Foreign gods [open]

Een zachte regen viel neer en de donkere wolken waar zij vandaan kwamen schetste een sombere wereld. Routnose zuchtte en ademde de geur van natte aarde en regen in, zichzelf kort neer zettend tussen het half lange gras. Alles was hier onbekend, maar ergens stelde haar dat ook wel gerust. Ze had hier niets te zoeken en dat besefte ze zich maar al te goed, enkel wilde ze nog niet terug. De lente was nog warm, de regen zou haar geen kou. Ietwat treurig keek ze voor zich uit terwijl de gebeurtenissen van de laatste manen voor haar ogen spookten. Ze maakte zich zorgen om haar broertjes, om haar clan, om haar vrienden in Starclan... Soms dacht ze dan aan gebieden zoals deze, alsof ze weg kon rennen van alles en hier een ander bestaan kon beginnen. Natuurlijk zou ze dat nooit doen, want wat een dom en naïef idee was dat. Toch, soms was het goed om dan juist naar dit soort gebieden af te dwalen, en te zien dat tussen deze onbekende, treurende bomen en bergen er niets voor haar te halen was.


& Open!

  Een vreemd gevoel had zich al dagen van hem meester gemaakt. Hij wist niet hoe hij zich moest voelen, wat voor beslissingen hij moest maken, wat en hoe hij dingen moest doen. Hij voelde zich geen BloodClanner, maar hij wilde niet alleen zijn, geen Rogue zijn. Het zou ook een dom idee zijn om zomaar de BloodClan te verlaten en op jezelf te gaan leven. Het was handig om de bescherming van een groep katten te hebben. Wel jammer dat die groep katten waar hij in zat nou net BloodClan was.
  Een diepe zucht verliet zijn bek terwijl hij langzaam voort sjokte. De wandelingen die hij dagelijks maakte werden steeds langer. Soms bleef hij zelfs een nachtje weg van de Clan. Maar nooit langer dan een dag. Marvel zag het niet zitten om alleen te zijn, ook al was hij erg op zichzelf gesteld.
  Nu je het over anderen had... Daar zat een eenzame kat. De rode kater hield halt en overdacht zijn keuzes. De ander was duidelijk een Clankat, dat kon hij ruiken. Welke Clan precies wist hij niet. Hij zuchtte en haalde zijn schouders op. Wat kon het kwaad ook.
   Een beetje aarzelend stapte hij op de kattin af. Hij gaf haar een kort knikje. 'Hey,' miauwde hij, zijn stem neutraal. Zou hij haar afschrikken met zijn geur? Hij hoopte van niet.

De poes huiverde. Nu de wind op was komen steken en de regen zachtjes maar onophoudelijk door bleef vallen, begon de kou zijn tol te eisen. Ze wist dat ze snel terug zou moeten gaan, voordat katten haar gingen missen, maar wilde nog geen afscheid nemen van het onbekende land en de rust die het haar bood. Op, Routnose was zeer gesteld op de aanwezigheid van anderen maar diep van binnen bleef ze een introvert, die haar alone time nodig had om op te laden. De poes had kort haar ogen gesloten, toen plots een geluid haar verschrikt op liet kijken. Meteen sprong de poes wat angstig overeind toen ze een oranje kater zag, wiens geur haar onherroepelijk terug bracht naar de strijd in het woud. Het was een Bloodclanner. 'Hey," zijn stem was neutraal, maar Routnose was duidelijk op haar hoede. Ze was nooit iemand geweest die vooroordelen had over anderen, maar tegelijkertijd was ook zij degene die de doden weg had moeten bragen van de slag bij four trees - de doden die Bloodclan had veroorzaakt. Wat in tweestrijd slikte de poes. "G-goedenmiddag," stamelde ze onzeker. Enkel, nog voordat ze een gesprek konden starten, kwam er opeens een bruine schim op hen ingerend. Een bruine apprentice rende vol hun kant op, waardoor Routnose verschrikt een gat in de lucht sprong. Oh! Daar ging de rust opeens. "Kijk uit..!"

