opposite personality [Breakingkit only]

Epic

Spoiler:

Verveeld lag Stormkit naast de Leaders Den. Sins hij een goed gesprek heeft gehad met Stormstar voelde hij zich best op zijn gemak naast zin Den. Niet te dicht bij de andere en zeker niet te druk. Zo wilde hij het op dit moment. Niemand die met hem bemoeide of tegen hem klaagde dat hij alles fout deed wat hij fout kon doen. Brutale snotaap noemen ze hem soms. Maar dat doet hem niks, sterker nog, hij hield ervan. Waarom wist hij nog niet, en zoveel boeide hem dat ook niet.
Tijdens het rond speuren over het kamp bleven zijn ogen staan bij een kitten. Een poes die hij nog nooit had gezien. Ze was grijs met mooie lichtgekleurde bruine strepen en tekens. Toen hij haar ogen zag wist hij niet goed hoe ze te beschrijven. Zijn gedachte bleef maar tollen met die ogen terwijl hij naar de poes bleef staren die hij niet kende. Zijn poten bewogen en liet hem opstaan. Even te aarzelen stapte hij naar voren naar de poes.Hij wist niet op de poes hem zag, maar daar lette hij niet op en bleef doorlopen naar de overkant van het veld. 'Hey.'Miauwde hij een beetje nerveus, ook al liet hij aan de buitenkant alleen maar zelfverzekerdheid tonen. Hij bleef staren naar de poes totdat hij antwoord kreeg.

Haar zachte bruine oogjes opende zich en de jongste en wellicht kleinste kitten in het gehele kamp, misschien zelfs wel hele bos vond zichzelf terug in de realiteit. Haar oogjes schoten even schichtig rond maar zag dat de moeders met elkaar lagen te kletsen of te rusten en de kittens met zichzelf speelde, zoals gewoonlijk, in haar korte leventje lag Breakingkit alleen. Helemaal alleen.. Weliswaar tegen haar mama aangekropen maar toch zo alleen.. Maar dat was ze altijd al geweest. Ze was niet zoals haar broertjes en zusjes, ze leek absoluut niet op haar mama of papa, nee, haar papa zei wel dat ze op haar opa leek. Maar de kleine grijze kitten had het niet echt kunnen bevatten dat de Clanleader haar opa was. En inderdaad leek hij wel op haar maar zijn vacht was lichter als de hare. Zijn ogen vol wijsheid en liefde, die van haar zo angstig en verstopt. Ze hielt van de wereld, maar dan alleen van de wereld die zij kende, de wereld waarin haar dromen werkelijkheid waren en waar ze krachtig was. Waar katten haar respecteerde en niet degradeerde. Ach een wereld zo perfect als die.. Leek bijna onmogelijk toch? Ergens had ze de hoop al opgegeven voor haar leven. Maar ja.. Welke hoop had ze dan toch nog?
Langzaam kwam ze overeind. Breakingkit's mama was druk in de weer met haar broertjes en zusjes, soms leek het alsof ze haar dochtertje helemaal niet opmerkte, of was dat allemaal maar in Breaking's hoofd? Ze wist het niet zeker en dat verwarde haar vreselijk. Maar nu moest ze de frisse lucht zien. Hoewel ze zwak van gestel was sloop ze toch wellicht wat onhandig naar buiten. De lucht was guur en koud en deed haar pijn in haar neusje. Ze wou terug duiken de Nursery in maar haar oogjes die zich niet helemaal goed ontwikkeld hadden dankzij haar leeftijd, al hoopte ze dat ze later wat beter zouden worden en haar mama had verteld dat dat waarschijnlijk ook zo was, zag ze een gevlekte gestalte die ze misschien een keer eerder had gezien in de Nursery, maar hij zou haar niet kennen. Ze lag altijd verscholen achter of in de pels van haar moeder, maakte geen geluid en deed niets onverwachts. Dus hij zou vast vreemd opkijken naar haar zodra hij haar zou zien. Hij kwam haar kant op. Meteen schrok ze en draaide met een ruk haar kopje om om naar de lucht te staren. Doen alsof ze hem niet zag. Haar hartje bonkte in haar keel. Ze hoorde hier niet te zijn. Ze moest weg, ze moest haar moeders pels weer induiken en haar oogjes sluiten om haar fantasie weer tegemoet te zien..
'Hey.' Miauwde hij een beetje nerveus, ook al liet hij aan de buitenkant alleen maar zelfverzekerdheid tonen. Haar ogen werden groot van schrik en staarde hem meteen aan. Doodstil bleef ze staan al trilde haar pootjes licht. Hij staarde haar aan en pas na een minuut die een uur leek te duren begreep ze dat hij wachtte op antwoord. "Ehh.. Hi." Klonk haar zachte zoette maar piepende stemmetje. Ze wist niet wat ze in die situatie moest doen. Wat kon ze zeggen? Uiteindelijk besloot ze maar haar mondje te houden en weg te kijken. Wat was ze toch slecht in dit soort dingen. En de kitten, hij zou haar waarschijnlijk uit gaan lachen nu..

