And here comes... A new day!

Het was weer een nieuwe dag en daarmee strekte Oakkit wat uit met zijn korte pootjes. Hij richtte een blik naar de uitgang van de nursery, maar hij had geen zin om weer in dat natte koude donsdeken te gaan dat daar buiten lag. De kleine bruine kater legde zijn kopje neer op de grond, denkend aan het stomme sneeuw. Hij zou leafbare nooit leuk vinden, dat wist hij. Maar het was bijna over. Oakkit hefte zijn kopje weer op en keek eens rond naar de andere kittens. Ze hadden allemaal vrienden en broertjes of zusjes, maar hijzelf had niemand. Hij was alleen geboren en voelde zich eenzaam. Maar hij bedacht het positief. De kleine bruine kitten was nog maar een maan met zijn leven bezig, hij zou zeker wat vrienden maken over een paar manen.

[+Hedgekit]

@Oakkit, Dawn tinted the darkness like water ink
De jonge kitten liet een grote geeuw klinken en rekte zich wijd uit, zijn vier pootjes allemaal een verschillende richting op. Zijn pluizige, gestreepte vachtje stond aan alle kanten omhoog van het dutje wat hij net had gedaan, lekker warm tussen zijn broertjes en zusje en tegen zijn mama aan. Hij wilde die heerlijke warmte niet verlaten voor de kou van leafbare, maar dat gat in de muur van de nursery, de in-en uitgang van de nursery, had hij geleerd, lokte hem steeds meer. Eens had hij er naar zitten staren en had hij de blik van een grote warrior ontmoet, maar toen had hij nog niet kunnen lopen en had hij pas enkele dagen zijn oogjes open. Nu, nu kon hij al grote stukken lopen en het avontuur lokte hem meer dan het niet weg willen van de warmte en veiligheid waarmee hij nu omringd was. Hedgekit wist niet dat dat een kwaaltje was wat zijn vader ook had, en misschien zou hij dat ook nooit te weten komen, want hij kende alleen maar zijn mama. Hij had nog geen enkel moment nagedacht waar zijn papa was, want dat was gewoon niet in hem opgekomen. En nu nog steeds niet. Vrolijk bewoog hij zich richting de uitgang van de nursery, waarbij hij maar één keer struikelde! Trots hief hij zijn kopje op toen hij naar de ingang toe stapte en er voor ging zitten, maar al gauw dook hij weer in elkaar. Brr wat was het hier koud! Dezelfde kou die hem had vastgegrepen toen hij op de wereld was gebracht, voordat zijn moeder hem warm had gelikt en tegen haar buik aan had gelegd. Gauw zette de pluizige kitten weer een paar stappen achteruit, waar het toch iets warmer was. “Kouw is stowm!” Verklaarde hij, tegen niemand en tegen iedereen die het maar mocht horen. Dat dat misschien een beetje gek was, dat wist hij nog niet.

MONTY

Oakkit bleef zitten in de nursery, tot hij een andere kitten naar de in en uitgang ziet lopen. De kleine kater hoopte maar dat die kitten besefte wat hij deed, want in de sneeuw gaan is echt geen goed idee met deze kleine pootjes. De kitten nam een paar stappen achteruit. Oakkit zag het allemaal gebeuren, en had toevallig zelfs gehoord dat ie zei dat de kou stom was. Gelijk had hij. De kleine gestreepte kater bleef gewoon toekijken, want hij vond de andere interessant. Ze zijn zelfs leeftijdgenoten. Zou die kleine kitten misschien mijn vriend kunnen zijn?, dacht hij. Hij stond op en wandelde naar de kitten toe en zei: 'Hoi! Ik bjen Oawkkit, en jij?' op een energieke toon.

@Oakkit, Dawn tinted the darkness like water ink Hedgekit was de kou en hoe stom deze was al snel weer vergeten toen er ineens een stem achter hem klonk. Geschrokken draaide hij zich met een sprongetje om. Een andere kitten stond pal voor zijn neus. Oh, dat was toch wel een beetje eng. Met grote oogjes staarde hij de ander aan. Hij was ook gestreept, net als hijzelf, maar hij had geen wit. Daar hielden de overeenkomsten dan ook wel een beetje op. Hij was een stuk pluiziger als de ander en hoewel ze beiden nu nog kittenblauwe oogjes hadden, zouden die van hem blauw blijven in tegenstelling tot de ander die zich als Oakkit had voorgesteld. Hedgekit slikte en begroette hem wat langzaam terug. “Iwk Hewdgekiwt,” reageerde hij, een tikkeltje verlegen. Hij had nog nooit een andere kitten ontmoet op zijn broertjes en zusje na, dus hij wist helemaal niet wat hij moest verwachten.

