nightmares

Even had alles goed geleken in de bergen, voor die twee kleine dagen die ze daar had gespendeerd, maar met haar terugkomst in het gebied was daarna ook alles de soep in gelopen. Het enige wat haar een beetje op de been hield was het feit dat ze nu een apprentice te trainen had, de verantwoordelijkheid over de vrolijke, kleine knul had. Ze kon niet instorten, niet nogmaals. Maar oh Starclan, soms wilde ze niets liever dan dat ook. Toch zou de poes het niet toestaan. Hoe eng het ook was, ze had katten die op haar rekenden. Niet alleen voor haar medische kennis, maar ook haar vrienden. Zoals Crowcall, want ze had gehoord dat er woorden waren gevallen tussen haar en haar... Partner? Routnose trok onbehagelijk met haar oor, maar stapte toch op de zwarte poes af. Vriendelijk drukte ze haar neusje in haar zwarte wang. "Hey vriendin, heb je zin om een stukje met mij te wandelen?" sprak ze warm en gunde de ander een waterige glimlach.


&Crowcall

De glimlach op het gelaat van de zwarte warrior was duidelijk niet al te gemeend, je hoefde geen helderziende te zijn om dat door te hebben. Toch knikte ze en liep mee. Routnose liep een paar stappen voor terwijl ze het kamp uitliepen en bracht het tweetal naar een klein bloemenperkje net een stukje van het kamp af. Iedere seizoensverandering droogde ze bloemen en schudde hun zaadjes hier uit, waardoor er een hele hoop kleurrijke en geurige bloemen stonden. Nu de koudere seizoenen aan kwamen waren de meesten alweer uitgebloeid, maar sommigen lieten nog koppig wat van hun prachtige kleuren zien. Eenmaal daar draaide Routnose zich naar haar om. "Ik vind Bearclaw eng, en-en-en... En soms best een beetje een eikel!" Zo dat was eruit, maar ze had er meteen al spijt van. Oh, dat was niet iets wat ze had mogen zeggen, wat een medicine cat had mogen zeggen. Maar was het niet Crowcall geweest die ook zei dat ze soms haar eigen mening heus wel mocht verwoorden. En het was echt niet zo dat ze een hekel aan Bearclaw had, hij had vast ook wel heel veel goede kwaliteiten en... Oh, dat was ook niet wat belangrijk was nu. "En Stallionstar maakt soms slechte beslissingen, en Crowfur al helemaal," rattelde ze door, waarna ze haar kop schudde en wat gepijnigd Crowfur aan keek. "Ik, uhm, ik... Wat ik wil zeggen is dat katten je soms niet goed behandelen en dat vind ik verschrikkelijk, want ik weet hoe goed jij bent, en dat je zoveel beter verdient Crow," de woorden kwamen er wat onhandig en onsamenhangend uit, maar het was duidelijk dat ze het meende. Waarheid was dat het Routnose pijn deed om de zwarte poes zo te zien en dat ze bang was dat ze vertrouwen in de clan en haar hoop verloor... En wat was een kat zonder dat? Ze wilde haar vriendin gelukkig zien, niet verliezen. Een zucht rolde over haar wang en ze gunde de poes een waterige glimlach. "Je weet dat ik er voor je ben, toch..?"

Ze liepen in stilte, Crowcall een beetje sloffend. Het lange gras streek langs haar flanken terwijl ze Routnose volgde en het zachte geritsel en hun pootstappen waren het enige geluid. Niet veel later stonden ze tussen de bloemen. Ze had een mooi plekje gemaakt hier, Rout. Was iedere kat maar zoals hun medicine cat. Zacht, vriendelijk, bloemetjes plantend. Crowcall staarde naar de bloemen, maar keek wat verbaasd op toen Routnose een voor de zachtaardige poes opvallend heftig relaas begon. Bij StarClan, wat was het allemaal nog ontzettend zacht uitgedrukt, maar het was wel Rout die het zei en voor haar doen was dit haast ongekend. Crowcall stond er met grote ogen naar te luisteren en toen Routnose uitgepraat was, wist de warrior niet of ze moest lachen of huilen. Ze glimlachte dankbaar, haar ogen werden vochtig en toen was de dam gebroken. Ze zeeg ineen met trillende poten en schokkende schouders en heel wat tranen, want bij StarClan... Bearclaw, Stallionstar, Crowfur... bij StarClan, wat was alles grandioos misgelopen.