Stormkit merkte alsnel dat deze poes geen gewone kitten was, maar dat mocht hij wel van deze poes. Het duurde een tijdje voordat de kit antwoord gaf om zijn groet, zo erg vond hij dat niet. hij kon allang zien dat deze kit tijd nodig had. "Ehh.. Hi." Klonk haar zachte zoette maar piepende stemmetje. De stem van de kitten raakte hem als een kogel door het hart. Die stem was mooi op elke wijze. Al meteen voelde hij, ookal wist hij niet hoe, dat hij haar mocht. 'Jij heet Breakingkit toch? Dochter van Smoketear en lotusleuf?'Weer geduldig wachte hij op een antwoord van Breakingkit. Hij wist wel zeker dat ze weer verlegen zou gedragen, ookal duurde het voor hem een tijdje waarschijnlijk. Toch wist hij niet zeker of de kit hem wel zou herkennen. Zo vaak zat hij nou ook weer niet in de den, in tegendeel van haar die we meestal inzat. Dit is ook de eerste keer dat ze contact hebben, eentje moet er uiteindelijk mee beginnen. 'Ik heet Stormkit trouwens.' Miauwde hij vrolijk met een glimlag op zijn nog kleine maar brede gezicht.

kortheid >.>''

Terwijl ze haar kopje had weggedraaid voelde ze dat de kitten naar haar keek. 'Jij heet Breakingkit toch? Dochter van Smoketear en lotusleuf?' Terwijl ze zijn stem aanhoorde begon ze zachtjes te glimlachen. Hij kon haar naam.. Haar hartje klopte even sneller, en hij lachte haar nieteens uit. Hij was eigenlijk best lief en leek heel geduldig. Langzaam draaide ze haar kopje terug zijn kant op en glimlachte even moeilijk terwijl ze zachtjes knikte. 'Ik heet Stormkit trouwens.' Miauwde hij vrolijk met een glimlag op zijn nog kleine maar brede gezicht. De glimlach deed haar automatisch mee glimlachen, iets wat ze absoluut niet gewend was. Hij.. Hij liet haar lachen.. Waarom.. Het was vreemd, maar hij voelde vertrouwd aan. Alsof ze elkaar al jaren konden. Het gevoel was niet echt te beschrijven. Maar het was mooi en warm en vertrouwd. Perfect.. "Zoon van Dreamheart en Crookedstar toch." Klonk haar zachte melodieuze stemmetje terwijl ze haar hoofdje wat meer hief. "Wat leuk je te.. leren kennen." Klonk haar zachte stemmetje opnieuw terwijl ze hem onderzoekend aankeek met haar bruine oogjes.

-dit dan...-

"Zoon van Dreamheart en Crookedstar toch." Antwoorde de kit. Dat deed hem meteen denken aan zijn vader waarvan ze de naam net sprak. Hij kende hem niet, helemaal niet. nog nooit gezien, en zal ook nooit gebeuren waarschijnlijk. Hij had wel gehoord dat katten die in starclan geloven er gaan wonen als ze dood zijn en je ze kunt zien in je dromen. Maar Tot nu toe had hij hem nog nooit gezien. 'Ja dat klopt. Maar ik ken mijn vader niet. Maar dat weet je waarschijnlijk wel of niet.' Het klonk niet echt als een vraag, hij wilde eigelijk geen antwoord om zijn *vraag*. hij wilde er niet zoveel mee doen op dit moment. "Wat leuk je te.. leren kennen." Haar stem verbrak zijn gedachte. zijn ogen richte zich weer op haar. Eigelijk zou het voor hem het tegendeel zijn. Hij vond het leuk om haar te ontmoeten.' Leuk om jou ook te ontmoeten.' Miauwde hij vrolijk uit. Hij ging op zijn poten staan en draaide zicht al snel om. Zijn ogen nog wel steeds om haar gericht. 'Zullen we de Warrior irriteren? Het is een leuk spel en je wordt niet gestraft als ze je niet pakken.' Weer verscheen er een glimlag op zijn gezicht, ondeugend en vrolijk tegelijkertijd.

