Home sweet home?

De afgelopen dagen waren vreemd geweest. Hij was voorgesteld aan een grote, zwarte kat die hun verwelkomde in hun nieuwe huis. In het land van de uitverkorene. Meteen had hij gezien dat het heel anders was dan de clans. Hun dens waren groot, maar niet geweven van riet. Nergens was een spoor van schelpen en gekleurde stenen. Nee, het was kaal, hol en een beetje.. ongezellig? En dan was hij nog niet eens begonnen over de katten hier! Alsof niemand ooit een spelletje speelde. Maar ze waren vast allemaal te druk met hun belangrijke taken. Ze waren hier immers de allersterksten van het woud. Deze den was dan hun nieuwe huis. Hier zouden ze beginnen met trainen. Thuis was hij nu vast een apprentice geweest, iets waar hij heel erg naar uit had gekeken. Maar hier leek dat anders te gaan. Hij zou toch wel eerder een leerling, of wat ze het hier ook noemden, worden dan Crabkit... Uh Skadi! Want Aegir was nou eenmaal ouder en dat voordeel zou hij niet aan zich voorbij laten gaan. Hij ging écht niet nog langer wachter. Hij was groot en sterk genoeg. Wanneer zou het tijd worden? Hij had dan ook een balletje gemaakt van het mos dat hij kon vinden en sloeg die in het rond, er hard achterna rennend en vangend. Dit was een van de weinige dingen waar hij plezier mee had als hij zo alleen was. Totdat Skadi opeens weer binnen kwam lopen! Oh ja, leuk! ‘Crabdi,’ mengde hij haar namen door elkaar, ‘vangen!’ miauwde hij vrolijk toen hij de bal naar haar kop wierp.

+ Skadi eerst

Het was wennen ja, ineens een nieuw huis, nieuwe katten die niet altijd even aardig leken, al was dat niet precies heel anders dan de katten in RiverClan en ook een hele andere sfeer. Toch weerhield dat haar er niet van om jaren stil te gaan zitten in de den waar ze samen met Aegir was gedumpt. Als ze hier moest blijven, dan wilde ze zich niet gaan vervelen. Maar niemand leek zich naar haar om te draaien en boos stapte ze terug naar Aegir. Hoe durfden ze hen te negeren? Ze waren de uitverkorenen van StarClan en dat moesten ze vast wel weten! StarClan zou boos wor- Verder kon ze die gedachte niet eens vormen want een bekende, en irritante, stem riep haar naam. Nouja, een domme mix van haar naam, waar ze alleen uit automatisme op draaide. Ze was nog steeds niet helemaal gewend aan haar nieuwe naam en het eerste deel van haar oude naam uit RiverClan was nog steeds een heel bekend iets. Het was Aegir en toen ze zich omdraaide knalde er een mosbal tegen haar kop aan. Dat deed er niets op om haar humeur beter te maken. "Hey!" riep ze kwaad uit en stampte naar hem toe. "Wat moest dat nou weer betekenen?" Vroeg ze hem boos. Ja hij had vangen geroepen, maar dat was nooit optijd geweest dat ze het balletje ook echt kon vangen. Haar conclusie was dan ook dat hij dit express had gedaan.