Ietwat onzeker keek ze Crowcall aan, terwijl ze nerveus de grond onder haar poten kneedde. Vroeger had ze wat moeite gehad met praten, voornamelijk met de juiste woorden vinden en niet over haar zinnen te struikelen wanneer ze nerveus was. Nu ging dat al stukken beter, maar soms, op momenten die ze het allerbelangrijkste vond, wist ze nog steeds niet wat ze moest zeggen. Nu was zo'n moment. Ze wilde met heel haar hart Crowcall helpen, maar had geen idee hoe. Er waren geen kruiden voor een gebroken hart. Haar vriendin leek dankbaar te glimlachen, maar voordat ze het wist bezweken haar poten en zakte ze tranend ineen. Geschrokken kwam Routnose op haar af en legde haar kop onder de zwarte van Crowcall, waarbij ze haar kleine lichaam om de warrior heen sloeg. "Sorry Crow, i-ik, ik wilde niet.." ze wist niet meer wat ze nog kon zeggen, dus begon ze met trage en geruststellende halen de vacht van haar vriendin te wassen. Zo had haar moeder dat vroeger ook altijd gedaan wanneer ze verdrietig was.

Het waren altijd de verkeerde katten die met het schuldgevoel opgezadeld werden, niet? Stallionstar en Bearclaw zouden geen nacht wakker liggen van hun daden, terwijl goede katten altijd zouden denken dat ze niet genoeg hadden gedaan, niet het juiste hadden gezegd. Dat ze beter hadden kunnen doen om iets op te lossen wat zij niet hadden veroorzaakt. Zij leden pijn, omdat hun blaadje niet mooi genoeg was, omdat hun woorden niet goed genoeg waren, omdat ze niet hard genoeg terugvochten. Warmte trok door Crowcall heen toen Routnose haar vacht begon te wassen, een geruststellende, fijne warmte, maar het was datzelfde gevoel wat ervoor zorgde dat ze maar niet kon stoppen met huilen, want ze zag schoonheid, ze zag goedheid, en ze wist dat het kapot werd gemaakt. Dit was hoe haar ouders haar hadden kunnen troosten als hun leven anders gelopen was, dit was hoe Crowfur haar ooit getroost had, maar nu haatte hij haar. En Routnose... Met haar kon het niet goed aflopen, want wanneer was het ooit goed afgelopen met een goede kat? Goede katten werden aan de zijlijn gezet en mochten toekijken hoe de rest alles naar de verdoemenis hielp. En toch kon een kat niet eeuwig blijven huilen, ook al voelde het soms zo. Tranen raakten op, energie raakte op, en Crowcall kwam na enige tijd weer wat tot rust. "Dankje", mompelde ze, ook al kostte het moeite om te praten, want Routnose moest weten dat zij niet degene was die iets verkeerd had gedaan, dat ze haar best deed en dat Crowcall dat waardeerde.

in stilte bleef ze ritmisch de lak zwarte vacht van Crowcall wassen, totdat deze zou stoppen met huilen of haar weg zou sturen. Routnose hoopte dat ze niet boos was, het idee dat ze Crowcall zo liet huilen bracht een steen in haar maag. De warrior had haar hart op de goede plek, maar haar luidde stem en het vuur dat ze mee droeg werd lang niet altijd door iedereen even gewaardeerd. Stom, want dat maakte haar juist zoveel dapperder dan Routnose ooit zou zijn. Zij slikte haar woorden in, beet op haar tong wanneer het te moeilijk werd. Crowcall zou dan nooit doen, en daardoor deed het haar soms zo'n pijn. "Dankje" dat ene woordje liet de last van haar schouders verdwijnen, Crow was niet boos op haar, oh gelukkig maar. "Altijd," murmelde ze en die woorden meende ze met heel haar hart.

Crowcall staarde haar het gras. Met haar tranen opgedroogd en haar ademhaling rustiger, voelde ze zich niet beter. Helderder, dat wel, maar het was een helderheid als van ijs dat de warmte die Routnose haar gaf uitdreef. Wat lag er onder dat ijs? Hetzelfde als altijd. Hetzelfde wat je zag als je op een bevroren meer stond terwijl de kou in je poten trok en je naar beneden keek: donker water. "Ik haat ze, Rout", bracht ze uit. Het kostte haar moeite het te zeggen, die woorden die al een tijdlang als een luchtbel in het ijs gevangen zaten. Om eerlijk te zijn joeg het haar angst aan. Ze had nog nooit gehaat. Ze had pijn gekend, en verontwaardiging, en woede, maar die emoties waren vurig, en dit, dit was koud, zo ontzettend koud.

