Its the sunlight that charms us

Shine lag op zijn gemakje in de grot, het was een van die dagen waarop hij niet moest trainen. Mentorloos zijn was nog steeds moeilijk maar ze waren op zoek voor hem. Het waren natuurlijk van die gedachten in zijn kop waarbij hij twijfelde. Maar die dag komt wel, dacht hij maar. Hij moest altijd andere to-be's volgen om te trainen en hun acties na te doen, en soms was dat echt uitputtend. De zwart met witte kater kon best wel wat steun gebruiken, maar deze keer was zijn oudere neef er niet om hem die steun aan te bieden want die was ook vertrokken om zijn eigen leerling te trainen. Shine on the outer waves voelde zich soms wel wat eenzaam. Hij keek wat naar de binnenkomende zonnestraal. Het was sun-high in het begin van de mooie newleaf. Het gaf hem wel een beter gevoel dat het wat warmer zou worden, al heeft het niet zoveel effect hier in de mountains. De zwart-witte kater vroeg zich af hoe die zogezegde 'clanlevens' gingen. Al die gedachten... Hij schudde zijn kop wat en stopte eventjes met zo hevig te denken.

[+ Sky •]

De poes kwam naast Shine zitten en gaf hem een lik op zijn oor. 'Moet ik je eens mee nemen naar buiten'vroeg de queen'anders zit je toch te niksen'. 'Je moet niet heel de dag binnen zitten' ging ze verder 'dat is niet goed voor je en ik moet ook even naar buiten. Die kleintjes in mijn buik zijn ze onrustig vandaag, ik kan door hun niet stil blijven zitten'. Ze grinniktte even. 'Dan kan je mij ook eens laten zien hoe goed je al kan jagen'kwebbelde ze verder en met een samenzweerderige knipoog vroeg ze 'en heb je al een poes op het oog'. Dan bleef ze even stil 'ik moet wat minder praten he'

'Goed, ik ga wel mee', zuchtte de kater maar eens. Hij hoopte alleen maar dat hij niet hetzelfde accident zou overkomen als die keer dat de kater met zijn neef naar de rode bossen ging. Maar toen hoorde hij zijn moeder maar vragen of Shine al een kattin in het oog had. De zwart-witte kater had in de laatste tijd zoveel meegemaakt dat hij nooit heeft gefocussed op een of andere kattin. 'Nee, ik ben nog niet geinterresseerd in kattinnen', zei hij verstandig. Hij was daar toch te jong voor op het moment. De jonge to-be zette zich maar eens recht en zwiepte zijn staart heen en weer, met zijn blik richttend op zijn moeder.

[Als het je niet stoort, geef ik je trouwens wat tips om het wat duidelijker leesbaar te maken ^^, want het bracht me eventjes in de war. Je kan de tekst die de kattin zegt het beste in vetgedrukt maken om het duidelijker te maken en wat spaties laten achter wat je hebt gezegd, voor de rest raad ik je ook aan je kattin wat meer te beschrijven wink

]

danku)
De witzwarte poes stond snel op. Zelf was ze ook blij dat ze er op uitging, de laatste tijd was ze de grot bijna niet uitgeweest door de kittens in haar buik. Ze zou mischien zelf niet jagen met haar dikke buik, maar dat betekende niet dat ze niet mee ging wandelen en aanwijzingen geven. 'Waar zou je willen jagen' vroeg de queen 'we kunnen in de buurt van the rapids gaan jagen of bij de rode bossen'. De poes was nu al enthousiast. Maar dan voelde ze een stampje in haar buik en ze kreunde zachtjes.

'Misschien bij de rode bossen', antwoorde de kater. Daar was er veel meer prooi te vinden, en zeker nu dat newleaf is begonnen. Hij ging zelf ook opstaan en hoorde Sky wat kreunen. 'Hoe lang zitten die kittens al in je buik?', vroeg Shine maar eens. Hij wilde zeker zijn dat ze niet zou bevallen midden in het rode bos, want dat zou ongemakkelijk zijn. De zwart-witte kater richtte dan zijn gele kijkers naar de uitgang, waar hij elk moment naartoe kon trippelen.

'Ik weet het niet echt, maar ik ga heus niet in het bos bevallen hoor' zei de witte poes alsof ze zijn gedachten had gelezen 'Die mormels zaten wat te trappen in mijn buik'. Ze liep vrolijk naar de uitgang van de grot. Het geluid van de waterval weerklonk in haar oren. Ze rook de verse geuren van alle katten die hier in de grot woonden. Alles hier maakte haar super blij. En binnenkort zijn deze lieve kittens hier samen met hun broertje aan het spelen,dacht ze.

Ze trippelden beiden naar de uitgang. 'Dus eerst moeten we die richel op door het gebruik van kleine sprongetjes', zei de zwart-witte kater en ging verder. 'Als je niet kan springen weet ik nog een omweg'. De kater hoopte wel dat ze via de richel konden, want die weg was korter. Alhoewel hij er ooit van af was geslipt, maar dat was tijdens een kleine regenstorm. Shine On The Outer Waves keek naar de lucht. De zon was al wat voorbij sunhigh. Dus ze zouden wat moeten opschieten als ze tegen de avond terug bij de grot wilden zijn. Natuurlijk wilde Shine deze wandeling niet te lang maken.

'Zo dik ben ik nu ook wel niet hoor' lachtte de queen. Ze sprong de richel op en met enkele sprongetjes stond ze boven. 'Hup hup, haast je een beetje' met die woorden tuurt ze de hemel af. Ze wist vrijwel zeker dat er adelaars en havikken in de buurt waren. En ja, in de verte zag ze een zwarte vlek hoog in de lucht cirelen. Hopelijk heeft die geen nest in de buurt. De stip schoot naar beneden, waarschijnlijk om een prooi te vangen. Ze keek terug naar Shine, haar lieve mentorloze zoon. 'Ik wou dat ik je meer kon trainen maar dat gaat moeilijk' zuchtte ze met een nep boze blik op haar buik.

