Seek success, but always be prepared for random cats

Like virgin snow that shows up the bloody footprints

Eindelijk mocht ze er dan alleen op uit. Eindelijk hoefde ze niet meer constant op een plek vast te zitten. Niet dat ze het ‘kamp’ van de Elite heel erg vond nu ze er aan gewend was. Eerst was ze op haar hoede geweest voor de tweebenen en hun monsters, want in Riverclan was ze aangeleerd dat die gevaarlijk waren. Echter bleek het dat tweebenen alleen maar gek waren en je gewoon grotendeels met rust lieten. En natuurlijk moest ze oppassen voor de monsters, maar er waren genoeg steegjes en hoeken waar ze in kon duiken als zo’n ding haar kant op kwam. Daarnaast was er hier altijd geluid, altijd wel iets van leven te vinden. En ja, dat was anders, maar het was niet slecht. Nee, Skadi genoot van haar nieuwe vrijheid in de Twoleg place nu ze een Young One was.
De gedachte om de Riverclangrens op te zoeken in de hoop voor een glimps van haar oude familie was niet echt dringend bij haar opgekomen. Ze zou hier sterk worden, hier was ze een uitverkorene van Starclan, in Riverclan zou ze gewoon Crabpaw zijn geworden, niemand speciaals. Dat was gewoon niet iets wat voor haar weggelegd was. Zij wist dat zij de beste was in alles! De Elite zou haar helpen dat ook aan anderen te laten zien, dat had Lethal haar verteld. Natuurlijk waren er minder leuke, enge aspecten aan het leven hier, maar er was nu nog niets aan de poot.
Nee, nu was ze heerlijk op onderzoek uit in de twoleg place. Dit was nu haar territorium en ze wilde het zo goed mogelijk leren kennen.

Icecream eerst

MONTY

Shrimpkit en Hermitkit zouden bij de volgende ceremonie apprentices worden. Het was daarom waarschijnlijk dat hij zich naar twolegplace bewoog. Die plek was niks voor hem. Hij kreeg er altijd de kriebels. Zeker als hij de geur van een BloodClanner tegen kwam. Hij was doodsbenauwd voor die katten, doodsbenauwd maar ondertussen razend. Dat matchte niet. Dat maakte hem onzeker en dat was Icecream nu eenmaal nog niet genoeg… Toch verliet hij zijn vertrouwde gebied, omdat de gedachten over apprentice worden van zijn pleegkittens hem alleen nog maar sterker aan Crabkit deden denken. Hij had de hoop allang opgegeven, dat ze nog leefde. Ze hadden ze vast gebruikt als oefenmateriaal. Toch was er ergens diep in zijn hart nog een sprankje hoop, omdat ze haar nooit hadden gevonden. Dan bleef er altijd een klein beetje hoop dat ze toch nog in leven was en dat hij haar weer mee kon nemen, mee naar huis. Hij verstrakte toen een vertrouwde, maar daarnaast zo wildvreemde geur zijn zintuigen prikkelde. Het was de geur van Crabkit, alleen dan besmeurd met die van de Elite. “Crabkit?” Zijn stem trilde en klonk vol ongeloof. Was ze dat echt?

