﴾We gain new perspectives on life after every voyage﴿

De tranen stroomden over haar wangen. Ze drukte Jay, Pink en Flare dicht tegen haar aan. Haar prachtige kleinkinderen. Nog zo jong, nog zo naïef en de dood van Dapple had maar weer bewezen hoe kwetsbaar ze eigenlijk waren. Toch zou ze ook hen moeten laten gaan. Al hoopte ze met heel haar hart dat zij nog een hele tijd mochten leven, dat ze een prachtig leven in de Tribe mochten opbouwen. Dat ze groot en sterk mochten worden, gelukkig en geliefd. Alleen zij zou dat hen niet kunnen geven. Ze voelde het aan alles in haar lijf, haar lijf liet haar in de steek. Zij was niet degene die de kittens kon geven wat ze nodig hadden. Met liefde konden ze heel veel bereiken, maar de dood van Dapple had haar ook aan het denken gezet. Misschien wilde StarClan of de Tribe of Endless Hunting haar iets vertellen. De kitten had deels haar naam gedragen en was van hen afgenomen. Mouse was van haar afgenomen. Eigenlijk alles wat ze in de Tribe had opgebouwd. Ja, ze had hier kunnen wennen. Ze was hier gelukkig geweest, op haar eigen manier. Maar ook hier had ze veel katten moeten verliezen. Skyteller, Orchid, Mouse en Dapple. Het zou nooit meer hetzelfde worden en ze moest nog iets doen. Ze wilde dit nog doen. Ze moest haar Clanfamilie nog voor een laatste keer zien. Ze moest dit hoofdstuk in haar leven sluiten, omdat het niet anders kon. Haar lijf gaf aan dat ze niet meer zo heel erg lang had. Newleaf maakte haar spieren iets minder stijf, ze was ietsje soepeler, dus het was nu of nooit. Ze huilde nog steeds terwijl ze de kittens alle drie een lik over hun kopjes gaf. “Vergeet nooit dat Day er altijd voor jullie zal zijn.” Miauwde ze zachtjes. Ze snoof hun geuren op terwijl ze haar neus in hun vachten duwde. “Jullie mama is er ook altijd, boven tussen de sterren. Als het donker is en je voelt je alleen kijk dan naar boven. Ik weet zeker dat jullie haar aanwezigheid dan kunnen voelen. Mouse was dol op jullie, net zo dol als ik op jullie ben. En ik zal daar ook binnenkort zijn lieverds. Zoek de sterren die het meest helder stralen, dat zijn wij.” Met een trillende zucht hees ze haar lijf overeind. “Wees sterk, maar wees vooral jezelf. Laat je hart spreken en luister niet altijd naar je hoofd.” Die twee hadden bij haar nog al eens gebotst. “Ik hou van jullie.” Haar stem klonk verstikt, maar toen draaide ze zich om en liep houterig de nursery uit. Ze moest ze loslaten. Of het nu was of ietsje later, ze had het sowieso moeten doen. In de gang van de cave stond ze stil en wachtte totdat de andere katten zich bij haar zouden voegen.

Ooit had Skyteller haar hier een thuis gegeven en daar was ze hem altijd enorm dankbaar voor geweest. Het was ook echt haar thuis geworden, al was de WindClanner nooit uit haar gegaan. Had haar verleden haar nooit echt los gelaten en dat bleek ook maar weer door het besluit die ze nu had gemaakt. De dag ervoor was ze naar Starteller gegaan. Ze had haar verteld hoe fijn ze het hier had gehad, hoe goed ze voor haar waren geweest. Dat ze nooit echt terug zou kunnen geven, wat zij voor haar hadden gedaan. Toch hoopte ze dat met het beetje kennis die ze over had kunnen dragen ze een kleine bijdrage had kunnen doen. Starteller vond het jammer, maar ze respecteerde haar keuze. Dat bewees maar weer eens hoe vergevingsgezind de Tribe was. Hoe open en eerlijk. Misschien niet altijd, maar de katten die zij had leren kennen wel. Dit was de plek waar haar Dream en Mouse waren geboren en zich ook bij de Tribe of Endless Hunting hadden gevoegd. Dit was de plek waar haar kleinkinderen allemaal waren geweest, maar niet tegelijkertijd. Toch waren ze er allemaal geweest, maar haar WindClan kleinkinderen waren weer vertrokken. Iets wat zij nu ook ging doen. Ze rechtte haar schouders terwijl er een standvastige blik in haar goudgele ogen verscheen. Het was oké zo. Ze had nog een taak te verrichtten, eentje waar niet iedereen blij mee zou zijn waarschijnlijk. Haar gedachten gingen naar haar dochter Amberstorm, maar ook naar Hazelpaw en Falconpaw. Ze moest ze nog één keertje zien.