MONTY

Oakkit zag het klein sprongetje van de andere. Het was niet helemaal zijn bedoeling geweest de andere kitten zo te doen schrikken. Hij keek hem aan en algauw zei die dat hij Hedgekit heette. De bruine kitten had zelf nooit tegen een andere kitten gepraat omdat hij zelfs geen broers of zussen had, dus dit was wel spannend voor hem. Hij geeft een glimlachje naar de andere kitten en zei: 'Waarom gwing jij nwaar bwuiten? Er ligt dwaar dat wjitte, kwoude dwing en het vjoelt sljecht!', vroeg hij aan de andere kitten. Hij richtte even een blik in de grote helderblauwe ogen van de kitten. En dan observeerde hij de andere bruine gestreepte kitten wat beter. Veel gelijkenissen, maar ook zeer veel verschillen.

@Oakkit, Dawn tinted the darkness like water ink Even snapte Hedgekit niet waar het over ging. Witte, koude ding? Want niet leuk aanvoelde? Waar had Oakkit het over? Het enigste wat hij had gevoeld was een koude wind die zo door zijn pluizige vachtje heen had geblazen alsof deze gewoon niet bestond. Maar hij had geen wit ding aangeraakt. Of bedoelde hij buiten? In de tijd sinds dat hij geboren was, had hij buiten nog niets anders als wit gezien. Hij begreep niet dat dat anders moest zijn of kon zijn. Dat hoorde toch gewoon zo? “Iwke ging aween maar buiwten kijwken hoowr!” Piepte hij gauw en misschien een tikkeltje uitdagend. Het leek er op dat Oakkit het niet leuk vond dat hij dat deed, maar hij had helemaal niets fout gedaan. Daarbij was hij niet bang voor buiten. Of nouja, misschien wel, maar hij zou dat niet hardop toegeven.

MONTY

Oakkit zag wel in die blik dat hij niet alleen wilde kijken. Maar ja, hij liet het zo. 'Ik bjen dwaar al eensj geweest! Het is erwg kwoud, dwawom wilde iwk je wawschuwen.' Zei Oakkit op een dappere toon. Hij wilde de ander tonen dat hij dapper genoeg was om buiten te gaan. De kleine kater had alleen maar één vraag, ofdat de ander het ook zou wagen? Natuurlijk ging hij hem niet aanzetten, hij moest het zelf maar ontdekken. Oakkit stapte toen voorbij Hedgekit en ging zitten voor de in- en uitgang om te kijken naar het witte glinsterende donsdeken dat daar buiten was. Hij voelde een kleine zachte bries die langs hem waaide. Het zag er mooi uit, maar hij wilde echt niet terug in dat spul. Daarom bleef de kater gewoon zitten waar hij zat zonder twijfel, en keek om naar de andere kitten om te zien wat die ging doen.

Sometimes when things are falling apart
And here comes... A new day! Coak0210

They may actually be falling into place

@Oakkit, Dawn tinted the darkness like water ink Hedgekit kon nog niet echt zien dat de andere kitten hem niet geloofde, die blik snapte hij nog niet helemaal, maar toen hij op dappere toon begon te verklaren dat hij buiten was geweest en hij hem alleen maar wilde waarschuwen kwam de hint alsnog over op het kleintje. Verontwaardigd pufte hij zijn borstkastje uit. “Iwk wilde echt alleewn maaw kijken!” Piepte hij standvastig. Hij had helemaal niets anders gewild, maar Oakkit wilde het niet horen. Nee, hij liep zelfs pal hem voorbij om naar buiten te kijken. Tot nu toe stond Oakkit dan ook nog niet op zijn lijstje met katten die hij leuk vond, maar zo slecht was hij dan ook weer niet. Hij voelde de kittenblauwe oogjes van de ander op hem gericht, maar hij keek niet terug. Eigenwijs stapte de tabby kitten naar de opening van de nursery. Hij zou wel aan Oakkit laten zien dat hij niet de enigste dappere hier was. Waarom hij dat wilde, waarom hij zich wilde bewijzen, dat wist Hedgekit nog niet, maar het leek het juiste ding om te doen. Zonder al te veel na te denken duwde het kleine katertje zijn twee voorpootjes in het witte spul voor hem en ze verdwenen zomaar. Eerst was er niets aan de hand, maar na een paar tellen werden zijn pootjes ineens koud. Heel erg koud. Met moeite hopte hij uit de laag van het witte spul wat zo bijna zijn pootjes had opgeslokt. Hij stond nu te klappertanden. Brr wat koud.

