hun poten gewoon thuis moeten houden,' gromde de kater lichtjes. Shrimppaw keek op en zuchtte met een knik. Dat zouden ze zeker moeten doen ja. Waarom hadden ze überhaupt kittens nodig? Wat haar betreft was die BloodClan al veel te groot. 'Wie weet zien we haar wanneer we terug gaan.' Shrimps oogjes lichtte wat op. 'Ja.. Misschien wel,' miauwde ze. 'Ik hoop dat ze mee terug wil... De vorige keer wilde ze dat niet,' verzuchtte ze. Nee, dat was geen goed gesprek geweest. Het had totaal niet gegaan zoals ze had gedacht, of gehoopt.

Ze zouden zo snel mogelijk terug moeten gaan, dat was een ding dat zeker was. Bloodclan verdrijven was belangrijk, maar zorgen dat Tall er niet weer vandoor ging met al die levens was ook belangrijk. Hij kon moeilijk een clan gaan leiden met maar een leven, vooral een die hij niet kon vertrouwen. Wanneer hij weer bij de clan was zou hij er zeker van moeten zijn dat ze hem niet zomaar weer zouden gaan verraden. Voor hij hier verder over na kon denken sprak de apprentice weer. Over hoe ze hoopte dat haar zusje mee terug zou willen gaan ondanks dat ze dat de vorige keer geweigerd had. Hij kon nu hard zijn en haar vertellen dat dat niet heel waarschijnlijk was als ze al een keer geweigerd had, maar dat kon hij de apprentice niet echt aan doen. "Dat is aan haar om te beslissen." Was dan ook het enige dat hij zei. En als ze verraden werd door haar zusje, dan was het niet anders.

_{Maar je moest hoop niet opgeven, toch? Misschien zou ze nu wel mee willen gaan? Dat haar gedachte veranderd was? Misschien zag ze dit als nog een soort reddingsactie, een teken dat haar siblings om haar gaven. Zij was immers de enige reden dat ze zo impulsief had gevraagd of ze mee mocht gaan. 'Dat is aan haar om te beslissen,' zei de kater, en dat was ook het enige wat hij zei. Maar Shrimp wist dat hij gelijk had, en veel meer kon ze er ook niet aan doen was ze bang. Ze zuchtte en knikte. 'Ja, ik ben bang van wel...' Ze kon nog wel langer verdrietig zijn over haar zus, maar dacht niet dat de ShadowClanner daar op zat te wachten. 'In ieder geval uh, ik hoop dat alles goed gaat met de aanval... Ik zal mijn best doen om Coyotespirit te helpen met de kruiden en gewonden,' miauwde ze dus met een knikje. Dit ging immers ook niet alleen maar om Crab, ze zou er ook zijn om te helpen.}

Het kon lastig te accepteren zijn wanneer een familielid besloot om in Bloodclan te blijven. Hij zou de poes geen tweede kans hebben gegeven, dat wist hij wel. Hij zou haar verbannen hebben, net zoals hij had gedaan met elke Shadowclanner die hem openlijk verraden had. Maar dit was Riverclan, dus dat was niet aan hem. Hij besloot er ook niks over te zeggen en luisterde waar de apprentice nu over begon. Hij hoopte ook dat alles goed ging, maar het was onvoorspelbaar wat er zou gaan gebeuren. Hij kon wel willen doorgaan tot hij erbij neerviel, maar in zijn eentje zou dat niet zomaar lukken. Dus helaas moest hij daarom de andere clans om hulp vragen. "Het moet goed gaan," En ze moesten Tall niet laten gaan, want anders waren ze alsnog weer terug bij af.

_{Natuurlijk zou ze haar best doen, maar ze hoopte toch wel dat ze niet heel veel moest doen. Wat dat zou betekenen dat het niet goed zou gaan. Ze bad stilletjes naar StarClan, hopend dat het allemaal wel goed zou komen. De kater voor haar zei dat het goed moest gaan. Ze knikte. Hij had natuurlijk veel meer op het spel staan dan Shrimppaw. Dit ging om zijn Clan, de echte Leader had hen namelijk verraden. Shrimppaw vroeg zich af wanneer Acorndust Acornstar zou worden, maar daarvoor moesten ze wel eerst ShadowClan terug heroveren. 'Dat hoop ik voor je. Ik laat je verder met rust,' miauwde ze met een kleine glimlach. Ze boog licht haar kopje voordat ze zich omdraaide en wegliep.}

Het kon niet mis gaan, want wie weet hoe het dan zou gaan? Wat zou er dan van Shadowclan over zijn? Het was iets dat hij niet te veel bij stil moest staan, maar hij kon die gedachte ook moeilijk vermijden. Het kon mis gaan, vooral als nog meer katten hem zouden verraden, maar dat wilde hij niet laten merken aan de andere clans. Dat hoefden ze niet te weten. De apprentice sprak dat ze hem verder met rust zou laten en hij knikte kort naar haar voor ze zich omdraaide en hem met zijn eigen gedachten achterliet.


[Topic uit?]