Born to be dumb

Voor de jonge kater, de kersverse warrior het echt door had gehad, bevond hij zich bij de fourtree's. De jonge kater hoopte er op om Crowcall tegen te kunnen komen. Hij wilde het haar vertellen, kon niet wachten op de volgende Gathering. In de bergen was zij toch de gene geweest die hem het meeste had geholpen. Kort tuurde hij richting het Windclan territorium. Het kon geen kwaad, toch? Als hij even een stukje het territorium introk om opzoek te gaan naar Crowcall. Ze erg kon dat niet zijn. Dus besloot Snowleopard om de grens over te steken en het Moorland op te gaan. De open weide intrigeerde hem. Verwonderd staarde de jonge kater dan ook om hem heen. Met zijn lange poten en slanke lijf zou hij hier enorm tot zijn recht kunnen komen. Al was hij ook wel erg goed in bomen beklimmen. Hij trok een kort sprintje, voelde zijn poten licht worden. Hij spitste zijn oren en trok zijn neusgaten open, opzoek naar de geur van zijn oudere zus.

TAG: @Crowcall
Please even wachten voor iemand Snowleopard van het territorium af jaagt <3

Meestal was de donkere stilte van de tunnels als een veilige omhelzing, maar vandaag had ze behoefte aan lucht, aan wind, aan snelheid. De rende over de velden, haar gedachten voorbij. Ze deed niet eens de moeite onderweg de sporen van konijnen te zoeken. Jagen deden de anderen vandaag maar. Nieuwblad gaf voldoende prooi, de clan zou haar bijdrage niet missen. Plots was er echter toch een geur die haar halt deed houden. Geen konijn, maar een kat, één die ze hier niet verwachtte. De wind droeg de geur van haar broertje. Meteen voelde ze een brok in haar keel komen. Snow... kleine Snow... waar was hij? Waarom was hij hier? Er waren toch geen problemen in ThunderClan? Dustspirit, Ribcage, Stagtine... Waren ze in gevaar? Kwam Snow haar halen? De woorden die Butterstar op de Gathering had gesproken echoden door haar hoofd terwijl ze de geur volgde. Daar! Daar was hij, zijn kenmerkende vacht was van verre te herkennen. Crowcall zette een sprintje in. "Snow!" riep ze. Toen ze dichterbij kwam, zag ze tot haar opluchting dat hij geen paniekerige indruk maakte. Waarom was hij dan de grens overgestoken?

Hij kon haar geur niet oppikken. Misschien waaide de wind in de verkeerde richting. Misschien was Crowcall ook wel gewoon in het kamp van Windclan. Missschien had Snowleopard zich compleet in de nesten gewerkt. Hij werd zich er akelig bewust van dat hij zich op Windclan's territorium bevond, niet op die van Thuderclan, waar hij eigenlijk hoorde. Een zucht rolde over zijn lippen en zijn staart zakte wat naar beneden. Hij begon al te accepteren dat hij zijn oudere zus deze dag niet zou tegenkomen, tot hij ineens haar stem hoorde. Zijn oren schoten enthousiast omhoog. Hij trok een sprintje naar haar toe en zonder enige aarzeling gaf hij zijn zus een kopje. "Crow," miauwde hij blij. "Er is niks ergs... uhm, ik kwam om je te vertellen dat ik nu warrior ben, Snowleopard," miauwde hij vervolgens en duwde zijn borst trots wat naar voren. Nu hij dat had uitgesproken besefte hij dat hij eigenlijk best wel dom bezig was. "Jammer dat het Thunderclan territorium niet zulke open plekken heeft," merkte hij vervolgens op.