Oeps! De bal kwam recht op haar kop. Meteen gniffelde Aegir. Skadi moest haar kop een zien toen de bal tegen haar aan kwam. Een mix van boosheid en de schrik. Aegir slofte richting zijn bijna enige dengenootje. Nestgenootje? Waren ze nu broer en zus. Bah, nee. Hopelijk niet echt hoor! Want hoewel ze dan nu dezelfde moeders hadden, vroeger hadden ze hele andere papa's en mama's en ook andere broertjes en zusjes. Hun échte broertjes en zusjes. Toen hij weer aan Bitterkit en Breakingkit dacht, werd hij nog steeds een beetje verdrietig. Maar de tijd zou wel leren, en de herinneringen aan RiverClan zouden vervagen. Zoals nu, nu een boze Skadi op hem af kwam stormen. Meteen eiste ze wat dat te betekenen had. Gniffelend haalde hij zijn schouders op. ‘Je had je kop moeten zien,’ sprak hij nog lachend. Daarna aapte hij haar uitdrukking na, zijn ogen wijd open en verschrikt, terwijl hij ook nog eens probeerde boos te kijken. Meteen schoot hij weer in de lag, waarna hij naar de mosbal sprong. ‘Ik wil gewoon spelen, Skadi. Doe niet zo stom!’ begon hij toen te mopperen. Ze was geen steek veranderd! Nog altijd maakte ze van een mug een olifant en wilde ze nooit normaal spelen. Eigenlijk was ze gewoon een grote stommerik, eentje waarmee hij opgescheept zat.

Meteen begon Aegir haar uit te lachen en haar belachelijk te maken. Skadi klemde haar kaken op elkaar toen hij weer begon te lachen nadat hij een stomme uitdrukking had gemaakt die zij totaal niet had gemaakt net. Dat wist ze wel zeker. Stomme Aegir met zijn stomme geklier! En nu sprong hij op de mosbal af en vertelde hij dat hij alleen maar wilde spelen alsof er totaal niets gebeurd was. Het lef! Maar een idee begon in haar kopje te vormen. Als hij wilde spelen, dan gingen ze spelen, maar niet met die stomme mosbal. Ze dook in elkaar en zwiepte met haar staart voordat ze bovenop het zwarte katertje sprong en hem in zijn oor beet. Niet zo hard dat het gevaarlijk was, maar ook niet zachtes, want ze was nog steeds boos op hem voor die streek met de mosbal. "Vind je dit beter dan?" Vroeg ze hem op een wat jennende toon.

Aegir was stiekem nog wel een beetje boos op Skadi. Ze deed altijd hetzelfde, ze speelde niet leuk, zeurde om werkelijk alles, en niets was ooit haar fout. Zij was het perfecte prinsesje. En hoeveel Aegir ook zijn best zou doen, ze zou waarschijnlijk nooit aardig doen tegen hem. Het volgende bewees het ook maar weer. Ze sprong pardoes op hem toen hij bezig was de mosbal op te halen. Want ze kon gewoon niet normal spelen, de sluwe vos! Aegir gromde en zakte door zijn pootjes, maar voordat ze hem in zijn oor kon buiten drukte hij die in zijn nek. Hij probeerde met de beweging die was ontstaan om te rollen en zo zijn pootjes onder haar te krijgen en haar weer van zich af te schoppen. Hij was nou eenmaal ouder, groter en sterker! Dat was gewoon zo hoor. En nu was hij ook nog eens een uitverkorene van StarClan, een ridder die hier getraind zou worden, beter dan wat RiverClan hem ook zou bieden. Hij zou Skadi écht niet meer zo makkelijk laten winnen. Een strijdlustige blik kwam op zijn kopje. Hij zou hiermee afrekenen, voor eens en altijd!!

Haar tanden hapten mis en voor ze het wist rolden ze om en werd ze van Aegir afgegooid met een harde stomp in de maag. Ze landde met een plof op de grond, maar tijd om daar te blijven liggen had ze niet, ze moest hem namelijk terugpakken daarvoor! Gauw krabbelde de calico omhoog en gooide een vieze blik zijn kant op. Hij was sterker en groter dan vorrige keer in de RiverClan nursery, maar ze zou zich echt niet gewonnen gaan geven. Hij was nog steeds dat stomme, irritante joch dat hij altijd was geweest, dat had hij net wel bewezen. Ze had wel opgemerkt dat hij tegenwoordig dacht dat hij beter was als haar omdat hij waarschijnlijk al gauw een apprentice zou worden en zij niet. Dat vond ze niet leuk, want het was waar en héél misschien was ze jaloers daarom, maar dat zou ze hem niet laten weten. Daarbij had ze geleerd dat de training hier helemaal niet leuk zou worden, nee er aan denken gaf haar nog steeds rillingen. Vallon had haar er dingen over verteld toen ze hem vragen had gesteld en de antwoorden waren angstaanjagend geweest. "Doe maar niet zo stoer hoor!" riep ze jennend naar hem toe. Ze wist nog steeds altijd meer als hij wist, wat haar beter maakte als hem, want kennis was ook kracht en ze hield dus ook koppig een trotse houding aan.

