He who slings mud generally loses ground

Like virgin snow that shows up the bloody footprints

Door puur toeval was ze bij het parkje aangekomen. De Twoleg Place kon af en toe nog een beetje een doolhof zijn, met alle tweebeennesten die op elkaar leken en in nette rijtjes stonden. Het was niet altijd even makkelijk te navigeren nu ze een Young One was en zelf op pad kon. Toch, ze stapte door met een arrogante houding, alsof ze zeker was van wat ze deed. Ze zou in ieder geval niet gaan toegeven dat ze verdwaald was geweest. Al had ze misschien liever gehad dat ze in de Twoleg Place was blijven ronddwalen, want daar waren de paden schoon, terwijl hier de gesmolten sneeuw de grond zompig had gemaakt. Haar poten zaten nu al onder de modder en ze keer er niet naar uit om deze schoon te maken later. Boos staarde ze naar de donkere spetters en vlekken die haar poten versierden en ze koud en nat hadden gemaakt. Daarna, zonder ook maar veel erover na te denken gaf ze een harde klap tegen de modderige grond aan. Boos op het vieze spul dat het haar vacht vuil had gemaakt, dat het bestond. Met een plets vloog er zo een enorme klodder door de lucht heen. Met een gefacineerde blik keek ze toe hoe het een boogje maakte en toen met nog een plets tegen een grote kater aankwam. Ze herkende hem vaag uit het kamp van de Elite, maar inplaats van bang zijn dat hij boos zou worden of wat dan ook, ontsnapte een lach haar. Het was immers niet haar schuld dat hij in de weg had gestaan en het was zeker grappig.

Daniël eerst

MONTY

Daniël

...

Spiedend keek de oranje kater naar wat zich afspeelde in het parkje. Er waren een hoop katten en met zoveel katten bij elkaar kon je wachten totdat er iets fout moest gaan. Nu het wat rustiger leek te worden draaide hij zijn oren behoedzaam naar voren toe. De zompige sneeuw kleefde aan zijn poten en het gaf hem een koude rilling. Van bloed was hij absoluut niet vies maar deze drek? Net nu hij verder wilde lopen voelde hij ineens een koude klodder op zijn lijf landen en hij voelde hoe zijn nekhaar kwaad overeind schoot en hij zocht naar de dader. Lang hoefde hij niet te zoeken want hij zag Skadi het meegenomen mormel van Lethal zitten lachen. Ergens gunde hij het haar niet om op hoge poten naar haar toe te komen. Kort snoof hij en draaide hij zich om om vervolgens een meter verderop te gaan zitten. "Kittens" bromde hij.

merc

Verontwaardigd keek ze de kater aan. Hij dacht zeker dat hij stil was, dat hij oh zo veel beter was. Hij zou haar moeten smeken om hem uberhaupt aandacht te bieden. Zíj was de uitverkorene van Starclan. Bedoeld voor een groter lot dan hij ooit zou kunnen bedenken. Maar nee, hier noemde hij haar een kitten, alsof ze een onnozel kwijlend ding was, alsof ze niet oud genoeg was om zelf op pad te gaan. Met een kille vlam in haar ogen stapte ze op hem af. “Ík ben geen kitten. En al mocht ik dat wel zijn, dan zou jij je moeten schamen dat een kitten je te pakken kan krijgen. Niet dat het heel moeilijk was, ik denk dat iedereen het wel gelukt zou zijn.” Een hoge eigendunk, dat was wel wat ze had, maar in haar ogen was die helemaal terecht en ze was dan ook niet bang om het te laten merken.

Onderwerp: Re: He who slings mud generally loses ground