"Ik haat ze, Rout" kort staakte ze ietwat geschrokken het wassen van Crowcall haar pik zwarte vacht. Daar schrok ze een beetje van, vooral omdat ze aan haar toon meteen wist dat Crowcall het meende. Kort was Routnose stil, waarna ze zich zo van haar vriendin los maakte dat ze oogcontact konden maken. In haar groene irissen was niets van afkeuring te vinden, maar wel een vreemde, gepijnigde emotie. "Niet doen," murmelde ze. "Dat is je energie niet waard, en wat voor moois is er ooit gekomen van haat?" kort drukte ze haar neusje tegen de wang van de oudere warrior.

Routnose' bewegingen stokten en Crowcall wist dat ze haar had laten schrikken met haar woorden. Gefrustreerd klemde ze haar kaken om elkaar en de enige reden dat er geen nieuwe tranen kwamen, was dat ze net allemaal al opgehuild waren. Haar ogen waren droog en branderig. Ze had te veel gezegd, ze voelde het, maar hoewel het moeilijk was geweest het te zeggen, had ze het tegelijkertijd niet tegen kunnen houden, alsof ze door ijs had moeten breken om adem te halen - al viel de hoeveelheid zuurstof aan de andere kant wat tegen. De opluchting die ze voelde om geen afkeuring in Routnose' blik te zijn ging verloren in de leegte. Ze hoorde Routnose wel, maar ze begreep haar niet. Niet doen? Ze deed niets. Wat moest ze dan? Lachen als Bearclaw haar bedreigde? Blij zijn als Stallionstar weer op oorlogspad ging? Of, als ze dan toch iets moest voelen, was het dan beter als ze maar ergens in een hoekje ging zitten huilen? Kwam daar iets moois van? Kwam ergens iets moois van? Ze deed Routnose pijn, zag ze. Arme Routnose, die was ook te lief voor deze wereld, ze kon die haat niet aan. Hoe had ze het zo lang uitgehouden? Was ze beter dan Crow in het sluiten van haar ogen voor dat wat verkeerd was? Waar haalde ze haar licht vandaan? Crowcall wilde haar geen pijn doen, ze had nooit iemand pijn willen doen, maar het was te laat om een toneelstuk op te voeren. Ze schudde langzaam haar kop. Het was de schuld van Stallionstar, van Sabrefur, van Bearclaw, zelfs van Crowfur. Ook van Crowfur. Zij hadden haar die haat gegeven. Ze had het niet gewild. Maar als iemand een klauw in je hart stak, kreeg je geen kans om nee te zeggen, wel? "Wat is het alternatief?" vroeg ze gepijnigd, met dat kleine, piepkleine, hoopvolle vlammetje hoop dat nooit had willen doven, dat nog altijd hoopte dat er een alternatief was. Ze had het nog niet gezegd of ze had er al spijt van dat ze die last op Routnose legde. Het was niet haar fout dat er geen betere wereld was, maar zo zou het nu wel voelen, dacht Crowcall, als ze geen antwoord op deze vraag zou hebben. Als ze niet de uitweg kon bieden waar haar vriendin naar zocht. Maar wat als ze wel een antwoord heeft? fluisterde het vlammetje zacht.

Crowcall haar normaal zo mooie, amberkleurige ogen waren rood en wazig van de tranen. Het brak haar om de warrior zo te zien en liet een vreemd gevoel in haar opborrelen dat ze maar moeilijk kon thuis brengen. Het was een onrust, een ontevredenheid, een... Woede? Het was niet iets wat ze vaak in zichzelf vond, maar de manier waarop Crowcall behandeld werd was haar niet te rechtvaardigen. Ze had niet gezien wat er was gebeurd toen Bearclaw haar, Frayhowl en Scarface mee had genomen, maar haar scherpe oog was niet ontgaan dat ze terug was gekomen met blauwe plekken die niet in een gevecht met Riverclan waren opgelopen, haar oren niet de flarden van Scarface zijn gesprek tijdens de Sharing tongues ontgaan. Routnose slikte en voelde zich een lafaard omdat ze niets had gezegd, omdat ze niet durfde te spreken wanneer dat nodig was. "Wat is het alternatief?" die woorden sneden, want een antwoord ontsnapte haar. "Ik-" ze kapte zichzelf af en liet een korte stilte vallen, donkere gedachtes maakten onweerswolkjes in haar hoofd die onrustig rommelden. Ze wilde het eerst zeker weten. "...Crowcall? Toen Bearclaw en Lavenderstorm jou, Scarface en Frayhowl mee terugnamen, wat is er toen gebeurd?" ze kon zich heel goed inbeelden dat het herinneringen waren die de lak zwarte poes niet op wilde halen, maar ze moest het zeker weten, uit haar eigen mond horen.

