The yawning grave

Met een dof gevoel liep Milky naar de elder's den. Ze had vrij gekregen voor een paar dagen van Shatteredice. Of eigenlijk, zo lang als ze nodig had. Want haar moeder was overleden en meer dan dat kon ze er niet van maken. Oh ja, maar niet nadat ze een nieuw nestje kittens had gekregen.. Ze voelde haar wang nat worden en met een woedende veeg met haar poot haalde ze hierover heen. Ze wou niet janken als een kleine baby. Toen ze het nieuws gehoord had had ze haar grote steen gepakt, die ene die ze van Shadefeather gekregen had, en had hem keihard op de grond gesmeten. Ze had bijna haar nagel eraf gebroken door het gewicht ervan. Maar het had een beetje opgelucht. Nu was die opluchting echter weer helemaal weg. Dus liep ze naar haar zusje, haar zusje die ze veel minder zag dan dat ze eigenlijk wou en met wie ze een super band hoorde te hebben want ze waren altijd met z'n tweeën geweest en ze waren allebei verkeerd. Ze liep naar de elder's den om hier haar zus te roepen. "Wis?" Haar stem was breekbaarder dan ze eigenlijk wou.

Ze hoorde haar zus bewegen, waarna haar naam uitgesproken werd. Er zat niets van vreugde in of wat dan ook en Milky kon het begrijpen maar ze wou eigenlijk ook, stiekem, dat Wisteria haar oprecht zou begroeten. Juist nu. Met een zucht liep ze naar voren, ze was niet gewend om hier te lopen dus ging ze langzamer dan normaal. Geconcentreerd bewogen haar oren heen en weer, in de hoop dat ze niets aanstootte. Met iedere stap die ze zette probeerde ze de aarde onder haar te voelen. Het ging steeds beter en ze kreeg een vaag idee waar Wisteria ongeveer zou zitten. Ze liep er naar toe, en ging tegen haar aan liggen. Haar vacht kriebelde een beetje. "Wat nu Wis?" sprak ze, haar stem gesierd door een scherp randje. Niet richting haar zus maar richting haar nieuwe half siblings. Half siblings die ze van d'r leven lang niet wou zien. "Wat doen we nu." Zij waren de schuld van haar moeder's dood. En haar moeder was dom genoeg geweest om zwanger te worden, opnieuw, en weer was er geen vader bekend. Het stak haar en niet zo'n beetje ook. Want door die domme fout was ze nu dood en het was zo ontzettend dom. En Milky voelde pijn maar vooral woede, niet eens zoveel pijn omdat haar moeder overleden was. Want die had ze nooit veel gezien, had ze nooit een goeie band mee gehad. Het voelde alsof ze nu al helemaal was afgezonderd van dat gezin wat ze misschien ooit gehad hadden.

Toen stelde Wis iets voor waar ze nooit aan gedacht had. Weglopen? Een frons trok over haar gezicht. Eigenlijk.. Eigenlijk had ze het hier wel prima. Ze begreep waar haar zus vandaan kwam, maar wat wou ze doen? Zwerver worden en dan? Dan gingen ze allebei ook dood binnen een week. Want Milky kon jagen en vechten, maar niet zo goed, en Wisteria was elder en eigenlijk had Milk totaal geen idee wat haar zus wel of niet kon. "Ik maak plaats voor niemand," snoof ze toen en ze plantte haar kont direct op de grond neer. De volgende suggestie liet haar schrikken, niet eens zozeer door de daad die voorgesteld was maar omdat ze dat nooit van haar zus verwacht had. Opeens was het alsof ze tegenover een vreemde stond, had ze haar zus dan zo weinig gesproken? Dat ze totaal geen idee meer had van wie er tegenover haar stond. "Je wil ze vermoorden," vroeg Milky toen maar op gedempte toon. Want ze had echt geen idee wat ze daarmee moest als dat waar was. "Denk je dat ze daar niet achter komen?"