Het lukte! Aegir grauwde opgewonden toen hij Skadi van zich af wist de duwen. Hij krabbelde snel weer overeind en keek haar met een strijdlustige blik aan. Een grijns kwam om zijn lippen en hij blies zijn borst op toen ze naar haar keek. Ze begon al snel te miepen dat hij niet zo stoer moest doen. Aegir rolde met zijn ogen. ‘Ik ben gewoon sterker! Haha, lekker puh!’ begon hij haar terug te jennen. Hij had een brede grijns op zijn gezicht, waarna hij een paar keer een stoere houding poseerde. Aegir trippelde een rondje op de gevlekte poes heen, waarna hij een keer uitdagend naar haar staart sloeg. ‘Wat is er Crabkit? Ben je bang dat je van me gaat verliezen?’ miauwde hij vrolijk, waarna hij weer recht voor haar bleef staan. ‘Want dat gaat nog heel vaak gebeuren als ik zo apprentice word!’ snorde hij met een brede grijns op zijn gezicht. Zijn nieuwe mama Lethal zou hem vast veel goeie moves leren, en dan zou hij Skadi eindelijk eens een lesje leren wat ze had verdiend na al die keren dat ze gemeen had gevochten. Oh, hij kon niet wachten!

Hij begon te roepen dat hij sterker was maar erger nog, hij ging haar expres bij haar ouder naam noemen. Een grom onstond in haar keeltje, waarschijnlijk niet erg intimiderend voor een warrior, of wat ze hier ook heten, maar ze kon Aegir er vast wel nerveus mee maken. Hij was altijd al aan het janken geweest als ze hem met nageltjes mepte, dat was maar een voorproefje geweest voor zijn training die hij hier nu zat op te jubelen. Pff, als hij de waarheid wist, dan zou hij weer een hele rivier bij elkaar gaan janken. "Ik ben helemaal niet bang, maar jij moet bang zijn om te gaan beginnen met trainen," Beet ze hem toe. "Ik heb me namelijk niet beziggehouden met stomme spelletjes, ik ben rond gaan vragen en ik heb alles over de training gehoord van Vallon en jij gaat dat echt niet aan kunnen met je poezelige pootjes." De calico pufte haar borstkasje naar voren. Ze wilde hier eigenlijk niet over hebben, want het was eng en gemeen en ze wilde het gewoon niet geloven, maar ze was bang dat het waar was. Toch, Aegir lokte het uit met zijn stomme kop die zulke stomme gedachtes en opmerkingen naar voren bracht. Ze was helemaal niet bang voor hem, of dat hij haar zou verslaan. Als hij dat ooit dacht waar te zijn dan had hij last van waanideeën. "Hier trainen ze met uitgeslagen klauwen," vertelde ze op onheilspellende toon, haar ogen op de zijne geboord. "En weet je wat de final assessment is? Vallon wilde het eerst niet vertellen maar het is het vermoorden van een kat. Een onschuldige kat. En daarvoor krijg je een halsband met tanden eraan. Wil je nog steeds zo graag gaan trainen, Aegir?" Haar toon was niet meer jennend. Haar stem trilde bij het stukje waar ze over het vermoorden van een kat praatte, dat kon ze niet helpen. "En we kunnen hier niet meer weg, we kunnen niet terug naar RiverClan." Dat kwam er zachtjes aan, maar die woorden zouden hun doel vast wel raken.

