Is that so

Onderwerp: Is that so za 21 maa 2020 - 13:40

Warhound had besloten dat hij zichzelf niet verder tot waanzin moest drijven door zijn gedachtes alle tijd te gunnen om uit te groeien tot doornbossen waar hij de uitgang nooit meer in terug zou vinden. In plaats daarvan moest hij zijn aandacht richten op het hier en nu, op de toekomst in plaats van het verleden. Maar hoe kon je dit doen als de toekomst altijd in dienst stond van het verleden? Hoewel zijn poten hem naar het kamp droegen waar hij zijn jong kon zien, gleden zijn gedachtes naar alles wat er was gebeurd voordat hij dit kind had mogen bezitten. Hij had het hele nest van Roseburn toegeëigend zodra ze drachtig was gekomen, al wist zowel zij als diens moeder beter. Intelligent geslacht was het geweest, dat zeker. Eerst had hij de jongen niet mogen zien, maar dit veranderde toen Butterstar de jonge Cryingkit aan hem had geschonken. Nog steeds wist hij niet wat de rede hierachter was. Was het uit medeleven, uit beloning voor goed gedrag of enkel uit noodzaak om een ouder figuur voor het ouderloze jong te hebben? Hij kon het niet zeggen, en het was een van de vele onderwerpen die onbeantwoord zouden blijven. Maar van alle onzekerheden in de wereld wist hij dat dit een prachtig geschenk was geweest, een die hij voor altijd zou koesteren. Hoewel zijn hart misschien geen liefde kon dragen voor dit jong wist hij, wanneer hij ook op haar legde, dat hij nooit dichterbij zou komen dan dit. In zijn oog was het kind prachtig, en hij zou de sterren uit de hemel halen als het haar gelukkig maakte. Het duurde niet lang voor hij zijn kind had gevonden in de groep katten, waarna hij rustig op haar af liep en enkele vaderlijke likken over de rug en kop gaf. Ze was al groot, sterk genoeg om binnenkort apprentice te worden. “Hoe gaat het, mijn kind?” Hij ging bij haar liggen, terwijl hij een poging deed haar zoals vroeger tussen de poten te leggen zodat hij haar goed kon wassen.

+ Cryingkit