So tell me what is left for me

Hij wist dat als hij nog een seconde langer in het riverclankamp gebleven was hij mogelijk iets had gedaan waar hij spijt van zou hebben. Vandaar dus dat hij voor het eerst sinds zijn tochten naar Windclan en Thunderclan zich bevond in het territorium van Riverclan. Hij zou niet jagen, als hij dat had willen doen had hij eerst toestemming gevraagd, maar het leek hem ook niet verstandig met het risico dat zijn buikwonden weer open zouden kunnen gaan. Toch kon hij allerlei prooi horen tussen de bomen en de struiken. Dit deel van het Riverclan territorium leek totaal niet op zijn eigen, maar dat maakte niet uit. Hier kon hij even weg zijn van het kamp dat hem te klein aan het worden was. Hij wilde terug naar Shadowclan en dat was dan ook aan alles te merken in hoe hij zich gedroeg. Maar geduld was wat hij moest hebben en dat was gewoon niet anders.

[Lynxfang]

Het was een rare tijd nu. Al was het pas net begonnen, de wereld stond even op zijn kop. Lynxfang kon het niet geloven, het nieuws waarmee de Shadowclanners gekomen waren. Verraden door hun eigen Leader. Hoe laag kon Tallstar zinken? Hij kende natuurlijk de verhalen van de Shadowclan niet en wist niet wat er speelde, maar het leek er niet op dat iemand daar het aan zag komen. Hij hoopte maar dat ze de Bloodclan konden verdrijven en dat er weer vrede terug zou komen. Die vrede zouden ze allemaal nodig hebben om te herstellen, maar Shadowclan nog het meeste. Voor nu ging het leven toch even door, tenslotte moesten ze wel te eten hebben hier, en was Lynxfang op jacht gegaan. Hij begaf zich naar het kleine bosje, in de hoop iets tegen te komen. Zodra hij daar aankwam, merkte hij al meteen dat hij niet alleen was. Het was raar, een Shadowclanner in hun gebied zien. Normaal gesproken zou Lynxfang hem zien als een indringer, maar het was echt een andere tijd. Even vroeg hij zich af of het wel gewenst was dat de andere hier rondliep, maar goed, het was een Deputy. Hopelijk vlug de nieuwe Leader van Shadowclan. Hij leek niet geïnteresseert te zijn in jagen. Wel, het zou wat raar lijken als Lynxfang gewoon aan hem voorbij liep. Dus verzette hij het plan om te gaan jagen even en liep rustig op Acorndust af. ''Goedendag''

Gelukkig leek er al snel afleiding te komen, hij kon een andere kat aan horen komen. Waar hij in Shadowclangebied vijandig zou reageren op deze geur was dat hier niet het geval. Tenslotte was dit Riverclans gebied en niet de zijne. Hij draaide zijn kop dan ook kort naar de kater toe die zich bij hem gevoegd had, Lynxfang. Mogelijk was de warrior wel aan het jagen geweest en niet zoals hem er maar tussenuit gegaan, omdat hij anders gek zou worden in het kamp. "Goedendag, Lynxfang." Sprak hij dan ook terug naar de kater. Dit was tenminste een kat waar hij de naam wel van wist. Al die jonge katten in Riverclan waren een ander verhaal, ook al had hij van een aantal nu al wel de naam mee gekregen. "Aan het jagen?" Vroeg hij rustig, wat kon hij ook anders vragen? Het was niet zijn gebied en hij wist niet eens zeker of Lynxfang het er wel mee eens was dat hij hier rondliep.

Onderwerp: Re: So tell me what is left for me