Aegir voelde zich helemaal het ventje. Hij had Skadi gewoon verslagen! En ze zou zichzelf niet zijn als ze het daarna maar zou proberen met een hooghartige blik op haar gezicht en gemene woorden. Maar Aegir was in zijn nopjes. De zwarte kitten danste op zijn korte pootjes, en stak lekker zijn tong naar haar uit. Hij rolde vervolgens zijn ogen. Hij geloofde helemaal niets van Skadi haar stoere geklets! Hij was een ridder, de sterkste van ze allemaal en voor hij het wist zou hij iedereen zijn koppen in elkaar kunnen slaan! Hij was uitgekozen door StarClan! Geen training zou te moeilijk voor hem zijn. ‘Hou je bek, Crabbie! Je bent gewoon jaloers dat ik eerder mag beginnen!’  Hij ging zitten en blies trots zijn borst op. Vervolgens kwam hij wat op zijn achterhand en sloeg met zijn pootjes in de lucht, inspannende geluidjes aan het maken. Hij zou alvast zijn moves wel oefenen! Als Skadi dichtbij kwam, dan sloeg hij haar zo neer! Maar opeens begon ze lulkoek te kletsen. Ze miauwde over dat ze hier met klauwen vochten. ‘Nou en? Bang gekrabd te worden, zachtpootje?’ begon hij terug te happen. Maar vervolgens sprak ze over de laatste assessment, en dat je iemand moest vermoorden! Aegir duwde zijn oortjes in zijn nek. ‘Je liegt!’ brulde hij direct terug. Dat was absurd. Dat waren vast verhaaltjes om kittens bang te maken en Skadi was zo dom om haar te geloven. Natuurlijk zouden ze dat niet moeten doen. Ze was gek. Gestoord. ‘Jij bent gewoon bijen in je brein. Je bent te stom om kitten verhaaltjes te geloven! Dommerik!’ blafte hij fel terug. En daarna begon ze te praten over thuis. Of nou ja, hun oude thuis. En dat ze nooit meer terug zouden kunnen. Aegir keek boos naar Skadi. Alsof hij nog naar huis wilde. Hij was een uitverkorene hier! ‘Ik wil ook niet naar huis. StarClan heeft míj uitgekozen, of ben je dat soms vergeten?’ sprak hij bits tegen haar. ‘Ik denk dat jij maar terug naar huis moet, Crabkit.’

Voor eens leek hij zich niet stoerder voor te doen dan dat hij was. Dit keer dacht hij dat hij haar kon verslaan, dat hij beter was. Skadi beet haar kaken op elkaar. Liet hem maar babbelen, hij zou wel leren dat wat hij nu allemaal waar dacht te zijn een mooie droom was. Hij deed zich maar belachelijk voor, doen alsof hij vijanden aan het neer slaan was. Ze kon een grinnik niet onderdrukken, maar die verdween al snel toen hij haar vertelde dat ze haar bek moest houden en dat ze jaloers was dat hij eerder mocht beginnen, maar erger nog; hij noemde haar Crabbie! Een grommetje borrelde op in haar keel. Voor een volwassen kat zou het bij lange na niet intimiderend zijn, maar ze hoopte dat het Aegir tenminste een stuk minder zelfverzekerd maakte. Hij had altijd al een groot ego gehad, denkend dat iedereen hem leuk vond en nu was dat nog erger. "Ik ben niet jaloers, want zodra ik begin aan mijn training, loop jij nog steeds achter op mij," beet ze hem boos toe. Nee, ze zou hem wel leren. Skadi begon haar hele verhaal over de training en hoe ze met klauwen aan het vechten waren en ze zag zijn uitdrukking toch echt wel veranderen. Hij hapte terug dat ze bang was om gekrabt te worden. "Ik was niet degene die aan het huilen was de vorrige keer," jende ze hem terug en ze zette een stap naar voren. Aegir was echter nog niet klaar. Toen ze hem over de final assessment vertelde, brulde hij gelijk dat ze loog, dat ze bijen in haar brein had en stom was om kitten verhaaltjes te geloven. Dat ze dom was. Ze wilde een gemene opmerking naar hem toe bijten, hem een mep voor zijn stomme kop verkopen, maar hij was nog steeds niet klaar met zijn stomme, domme preek. Misschien dat ze zich zou hebben ingehouden, maar toen hij vertelde dat zij maar naar huis moest gaan, toen hij haar Crabkit noemde, dat was de druppel. Hij was zo stoer, dan kon hij wat ze zo ging doen ook al aan. Haast zonder na te denken haalde ze uit met uitgeslagen nagels. "Noem me nog één keer Crabkit en ik geef je meer dan een kleine kras," siste ze boos naar hem toe. "En je kan mij vertellen dat ik lieg, maar waar denk je dat ze al die tanden vandaan halen?" Voegde ze er nog achteraan. Die zouden ze niet uit de mond van een levende hond halen en ze wist nog niet heel veel van de buitenwereld, maar honden zouden vast niet her en der dood op de grond liggen.