Starteller had er op gestaan dat ze een patrol mee zou nemen tot aan de tunnel. Ze had haar niet gedwongen, maar aan de manier waarop ze het had gezegd had ze uit beleefdheid eigenlijk al niet meer kunnen weigeren. Het laatste stuk zou ze alleen doen, maar het deel door de bergen zou ze met de Tribe doen. Dit was hun territorium, waar het straks niet meer de hare zou zijn. Ook dit afscheid was verdrietig en pijnlijk, maar ook dat gevoel kende ze inmiddels maar al te goed. Het bleef bij je, het zou nooit helemaal slijten, maar op een gegeven moment kon je er mee leven. Omdat je wel moest, omdat je geen keuze had. Ze knikte Day, Antler en Turtle toe toen ze beweging zag. “Bedankt dat jullie dit stuk mee willen gaan.” Haar stem klonk weer helder. Ze was nog steeds stijf toen ze naar de uitgang van de cave liep, maar ze wist dat het minder zou worden. Newleaf had de kilte verdreven en dat was beter voor haar spieren. Het was behapbaar in ieder geval. Nu draaide ze zich toch nog een keer om en keek de cave in. “Vaarwel, het ga jullie goed.” Haar woorden golfden de gangen in. Toen liep ze echt de cave uit om het voor altijd achter haar te laten.

[Day, Antler & Turtle (de kittens mogen ook als jullie op het afscheid willen reageren <3)]

Geduldig zat hij bij de ingang van de grot te wachten tot zijn oud mentor zou komen. Er was hem uitgelegd wat de bedoeling was en had dan ook vrijwel meteen ingestemd om mee te gaan. De tocht door de bergen was geen makkelijke en ook zeker niet een die je alleen af wilde leggen. Hij was dan ook opgelucht dat zijn moeder had aangedrongen dat Brindleleaf een patroille mee zou nemen tot aan de tunnels. Daarna zou ze alleen verder gaan en hij hoopte met heel zijn hart dat ze bij Windclan zou komen. Natuurlijk had hij de katten gezien toen ze hier aan waren gekomen in de grotten en hij zou niet weten hoe het voor Brindleleaf moest zijn geweest om ze weer te zien vertrekken. Hij zou dan ook al het geduld hebben om hier te wachten tot ze klaar was met afscheid nemen. Het werd misschien niet hardop gezegd, maar niemand verwachtte dat Brindleleaf nog terug zou komen. Deze tocht zou al zwaar zijn voor de oudere poes en een terugreis zou haar waarschijnlijk te veel worden.

Zodra hij Brindleleaf uit de nursery zag komen ging hij rechterop zitten en wachtte op het signaal om te volgen. Hij glimlachte zachtjes toen ze hem bedankte dat hij mee wilde gaan. Natuurlijk deed hij dit voor haar en hij wist ook zeker dat het niet hardop gezegd hoefde te worden. Hij strekte zijn poten een voor een nadat hij opgestaan was en begon Brindleleaf te volgen. Ze hadden een aardige tocht voor de boeg, maar hij zou zijn best doen om haar naar de tunnels te krijgen op zijn minst. Toch was hij er wel blij mee dat ook Day en Antler meekwamen, dat maakte het toch veiliger mochten ze aangevallen worden onderweg.

