I'm here for you too

Natuurlijk had hij wel meegekregen wat er gebeurd was. Hij was ook in het kamp geweest toen Stallionstar en Stagstorm naar binnen liepen, staart in staart. Shadefeather wist er al van, dus geschokt was hij er niet van. Maar de reactie van zijn kittens had hem wel iets verbaasd. Maar ach, hij kon het ergens ook wel begrijpen. Maar Shadefeather was vooral van het accepteren, dus voor hem was het best makkelijk geweest.
Maar Gorsepaw was zo te zien ook erg verdrietig. Stallionstar had zijn zorgen al met hem gedeeld. Het gesprek wat ze hadden gehad was blijkbaar ook niet zo goed gegaan. De zwarte kater zuchtte en stapte op de rood-witte Apprentice af. 'Hey, Gorsepaw,' begroette hij hem met een klein glimlachje. 'Hoe gaat het ermee?'

+ Gorsie

Hoe lang was hij bij Fourtrees geweest? Het was heel emotioneel geweest en had hem fysiek gesloopt. Hij was met slepende poten terug in het kamp gekomen, nog rode ogen bewezen dat hij niet lang geleden had gehuild. Hij had een steen in zijn maag. Hij wilde het kamp niet in. Het was net weer zoals de dag dat zijn vader hem had verteld dat zijn ouders uit elkaar waren, maar anders. Want hij was niet alleen verdrietig, stiekem ook een beetje boos. Want hoezo moest dit nu gebeuren? Het leek allemaal nog zo vers. Dat zij allebei door gingen met hun leven en hij leek stil te staan. Hij was aan de rand van het kamp neergeploft, een ongeïnteresseerde blik naar de prooistapel geworpen en zijn blik gefocust op het gras, waar een lieveheersbeestje over een grasspriet liep. Het duurde niet lang voordat twee zwarte poten voor zijn neus stonden. Hij keek omhoog naar Shadefeather, een kater die hij erg mocht, maar hij kon het nu niet opbrengen op te lachen. Hij vroeg hoe het met hem ging. Het leek alsof er stof tussen de tandwielen van zijn brein zaten, want niets kwam in beweging. Er was geen antwoord op die vraag, dus haalde hij zijn schouders op. Wat moest hij ervan zeggen?

De jonge Apprentice leek niet blij, wat hij helemaal begreep. Het was ook niet makkelijk voor zo'n jong ding. Hij zou niet weten hoe het moest voelen, maar hij kon zich wel inbeelden dat het niet prettig was, en dat hij zelf ook verdrietig zou zijn. Gorsepaw haalde alleen zijn schouders op, verder niets.
Shadefeather zuchtte zachtjes en ging naast hem zitten. 'Wil je er met mij over praten?' vroeg hij rustig. Hij had wel het gevoel een goede band te hebben met Gorsepaw, maar hij wilde niet te opdringerig overkomen, zoals soms gebeurde. Hij hoopte dat Gorse zich veilig genoeg voelde bij hem, maar als hij niet wilde praten was dat ook goed.

Shadefeather bedoelde het heus niet slecht, dat begreep hij ook wel. Maar Gorsepaw wilde er niet over praten. Hij wilde een keer dat hij kon stoppen met erover na te kunnen denken. Hij wilde weer dat zijn leven zorgeloos was. Perfect, toen hij een kitten was. Toen het ergste waar hij zich druk over kon maken zijn ceremonie was. Maar nu hij apprentice was leek alles bergafwaarts te gaan. Shadefeather vroeg of hij erover wilde praten. Zijn vermoeide ogen keken op. Hij beet op de binnenkant van zijn wangen. Nee, eigenlijk niet. Maar hij wilde ook niet de zwarte kater laten denken dat hij het niet waardeerde. En hij wilde al helemaal niet weer gaan huilen. ‘Waarover?’ antwoordde hij dan maar ontwijkend, zijn stem nog schor. Daarna keek hij weer voor zijn poten, waar het lieveheersbeestje inmiddels al op de kop aan het grassprietje hing.

