[Arcticwolf] Give me the burden, give me the blame

Het nieuwe leven was vreemd. Hij was overladen door de zorgen die Seamist hem gaf. Hoe kon hij ook anders? Ze waren nu officeel een stel tegenover de clan en haar kittens zouden zijn kittens zijn. Ze mochten dan wel niet zijn bloed dragen... hij werd een vader. En ergens was dat toch wel een beetje spannend, en een beetje eng. Vooral omdat hij er zelf zo weinig voor kon doen op dit moment. Die babies zaten nog diep weggestoken in hun moeder en hij was maar een los element rond dit alles heen. Hij wist nog niet eens wie de echte vader was... maar maakte dat ook uit? Ja.. ergens wel. Hij was naar de Nursery gegaan om te vragen hoe het met zijn beste vriend ging, en toen ze bleek te missen was hij maar opzoek gegaan... en nu had hij haar gevonden. Meteen zakte zijn eerste reactie en wat voorzichtig benaderde hij haar. "Hey.. Seamist? Gaat het?" Hij voelde zichzelf heel dom met deze vraag, maar hij wist ook niet beter. Dus duwde hij zijn snuitje zachtjes tegen haar vacht en ging naast haar liggen. "Wil je erover praten?" Oh help, emoties waren helemaal niet zijn beste ding. Laat staan op deze plek... de laatste plaats waar zijn moeder was gezien als hij zijn vader moest geloven. Hij slikte even diep. Niet aan denken, Sea had je nu nodig.

Oh help. Wat moest hij hiermee? Hij was een beetje hopeloos als het ging om al deze emoties, zowel die van hemzelf als die van Sea. Maar hij wist dat hij moest zijn wat hij altijd was, de stabiele rots, de logische, de rustige. En dat was zijn kern ook, wanneer hij zich niet liet verblinden door al het bijzaak. Dus haalde hij even diep adem, en begon haar schoon te poetsen. “Vertel het maar gewoon, opproppen is slecht voor je” fluisterde hij zachtjes. Hij had altijd de neiging zijn toon te verlagen wanneer hij sprak, vooral wanneer hij van zijn normale houding werd afgestoten. De kater zuchtte even en pauzeerde in zijn beweging, om zijn kop op haar schouder te leggen. Ze was normaal zo klein vergeleken met hem, maar ze voelde nog even kwetsbaar.

Dingen werden langzaam weer rustiger voor nu, en Seamist leek zich genoeg op haar gemak te voelen om te beginnen met praten. Zoals het hoorde. Altijd al waren ze eerlijk geweest tegen elkaar, want als beste vrienden niks konden zeggen tegen elkaar, tegen wie dan wel? Toch vielen de woorden hem maar een beetje zwaar. Het was moeilijk om te horen over de kater die haar dit aan had gedaan. Hoe ze nog zo verdomd lief naar hem was. Hoe kon ze zo naief zijn? Hoe kon ze zo dom zijn. Als die kater van haar had gehouden dan was dit nooit gebeurd, dan was ze nooit alleen geweest, dan had ze nu niet hoeven te huilen en zo verdrietig te moeten zijn. Die kater van haar gaf alleen maar ellende. En hij zat in Shadowclan. Meteen probeerde hij lijnen te leggen en zijn vermoeden werd enkel duidelijker gemaakt. Die ene vent die was langskomen tijdens de oorlog. Settleddust… ja, Settleddust. Zou dat hem zijn? Oh hij zou hem wat. Als dat hem was zou hij hem absoluut kapot maken. Seamist, lieve en onschuldige Seamist zo veel kwaad bezorgen. Maar hij kon nu nog niks, want hij had geen zekerheid. Toch wrong het in hem, zelfs al toonde hij het niet en luisterde hij enkel verder. Het was beter als ze hem nog steeds alles zou willen vertellen hierna, dus hij moest oppassen, zijn woorden goed kiezen. “Ik weet zeker dat je nog de kans krijgt om hem te vertellen over de kittens Seamist, Shadowclan zal vast niet lang zo blijven. Als het starclans wil is dat hij het te weten komt, vinden ze wel een manier” Zelfs rampen zoals deze gingen voorbij. Maar haar woorden niet; praat over halfclan kittens verdelen. Wat dacht ze wel niet. De kittens waren er nog niet eens en ze sprak al over ze wegdoen. Hij trok met zijn oor. “Als je mijn mening erover wilt horen..” Begon hij wat voorzichtiger, al voelde hij de woede zijn lichaam en hart vullen. Het liefste wilde hij alles eruit gooien, maar nee, nee dat kon niet. Niet nu. Ze was al zo verdrietig. Dus hielt hij zijn toon zoals altijd, zacht, maar kouder. “Vind ik dat je alle kittens moet houden. Moeders die hun halfclan kinderen opsplitsen houden duidelijk niet van hun jongen. Denk er eens over na. Je hebt net kinderen en dan geef je ze weg aan een ander, waarvan je niet eens weet hoe die zou zijn als een ouder. Je weet niet wie de pleegmoeder word en hoe die je kinderen behandeld en opvoed” Hij voelde de woede veranderen tot een ijzige kou. Nee, Seamist zou dit nooit doen. Ze was vast beter. Dat moest wel. “Je zal dan nooit je kittens leren kennen, je zou ze niet zien opgroeien. Ze zullen dan nooit van je houden, niet echt, want hun pleegmoeder neemt de volledige moeder rol op. Als ze volwassen zijn moet jij en hun siblings tegen hun vechten in de oorlogen. Dat kittens opsplitsen gebeurd enkel onder dwang of door moeders die van hun kinderen afwillen” Hij sloeg kort met zijn staart, alsof hij zijn opgepropte emoties toch op een manier weg moest krijgen. “Maar dat is alleen mijn mening over het onderwerp, ik vind dat je niks verplicht bent, het zijn jouw babies”