Het was een periode van afscheid, realiseerde Day of New Light zich. Nee, niet enkel afscheid, er was ok verwelkoming, maar hoe dan ook een periode van verandering. Iedere dag was een brug tussen het verleden en de toekomst, maar dit was meer, dit was een brug tussen fasen. De fase van Skyteller ging over in de fase van Starteller en de sterren leken erop gebrand dit een overgang te laten zijn tussen meer zaken. Van leven naar hiernamaals, voor sommigen, van niet-bestaan naar wel-bestaan voor Mouse' kittens, van rogueleven naar Tribeleven en van Tribe naar clan voor de kat die hij vandaag zou begeleiden. Ze was een deel van de Tribe geworden, maar nu had zij dit moment gekozen om hen los te laten. Day begreep het. Er woonde meer in haar hart dan de Tribe alleen, ze had wortels in andere grond. Hij had haar kleinkinderen in de Tribe hun grootmoeder gegund, maar ook in haar clan had ze nazaten. Haar leven had twee delen en bij het deel waar ze was begonnen zou ze haar einde vinden, ze boog de lijn die ze had gevolgd terug en maakte er een cirkel van. Ze stond al klaar en Day beantwoordde haar begroeting met een warme glimlach, waarna het kleine reisgezelschap Brindleleaf naar buiten volgde, het zonlicht in.

Hij was langere tijd naar de bergen getrokken om Brindleleaf het slechte nieuws te brengen van haar zus. Natuurlijk was dat niet de enige reden geweest. Hij wilde haar zien, zijn geliefde Brindleleaf. Het was niet gemakkelijk geweest om haar achter te laten bij de tribe, maar daar was ze het gelukkigste geweest. Sinds de dood van Mouse, Brindleleaf en zijn dochter, had hij haar de ruimte gegeven om het voorval te verwerken. Hij kende de jonge poes pas voor een korte tijd en had, jammer genoeg, geen band met haar kunnen opbouwen. Hij wist uit eerdere voorvallen dat ze die ruimte nodig had. Daarom was Bark uit het zicht verdwenen. Hij was dan ook geen lid van de tribe en wilde zich niet mengen in het tribeleven. Met de moordpartij wilde hij ook niets te maken hebben, daar had hij al genoeg van gezien.

Bij het beklimmen van de berg, knikte hij kort naar een kat die zijn pad kruiste. Ondertussen kende ze hem hier wel. Hij was de kat van Windclan die terugkwam met nieuws uit Windclan. Oceanstar was altijd goed bevriend geweest met het hoofd van de tribe, maar nu deze er niet meer was, was het een beetje raar om hier te zijn. De kat vertelde hem dat ze weg ging. Brindleleaf, ging weg? Zijn oren draaide zich alert naar voren. Snel zette hij de pas erin en sprong met grote passen naar boven. Daar was ze, omringd door een klein groepje katten. Ze waren net de grot uit. Lichtjes buiten adem trippelde hij naar voren. "Wait for me!" mauwde de kater opgelucht dat ze er nog waren. Hij zou haar niet nog eens laten gaan. Hij zou met haar mee gaan. Kort knikte hij naar de tribe katten, wiens naam hij niet meer wist. Hij was niet echt bezig geweest met het leren van de namen van de tribe, die waren overigens veel langs en moeilijk. Hij had alleen oog voor haar.