Like virgin snow that shows up the bloody footprints

Ze was lichtelijk verbaas door hoe ze haar weg kon vinden na enkele trainingen met haar mentor. Een mentor waar ze trots op kon zijn, want hij was de leider van de Elite. Aegir was er jaloers om, hoe graag hij ook deed alsof hij dat niet was, dat wist ze gewoon. Iedere Young-One moest ook jaloers zijn op haar, zeker die andere twee die Lethal ook uit hun oude clan had meegenomen om sterk te worden in de Elite. Was dat om haar minder speciaal te maken? Nee, want zij zou altijd de beste zijn. Ze was net een van die stomme beesten, kittypets, aan het bespieden. Eentje die het nog waagde om het nest van zijn tweebenen nog uit te komen in deze kou dan. Bah, ze moest er niet aan denken, om zo vast te zitten in een stenen nest, vies eten te eten. Dat was gewoon een belediging voor het kattenras, zelfs de clans in het woud wisten dat. Dat was dan ook de reden waarom ze de kat achter haar niet had opgemerkt tot ze de naam ‘Crabkit’ hoorde. De naam klonk haast vreemd in haar oren, nu ze al drie manen de naam Skadi droeg. Haar eerste gedachte was dat het een van de andere young-ones was, eentje die haar oude naam nog ergens had opgepikt en haar wilde treiteren. Met opgezette vacht draaide ze zich dan ook om naar de kat die haar oude naam had durven te zeggen. Ze had al een bijtende opmerking op haar tong liggen toen heel haar houding haar verliet voor eentje van verassing. Voor haar stond Icecream. Hij was de kater die de zorg voor haar en haar siblings op zich had genomen toen ze zonder ouders zaten. Even ging een scheut van verlangen door haar heen om weer terug bij hen te zijn, maar die duwde ze gauw weg. Nee, ze zou sterk worden in de Elite en ze had nu Lethal als haar moeder, dat had de kattin gezegd. Ze had Icecream niet nodig…Toch? ”Skadi, nu” Was het enigste wat ze zo snel kon bedenken om te zeggen. Het was Skadi, niet meer Crabkit. En ze was nu Elite, niet meer Riverclan.

MONTY

Door zijn afgunst van BloodClan deed hij instinctief wat passen achteruit, toen ze zich met haar haren opgezet naar hem omdraaide. Straks had hij zich vergist en had hij een hele andere kat voor zich. Eigenlijk kon hij zich dat niet voorstellen, maar ergens ook weer wel. Ze kon toch niet meer in leven zijn? Alleen haar aanvallende houding veranderde toen er herkenning over haar gezicht gleed. Zijn helderblauwe ogen werden groot. Dus toch… Ze miauwde dat ze Skadi heette nu. Even keek hij om haar heen, maar er leek geen andere BloodClanner in de buurt te zijn. Hoe kon dat? Lieten ze haar rondlopen, dan kon ze toch zo weglopen. Toen bekroop hem een naar gevoel, die helemaal tot aan het puntje van zijn staart doortrok. Ze was toch niet uit vrije wil bij de Elite? Nee, dat kon niet! Niet zijn meisje. Ondanks haar wispelturige karakter kon ze niet vrijwillig meegegaan zijn. Ze was ontvoerd en dat was dat. Maar waarom vertrouwden ze haar dan genoeg om in haar eentje op pad te gaan? “Hebben ze je laten gaan? Je bent alleen. Ben je weer vrij Skadi.” Hoopvol deed hij een stap vooruit. Naar zijn pleegdochter, waar hij nog steeds zoveel van hield. Alleen zijn voorzichtigheid hield hem tegen om niet naar haar toe te springen en haar te omhelzen, anders had hij dat hoe dan ook gedaan.

Like virgin snow that shows up the bloody footprints

Ze zag hoe Icecream een paar stappen achteruit deinsde toen ze zich woest had omgedraaid. Hij was onzeker van zichzelf. Het was niet iets waar Skadi niet aan gewend was, hij was altijd al een beetje onzeker geweest als het om haar en haar siblings in Riverclan ging. De blik op zijn gezich was er een van verbazing. Verbazing dat ze alleen hier was. Had hij liever gehad dat ze hier met haar mentor was dan? Die zou waarschijnlijk niet hebben getwijfeld om Icecream gelijk weg te jagen. Dat moest betekenen dat zij dat ook niet zou horen te doen, als ze echt bij de Elite wilde horen, maar toch voelde het alsof ze iets moest doen hier. Maar voor ze een kans had om dat uit te vogelen trok haar pleegvader, al was ze er niet meer zeker van of hij dat nog wel was, zijn bek open. “Hebben ze je laten gaan? Je bent alleen. Ben je weer vrij Skadi.” Sprak hij hoopvol terwijl hij een stap naar haar toe zette.
Echter bleef zij zelf genageld aan de grond staan. Dacht hij… Dacht hij dat ze terug naar Riverclan wilde? Haar eerste reactie was om hem dan daar ook op te wijzen dat ze niet terug wilde. Maar een knagend stemmetje in haar kop vroeg dan toch de vraag: Was ze er wel zeker van dat ze niet terugwilde? Ze miste Shrimpkit en Hermitkit nu steeds minder en het ging steeds beter in de Elite, en toch, toen ze voor het eerst haar ogen op Icecream had gelegd daarnet had ze toch naar hem verlangd. Maar misschien was dat gewoon een reflex. Hij had drie manen voor haar gezorgd, natuurlijk zou ze af en toe naar een vaderlijk figuur in haar leven verlangen, zeker nu ze dat niet meer had. Maar nu had ze ook Lethal. En als ze de twee vergleek, dan was Lethal degene die haar beter leek te begrijpen, degene die haar niet tegenhield, maar haar juist aanmoedigde. ”Ik ben vrij. Ik was vrij. Ik was nooit een gevangene.” Sprak ze dan uiteindelijk. Dit was het, wat ze nodig had. Afsluiting met haar Riverclan familie. Misschien waren Shrimpkit en Hermitkit er dan niet bij, maar dit was al een begin. Ze kon nooit écht bij de Elite horen als ze vastzat aan hen. Ze kon nooit écht sterk worden zolang ze geen afsluiting had. En dat was wat ze nu zou doen, zonder een tweede keer na te denken. ”Ze maken mij hier sterk, sterker en beter dan dat ik ooit zou kunnen worden in Riverclan.” Want dat was de waarheid en als Icecream dat niet wilde accepteren dan was het niet haar probleem.