Ze had het vlammetje uit moeten stampen, maar ze had de vraag nu al gesteld, dus het was Routnose die de emmer water in handen had. Gooi het eroverheen, dacht Crowcall, dan is dat tenminste achter de rug. Zet het weg, dacht ze, gooi takjes op het vuur, blaas het leven in, ik heb het zo koud. Ze werd gek van die tweestrijd. Haat deed pijn, maar er was een rust in de leegte. Ze wilde er wel uit, maar ze was zo moe van het zoeken naar een uitweg en alle wegen alleen maar afgesloten zien worden. Ze kon geen kant op en ze wilde niet blijven ijsberen. Dan liever zinken en alles uit laten wissen. Ze voelde zich opgelucht en verloren tegelijk toen Routnose een antwoord uitstelde om eerst een vraag te stellen.

Haar gedachten schoten terug naar die ochtend en als ze had gehoopt er nu door de ijzige, afstandelijke blik van haat naar te kunnen kijken, kwam ze bedrogen uit. Het was nog steeds dezelfde mengeling van woede, angst en schaamte die in haar opkwam bij de herinnering. Hoe makkelijk ze zich wel niet had laten breken door een paar klappen. Er had niet eens bloed gevloeid. Genoeg katten zouden vinden dat ze er nog licht vanaf gekomen was, na haar zogenaamde verraad. Ieder moment kon iemand besluiten dat er nog wel een schepje bovenop kon. Nog een misstap en Bearclaw zou minder 'genadig' zijn. Crowcall keek in een reflex om, half verwachtend hem daar plotseling te zien staan, maar het enige wat ze zag waren Routnose' bloemen, wuivend in de wind. Routnose. Ze had een vraag gesteld. Crowcall haalde huiverend adem, zoekend naar woorden, niet zeker wetend of ze het wel kon zeggen. Crowfur had haar de vraag ook gesteld, maar hem had ze geweigerd iets te vertellen. Hij zou maar beweren dat ze toch niet echt verrast kon zijn, na de manier waarop zij tegen hun leider ingegaan was. Hij zou vinden dat ze zich niet aan moest stellen. Hij zou zeggen dat als ze zo graag aan RiverClans kant wilde staan, ze ook maar moest leren de klappen van WindClanners te incasseren. Zo zou Routnose niet reageren, toch? Maar wat was er nou eigenlijk helemaal gebeurd? Routnose had wel ergere verwondingen gezien. Ja, ze was een paar dagen beurs geweest, een beetje duizelig, ze was een stukje tand kwijt, maar het was al met al niet bepaald levensbedreigend. Het deed alleen pijn. En dan was er natuurlijk nog de voortdurende angst die haar sindsdien achtervolgde, maar hé, ze was toch altijd al een lafaard geweest. Dat was wat zij zouden zeggen, die katten die lachend levens kapot maakten en het dan wegwuifden en vergaten, alsof het niets was. Ze haatte ze, ze haatte ze allemaal. Haar pijn, haar angst, het was niets voor ze. Insignificant. "Bearclaw heeft me in elkaar geslagen en daarna zijn we teruggegaan naar het kamp", zei ze vlak, de meest beknopte samenvatting die ze ervan kon geven. En wat was je nu met deze kennis van plan, hm, Routnose? Niets, wel? Want wat valt ermee te doen? Wat valt eraan te doen?