Normaal was hij altijd de stille van de twee, waardoor dit allemaal nieuw voor hem was. Toch vond hij dat hij de waarheid sprak. Dat Seamist voor zichzelf moest kiezen, voor haar kinderen, en niet voor zo’n stomme muizengal die haar op deze roze wolk had gezet. Die muizengal zou haar babies ook maar gewoon dumpen bij een voor haar wildvreemde. Dat wilde je toch niet? Hij zou het in ieder geval niet willen als deze kittens van hem waren. Hij reageerde hetzelfde als de poes, met zijn oren in zijn nek, toen ze zich wegtrok. Maar hij verontschuldigde zich niet. Hij wist dat hij de waarheid had gesproken en deze is niet altijd mooi, dat zou ze in haar hart ook wel weten en begrijpen. Toch wilde hij haar ook wel iets tegemoet komen hierin, vooral toen ze weer begon met huilen en haar stem luider werd. Oh nee… “Sea.. shht” Misschien was het maar goed ook dat hij nooit een echte partner zou krijgen, want dit was niet bepaald succesvol. “Hou je kinderen in Riverclan bij je en spreek met Pantherstar af dat ze met hun vader mogen spreken en spelen iedere week of twee.” Hij vond het nog steeds een naar idee, maar alsnog, het was beter dan je kinderen letterlijk cadeau doen aan een ander. Arcticwolf was van de oplossingen, van het rationele, het logische. Emoties kwamen bij hem niet in de weg. “Je hoeft nu nog niet te kiezen” mompelde hij hierna, terwijl hij de rivier opkeek. “De kittens zijn er nog niet, er is nog tijd”

Hij knikte even traag, alsof hij de informatie ook tot zichzelf door moest laten dringen. “Ja je hebt gelijk, sorry…” Mompelde hij, in zijn normale toon. Het was ook zo lastig, deze hele situatie. Maar ze had het toch zelf gedaan en hij kon er ook niks tegen doen. Het enige wat hij kon was rationeel zijn terwijl Seamist leek te verdrinken in haar emoties. Het was voor hem ook niet makkelijk maar hij moest wel. Ze moesten beiden wel doorgaan. En zolang hij er was zou hij ervoor zorgen dat ze niet nog eens zo’n fout zou maken. Zijn meisje hoefde nooit meer zo te huilen, nooit meer bang te zijn dat haar kittens geen thuis hebben. Toen ze tegen hem aan kroop sloeg hij ook zijn staart troostend om haar heen en gaf haar vacht enkele zorgzame likken, in een poging haar te troosten. “De kittens zijn er nog niet Seamist, we hebben nog tijd om te besluiten wat het beste is” Hij drukte zijn snuit tegen haar wang. “Veel is onzeker, maar ik zal je helpen Sea. Als ik iets moet doen hoef je het maar te zeggen en ik doe het” Arcticwolf was een kat die zijn vriendschap en affectie toonde doormiddel van acties, klusjes. Hij was praktischer in doen, iets wat nogal moeilijk was met zo’n emotionele vriendin.