MONTY

Haar woorden sloegen bij hem in, recht in zijn hart. Ze was er wel uit vrije wil. Misschien waren er katten die op dat moment razend waren geworden, maar dat zat niet in zijn aard. Het enige wat hij kon doen was naar haar kijken. Naar die mooie jonge kattin die op had moeten groeien in RiverClan, die nooit zo ver meegetrokken had moeten worden in de spelletjes van die lelijke katten. Toch was dat gebeurd en dat verweet hij zichzelf, enorm. Hij had haar niet kunnen geven wat ze nodig had gehad en kijk waar dat op uit was gedraaid. Had hij er wel goed aan gedaan? Was het wel juist geweest om tegen Chivysniff te zeggen dat hij samen met haar de zorg over een nieuw nestje weeskittens wel op zich wilde nemen. Had hij die tweede kans wel aan moeten grijpen. Misschien was hij gewoon niet geschikt. “Het spijt me.” Sprak hij na een stilte. “Het spijt me dat het zo heeft moeten lopen, dat ik niet de vader voor je heb kunnen zijn die je nodig had. Ik mis je Crab.. Skadi. Je broer en zus missen je, maar als je dit echt wilt dan betekend dat dat we nu vijanden zijn. Begrijp je dat?” Was dat echt wat ze wilde? Of moest hij haar dwingen, moest hij haar gewoon meeslepen. Was hij dan ook maar een haar beter dan die BloodClanner die de kittens meegenomen had? Vol twijfel stond hij daar terwijl hij keek naar zijn dochter. Hij wist zichzelf geen houding meer te geven.

Like virgin snow that shows up the bloody footprints

Nadat ze haar waarheid had uitgesproken kon Icecream alleen nog maar naar haar staren en ze staarde terug. Ergens was ze nieuwsgierig naar zijn reactie, want zou hij boos worden? Beweren dat ze loog of voorgelogen was? Want tot nu toe hadden ze haar alleen nog maar de waarheid verteld, hoe eng of onprettig doe ook mocht zijn. Misschien zou hij het zichzelf verwijten, maar moest ze zich dan schuldig voelen? Hij zou haar en haar siblings hebben opgevoed met haat voor de Elite, een groep katten die haar nu sterker zouden maken dan dat Riverclan ooit had gekund. En misschien was het ook wel zijn schuld dat Lethal de kans had gekregen om haar mee te nemen, want hij had niet gezien dat ze het kamp uit was gegaan. “Het spijt me.” Sprak Icecream na een stilte waar ze hem alleen maar had lopen aanstaren. “Het spijt me dat het zo heeft moeten lopen, dat ik niet de vader voor je heb kunnen zijn die je nodig had. Ik mis je Crab.. Skadi. Je broer en zus missen je, maar als je dit echt wilt dan betekend dat dat we nu vijanden zijn. Begrijp je dat?” Okay, die kwam wel wat harder aan. Natuurlijk miste ze haar broer en zus ook en wilde ze niet persé vijanden met hun zijn. Maar dat was hoe het werkte, dat had Brat haar uitgelegd. Ze had ook gezegd dat ze net op tijd weg was om niet gevuld te worden met haat en vijandigheid naar de Elite. ”Natuurlijk missen zij me niet, ander hadden ze me wel beter behandeld toen ik er nog was,” vertelde ze hem. Nee, Shrimpkit en Hermitkit hadden altijd stom tegen haar gedaan, dus waarom zouden ze haar nu missen. Ze zouden juist vast blij zijn dat ze weg was. ”En ik heb nu geen vader meer nodig, Lethal is mijn moeder nu.” Misschien vertelde ze hem dat om te peilen hoe hij zou reageren, om te kijken hoe ver ze hem kon pushen. Maar misschien was het gewoon om hem weg te duwen, haar banden met RiverClan te verbreken zodat ze niet voor altijd bekend zou staan als die kitten uit Riverclan was gehaald door Lethal.