Nu de woorden over haar lippen waren vroeg ze zich af waarom ze die vraag niet eerder had gesteld. Een pijnlijke knoop werd in haar maag gelegd toen ze Crowcall haar hele uitstraling plots zag veranderen, omdat het een ongewenst besef liet vallen. Ze had wel door gehad dat er iets was gebeurd, maar had het te druk geweest om zich er verder in te verdiepen. Want er gebeurde zoveel, het zal wel niet zo erg zijn geweest dan, niet? En toch, nu ze hier zat zag ze een wervelstorm van emoties in haar zwarte vriendin rondgaan en ze wenste dat ze zelf kon voelen. Dat ze nooit zo egoïstisch en blind was geweest. Was dit de oorzaak geweest van haar problemen? En was zij daar simpelweg blind voor geweest? Een eeuwigheid leek te verstrijken voordat ze antwoordde en toen Crowcall dat eindelijk deed was haar stem ontdaan van enige emotie."Bearclaw heeft me in elkaar geslagen en daarna zijn we teruggegaan naar het kamp" de woorden staken als messen en kort kon Routnose niets anders dan in stilte het tot zich door laten dringen. Dit was niet hoe een clan werkte, dit was niet waar de warrior code voor pleitte. Het brak haar om te weten dat dit een kat was die Stallionstar vertrouwde. Altijd had ze haar vriend vertrouwt, had ze achter hem gestaan met al zijn keuzes. Maar Sabrefur als zijn deputy? Toestaan hoe een kind gestolen werd? Zou hij überhaupt weten dat Bearclaw een clangenoot zo in elkaar geslagen had? Haar poten tintelden. Routnose kon slecht tegen confrontaties, nooit gekund. Zo goed wist ze nog hoe ze Raptorecho een apprentice in elkaar had zien slaan en vervolgens de schuld aan Tigergaze had gegeven. Ook toen had ze de confrontatie uit angst vermeden, had ze het nooit verteld. Maar nu zou ze dat niet meer doen. Crowcall verdiende beter. Ze verdiende een veilig thuis, een echte vriendin. "Crow," voorzichtig raakte ze met haar poot de wang van de ander aan, zodat deze haar aan zou kijken. "Ik ga met Stallionstar erover praten en hij zal naar mij luisteren," ze knikte en er lag een vreemd vastberaden doch trieste blik in haar ogen. "E-en als Bearclaw nog één keer zoiets doet, bij jou of een ander, d-dan-" ze slikte omdat de woorden haar pijn deden. "Dan zorg ik ervoor dat hij dat nooit meer kan doen," een verdere betekenis wilde ze niet aan die woorden geven, omdat ze het meende.even twijfelde ze nog, waarna ze toch de andere poes omhelsde. Hopen dat ze dat oké zou vinden. "Dit is niet hoe een clan werkt. Dit is niet hoe Windclan werkt, en het spijt me dat ik er niet eerder naar gevraagd heb, Crow,"

Wat zou ze graag geloven dat Routnose alles op zou lossen. Dat de medicine cat zou opvlammen met een vurigheid die haar rustige karakter zo ongewoon was en tegen Stallionstar tekeer zou gaan als een wervelwind. Dat hij zou luisteren, omdat zij hun medicine cat was, of misschien omdat hij daadwerkelijk om haar mening gaf. Maar zo zou het niet gaan, wel? Routnose, medicine cat of niet, kon niet op tegen die overmacht. Stallionstar zou haar bezwaren wegwuiven, zoals hij met alles deed. Crowcall beet op haar lip. Ze wilde zo graag dat Routnose aan haar kant zou staan, maar ze zag nu al hoe ze haar zouden breken. Je zag pas hoe verloren een zaak was als je er echt voor begon te vechten. Routnose had zich tot nu toe afzijdig gehouden en dat had haar goede hoop in stand gehouden, maar dat zou snel voorbij zijn. Zou Stallionstar Bearclaw tegenhouden als die besloot de medicine cat terug in het gareel te brengen? Niemand die tegen de leider in ging was onschendbaar. ”Blijkbaar is dit wél hoe het werkt”, miauwde Crowcall bitter, gespannen in de omhelzing. Ze had ook gedacht dat het anders was. Ze had gedacht dat zolang zij enkel vocht met woorden, niemand haar iets kon maken, maar ze had het mis gehad. Ze wilde loslaten, ze wilde ontspannen, ze wilde Routnose alles weer goed laten maken, maar dat kon ze niet. Ze kon haar die teleurstelling beter besparen. ”Denk je echt dat Stallionstar naar je zal luisteren? Zoals hij naar je luisterde toen je hem vroeg RiverClan niet aan te vallen, zeker? Denk je dat hij niet weet wat er is gebeurd? Denk je dat het hem iets kan schelen? Je bent nog naïever dan ik.” Misschien had Routnose meer invloed op de leider dan zij, maar het was niet genoeg. Als Crowcall iets geleerd had, was het dat het nooit genoeg was. Ze had niets en toch had ze meer te verliezen dan ze dacht.

