Yuck!

Het was er eigenlijk nooit van gekomen, ook al had het idee al sinds dat zijn mentor hem het gebied had laten zien door zijn kopje gespeeld. Er waren echter andere dingen belangrijker geweest: het doorzoeken van de tunnels, de ontwikkeling van zijn zintuigen en het gebruiken ervan, het vangen van prooi en de aanvalstechnieken, het patrouilleren dat hij sinds kort ook steeds vaker mocht doen. En dan al die andere dingen die erbij kwamen kijken als je nog maar twee maanden verwijderd was van je final assesment. Zijn mentor had een bepaalde tijdslimiet opgelegd waarin Talonpaw alles geleerd moest hebben en het leek erop dat zijn mentor vond dat ze die ruim zouden halen. En dus was er nu ruimte voor andere dingen. Het beloofde opnieuw een winderige, stevige dag te worden en dus had Talonpaw’s mentor de apprentice een dag vrijaf gegeven in de veronderstelling dat de apprentice wel wat zou gaan bijslapen of één van de rustigere taken op zich zou nemen. Maar Talonpaw was helemaal niet van plan om zich terug te trekken in zijn nest, noch om saaie klusjes te doen zoals teken verwijderen bij de elders of water te gaan halen voor de queens. Nee, nu had hij een andere missie die zijn aandacht opeiste. En dat bracht hem naar het hier en nu. De geur die afkomstig was van het vreemde gelige spul was niet per se onaangenaam, maar Talonpaw rook toch liever muis of konijn. Hij hield het langwerpige ding met verschillende van die gele bolletjes tegen de grond en keek er met een verbaasd gezicht naar. Wat zou hij nu moeten doen? Hij boog zich voorover, zette zijn tanden in het vreemde voorwerp en trok vervolgens hard. Meteen schoten een paar bolletjes los en Talonpaw nam de tijd om ze door zijn bek te laten gaan alvorens erop te kauwen. De smaak die volgde was op zijn zachtst gezegd ranzig te noemen en met een vies gezicht spuugde Talonpaw de rest van de bolletjes uit. Had hij hiér al maanden naar uitgekeken? Wat een teleurstelling!

Talonpaw voelde de huid onder zijn pels warm worden toen hij achter zich plotseling een stem hoorde. De jonge apprentice draaide zich om en kreunde inwendig toen hij aan de houding van de warrior, die hij herkende als Mottleshroud, zag dat deze alles gezien had van wat er zojuist was gebeurd. Nu was het natuurlijk een stuk minder gênant dan als hij was uitgegleden en een flink stuk was doorgeschoven waardoor hij prooi was misgelopen – wat een andere apprentice al wel eens overkomen was in zijn bijzijn – maar hij had dit momentje van teleurstelling toch wel liever voor zichzelf gehad. Er was nu echter niks meer aan te doen en het was niet alsof de warrior hem keihard aan het uitlachen was, dus Talonpaw accepteerde de situatie maar voor wat ze was en gaf de warrior glimlachend aan knikje. Hij vond het tijd worden dat hij eens wat vrienden zou maken in zijn Clan en dat ging hem niet lukken als hij zich constant op andere dingen concentreerde. Natuurlijk kon hij het wel goed vinden met sommige apprentices, maar het was nu niet echt dat hij er echt vrienden had zitten waar hij veel mee sprak. “Ik had eigenlijk gehoopt dat je dat niet gezien had,” zei hij met een grijns tegen Mottleshroud. Hij stampte het afgedankte ding weg zonder aan de warrior voor te stellen of hij ook een hap wilde hebben. Hij nam aan dat Mottleshroud het al geprobeerd had; zou dat niet het eerste ding zijn geweest wat apprentices en warriors hadden gedaan zodra deze plek ontdekt werd? Natuurlijk had WindClan nu wel een smerige, geheime voorraad aan voedsel als ze geen prooi meer konden vinden. Of de Clan er blij van werd, was natuurlijk de andere vraag. “Die muis die je hebt gevangen ziet er echt goed uit voor de tijd van het jaar,” zei hij terwijl hij goedkeurend keek naar de dikke muis in Mottleshroud’s bek.

Talonpaw keek geïnteresseerd op toen Mottleshroud aangaf dat er meer van dit soort exemplaren rondliepen hier. Echt? Dat was hem dan nog niet opgevallen. Maar ergens kon hij zich het wel voorstellen; het maïsveld was natuurlijk de perfecte gelegenheid voor muizen om zich dik te eten en te verstoppen voor roofdieren. Het leek hem wel lastig jagen met die maïsplanten die in de weg stonden, maar dat ging hij niet toegeven aan de oudere warrior. Hij wilde immers niet als zwak gezien worden. “Ik hou wel van een uitdaging,” zei hij dus met een grijns tegen Mottleshroud. Zijn blik speurde zijn omgeving af, zich concentrerend op prooi. En ja, inderdaad. Hij hoorde algauw het geschuifel van kleine pootjes over de grond. “Wil je samen werken of wil dat je we ons opsplitsen?” Het zou hem niets verbazen als Mottleshroud wilde testen hoe goed Talonpaw was in jagen, al was de warrior niet zijn mentor. Het maakte de apprentice vrij weinig uit. Als hij goed kon jagen, dan werd dat waarschijnlijk gerapporteerd aan zijn mentor en dan was de kans dat hij binnenkort warrior groter, toch?