MONTY

Hij zag hoe de kleine kitten voorbij hem stapte om in de sneeuw te stappen. Oakkit wou even niet geloven dat de andere kitten het waagde. Een tel later realiseerd hij dat hij misschien wat uitdagend klonk. De kleine gestreepte kater slaakte weer een zeer kleine zucht en keek naar Hedgekit, die ondertussen stond te klappertanden. 'Nwu weet je tenminsje hoe hewt voeljt om in dat kwouwe spjul te gaan!' en begon te giechelen. Natuurlijk zouden ze beiden hebben ondervonden dat sneeuw geen pretje was. Toen draaide Oakkit zich terug om om uit de koude te gaan, en keek eventjes naar de andere kitten om te zien of hij hetzelfde ging doen.

Sometimes when things are falling apart
And here comes... A new day! Coak0210

They may actually be falling into place

@Oakkit, Dawn tinted the darkness like water ink En nou was Oakkit aan het lachen. Hij vond Oakkit niet leuk. Nee, helemaal niet leuk. Hij schudde zijn kopje. "Niet liewf. Jij niet liewf!" vertelde hij de ander dan ook oprecht. Het gestreepte katertje had nog niet door dat dat soort uitspraken konden resulteren in ruzies. Hij had nog niet door dat hij daarmee Oakkit boos kon maken of zijn gevoelens kon kwetsen. Maar had Oakkit dat wel door? Want Hedgekit vond het niet leuk dat Oakkit hem had uitgedaagd alsof hij beter was als hem en hij vond het ook niet leuk dat hij er om lachte dat hij het koud had. En nou draaide Oakkit zich om, maar Hedgekit volgde express niet. Hij vond Oakkit niet meer leuk, dus waarom zou hij met hem willen spelen?

MONTY

Oakkit zag hoe de ander hem niet volgde en hoorde de woordjes uit zijn mond komen. Natuurlijk kon de andere kitten niet weten dat hij daarmee kon kwetsen of ruzie mee kon beginnen. Ze waren beiden kittens. Maar de woorden kwamen wel hard over op de kleine Oakkit. Dat had de kleine bruine kater natuurlijk wel verdiend, omdat hij zo uitdagend was op de ander. Hij wilde de andere kitten niet aankijken, dus zei hij gewoon op een schuldige toon 'Sorry', en ging zitten met zijn kopje omlaag hanged. Was hij nu gekwetst? Dat zou hij niet weten, maar hij heeft de andere kitten meer aangedaan.

Sometimes when things are falling apart
And here comes... A new day! Coak0210

They may actually be falling into place

@Oakkit, Dawn tinted the darkness like water ink Oakkit leek het niet leuk te vinden dat hij zei dat hij hem niet lief vond. Maar Hedgekit had het ook niet leuk gevonden hoe de ander tegen hem had gedaan. En nu miauwde Oakkit ‘Sorry’, maar hij wist niet wat hij hier mee moest doen. Betekende dat dat alle stomme dingen die Oakkit in zijn ogen had gedaan nu allemaal niet meer uitmaakten? Maar dat kon toch niet? Het voelde zo in ieder geval niet. Maar Hedgekit vond het ook niet fijn voelen om niets te zeggen. Nee dat klopte ook niet. “Okay. Is goewd,” mompelde hij nukkig, maar hij wilde eigenlijk nog steeds niet spelen.

MONTY

Oakkit bleef zitten totdat de ander wat zei. Hij draaide zijn kopje om en keek weer in de grote blauwe ogen van de kitten. 'Iwk mjeen hjet. Iwk ben stjom.', zei de kleine kater. Zou dit ooit goed te maken zijn? Dat was nu nog de enige gedachte in zijn kop. Hij slaakte een korte zucht. En keek wat rond, of er nog iets leuks te vinden zou zijn voor hem om te doen zonder Hedgekit lastig te vallen. Maar hij zag niets, dus bleef gewoon zitten.