Sorry weer klein, moet echt inkomen met hem T_T''

Na haar woorden had hij een soort van vraag gesteld die haar licht teneer had geslagen. Het was geen vraag, eerder een soort tja, bevestiging, nee ze kon Crookedstar niet, al had ze geweldige verhalen over hem gehoord.. Meteen voelde ze zich schuldig voor haar woorden en dook licht weg. Leuk om jou ook te ontmoeten.' Miauwde hij vrolijk uit. Hij ging op zijn poten staan en draaide zicht al snel om. Zijn ogen nog wel steeds om haar gericht. 'Zullen we de Warrior irriteren? Het is een leuk spel en je wordt niet gestraft als ze je niet pakken.' Weer verscheen er een glimlag op zijn gezicht, ondeugend en vrolijk tegelijkertijd. Meteen glimlachte ze weer zachtjes maar bleef nog gehurkt zitten. "Maar wat als we wel problemen krijgen, of zouden onze ouders dan geen problemen krijgen?" Opperde ze zachtjes terwijl ze hem verlegen aankeek. Daarna kwam ze langzaam omhoog en keek even om zich heen. "Als je beloofd dat er niets gebeurd oke dan." Glimlachte ze zachtjes en deed een stap naar hem toe. Een warme glimlach spoelde over haar onzekere mondje terwijl haar oogjes licht twinkelde. "Wie gaan we dan pesten? Jij kent meer warriors zeker als ik. Ik ken enkel de Queens en hun partners.." Meteen hielt ze haar mond weer die ze bijna dicht klapte. Want Stormkit's mama had geen partner.. en die zou nooit terugkomen. Net zoals Snowcrystal maar niemand vertelde wie haar partner was.. niemand wist het.. Maar over dat soort dingen hoorde een normale kitten zich niet druk te maken. Breaking daarintegen.. tja zij maakte zich over alles druk..

"Maar wat als we wel problemen krijgen, of zouden onze ouders dan geen problemen krijgen?" Opperde ze zachtjes terwijl ze hem verlegen aankeek. Daarna kwam ze langzaam omhoog en keek even om zich heen. "Als je beloofd dat er niets gebeurd oke dan." Glimlachte ze zachtjes en deed een stap naar hem toe. Nog steeds was er een glimlag te zien op zijn gezicht. 'tuurlijk wordt je niet gepakt. Je moet er gewoon voor zorgen dat het niet gebeurt. Ik weer wat verstopplekken waar ze niet bij kunnen.' Zijn staart ging al heen en weer van opwinding. Niet lang kon hij meer wachten, maar voor haar wel wat een wonder was. "Wie gaan we dan pesten? Jij kent meer warriors zeker als ik. Ik ken enkel de Queens en hun partners.." Meteen hielt ze haar mond weer die ze bijna dicht klapte. Hij zag hoe ze haar mond dichtsnoerde door het zeggen wat ze eruit vlopte. Stormkit keek nara voren, geen lach meer, alleen een serieuse blik. Maar zo keek hij om te zoeken naar een prooi om te pesten. Het boeide hem niet eens was ze zij. Hij wist dat ze het niet zo bedoelde. Hij kende zijn vader niet eens, waarom maken katter er zo'n groot probleem van? Als hij erover nadacht, en over de gevoelens die hij had van crookedstar was er niet veel. Eigelijk voelde hij niks bij hem, helemaal niks...
'Zullen we die daar pesten?.-Hij wees met zijn staart naar een oude kater toe- Die is oud, die kan niet snel rennen. We moeten dan veilig zijn.'Miauwde hij en sprong eral heen. Eemaal bij de kater die aan het slapen was na een maal keek Stormkit al genietend naar het wezen. Langzaam sloop hij naar voren zonder na te denken. Als iemand iets tegen hem zij, zou hij het waarschijnlijk niet horen. Al snel was er nog maar een muizelente van hem af. De jonge later raakte de neus met zijn poot...geen reactie. Nog eens...geen reactie. Nu werd hij geirriteerd. Snel beet hij keihard in de neus van de kater die daardoor snel zijn ogen liet zien en hem recht aankeek terwijl zich losrukte van Stormkit's greep. .....Grapje!' Snel draaide hij zich om en rende naar Breakingkit toe. 'Dit is het deel waarbij je voor je leven wegrend!' Schreeuwde hij terwijl hij haar passeerde. 'Jij rotkitten!' Hoorde hij als laatst nadat hij was weggedoken onder een dichte struik waar hij nog net tussenpaste. Vlug draaide hij zich om om te kijken of Breakingkit achter hem aanwas gerend.