Aegir geloofde geen woord meer wat uit de bek van Skadi kwam. Ze deed het gewoon om haar te jennen. Hij moest maar gewoon bedenken dat Skadi altijd loog. Hij sloeg zijn staartje woest heen en weer. Ze kwam zelfs een beetje dichterbij toen ze weer stoer deed over vorige keer. Hij hief zijn neusje en keek haar recht in haar ogen aan. Hij klemde kwaad zijn kaken op elkaar. ‘Vorige keer was niet eerlijk. Jullie waren met meer én je speelde vals!’ reageerde hij boos. Hij was er nog steeds niet mee eens hoe gemeen ze toen waren, toen ze met zijn drieën tegen hem op gingen. En het was niet eens om een gegronde reden! Hij sloeg zijn nagels uit, maar hij hield zijn pootjes op de grond. Als ze nagels wilde voelen, dan zou hij haar dat kunnen geven. Maar hij kon zich inhouden om haar niet meteen te slaan. Want eigenlijk wilde hij helemaal niet vechten. Nee, hij wilde spelen! Maar Skadi moest er meteen weer een drama van maken, zoals ze altijd deed. Ze was gewoon gemeen, en gemene katten moesten gewoon opgeruimd worden. En hij was ook niet bang voor haar. Hij trok zijn lip een beetje op toen ze weer stoer uit haar ogen keek, totdat ze opeens met haar klauw hem langs zijn oor sloeg. Geschrokken opende Aegir zijn bek en hij deinsde achteruit. Net onder zijn oor hadden haar klauwen hem geraakt en het bloed begon al tussen zijn zwarte vacht op te wellen. Kort keek hij haar vol ongeloof aan, zijn oren naar achteren en zijn blik verdrietig. Totdat ze begon te kibbelen en hij zich zo ontzettend kwaad begon te voelen. Hij gromde en zijn haar kwam overeind. Zijn ademhaling werd luid en nu blonken ook zijn nagels in de donkere schuur. Skadi loog. Skadi loog altijd! ‘Uit bekjes als domme kittens zoals jij!!’ grauwde hij kwaad. Toen kwam ook hij uit de startblokken en haalde gericht uit naar haar mond met uitgeslagen nagels. Die zou ze terugkrijgen. Ze zou het terugkrijgen! Hij zou al haar tanden uit haar bek slaan voor hoe gemeen ze wel niet was!