Achter zijn witte moeder sprong de zwart-witte to-be ook de richel op. Toen Shine die arend in de lucht zag, was hij best wel wat bang. Want zijn mentor was er ook door eentje overleden omdat hij erg klein en opvallend was. De jonge zwart-witte kater trippelde wat vooruit waardoor hij zijn moeder voorstak en bereikte hij zo als eerste het meer om wat te drinken. Hij bukte zich en begon te drinken. Shine had altijd wel een angst in zijn hoofd, en de huidige was of het water giftig was. De zwarte to-be was natuurlijk een kleine overdenker en dacht altijd aan mogelijke gevaren. Toen hij klaar was likte hij zijn mond nog eens af en zei verder niets.

Ook Sky stapte naar het meertje en ze nam een slok water. Ze keek liefdevol haar zwarte zoon aan en keek naar de lucht de stip was nergens meer te bekkenen. Waarschijnlijk zit hij weer in zijn nest. Ze snoof in de koude lucht van de bergen. 'Er is geen vogel meer te zien, het is veilig' zegt de voormalig prey hunter. 'Kom we gaan snel naar het bos anders kunnen we niet meer jagen omdat we terug moeten'. Ze trippelde met opgewekte pasjes naar het bos?

Ze trippelden samen wat verder en daar zagen ze de eerste grote rode bomen van het rode bos. Shine keek wat rond. Nog altijd een pijnlijke herinnering van zijn accident die hier was gebeurd, maar dat zal heus niet opnieuw gebeuren, dacht de toekomstige prey-hunter. Dus hij schudde eventjes die gedachten af en begon te ruiken. De lucht was hier wel verser dan bij het meer. Er zat waarschijnlijk een muis in de buurt. Shine besloop het heel voorzichtig, hopend dat de muis hem niet zag en sprong er met volle woede op. De zwart-witte to-be beet het in zijn nekvel en hij had al een prooi gevangen. Natuurlijk waren muizen wel nog gemakkelijk, vergeleken met die kraai waar hij bijna zijn lichaam voor had gebroken.

'Goed gedaan mijn zoon' zei de poes, haar orangje ogen glommen van trots. Ze spitste haar oren en hoorde een ritseling in een struik. Sluipend kruipte ze ernaar toe. De geur van vogel kroop haar mond binnen. Ze zag de bruine veren van de vogel. Ze zakte in elkaar. Haar sprong was redelijk ver maar ze haalde het en verween in de struik waar de vogel in zat. Na nog geen seconde kon je de noodkreet van een vogel horen; maar die werd al snel gestopt. De witte poes kwam de struik uit met een bruine vogel tussen haar kaken. 'Deze was makkelijk' mompelde ze 'Z'n vleugel is gebroken'. En inderdaad, in de vleugel van de vogel zat een krak.

Shine bekeek die bruine vogel en zag ook dat er een krak inzat. Hij hield de muis die hij had gevangen goed in zijn bek, zodat het er niet uit zou glibberen. Beide hun bekken zaten al vol met prooi dus zouden ze het beter thuis afzetten. 'We kunnen beter terugkeren naar huis nu. De zon is bijna bij de horizon en onze bekken zitten al vol met prooi', miauwde de zwart-witte to-be al mompelend door de prooi in zijn bek.

'Goed idee' zegt de witte poes met oranje ogen. Ze dacht terug aan de vele keren dat ze had gejaagd. Toen haar broer Blizzard zijn poot had verstuikt. Toen ze zelf bijna gepakt was door een havik. Ook die ene keer toen ze de vader van haar kinderen ontmoete. Niet aan hem denken, wees ze zichzelf terecht. Hij was een fout. Alsof ze de gedachten over die ene kater uit haar kop kon schudden, schudde ze haar kop. 'We gaan terug' zei ze waarna ze terug richting de grot liep.

Shine zag Sky haar hoofd schudden. 'Is er iets dat je lastigvalt, een gedachte of een gebeurtenis?', vroeg de jonge kater. Hij kon wel zien dat zijn moeder iets dwars zat. Of waren het de kittens?, dacht hij. De kater wilde alles behalve een ongelukkige moeder hebben. De prooi in zijn bek viel zijn gedachten weer tegen. Ze moesten beiden naar huis gaan, dus begon de zwartwitte kater al met trippelen.

'Wat welnee' zegt Sky snel, te snel. Zelf heeft ze het ook door. Shine mag niets over hem weten, denkt ze zenuwachtig. Ze loopt snel naar de waterval. Hij was een fout. Een super grote mega fout. Niemand mag iets over hem weten. Nerveus neemt ze kleine stapjes. 'Er is helemaal niets hoor, kleintje. Alles is in orde'

De zenuwachtigheid van zijn moeder viel hem niet mee. 'Je kan het me vertellen hoor, ik ben je zoon, dus die kan je toch zeker vertrouwen he?', vroeg de zwart-witte kater daarna. Hij was zelf een gevoelige jongen en kon daarmee wel merken dat er echt iets dwarszat, maar ondertussen zette de to-be ook grote passen om sneller thuis te komen. Shine probeerde wel zijn moeder bij te houden zodat hij haar niet verloor. De zwarte kater ademde de lucht van de bergen in die zo typisch was, en richtte zijn blik op het meertje waar ze ondertussen kwamen.

Onderwerp: Re: Its the sunlight that charms us