Toestemming van Julia

Sexy Bark:

Haar oma huilde, en ze kon er niks aan doen. De schitterende tranen die over diens wangen stroomden deden haar kleine hartje in haar keel stokken, ze hoorde niet te huilen. Toch zou de kitten het ook doen als ze wist dat haar oma hen zou verlaten, de enige andere link met haar moeder via bloed. Al was er ergens ook een Windclan Warrior die de biologische vader was van Mouse, na de dood van Mouse was ook haar enige zusje overleden, Dapple was haar naam geweest en Flare miste haar. Oma bleef huilen en voordat de kitten kon vragen wat haar zoveel pijn deed, kreeg ze een lik over haar kopje heen. “Vergeet nooit dat Day er altijd voor jullie zal zijn.” Miauwde de oudere kattin zachtjes. Ze snoof hun geuren op terwijl ze haar neus in hun vachten duwde, Flare draaide zich naar haar oma om. Ze drukte zelf haar neusje terug terwijl ze lichtelijk bang haar oma aan bleef kijken. “Jullie mama is er ook altijd, boven tussen de sterren. Als het donker is en je voelt je alleen kijk dan naar boven. Ik weet zeker dat jullie haar aanwezigheid dan kunnen voelen. Mouse was dol op jullie, net zo dol als ik op jullie ben. En ik zal daar ook binnenkort zijn lieverds. Zoek de sterren die het meest helder stralen, dat zijn wij.” Met een trillende zucht hees ze haar lijf overeind. Flare probeerde haar geschrokken te volgen. ''Om..oma?'' Klonk er met gebroken stem terwijl de kitten nu begon te snikken. Ze wilde niet dat ze ook naar de sterren ging, die waren zo ver weg! Dapple was daar ook en nu wilde ze daar ook geen, naar Dapple en oma toe. ''Ikke mee!" Klonk er zwakjes, half brabbelend. “Wees sterk, maar wees vooral jezelf. Laat je hart spreken en luister niet altijd naar je hoofd.” De kitten struikelde over haar eigen pootjes terwijl ze haar oma probeerde te volgen. Zelfs al was Day er, dan nog kon ze het afscheid niet aan. Traantjes bleven over haar wangen stromen, ze kon niet verder. Ze was te zwak en snapte het niet. Dag oma, ze wilde zeggen tot ziens maar dat zou wellicht nooit meer komen tenzij ze ooit als ze oud was ook in de Tribe of Endless Hunting zou komen. De kitten krulde zich dan ook mistroostig op waarna ze begon te huilen met volle toeren. "Ik hou van jullie.' galmde de stem van haar oma nog na, ze kon dezelfde woorden niet uitspreken, niet door haar gesnik heen en met de nog zwakke taal die ze bezat. Als ze dat had gekund, had ze geschreeuwd om haar oma, om Brindleleaf de kattin die haar hart zo vaak had gebroken en dat onbewust ook bij kittens deed.

Ze stapten net naar buiten, toen een ow zo bekende stem haar gehoorgang bereikte. “Bark?” Miauwde ze verrast. Ze had eigenlijk niet zeker geweten of hij hier nog was of niet. Of hij mee was gegaan met het patrol die Hazelpaw naar huis hadden gebracht. Ze was ook nog maar weinig buiten geweest. In leafbare helemaal niet door haar reuma. De koude had het zo erg gemaakt dat ze amper had kunnen bewegen, laat staan een ommetje maken. Hier in de bergen was het nog kouder dan dat het in WindClan territorium was. Dat alles bij elkaar had haar binnen in de Cave gehouden. De laatste moon had haar kop sowieso heel ergens anders gestaan. Bij de dood van Mouse, bij de kleinkittens waarover ze de zorg had genomen. Nu liet ze die kleintjes toch achter, was dat eerlijk? Was het eerlijk om afscheid te nemen van haar kittens en kleinkittens in WindClan. Ze hadden haar beter kunnen leren kennen als ze was gebleven, maar dan hadden ze uiteindelijk ook weer afscheid moeten nemen. Ze voelde het, aan alles in haar lijf… Dit was haar laatste kans, haar laatste reis. Ze stapte naar voren en duwde haar kop in zijn vacht. Ze hield zo gek veel van deze kater. Alles wat ze hadden meegemaakt, had ze steeds dichter bij elkaar gebracht. “Ga je mee naar huis?” Miauwde ze zachtjes in zijn vacht. Zijn geur was anders geworden door zijn tijd in de bergen, maar nog steeds rook het naar Barksound. Naar haar soulmate, die nooit officieel haar mate had mogen worden. Misschien moesten ze daar maar eens verandering in brengen. Maar nu niet, dit was niet het juiste moment. Ze deed weer een stap achteruit. Ze was blij dat hij er was. Ze zou haar weg door de tunnels wel vinden, ze was een tunneler geweest. Alleen met zijn tweeën was prettiger, helemaal met Bark. Het zou bijna weer een beetje voelen als vroeger. Toen ze nog jong waren geweest, alleen ja fit was Brindleleaf niet meer. Dat was dan wel weer een verschil, maar ach wat maakte het uit. Ze konden samen terug naar WindClan. Amberstorm zou waarschijnlijk niet blij zijn, maar ze wilde ook afscheid kunnen nemen van Falconpaw en Hazelpaw. Die ook een plekje in haar hart hadden veroverd.

