I can't feel my face when I'm with you.

Met lange halen waste Talonpaw de modder van zijn klauwen. Hij had er net een intense tocht met zijn mentor opzitten in de tunnels. Het gevoel dat de tunnels hem gaven, was niet te omschrijven. Hij voelde zich daar vrij, hij voelde zich goed. Alsof niemand hem iets kon maken. Hij had de controle over alles, zo lang hij de bochten maar onthield die hij achter zich liet, zo lang hij het pad maar herkende dat voor hem opdoemde. Het was ironisch omdat het juist een verstikkend gevoel moest geven zo onder de grond, maar dat viel voor hem allemaal wel reuze mee. Nee, Talonpaw dacht niet dat hij ooit iets anders wilde doen dan in de tunnels zijn. Toch was het zo dat hij zich als apprentice zijnde overal een beetje in moest specialiseren. Natuurlijk ging zijn voorkeur naar het ontdekken van de tunnels en dat was volgens zijn mentor ook prima, maar voor zijn final assesment moest hij méér kunnen dan dat. En hij was er vrij zeker van dat hij daar ook wel zou komen. Hij schudde de gedachten van zich af en liep weer terug naar het kamp. De lucht begon boven hem al te betrekken en het zou vast niet lang meer duren voordat het zou gaan regenen. De tom wilde liever niet weer zeiknat zijn net zoals de vorige keer. In elk geval niet wanneer zijn mentor het hem niet opdroeg. Hij had zijn training gehad en dat was dat. En dus liep de tom iets sneller toen het erop leek dat de eerste regendruppels dadelijk al zouden gaan vallen. Hij rende het laatste stukje en wilde een beetje slippen door het kamp heen, maar natuurlijk schatte hij dat weer totaal verkeerd in en slipte hij door een modderpoel heen, struikelde en viel recht op zijn gezicht. En dat allemaal vlak voor de nursery. Great.

Niet alleen spatte de modder alle kanten op, ook hoorde hij een verschrikte kreet van een kitten die hij met zijn actie waarschijnlijk de stuipen op het lijf had gejaagd. Dadelijk zou hij nog naar zijn kop krijgen van de queens ook door zijn onvoorzichtigheid! De tom keek op toen diezelfde kitten hem aarzelend begroette. Het moest vast een zicht zijn voor haar; een vrij grote kater helemaal uitgespreid in de modder met een vies gezicht dat naar haar keek. Omdat zijn mond vol met modder zat, liet hij eerst zijn tong over zijn poot glijden en haalde die snel over zijn gezicht om de ergste troep eraf te halen. De grijze tabby kwam vervolgens een tikkeltje onhandig overeind en keek haar schaapachtig aan. “Dat was echt totaal de bedoeling, zoals je zag,” zei hij met een grijns tegen haar. Hij herkende haar algauw als Pebblekit. Ze hadden zelfs samen nog gewoond in de nursery voordat hij apprentice werd, ook al was dat maar heel erg kort omdat hij toen al tegen de leeftijd van een apprentice aan zat. Ze moest nu ongeveer de leeftijd zijn die hij was toen hij apprentice werd. “Niet schrikken, Pebblekit,” zei hij. “Ik ben het maar. Talonpaw.” Hij had geen idee of ze hem herinnerde. Ze hadden echt niet lang samen in de nursery gezeten en toen was ze van jonge leeftijd geweest, dus het kon goed zijn dat ze zijn naam niet eens in haar geheugen had opgeslagen, laat staan hoe hij er toen uitzag. “Hoe is het met je op deze bewolkte dag?” vroeg hij vervolgens.

Talonpaw was blij dat hij haar aan het lachen had gemaakt; de schrik had er behoorlijk ingezeten daarnet, maar ze leek nu alweer iets gekalmeerd te zijn. Misschien moest hij de volgende keer maar een beetje meer uitkijken hoe hij het kamp binnen zou stormen. Dadelijk kreeg hij van de queens nog op zijn dak omdat hij te hevig was. Talonpaw kwam overeind en keek met een vies gezicht naar de modder op zijn pels. Hij had geen zin om het nu te gaan wassen, maar als het zou opdrogen dan zou het gaan klitten en daar had hij nog minder zin in. Talonpaw begon zijn flank snel te wassen terwijl hij wachtte op antwoord, maar stopte daarmee toen hij het nogal stamelende antwoord van Pebblekit hoorde. Een frons verscheen op zijn gelaat en de apprentice draaide zijn kopje weer terug naar boven zodat hij Pebblekit aan kon kijken. Omdat hij een stuk groter was dan de gemiddelde apprentice van zijn leeftijd moest hij zijn kin bijna naar zijn borst brengen om haar goed aan te kunnen kijken. “Denk je?” vroeg hij na een korte stilte. “Dat klinkt niet erg enthousiast.” Hij glimlachte bemoedigend naar haar. “Is alles wel in orde met je?” Hij zei er niet bij dat ze niks hoefde te zeggen als ze dat niet wilde. Hopelijk gaf hij haar zo een beetje de mogelijkheid om te zeggen wat er scheelde. Als er al iets was. Misschien had hij het gewoon verkeerd geïnterpreteerd. Dat kon ook natuurlijk.