Sometimes when things are falling apart
And here comes... A new day! Coak0210

They may actually be falling into place

@Oakkit, Dawn tinted the darkness like water ink Oakkit leek nog steeds niet blij, maar was dat niet goed? Want Hedgekit was ook nog niet blij. Toch, de andere kater zocht zijn ogen op, iets waar hij helemaal niet om had gevraagd, en vertelde hem dat hij het meende en dat hij stom was. Het liefst had Hedgekit geknikt, maar dan was hij toch ook stom? Mama was altijd lief en aardig en dat wilde hij ook zijn! Maar hij wilde ook niet meer spelen, want het plezier was er nu wel vanaf. Dus hoe moest hij dat doen? ”Waarowm deed jij zo gemeewn?” Vroeg hij dus maar. Misschien als hij dat wist, kon hij beter besluiten of hij Oakkit wel wilde vergeven of niet.

MONTY

'Iwk wilde njiet zwak overkwomen', piepte de bruine kater erna. Dit was een rare conversatie, en Oakkit wist niet welke vragen en antwoorden hem te wachten stond. Hij hoopte alleen maar dat Hedgekit hem vergaf, zodat hij niet voor zijn hele leven bekend zou staan als een stoute kater. De bruine gestreepte kitten wilde liever niet al te veel nadenken.

Sometimes when things are falling apart
And here comes... A new day! Coak0210

They may actually be falling into place

@Oakkit, Dawn tinted the darkness like water ink Niet zwak overkomen? Maar dat had Hedgekit helemaal niet van hem gedacht. Daarbij hoefde je dan alsnog niet gemeen te doen. Nee, dat hoefde helemaal niet. Je moest toch gewoon jezelf zijn? Net als zijn mama en net als zijn broertjes en zusje. Net als hem? Hij deed niet stoer om indruk te maken. Stoer doen was stom, want dan was je niet lief. ”Maar jij hewemaal niet zwak. En stoewr doen is gemeewn!” Vertelde hij de ander dan ook. Hedgekit vond hem niet meer zo stom als een paar seconden geleden, maar de zin om te spelen was er nu echt wel af.

MONTY

'Sowwy... Ik wisjt njiet dat het gemeewn was. Want iwk hjeb nooit eerdjer tegen een andere kiwtten gepraat.', zei de bruine kater dan maar. Waarschijnlijk was de kleine Oakkit gewoon bang voor meningen van zijn leeftijdgenootjes, maar de bruine kitten zag ook wel in dat het inderdaad gemeen was. De schuldgevoel stapelde zich wat op. Maar hij probeerde positief te blijven denken.

Sometimes when things are falling apart
And here comes... A new day! Coak0210

They may actually be falling into place

@Oakkit, Dawn tinted the darkness like water ink Nog nooit met een andere kitten gepraat? Maar waarom dan niet? Hij had zelf ook nog niet zoveel gepraat met anderen, maar dat kwam omdat hij nog allemaal dingen aan het ontdekken was. Waarowm niet?” Vroeg Hedgekit dan ook nieuwsgierig naar die reden. Zelf had hij al met zijn mama gepraat en met zijn broertjes en zusje en met Stallionstar, de grote vriend van zijn mama. Zo eng was praten helemaal niet. Het was zelfs leuk!

MONTY

'Iwk hjeb geen broertjes of zusjes en iwk durfdje niet tegen andjere kittens te praten tot nju tjoe', antwoorde de kitten. Hij had enkel al tegen zijn moeder gepraat maar dat was ook heel weinig, de kleine bruine kater had daardoor weinig sociale ervaring. Hij had deze conversatie eindelijk eens gedurfd, al was het wat slecht gegaan. Oakkit had tenminste iets nieuws bijgeleerd.

Sometimes when things are falling apart
And here comes... A new day! Coak0210

They may actually be falling into place

@Oakkit, Dawn tinted the darkness like water ink Geen broetjes of zusjes? Maar hoe kon het dat hij twee broertjes en een zusje had en Oakkit helemaal geen? Dat was toch ook niet eerlijk. En ook helemaal niet leuk. Hedgekit was altijd verzekerd dat er wel een van de drie met hem wilde spelen of praten of wat dan ook, als niemand anders in de nursery dat met hem wilde. Misschien was hij daarom ook niet zo bang als de ander om op vreemde kittens af te stappen en met ze te spelen of praten. Ja natuurlijk was het eerst een beetje eng geweest, maar nu was het leuk. Maar waren zijn siblings zijn vangnet? Het waren ook allemaal veel moeilijke dingen om over na te denken en dat deed het kleine katertje liever niet. Hij wilde liever spelen en plezier hebben, ontdekken en die hele mikmak. “Maar Praawten is niet eng?” Besloot hij dan ook maar zijn conclusie, of het enigste wat hij er van mee nam, te verwoorden.

MONTY

Onderwerp: Re: And here comes... A new day!