antler that struck like thunder

Brindleleaf had besloten om te vertrekken naar waar de Clans vandaan waren gekomen zoveel Moons geleden dat het voor sommige kittens alleen nog maar in verhalen verteld zou worden. Antler was het nooit vergeten, maar ze wist ook dat ze nooit zoveel ervan had geweten als Brindleleaf die daar zelf ooit als Warrior vandaan was gekomen en wiens familie grotendeels nog in de Clan woonde. Veel katten die de andere kattin had lief gehad waren overleden en ze werd er ook niet jonger op dus de bruinige kattin had haar keuze begrepen. Zodra bekend was geworden dat enkele van hen mee zouden gaan voor de eerste gedeelte van de reis had ze aangeboden de ander veilig op weg te helpen. Ze wenste haar al het goeds en ook Starteller gaf hiermee een goede start aan het begin van haar leiding. Ze liet zien dat het hart van Skyteller voort leefde. Bedankt dat jullie dit stuk mee willen gaan.” De kattin leek nog steeds stijf maar met Newleaf had ze de beste kansen. Antler knikte enkel warm, er waren geen woorden die ze kon spreken. Het was heftig voor de kittens van Mouse, die naast een moeder en zus nu ook een ouderfiguur waren verloren die hun oma was. De keuze kon ze niet tegen houden en wilde ze ook niet tegen houden. De kattin wist wat ze deed en zou er mee leven, de kittens waren nog jong en zouden haar wellicht vergeten. Ineens klonk een zwaardere stem van een andere bezoeker van de Clans. "Wait for me." Riep hij voordat hij zich bij het gezelschap voegde, opgelucht glimlachte de Cave Guard, het deed haar goed om te zien dat Barksound met Brindleleaf mee zou gaan, verder dan zij zelf konden. Brindleaf leek verrast. "Bark?” Mauwde ze verrast waardoor Antler glimlachte om het tweetal. "Je gaat gelukkig niet geheel alleen. Al waren jullie beide nog Moons welkom geweest. Zeker met Mouse's kits." Murmelde ze zacht.

thanks, spyder!

"Bark?" Hij glimlachte naar haar en wreef met zijn kopje langs haar hals als wederzijdse begroeting. Dit moment was voor hem buitengewoon. Hij had langere tijd achter haar gelopen, gaf haar voldoende ruimte voor zichzelf en haar familie. Als hij geen donkere vacht had gehad, had je hem kunnen zien blozen. Ze had haar snoetje in zijn vacht gestoken en even sloot hij zijn ogen bij de warme begroeting. Haar aanraking deed hem goed na lange tijd niet aan haar zijde te hebben gestaan. “Ga je mee naar huis?”Met dat hij zijn ogen opende, liet hij kort zijn blik naar de omstaanders gaan. "Natuurlijk ga ik met je mee." snorde hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hij zou haar in geen enkel geval meer in haar eentje laten vertrekken. De grote kater ging wat rechter staan toen ze afstand nam. "Je gaat gelukkig niet geheel alleen. Al waren jullie beide nog Moons welkom geweest. Zeker met Mouse's kits." Hij haalde zijn mondhoeken op in een glimlach en knikte dankbaar naar de gevlekte poes. De grote kater nam een afwachtende houding aan. Hij zou de groep in eerste instantie gewoon volgen, wetende dat zij dit territorium vele beter kende dan hijzelf.