Enkel een gewoon bezoekje. Misschien had het haar moeten laten schrikken, misschien had ze boos moeten zijn dat hij zomaar de grens overstak, maar heel eerlijk? Het maakte haar blij. Het betekende zo veel voor haar, meer dan hij misschien besefte, dat hij haar kwam zoeken om haar dit nieuws te vertellen. Dat die tijd in de bergen tot een band tot stand hadden gebracht die zich door de manenlange scheiding daarna niet had laten breken. Ze was soms bang dat ze hen verloor. Dusts terughoudendheid toen ze hem in het kamp van ThunderClan had gezien, Ribs stilte, ze was bang dat ze geen rol meer in hun levens te vervullen had. Maar hier stond hij dan, lachend, trots, speciaal voor haar - hoe kon ze dan iets anders dan vreugde voelen? Gemengd enkel met een lichte pijn omdat hij al zo groot was, haar broertje, al warrior was, en vrees, omdat hij nu zou moeten vechten als een warrior in de volgende oorlog. Ze drukte haar kopje tegen de zijne en gaf hem een lik over zijn oor. "Snowleopard", herhaalde ze trots. Ze hadden mooie namen gekregen, haar broertjes. Snow was ooit zo klein geweest, verzwakt en ziek, ze had niet geweten of hij het wel zou halen, maar hier was hij dan, volwassen, sterk, de naam van een grote kat waardig. Dustspirit, Stagtine, stuk voor stuk goede namen. Enkel van Ribcage vroeg ze zich af waar hij die naam aan te danken had. Hij was stil, gesloten, dat had ze gemerkt, maar de naam had iets onheilspellends. Ze hoopte dat hij niet in die kooi zou blijven zitten.
Haar blik gleed over de vlakte en ze probeerde het eindeloze grasland te zien door zijn ogen. Waar zij leegte zag, zag hij vrijheid. "De velden zijn mooi", miauwde ze. "Maar ik mis de bomen." De grote, rode reuzen, het spel van licht op de grond, het leek haast iets uit een verre droom, nu.

Ergens had Snowleopard wel geweten dat zijn zus goed zou reageren op zijn komst. Ze had voor hem gezorgd, zijn leven gered, toen hij een zwakke, magere kitten geweest was. Zij was daar geweest toen hun vader achter gebleven was in Thunderclan territorium en nu samenliep met de sterren. Ze had zijn rouw begrepen en hij de hare, tot zo ver een kitten dat kon. Toen hij ook nog eens ziek was geworden en het er op had geleken dat het einde van zijn leven echt in zicht was, was het Crowcall die hem terug had weten te trekken, terug aan het eten, terug om toch te willen leven. Het was dan ook een hele opluchting toen Crowcall positief reageerde op zijn komst, ondanks alle risico's die hieraan verbonden zaten. Ze waren familie, grenzen konden hun niet scheiden. Hij snorde daarom ook toen Crowcall haar kopje tegen de zijne duwde en hij leunde in haar omhelzing. Ze sprak zijn nieuwe naam, trots en Snowleopard keek haar met sprankelende ogen aan. "Ik heb je gemist, Crowcall," miauwde hij dan ook. Snowleopard sprak zijn gedachten uit over de velden, lange uitgestrekte weides. Zij miste echter de bomen. "De bomen zijn ook fijn ja... ik kan klimmen," miauwde hij dan ook, alsof hij alsnog gewoon een apprentice was die trots was op alles wat hij had geleerd. "Maar soms voelt het ook enorm belemmerend," sprak hij vervolgens. Het was jammer dat ze gewoon niet alles konden hebben. Het was jammer dat ze als vier clans moesten leven. Een verboden gedachten.

Hij had haar gemist. Waarom deden die woorden haar zo schuldig voelen? Ze had het geprobeerd, ze had het echt geprobeerd. Ze had het harder geprobeerd dan hun vader ooit gedaan had. Maar ze had wel gefaald, en dat zou ze niemand ooit vergeven, ook zichzelf niet.
Ze was blij dat hij had leren klimmen. Het SkyClanbloed stroomde door hun aderen en uitte zich in hun liefde voor hoogte, voor bomen, zelfs bij haar, die het grootste deel van haar leven in een nagenoeg boomloos gebied had doorgebracht. Maar enkel bomen was ook niet alles, liet Snowleopard weten. Ook zonder WindClangenen leek hij aangetrokken te worden tot de open ruimte. Of het echt de heuvels waren die hem aanspraken of enkel hun onbereikbaarheid wist ze niet. "Ik begrijp wat je bedoelt", miauwde ze. Soms leek alles hen te belemmeren. Iedere regel, iedere grens. Er waren zo veel dingen die voor haar zo normaal leken, maar die niet mochten. De open velden leken vrijheid te bieden, maar ze wist dat ze nooit echt vrij zou zijn. Niet in dit leven. Ze glimlachte, het nare gevoel dat in haar omhoogrees wegduwend met haar mondhoeken. "Zullen we een stukje rennen?" stelde ze voor. Als hij even van het WindClanleven wilde proeven, was dit het moment.