Those we love don't go away

Het begon een traditie te worden nu. Hij was weeral op verboden terrein, de 'wet' aan het overtreden. Er was een tijd geweest dat hij geen stap zou zetten op clan territorium. Dat hij hun grenzen gerespecteerd had, had willen zorgen dat rogues een betere naam kregen. Maar nu dat het weer winter was begon de prooi schaarser te worden en moest hij al zijn bronnen gaan benutten voordat die uitgeput zouden zijn. Toen de haveloze rogue dus ook ontdekte dat de rivier was bevroren voelde hij zich opeens een stuk opgewekter. Dit maakte passeren zo veel gemakkelijker. De vissen in de rivier betekende immers niet voor hem. Hij kon nauwelijks jagen, laat staan vissen. Nee, dat liet hij maar over aan de meesters van de rivier. Riverclan.

Met behoedzame passen, na zorgvuldig het ijs te hebben getest, wandelde hij naar de andere kant. Hij kroop op de oever en stak zijn neus in de lucht. De wind waaide van achter langs hem. Zijn zachtgroene ogen scande het gebied. Wat een geluk, hij was alleen voor nu. Door de windrichting was het onmogelijk voor hem om de kater op te merken die iets verder stroomopwaarts zat. Ach, als er problemen waren ging hij wel rennen. Die clan katten hadden genoeg te sparen. Ze eiste al zo veel op voor zichzelf, zo veel bronnen die benut zouden kunnen worden door andere. Hij was het er mee eens dat clan katten bevoorrecht waren. Zij leefde in een groep, gaven elkaar bescherming en zorgde samen voor eten. Hij was alleen. Zeker mocht hij dan wel een graantje meepikken, zoals de aaseters dat deden?

Na een korte scan besloot hij zijn goede geluk te gaan opzoeken stroomafwaarts. Hij had helaas geen geluk aan zijn zijde toen hij na drie passen een kat opmerkte die van stroomopwaarts zijn kant op kwam. Een nog jonge knul maar met een grote bouw en brede schouders. Vulture bleef dus ook staan en ontmoette de knaap zijn achterdochtige ogen. Wantrouwende ogen alleen gereserveerd voor armzalig uitziende zwervers zoals hij. "Mij nergens mee bemoeien." Antwoordde hij opgewekt. Hij zette een grote pas achteruit om de ander ruimte te geven terwijl zijn lange staart zich ontspannen over zijn rug krulde. Hij wilde eerst eens polsen wat voor soort clan kat hij voor zich had. Het welbespraakte type, of het impulsieve type dat hem zo dadelijk meteen een opdonder verkocht.  

Vulture liet een opgeluchte ademteug ontsnappen. Wat fijn, de knul leek inderdaad welbespraakt. Hij wilde echt niet weer gaan rennen. Hij hield zijn mond wijselijk toen de ander hem erop wees dat hij de grens was over gestoken, en zich dus indirect met hen bemoeide. Dat zag de cyperse kater toch anders. Normalitar zag niemand hem, merkte ze niet dat hij er was tot dat hij al lang en breed weg was. Hij bemoeide zich met niemand. "Ken je Bloodclanners?" Nu was het zijn beurt om argwanend te worden. De vraag kwam uit het niets en stond de gehavende kater totaal niet aan. Maar natuurlijk ken ik ze. Eentje heeft mij ooit eens vermoord, daarna mijn nichtje zwanger gemaakt en haar daarna aan haar lot overgelaten. Een ander heb ik eens gered van een vos, toen van de vedrinkingsdood en toen van een hond, daarna stal ze mijn hart en heb ik haar nooit meer terug gezien. De laatste heeft mijn nichtje vermoord en haar pas geboren dochter van haar buik geroofd. Maar dat zei Vulture natuurlijk niet. "Kennen is een breed begrip, vriend. Herkennen doe ik ze zeker. Ik weet hoe ze ruiken, hoe ze er uit zien, waar ze wonen. Als ik het kan helpen blijf ik zo ver van ze uit de buurt dat ze nooit zullen weten dat ik besta," Vulture zijn gedachten gingen automatisch naar Rosepaw, de dwaze riverclan apprentice die hij tegen het lijf was gelopen een maan terug. Hij vroeg zich af of ze ooit terug was gekeerd van haar voyage met de twee kittens die ze beloofde te redden van de bloodclan, of dat ze lag te rotten onder de wolken, zoals hij had voorspeld.