Ze was helemaal klaar met dat stomme rotjoch voor haar neus. Kon hij niet gewoon opzouten en haar niet meer lastigvallen. Hij begon zichzelf te verdedigen met woorden, maar Skadi keek hem alleen maar met woede aan. En die keer daarvoor was hij zeker helemaal mooi vergeten, toen ze hem een kras op zijn wang had gegeven. Nee, dat liet hij er mooi even uit. Dit keer raakten haar nagels hoger dan zijn wang, net onder zijn oor. Ze zag hoe het bloed opwelde en ergens maakte haar dat wel tevreden, misschien zou hij nu eindelijk leren dat hij haar met rust moest laten omdat hij het niet ging winnen. Zij was beter als hem. Zij was de beste ooit. Ze zou dus zeker niet toegeven, niet verliezen, van een stomme zwarte pluizenbal die nu geschrokken achteruit deinste. "Wat is er mis, ik dacht dat je niet bang was om gekrabd te worden," siste ze hem achterbaks toe. Hij had mooie praatjes maar hij reageerde nu toch echt als een lafbek. Hij grauwde haar kwaad een opmerking over de hondentanden toe, maar het enigste wat haar daar van bij bleef was dat hij haar dom noemde en de vlammen in haar ogen werden alleen maar sterker. Een nieuwe grom borrelde op in haar keel maar ineens schoot ook Aegir's voorpoot uit, recht op haar gezicht af. Een harde klap landde op haar kaak en de uitgeslagen nagels zorgden voor een kras op haar gezicht. Dat was de laatste druppel geweest die de balans deed tippen. Zonder waarschuwing sprong ze naar Aegir toe en begon ze wild in het rond te slaan. Ze had geen doel voor ogen wat ze hem wilde aandoen, alleen dat ze hem pijn wilde doen. Hij had haar immers pijn gedaan en daar zou hij spijt van krijgen.

Aegir was woest. En Skadi ook. Ze waren boos op elkaar. Hij was boos op Skadi omdat ze hem had geslagen en Skadi was boos omdat.. ja, ze was gewoon eigenlijk altijd boos. Ze had nooit een echte reden. Maar Aegir blies. Het was gewoon niet eerlijk wat ze deed. En dan loog ze ook nog eens. Ze begon ál-tijd met slaan. Hoe kon zij ooit door StarClan zijn uitgekozen, ze was zo gemeen! Ze jende hem nog even, maar dat zouden haar laatste woordjes zijn. Want het maakte Aegir alleen maar kwader en zijn poten jeukten om haar te slaan. En het lukte. Hij voelde gewoon dat zijn nagels door haar vacht gingen en een kras wisten te maken. Een gevoel van macht ging door hem heen. Hij had Skadi geslagen! Het was hem gelukt! Hah, eindelijk! Gerechtigheid! Maar het was ook het teken voor Skadi om volkomen door te slaan. Aegir moest achteruit deinzen toen ze naar hem toe sprong. Hij ontweek de eerste slag, de tweede, maar de derde kreeg hij hard tegen zijn schouder en de vierde raakte zijn kop. ‘Auw!’ kermde hij. Even hoorde hij een piep in zijn oor en dacht hij dat hij sterretjes zag voor zijn ogen. Wilde Skadi hem vermoorden ofzo? Hij wist dat hij niet te lang in elkaar kon duiken, want dan zouden slag vijf, zes en zeven hem ook raken. De volgende slag schampte hem toen hij nog verder achteruit dook. Daarna was hij even veilig van haar klauwen. Hij dacht een gaatje te zien onder haar poten. Hij gromde hard en dook naar zijn voorpoten waar hij probeerde zijn tanden in te zetten en hopelijk zou hij het ook hard genoeg aankomen zodat ze zou vallen.