Sorry dat de reactie zo laat is!

De poes was duidelijk geschrokken van zijn plotselinge verschijnen, wat hij ook wel goed kon begrijpen. Een zachte zucht verliet zijn bekje toen ze hem stamelend begroette. Hij knikte enkel en wilde wat zeggen, maar het rustige moment werd ruw verbroken. De onbekende poes sprong een gat in de lucht en wat ze zei hoorde hij nauwelijks meer, want iemand was vol tegen hem aan geknald.
Grauwend rolde hij om, de jongere kater van hem af duwend. Snel sprong hij op, zijn tanden en nagels ontbloot. Wat was dit nou weer voor onzin? 'Wat denk je wel niet?' siste hij naar de donkere kater, duidelijk ook een Clankatje. Was het een aanval geweest? Dat zou wel heel dom zijn, want alhoewel Marvel zich een beetje mislukt voelde qua het doden van anderen, zou hij geen problemen hebben om zichzelf te verdedigen.

- ook laat van mijn kant, sorry

Haar ogen waren zo groot als schaaltjes door de plotse verschijning van de Shadowclan apprentice, al helemaal toen deze tegen de Bloodclanner aan botste. Routnose sprong op, angstig dat de rode kater de jonge apprentice iets aan zou doen, al helemaal toen deze zijn klauwen uit had geslagen.'Wat denk je wel niet?' Routnose sprong voor de Shadowclanner, zodat de Elite kat eerst langs haar moest voordat deze kwaad zou kunnen doen. 'Sorry er was net een hond waarvoor ik weg rende. Het was niet mijn bedoeling om tegen u op te botsten.' Niet dat ze zelf nou echt een indrukwekkend obstakel was, haar gestalte was veel kleiner dan menig kat en het was duidelijk dat ze bang was. Toch zou ze geen Medicine cat zijn als ze toe stond dat de Bloodclanner mogelijk kwaad zou doen tegen de jongere kat. "E-excuus, we zoeken geen problemen," verontschuldigde ze zich wat onderdanig tegen de rossige kater die ongeveer haar leeftijd had.

Nog met ontblootte tanden en uitgeslagen nagels stond Marvel met zijn vacht omhoog voor de twee Clankatten. Als die gekke kater nog een poging waagde was hij er klaar voor. Maar hij kwam al met zijn excuus. 'Sorry er was net een hond waarvoor ik weg rende. Het was niet mijn bedoeling om tegen u op te botsten.' De rode kater staarde hem aan, zijn ogen vernauwd. Natuurlijk. Nog voor dat hij iets kon zeggen of doen, kwam de kleine poes tevoorschijn. Ze ging voor de ander staan.
Marvel keek haar enigszins verbaasd aan. Ze waren van twee verschillende Clans, waarom zou ze hem verdedigen? Ze trilde nog als een veertje ook.
'E-excuus, we zoeken geen problemen,' verontschuldigde de poes zich onderdanig. Marvel moest eerlijk zijn, hij had respect voor haar. Om een ander te beschermen, een kat uit een andere Clan, iemand die ze niet eens kende.
Hij keek haar nog even doordringend aan, voordat hij snoof en langzaam ontspande. Zijn nagels klapte hij weer in en zijn vacht ging liggen. 'Het zal wel,' mauwde hij kortaf en hij keek naar de bruine kater achter de poes. 'Laat het niet nog een keer gebeuren, jochie.'