Gorsepaw bleef even stil. Shadefeather keek hem van opzij aan, rustig afwachtend. Hij wilde de jonge Apprentice de tijd geven om te antwoorden, om zijn gedachten op een rijtje te zetten. Hij had geen idee of Gorse wilde praten, überhaupt met hem. Misschien had hij wel behoefte aan iemand anders. 'Waarover?' antwoordde Gorsepaw toen. Shade keek hem even lichtelijk verbaasd aan en liet toen een zachte zucht ontsnappen uit zijn bekje.
'Nou, je weet wel..' begon hij een beetje ongemakkelijk. 'Je vader, en je moeder. Je hoeft er niet over te praten als je het niet wilt hoor, misschien ben ik wel de laatste kat met wie je je zorgen wilt delen,' miauwde hij met een zachte grinnik, hopend dat het de situatie wat lichter zou maken. 'Misschien wil je wel gewoon wat afleiding, of.. Of wil je niks van me nu.' De kater haalde zijn schouders kort op en keek de jonge Gorsepaw aan.

Shadefeather begon direct over zijn ouders. Hij keerde zijn kop weg en dook wat meer in elkaar. Hoe kon Shadefeather dat begrijpen? Hij voelde weer een brok in zijn keel opkomen. Alles was gewoon nu zo... verkeerd. Hij haalde nog een keer zijn schouders op. Hij mocht Shadefeather graag, maar hij wilde hem niet vervelen met dingen waar Shadefeather ook niets aan kon veranderen. Hij bleef daarom maar op mijn wangen bijten. Hoe kon hij nou vertellen wat hij wilde? Wat hij wilde was onmogelijk en niet meer op te lossen. ‘Ik weet niet wat ik wil,’ piepte Gorsepaw toen. Hij wist niet meer hoe hij links of rechtsom moest. Zijn blik ging weer even kort naar Shadefeather, waarna hij weer voor zich keek. Het lieveheersbeestje was verdwenen.

Met een bezorgde blik bleef hij naar de jonge kater kijken. Gorse was duidelijk een beetje in conflict, hij had het zo moeilijk. Shade probeerde zich ook zo goed mogelijk in te beelden hoe het was voor hem. Maar hij had nooit gescheiden ouders gehad. Of helemaal geen, als we het daar toch over hebben. Maar de katten die hem wel opgevoed hadden waren super aardig geweest, dus hij had niks te klagen. 'Ik weet niet wat ik wil,' piepte Gorsepaw toen, waarna hij hem even kort aankeek voordat zijn gele blik weer vooruit keek. Shade zuchtte zachtjes en knikte. Dat is ook moeilijk. Hij wilde hem graag helpen, maar als Gorse niet wilde praten, dan kon hij ook niet veel. Hij wilde het immers ook niet op hem forceren. Misschien dat wat afleiding toch wel goed zal doen. 'Wil je anders een stukje rennen? Even al je zorgen van je af schudden,' stelde hij voor met een glimlachje. Rennen hielp hem immers wel altijd.

Gorsepaw wist het gewoon echt niet. Er leek geen duidelijk pad meer voor hem te liggen wat hij eenvoudig zou kunnen volgen. Hij zuchtte en bleef maar stil voor zich uit kijken. Totdat Shadefeather hem voorstelde om een stukje te gaan rennen. Gorsepaw keek de oudere kater aan. ‘Oké,’ murmelde hij. En ja, misschien zou het wel goed zijn. Dan hoefde hij even aan niets te denken, behalve waar hij zijn poten neer zette. En hoefde hij naar niets te luisteren, alleen de wind in zijn oren. Gorsepaw krabbelde overeind. Eigenlijk was hij uitgeput, maar hij kon zichzelf nog wel even tot het uiterste slepen. Misschien zou hij dan eindelijk eens een diepe, onverstoorde slaap krijgen.

Gorse keek hem aan en Shadefeather glimlachte zacht naar hem. Hij wilde hem zo graag helpen, op wat voor manier dan ook. 'Oké,' murmelde de jonge kater. Shade knikte en stond op. Hij hoopte maar dat hij Gorsepaw kon helpen, maar rennen zou misschien wel net zijn wat ze nodig hadden. En zo niet... Misschien kwamen ze wel prooi tegen, dan konden ze daar op jagen. Daar had je wel je aandacht voor nodig, dus misschien dat dat hem even afleidde. En later zou Gorse misschien wel open naar hem zijn en zou hem nog beter kunnen helpen. Of misschien ook niet, en dat was ook oké. Hij keek nog een laatste keer om voordat hij zijn pas versnelde en samen met Gorse voor de laatste keer de vlakte op rende.