Het calico poesje voelde hoe een van haar klappen hem raakte. En toen nog een. Aegir riep het uit van de pijn en eventjes was ze erg tevreden met haarzelf. Maar na nog een paar keer uit te hebben gehaald dook hij op haar voorpoten af en beet hard in haar poten. Ze voelde hoe dat pootje onder haar uit viel en ze viel met een harde plof op de grond. Kwaad blies ze naar de ander, uit woede maar ook pijn. Hoe durfde hij haar een leugenaar te noemen en nu haar ook nog eens te bijten. Hij was de leugenaar, dat was hij altijd al geweest. Ze probeerde gauw omhoog te krabbelen, maar haar pootje deed nog steeds pijn en Skadi durfde er nog niet al haar gewicht op te zetten. "Daar ga je spijt van krijgen!" Gromde ze hem boos toe. Nou zou hij echt de wind van voren gaan krijgen!

Aegir had nog steeds een piep in zijn oor, en zijn blik stond verwilderd. Uiteindelijk wist hij Skadi onderuit te halen en hij liet zijn kaken toen ook los. Hij staarde haar nog woest aan. Hij dacht dat het nu klaar zou zijn. Skadi was gevallen en hij had gewonnen. Hij priemde zijn blik nog even in haar ogen toen hij naar haar keek. Maar Skadi gaf zich natuurlijk niet zo gauw gewonnen. Nee, ze zei zelfs dat hij er spijt van zou krijgen. Aegir stampte een pasje naar voren, maar de inzet zorgde ervoor dat hij licht in zijn hoofd werd en hij wankelde een pasje opzij. ‘Geef toch eens op Skadi! Ik heb gewonnen!’ bromde hij kwaad naar de andere kitten. Hij liet zijn spieren wat ontspannen. Hij wilde ook gewoon niet meer vechten. Hij wilde gewoon dat ze samen konden spelen. Dat had hij ook gedaan door zijn balletje te gooien. Hoe je het ook wendde of keerde, Skadi was het enige wat hij nog had van RiverClan en hij miste zijn thuis wel. Ze moesten samen blijven, op één of andere manier.

Opgeven? Hij was gek zeker. Daarnaast had hij helemaal niet gewonnen! Ze kon nog staan en dat betekende toch ook dat ze nog verder kon. Als hij na een beetje pijn al dacht dat een gevecht klaar was, dan zou hij het hier zeker niet gaan redden. "Denk je dat iemand anders het zo gemakkelijk op gaat geven. Echt, ik snap niet waarom StarClan zo'n dom iemand heeft uitgekozen als uitverkorene!" Het zou vast wel iemand van zijn familie zijn geweest die nu dood was, een opa of iets. Niet een logisch nadenkende kat. Aegir was al een stomme klier geweest in Riverclan en met alles wat ze de laatse tijd had opgepikt hier, was hij ook te zacht voor deze nieuwe clan. Als hij maar iets hoorde wat niet naar zijn zin was liep hij al te brullen dat zij een leugenaar was! En dan wel verwachten dat zij aardig tegen hem ging doen. Mooi niet, hij was wel veranderd ja, maar hij was alleen nog dommer en irritanter geworden als dat mogelijk was.

Aegir voelde zich sterker. Hij wás ook sterker. Hij was ouder, groter, beter.  Hij was degene die alle aandacht verdiende. Skadi was hier gewoon op sleeptouw. En ze begon ook nog eens te mekkeren dat niemand zo snel zou opgeven en dat hij dom en stom was. Hij haalde zijn lip omhoog. ‘Wat je zegt ben je zelf!’ kaatste hij terug. Ja, StarClan was dom om zo'n gemeen wicht uit te kiezen! En hij zou zichzelf prima kunnen redden hier, in de elite, want hij zou een betere apprentice worden dan Skadi of wie dan ook kon zijn. Want Lethal zei dat hij een dappere ridder was. En iedereen in RiverClan zou later van stelt staan. Hij haalde zijn neus op en paradeerde zo voorbij haar de schuur uit. Hij zou zijn krasjes wel zelf oplappen, hij had niemands hulp nodig. Hij zou sterk zijn! En hij keurde geen blik meer waardig aan Skadi of de mosbal die al tijden bewegingsloos in de den lag.

OOC: Topic uit