Wie deze apprentice was die zo ruig tegen de ander aan was gebotst, ze had geen idee. Het maakte ook niet uit, want wat ze wel wist was dat je Bloodclanners moest vrezen. Eens had ze er eentje geholpen en die had haar vervolgens meteen weggejaagd. Het bleven katten, net zoals zij en hem, maar wel katten die bloed aan hun klauwen hadden kleven en hele andere moralen volgden. 'Het zal wel,' miauwde de rode kater en ze durfde opgelucht adem te houden. 'Laat het niet nog een keer gebeuren, jochie.' die eerdere opluchting verdween echter als sneeuw voor de zon toen ze de koppige houding van de shadowclanner zag. 'Alsof ik het expres deed. Als die hond er niet was geweest had ik niet tegen je op geknald.' Routnose kromp wat ineen. Oh, de sukkel. De ontwetende apprentice, soms was het beter om je mond te houden, al had je gelijk. Waarschuwend legde Routnose haar staat voor zijn mond en keek hem doordringen aan. Wees stil smeekte ze hem zonder woorden. Soms was het beter om met een gebogen hoofd weg te lopen. Zeker beter dan de klauwen van een Bloodclanner te voelen.

Hij had wel gedacht dat hij dreigend genoeg was geweest. Maar de jonge kater vond het toch nog nodig om een extra opmerking te maken. 'Alsof ik het expres deed. Als die hond er niet was geweest had ik niet tegen je op geknald,' mauwde hij met een schuddende kop. De WindClanner legde echter haar staart voor de mond van de Apprentice. Kijk, die wist wel hoe het hoort.
Marvel snoof. 'Je had ook gewoon uit je doppen kunnen kijken,' snauwde hij, niet gecharmeerd van zijn keuzes. Het was toch niet zó moeilijk om te kijken waar je naartoe gaat? 'Ga nu maar meer gauw naar je zielige Clan huh,' mauwde hij. Toch had hij gemixte gevoelens over het Clanleven, maar Marvel wist het zelf allemaal ook niet meer.

De woorden van de Bloodclanner klonken haar onrechtvaardig kwaad in de ore, waarmee haar stereotype enkel meer werd gevoed. Routnose trok nerveus met haar oortjes en knikte hem een laatste keer toe, een onzekere glimlach voor één seconde op haar gelaat. De Shadowclan apprentice keek haar woest aan en Routnose wenste dat ze het aan hem uit kon leggen, maar niet hier. Niet nu. Zij had amper vechttrainingen gehad en hij was amper volgroeid, Bloodclanners waren getraind om te moorden - het risico moesten ze niet nemen. Echter leek deze zeer rationele realisatie niet door te dringen tot haar mede clankat. "Nee-" bracht ze nog uit, maar hij stapte weg van haar staart en richtte zich kwaad tot de rode Bloodclanner. 'Zielig? Alsof jij niet in een clan leeft muizenbrein.' Routnose voelde het bloed wegtrekken uit haar wangen en wilde een poot voor haar gezicht slaan, was het niet dat deze apprentice spelletjes aan het spelen was met, mogelijk, hun leven. "Shadowclanner!"siste ze dringend en keek de Bloodclanner angstig aan. "Haha, e-excuseer, hij moet nog het een en ander leren. K-k-kom, we gaan, nu," deed ze een laatste, zeer nerveuze poging om de situatie te sussen.

Marvel had eigenlijk helemaal geen zin meer in dit gedoe, maar zijn opmerking had toch nog wat losgemaakt in de donkere Clankat. 'Zielig? Alsof jij niet in een clan leeft muizenbrein.' Marvel snoof. Dat was nou net het probleem ja. Maar voor hij een reactie kon geven, was de poes al weer naar voren gestapt, proberend de ShadowClanner te sussen. 'Haha, e-excuseer, hij moet nog het een en ander leren. K-k-kom, we gaan, nu.'
Marvel richtte zijn groene ogen naar de hare. Ze klonk nerveus, dat was ze ook. Hij nam het haar niet kwalijk. Ze hadden nog geluk dat hij het was, en niet iemand anders. Toch zei hij daar niets over. Hij knikte. 'Doe dat maar.' Deze hele onderneming, wat totaal spontaan was geweest, was heel anders uitgepakt dan hij had gedacht. De Medicine Cat had lef getoond, al had ze geen enkele vecht ervaring. Toch kon Marvel maar beter zelf ook weggaan. Hij had hier geen zin meer in.