MONTY

Het deed hem verdriet om haar zo te zien. Haar woorden staken hem. Ook omdat hij niet wist of zij sprak, of dat het woorden waren die er bij haar ingestampt waren. Hij wist dat hoe vaker je dingen zei, hoe meer het als de waarheid ging klinken. Daar kwam ook zijn grootste onzekerheid vandaan, omdat hij het zichzelf gewoon influisterde. Als maar weer en weer. “Och je moest eens weten lieverd. Hoeveel pijn het ze heeft gedaan. Ze missen je veel meer dan jij nu denkt. Ik zou willen dat ik je dat in kon laten zien.” Je zag ook de pijn in zijn ogen toen Skadi verder sprak. “Het spijt me. Dat ik niet de vader voor je kon zijn die je nodig had. Dat je mij niet meer nodig hebt begrijp ik, maar denk dan even aan je broer en zus. Wat doe je als je ooit tegenover ze staat Skadi? Misschien komt er ooit een dag dat je wordt gevraagd om ze te vermoorden.” Dat was nu eenmaal wat BloodClan in zijn ogen deed. Moord en verderf zaaien. Kittens ontvoeren en hersenspoelen, keek maar naar zijn dochter. Maar direct sloeg de twijfel weer toe, was ze wel echt gehersenspoeld? Misschien had ze dit wel gewild. Zoals ze zelf ook aangaf.

Like virgin snow that shows up the bloody footprints

En nu kwam hij met het zwakke argument dat zij niet wist hoeveel ze haar misten. Ja natuurlijk en egels konden dan ook vliegen. Ze was niet dom, hoe graag ze haar ook zo behandelden. Als ze haar misten, zou dat betekenen dat ze een sterke band met haar moesten hebben gehad en dat was niet zo. Ze wilden altijd het liefst met anderen spelen en als ze iets deed werden ze boos op haar. Ze was er ook wel zeker van dat Hermitkit niets meer met haar te maken moest hebben nadat ze hem dat water in had geduwd. Iets waar ze zich toentertijd schuldig over had gevoeld nadat Icecream haar had uitgelegd wat er kon gebeuren, maar nu? Nu was dat schuldgevoel allang verdwenen. ”Dan zorg je maar dat ze uit mijn buurt blijven. Ik heb niets meer met hun te maken nu, net zoals dat ik niets meer te maken heb met jou.” Het was misschien hard, een tikkeltje wreed zelfs, maar het was waar. Tenminste in de ogen van Skadi.