Stormkit keek nara voren, geen lach meer, alleen een serieuse blik. Het deed Breakingkit pijn, ze had het verkeerd gezegt. Ze had hem pijn gedaan. Langzaam deed ze haar mondje open om sorry te zeggen toen Stormkit weer sprak. 'Zullen we die daar pesten?.-Hij wees met zijn staart naar een oude kater toe- Die is oud, die kan niet snel rennen. We moeten dan veilig zijn.'Miauwde hij en sprong eral heen. Eemaal bij de kater die aan het slapen was na een maal keek Stormkit al genietend naar het wezen. Langzaam sloop hij naar voren zonder na te denken. Als iemand iets tegen hem zij, zou hij het waarschijnlijk niet horen. Al snel was er nog maar een muizelente van hem af. De jonge later raakte de neus met zijn poot...geen reactie. Nog eens...geen reactie. Snel beet hij keihard in de neus van de kater die daardoor snel zijn ogen liet zien en hem recht aankeek terwijl zich losrukte van Stormkit's greep. .....Grapje!' Snel draaide hij zich om en rende naar Breakingkit toe. 'Dit is het deel waarbij je voor je leven wegrend!' Schreeuwde hij terwijl hij haar passeerde. 'Jij rotkitten!' Hoorde ze de Elder bulderen nadat Stormkit was weggedoken onder een dichte struik waar hij nog net tussenpaste. Verstijfd van angst bleef ze zitten terwijl ze zag hoe de oude kater recht haar kant op kwam. Zijn neus bloedde en woest staarde hij haar aan. Zodra ze zichzelf terugvond draaide ze zich vliegensvlug om en sprintte met traantjes in haar ogen weg ook door de struik heen. Iets scherps bleef er hangen in haar vacht en deed pijn. Met traantjes in haar oogjes liet ze zich door haar poten zakken terwijl dikke tranen omhoog kwamen. "Dat was niet leuk." Snikte ze tegen Stormkit terwijl ze hoorde hoe de elder tekeer ging tegen de struiken waar ze in zaten. "Dat was niet leuk en mijn zij doet pijn en ik, ik wil naar mama." Snikte ze verdrietig terwijl ze haar kleine kopje verborg tussen haar pootjes.

Al gouw zag hij Breakingkit achter hem aan rennen met de boze Elder achter haar aan. Maar de poes was te snel voor de oude kater en sprong net als Stormkit in de dichte struik. "Dat was niet leuk." Het was even stil op het gezeur van de kater na. Hij zag de tranen in haar ogen dat zijn hart zeer deed, maar toch snapte hij het niet helemaal. Waarom vond ze het niet leuk, het was lachen voor mij, waarom niet voor haar? In zijn gedachte bleven deze woorden over elkaar struikelen. "Dat was niet leuk en mijn zij doet pijn en ik, ik wil naar mama." Zijn ogen richtte zich op haar zijvlank. Er zat een doorn in. Meteen voelde hij zich als een muis zonder kop. Deze bosjes waren prikkelbosjes om hij in zijn woorden te zeggen. Dat was een domme actie, en dat wist hij dondersgoed. Stormkit reageerde niet op het gejammer van de poes en liep naar de plek met de doorn erin. Hij pakte zonder te azelen de doorn met zijn bek en rukte het er zonder genade uit. Meteen verwachte hij nog meer tranen van Breakingkit, maar die zou hij negeren. 'Kom, de kater is weg. Laten we naar de Nursery gaan.' Sprak hij met een vaste onemotionele blik voor zich uit terwijl hij voorzichtig het bosje uitliep.

(~'0')~ < Trololo

Stormkit reageerde niet op het gejammer van de poes en liep naar de plek met de doorn erin. Hij pakte zonder te azelen de doorn met zijn bek en rukte het er zonder genade uit. Meteen verwachte hij nog meer tranen van Breakingkit, maar die zou hij negeren. 'Kom, de kater is weg. Laten we naar de Nursery gaan.' Sprak hij met een vaste onemotionele blik voor zich uit terwijl hij voorzichtig het bosje uitliep. Breakingkit slikte en kwam omhoog. Waarom had ze dat gezegt, nu vond hij haar een watje, ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan maar met haar kopje gebogen liep ze achter hem aan. "Sorry voor het verpesten van je spel." Fluisterde ze zachtjes terwijl ze een paar staartlengtes van hem vandaan ging lopen. Al wat ze nu wou was weg, ver weg en zich niet meer zo hoeven te schamen..