Een stem klonk vanuit de richting van de grot en verbaasd keek Day om. Verbazing ging over in een glimlach toen hij Barksound herkende, de bezoeker die zo lang was blijven hangen, de vader van Mouse. Al die tijd had hij zich wat afzijdig gehouden van de Tribe en nu was ook voor hem het moment gekomen om terug te keren naar zijn eigen thuis. Het deed Day goed om te zien dat Brindleleaf de reis door de tunnels nu niet alleen zou hoeven maken. "Het lijkt erop dat ons gezelschap nu compleet is", miauwde de Chief en met die woorden kwam hij in beweging. Zijn passen vonden een plaats naast het vertrekkende Tribelid. "Het was goed je bij de Tribe of Rushing Water te hebben voor zolang als het duurde, Brindleleaf", miauwde hij vriendelijk. Hij had er vrede mee dat ze vertrok, maar dat betekende niet dat hij haar niet zou missen.

Bark snorde dat hij met haar mee ging, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Eigenlijk vond ze dat wel fijn. Iets wat zo normaal leek in haar onstuimige leven. Het was geruststellend. Hij was er altijd, hij lette op haar kinderen of op haar. Wanneer dat nodig was. Dat was een zekerheid, de enige zekerheid. “Dankjewel.” Miauwde ze in zijn vacht. Het was een grotere dankjewel, dan alleen voor dat hij nu met haar mee ging. Ze hoopte dat hij dat begreep. Haar goudgele ogen keken hem intens aan, voordat Antler wat zei. “Ik weet het. Het doet ook pijn om weg te gaan, echt waar. Jullie zijn allemaal zo aardig voor mij geweest, zo goed voor Mouse. Het is daarom ook dat ik de kittens zonder angst bij jullie laat, maar pijn doen zal het altijd.” Dat was de prijs die ze betaalde. Elke keer weer. Als ze vertrok. Toen Day wat tegen haar zei draaide ze haar kop naar de chief. Hij had voor Mouse als een vader gevoeld en daardoor had hij ook een plekje in haar hart gekregen. “Het was fijn om hier te zijn Day. Ik ben gewend geraakt aan de bergen.” Ze keek even om haar heen en slikte toen. “Maar ik moet dit doen. Ik moet ze nog één keer zien.” Dan pas zou ze haar rust kunnen vinden. Zou de rusteloosheid uit haar lijf gaan, wat ze er ook zou aantreffen. Haar spieren protesteerden tijdens de tocht richting de tunnel, maar lang niet zo erg als ze in leafbare hadden gedaan.

Ze waren nog maar amper de grot uit toen een kat vertelde dat ook hij mee zou gaan. Hij had de kater wel een aantal keren gezien en wist dat hij close was met Brindleleaf en het was dan ook niet heel verbazend dat Barksound er nu voor koos om mee terug te gaan. Het voelde ergens ook beter dan om zijn oud-mentor alleen te laten gaan. "Het is goed dat je niet alleen hoeft te gaan." Voegde hij nog aan de rest van de woorden toe. Hij was nooit een voor veel woorden geweest, het liefst zei hij alleen wat nodig was. Hij wist eerlijk niet hoe het zou zijn om weg te zijn van je familie, want die van hem was altijd hier in de bergen geweest. Hij kon wel begrijpen dat het belangrijk voor de poes moest zijn en dat was dan ook waarom hij deze trip voor haar wilde maken.