MONTY

Hij had geen keuze. Dit keer moest hij streng en duidelijk zijn. Als hij dat niet deed zou hij zichzelf nooit vergeven. Ze moest weten wast hij precies bedoelde. Ze moest weten dat ze ooit voor het blok zou worden gezet, hoe dan ook. Dus richtte zijn helderblauwe ogen zich weer op zijn dochter. “Geloof me Skadi ik houdt ze zo ver mogelijk uit de buurt van BloodClan waar ik kan, maar ook zij zijn geen kittens meer. Ik zal niet altijd meer in hun buurt zijn. Het is nu makkelijk zeggen wat je doet, ooit zal het niet meer zo makkelijk zijn.” Miauwde hij. Dit keer bleef hij haar aankijken, zijn blik onderzoekend zelfs een beetje streng. “Het is niet de vraag of, maar wanneer er weer oorlog komt tussen de Clans en de Elite. Zoals toen we terug kwamen van de journey. Dan zul je tegenover ze staan en dan is er niemand die de keuze voor je kan maken. Ik hoop dat je dan de juiste maakt en nadenkt over wie je echte familie is.” Het deed hem intens pijn om zo hard te zijn, maar zij deed hetzelfde en dan was dit misschien de enige manier waarop hij tot haar door zou dringen. Zijn zachte manier had nooit bij haar gewerkt en zou dat waarschijnlijk ook nooit doen. Hoe geforceerd dit ook voelde, het moest. “Ik kan je één ding beloven Skadi. Tegen jou zal ik niet terug vechten. Ik kan jou geen haar krenken. Je zult altijd mijn dochter blijven en ik hou van je. Als er een dag komt dat je de opdracht krijgt, dan vecht ik niet terug, dan zul je mij moeten vermoorden.” Met die woorden stapte hij vooruit en gaf haar een lik over haar oor als ze niet achteruit was gestapt. Toen draaide hij zich om. “Ik hoop dat je daar vind wat je zoekt en dat je altijd je hart zult blijven volgen. Tot ziens meisje.” En met die woorden stapte hij bij haar vandaan. Zijn hart zwaar en tranen die achter zijn ogen branden. Deze houding was niks voor hem, maar hij had het moeten doen. Dat hield hij zich steeds maar weer voor. Ze moest het weten. Nu wist ze het en kon ze zelf beslissen wat ze er mee deed, maar hij had er elk woord van gemeend.

Ze was samen met Cobra op patrol. Met stevige passen liep ze dan ook samen met de zwarte leader door de twoleg place heen en checkte om de zoveel secondes de omgeving. Haar houding was alert en krachtig en haar zintuigen waren scherp. Zo nu en dan wreef ze haar verbrandde lijf tegen objecten aan om de geur van Bloodclan te versterken. Lethal bezat nog haar oude gewoontes om als warriorzijnde van een clan om goed de grenzen en omgevingen te markeren. Ze zag het ook bij Bloodclan terugkomen maar vaker wat minder. Zijzelf vond het erg belangrijk dat de geur van gevaar over de hele omgeving te ruiken was. Ze liep door tot haar neus de geur van Skadi bereikte. Haar half weggebrande oren gingen wat omhoog maar als eerste reactie wou ze doorlopen, tot ook de geur van Riverclan haar neusvleugels kietelde. Haar lip trok op en toen ze haar blik op de leader richtte vertelde dit al genoeg. Toen ze ook doorkreeg van Cobra dat hij het ook wou uitchecken volgde ze de lijn van geuren die haar de weg wezen. Ze hoorde de stem al van Skadi. Haar snorharen trokken strak. Haar tanden bloot. Maar toen.. ogh. Ze kon niet trotser zijn. Haar ogen keken toe in de verte en zachtjes besloot ze om de scene eerst te gaan bekijken voor ze zelf op toneel zou verschijnen. Samen met Cobra luisterde ze naar wat er gezegd werd en met elke woord die uit Skadi's mond kwam hoe groter haar grijns groeide. Oh wat had ze toch goed gedaan om dit kind uit de clan te trekken.. ze had een echte krijger gevonden.. een toekomstige grootste soldaat.. haar soldaat. Ze kon niet trotser zijn op haar vurige kind. Als katten konden klappen dan was ze nu vanuit haar schuilplaats gekomen om een applausje te geven maar voor nu hield ze zich nog stil, afwachtend op wat Cobra wou doen. Hopelijk zag hij ook in dat Skadi goed gedaan had en dat dit best beloond mocht worden. Daarna, daarna zou ze die vissenvreter even de oren afscheuren, want ondanks Skadi harstikke goed gereageerd had wou ze geen enkele obstakel op haar weg hebben. Skadi was van haar en iedereen die in de weg stond van haar en haar kind zou opgeruimd worden.