De zachtgekleurde Riverclanner slaakte een zachte zucht, Vulture zag het verdriet in zijn ogen staan toen de ander het onderwerp verwierp en hem er weer op wees dat hij moest vertrekken. Zo'n abrupte ommezwaai betekende dat er meer aan de hand was. Vulture draaide zijn oren naar achteren, een gevoel van ongemak overspoelde hem. Hij had zo te doen met de ander dat hij niet eens meer hun prooi wilde stelen. Hij zou wel ergens anders gaan zoeken. "Jullie Riverclanners hebben een onverzadigde trek naar de Bloodclan, als je slim bent zet je ze vlug uit je hoofd. Er komt van hen niets anders dan ellende," Zei hij niet onvriendelijk terwijl zijn ogen probeerde die van de Riverclanner te doorgronden. Rosepaw had zo'n vastberadenheid gehad dat ze er alleen voor stond, zo'n onwrikbaar gevoel dat wat ze aan het doen was haar enige keus was geweest. Vulture aarzelde even voor een tel en begon zich toen om te draaien. "Neem mijn woord aan, blijf ver weg van ze. Vergeet ze. Wees wijzer dan de vorige Riverclanner die ik tegen het lijf ben gelopen." Mompelde hij nog even het in het midden latende of de ander zijn advies zou opvlogen of niet. Waarschijnlijk niet. Niemand luisterde ooit naar hem. En kijk waar dat hen had gebracht.

Vulture stopte en keek de ander aan toen hij weer sprak. Hij leek duidelijk wat op zijn lever te hebben, en wie was hij om gewoon weg te lopen? Misschien kon hij nog wel de ander genoeg inpalmen dat hij wat eten kon- Hij stopte zijn eigen gedachten en schaamde zich licht. Nee, hij ging wel ergens anders heen. Hij maakte een schamper geluid toen de ander opmerkte dat hij ze graag opzocht. Het was eerder andersom.. “Vergeten gaat lastig als je elke dag aan ze wordt herinnerd. Als je het elke dag ziet aan de katten waar je om geeft, de pijn die ze nu al bij hen hebben aangericht.” Zijn stem klonk zacht, weer vol verdriet.” Vulture draaide zich nu helemaal om. Hij klonk zó intens verdrietig. Het deed hem een beetje denken aan zichzelf toen hij zijn nichtje was kwijt geraakt. “Ja, ik weet hoe dat voelt..” Miauwde hij zacht. Hij wendde zijn blik respectvol af en keek naar het zacht bewegende vissen onder de bevroren laag van de rivier. “Bloodclan is genadeloos, ze pakken als het kan alles van je af. Ze zijn een plaag op alle katten.” Sprak hij plots. Hij was ze vaak tegen gekomen en elke ontmoeting met hen was afgelopen tot een regelrechte ramp.

Vulture zijn kop schoot meteen omhoog, alert. De stem van de ander klonk zo intens ongelukkig dat het pijn aan zijn hart deed. Hij begreep de pijn. Beter dan hij zou willen toegeven. Met een brok in zijn keel draaide hij zich om en liet zijn oren naar achteren hangen. Zou .. zou er een verband zijn? Tussen de warme kater en Rosepaw? De twijfel begon nu wel toe te slaan bij de haveloze kater. Zijn ogen vulde zich met onzekerheid. Normaal kon het hem geen ruk schelen hoe de wereld van andere in elkaar stortte, daar had hij immer niets mee te maken. Het was gemakkelijk om te doen alsof al het leed in de wereld hem niets deed. Maar dit, dit raakte hem. Zijn dode nichtje lag nog te vers in zijn geheugen gegrift, net als de dwaze apprentice die vast dood was. Ze was er niet in geslaagd om de kittens te redden..

Vulture slikte en schraapte zijn keel. "Het spijt me," Zei hij met een stem die schor was en onvast klonk. Het was er uit voor hij er erg in had. Hij wendde zijn blik af in schaamte. Probeerde zich te herinneren waarom hij alleen leefde. Probeerde zich te herinneren waarom hij Rosepaw niet aan haar nekvel had terug gesleurd. Omdat het niet mijn zaken zijn. Had hij toen gezegd. Nog steeds was het niet zijn zaak, maar in hem begon iets dat in twijfel te trekken.