”Blijkbaar is dit wél hoe het werkt” haar stem was bitter en ze voelde hoe de spieren onder haar lak zwarte vacht aangespannen waren, waardoor ze wist dat ze de verkeerde woorden had gezegd. Dus liet ze de ander los en stapte wat terug, om haar blik te kunnen zien.”Denk je echt dat Stallionstar naar je zal luisteren? Zoals hij naar je luisterde toen je hem vroeg RiverClan niet aan te vallen, zeker? Denk je dat hij niet weet wat er is gebeurd? Denk je dat het hem iets kan schelen? Je bent nog naïever dan ik.”haar oren vielen steeds dieper in haar nek, terwijl die woorden in sloegen als de donder. Routnose wendde haar blik af. "Hij.. Ik ben zijn medicine cat, zijn vriendin, hij moet naar me luisteren," mompelde ze na een stilte, maar op dit punt wist ze niet meer of ze zichzelf ervan wilde overtuigen of haar vriendin. Want iets in haar achterhoofd zei dat Crowcall gelijk had, immers had Stallionstar niet geluisterd. Immers had hij niets gedaan toen Sabrefur die apprentice had gekidnapt. Wie zei dat hij wel zou stoppen als zoiets nog een keer gebeurde? Haar geloof in hem wankelde en dat bracht alles en iedereen in gevaar, immers, zou ze als medicine cat niet altijd achter haar leider moeten staan? Ze wist diep in haar dat hij een goed hart had, maar wat als hij de verkeerde keuzes maakte? De poes beet op haar lip en haar geloof wankelde. "Nee... Ik ga met hem praten, ik ga het hem zeggen, ik ga hem overtuigen," misschien had ze gelijk, misschien zou ze niet langer meer aan de zijlijn moeten staan maar eindelijk eens geen lafaard meer zijn en de moed hebben om iets te zeggen. Om op te komen voor haar vrienden. "En.. Ik meen het Crow, echt, Bearclaw gaat je niets meer aan doen," een brok lag in haar keel maar toen ze de ander aan keek lag er een nieuw soort vastberadenheid in haar ogen. Als medicine cat was haar volledige doel om katten te genezen, maar de kennis om anderen met kruiden te schaden was haar ook niet zonder reden geleerd.

Ze zag dat Routnose het niet wilde geloven. Ze zag dat haar woorden de medicine cat pijn deden, maar Crowcall wist niet wat ze anders moest. Ze wilde Routs hoop niet kapotmaken, maar als zij het niet deed, dan deed Stallionstar het wel. Er was simpelweg geen manier om haar hart intact te laten. De harten van gevoelige katten waren in de wereld om gebroken te worden, leek het. Maar zo breekbaar was Routnose' hart niet, of misschien was er gewoon nog niet hard genoeg op gestampt, want nog altijd weigerde ze haar naïveteit los te laten en haar vertrouwen te laten varen. Ze dacht nog altijd dat Stallionstar haar vriend was. Ze dacht nog altijd dat ze hem kon overtuigen. Zo vastberaden. Zo had Crowcall zich gevoeld in de bergen, zo had zij gesproken tegen iedereen die zei dat ze geen kans maakte om de leiders over te halen de clans bij elkaar te laten. Ik ga met ze praten. Ik ga ze overtuigen. Toen was het Crowfur geweest die zei dat ze geen kans maakte, dat er nooit iets zou veranderen. Hij had nooit in haar geloofd. En nu geloofde zij het ook niet meer, nu klonk ze net als hij. Was dat wat ze wilde? Crowcall keek naar Routnose, wiens vastberadenheid als een boom in de storm stond. Hij zou nog wel ontworteld raken, die boom, hij zou nog wel omvallen, maar wilde Crowcall echt helpen duwen? Kon ze niet beter zeggen wat ze zelf had willen horen, destijds? Ze was te ver heen voor valse dromen, te diep gezonken om te zeggen dat alles goed zou komen, maar één woord kon ze tenminste bieden. "Succes."