Like virgin snow that shows up the bloody footprints

Niet zo makkelijk. Tja, het was niet haar probleem dat de clans in het woud alles moeilijk moesten maken. Als Icecream wilde dat iedereen veilig bleef, dan moest hij ze maar bij haar vandaan houden, dat was simpel. En als hij dat niet kon, dan lag dat toch echt aan zijn gezag. ”Mijn échte familie is Lethal. Zij is mijn moeder en zij begrijpt mij beter dan dat jij dat ooit hebt gekund.” Want hij leek maar niet te realiseren dat ze niets meer met hem te maken hoefde te hebben. Hij was al lang haar vader niet meer, misschien was hij dat ook nooit echt geweest. Ze had hem pap genoemd omdat Hermitkit en Shrimpkit dat hadden gedaan, maar niet omdat zij dat echt wilde. Het was gewoon een makkelijk woord geweest, want haar biologische ouders had ze toch niet echt gekend, om de kater mee aan te duiden. Maar het was niet alsof ze hem nodig had nu, alsof ze haar ‘papa’ nodig had. De kater begon nu een zoetsappig verhaaltje op te zetten dat hij haar geen haar kon krenken, en dat als ze de opdracht kreeg, ze hem moest vermoorden. Zou ze daar problemen mee hebben? Ze wist het niet. Maar hij was haar vader niet meer en hoe langer dit gesprek door ging, hoe meer de emotionele bond tussen hen verdween. Ze zei maar niets, maar stapte wel weg van de lik die hij over haar oor probeerde te geven. Snapte hij nou echt niet dat ze hem niet meer wilde zien? Hoe vaak moest ze dat er nog in hameren. Misschien dat het wegstappen hem dan toch uiteindelijk de hint had gegeven, want hij draaide zich om. Eindelijk. Eindelijk ging hij dan weg. ”Eindelijk, ik dacht dat je de hint dat ik niets meer met je te maken hoef te hebben nooit zou gaan snappen,” zei ze nog, voordat hij wegliep. Nu was ze dan eindelijk van hem af.

MONTY

Hij had Lethal gevraagd om mee op patrouille te gaan. Hij vertrouwde de oude Windclan kattin, ze had zoveel goede dingen voor de Elite gedaan. En nu, nu had ze een stel kittens uit de andere clans gestolen. Skadi, zijn young-one, was een daar van en hij had zeker gezien hoe Lethal potentieel had gezien in de jonge kattin. Het deed hem eraan denken dat hij de eerstevolgende training maar eens moest gaan opzetten. Zometeen maar eens kijken waar zijn young-one uithing.
Alhoewel, hij hoefde niet lang te zoeken. Lethal ook het ook al door gehad en niet veel later rook hij de geur van Skadi, gecombineerd met die van een Riverclanner. Hij hield zichzelf laag, luisterend naar alles wat er gezegd werd. Zo te zien was dit een bekende van zijn young-one en probeerde hij haar terug naar zijn miserabele clan te krijgen. Maar de jonge kattin was slimmer dan dit en overlade Lethal met complimentjes. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht en hij keek eventjes naar de kattin bij hem. Zouden ze binnen vallen? Een vragende blik in zijn groene ogen, waarna hij met zijn oortjes flickte. Zouden ze?

Het was hem duidelijk nu. Ze zou niet meer gered kunnen worden. Ergens maakte het hem kwaad, maar wat had kwaadheid voor zin. Ergens maakte het hem zo radeloos, maar ook dat kon hij niet laten zien. Niet aan haar. Dus reageerde hij niet meer op haar woorden en stapte door. Hij had het zo graag anders gezien, maar ook dit had niet zo mogen zijn als hij dat had gewild. Hij kon er in ieder geval niks meer aan veranderen, hij had gedaan wat hij kon. Hij had zijn hele hart open gelegd en als ze dat al niet meer wilde horen. Dan was ze haar broertje en zusje eigenlijk ook gewoon niet waard. Eén ding wist hij wel. Hij zou uitermate zijn best doen om ze bij haar uit de buurt te houden, want zij konden nog wel trotse warriors worden. Zij hadden nog een hele toekomst voor zich, want de BloodClan was in Icecream zijn ogen geen toekomst. Dat was je afgrond. Hij liep terug naar RiverClan territorium. Hij moest het zo snel mogelijk aan zijn andere kittens vertellen.

[Topic uit]