I've got a new disease in me

[Gesloten]

_{De winter deed hem niets. En hij vond het maar niets. Alles leek in de winter mis te gaan. Alles ging kapot. De hele natuur leek dood te gaan en zo ook hij. Alhoewel, zo voelde het. Iets in hem scheurde hem kapot en het bleef door zijn lichaam etteren als een open wond. Maar hij was nog compleet. Er was niets mis met hem. Winter was gewoon hard voor hem, en het oogde. Maar verder, was er niets mis met hem. Toch? Er was toch niets mis met hem? Waarom ging dan alles mis? Die vragen bleven door zijn hoofd spoken. Was het misschien zijn schuld? Dat moest bijna wel.
Die onzekerheden vraten hem op. De enige bij wie hij zich echt veilig voelde was Falconpaw. Die zorgde voor hem, was zijn schild. Die hield hem ver weg van dingen die hem misschien weer konden pijn doen. En op dit moment leek dat bijna iedereen. Want zijn liefdevolle gezin wat gebroken, als een ijzig meer waar op was geslagen. En door de barsten kwam water opwellen, dat dan weer bevroor om de barsten te repareren. Maar dat verborg niet dat de barsten er waren, onder de oppervlakte. Iedereen kon wel doen alsof het goed was, maar het was niet goed. Maar niemand durfde het meer te zeggen. Het was immers al zo lang geleden.
Gorsepaw struinde langs verre grenzen. Hij was niet echt met een reden hier. Wilde hij jagen? Poeh, alsof hij dat nog moest proberen. Er was geen prooi, hij moest niet doen alsof het wel zo was. En als het er was, kon hij beter wachten tot er een betere jager voorbij kwam. Gorsepaw keek verder, verder dan waar de grens eindige. De vragen in zijn hoofd hadden ertoe gezorgd dat er ééntje kwam die gevaarlijk werd. Hoorde hij wel thuis, hier?}

Het weer was guur, er stond een harde wind die in haar gezicht sneed. Echter was ze op een missie. Ze was op zoek naar een goeie plek waar ze haar nieuwe young one kon trainen, in ander gebied dan dat deze gewend was. Trainingen in vertrouwd gebied waren goed, namelijk om zo je omgeving optimaal te leren benutten. Maar het was ook belangrijk om je zelfverzekerd te voelen in gebieden die je niet uit je hoofd kende. Vandaar dat ze nu rond clangebied struinde, op zoek naar een plek waar ze ongestoord met Cyren zou kunnen trainen ergens de aankomende week. Helaas werd er roet door haar eten gegooid toen ze een clankat tegenkwam. Met een felle blik keek Zahida naar de kat, duidelijk een young one nog. Een ukkepuk, helemaal alleen. Ze rolde met haar ogen. Clankatten moesten beter op hun kinderen letten. Zwijgend keek ze naar de rood met witte kat. Haar blik niet goed te peilen. Door de harde wind wist de zon kort door te breken door het wolkendek, en blonken haar hondentanden fel op.

Gorsepaw schrok op van gedachten toen hij wat hoorde. De wind stond van hem vandaan, dus hij had nooit geroken dat ze eraan kwam. Hij zag pas op het laatste moment dat een gevlekte poes zijn kant op kwam. En ondanks dat de wind hard in zijn oren blies, klonken haar voetstappen als donderslagen. Hij drukte zijn oren naar achteren en maakte zich meteen klein. Ze leek dichterbij te komen, dichterbij de grens. Hij moest zijn thuis beschermen. Hij wierp een snelle glans over zijn schouder. Was er niemand om hem te helpen. Hij keek weer naar voren, hoe gevaarlijke tanden in het zonlicht schitterde en hij wist het meteen: gevaar. Hij slikte en hij moest zijn best doen om op zijn plaats te blijven staan. Moest hij haar wegjagen? Moest hij hulp zoeken? Maar tot nu resulteerde zijn flight or fight reactie dat hij blees staan, doodstil. Zijn ogen werden langzaam groter, zijn ademhaling sneller en zijn hart bonsde in zijn keel. ‘S-stop!’ kwam er uiteindelijk met overslaande stem uit zijn bekje.

Het kind drukte zich tegen de grond, en met een korte zucht keek ze ernaar. Zo pathetic. Ze begreep niet hoe de clankatten hun kinderen opvoedden. Haar eigen kind zou nooit zo'n angst vertonen, en zo wel, dan zou ze haar iets geven waar ze bang voor moest zijn. Ze zag hoe de young one om zich heen keek, waarschijnlijk op zoek naar een patrol die hem helpen kwam. Maar er was niemand, nee, Zahida was voorzichtig; ze was naar een plek gegaan waar weinig markeringen waren, waar weinig patrols kwamen. Een glimlachje trok over haar snuit toen de ander genoeg ballen bij elkaar geraapt had om tegen haar te roepen, maar erg dapper kwam het er dan ook weer niet uit. "En waarom zou ik dat doen?" vroeg ze hem kalmpjes, maar hard genoeg zodat ze boven de wind uit kwam.