The great escape

Ze lag opgekruld rond haar buik in een van de nog wat schonere plekken, niet dat die er echt waren. Haar vacht was dof en haar maag leek vrijwel constant om eten te zeuren ondanks dat Tallstar een deel van zijn eigen deel aan haar gaf. Natuurlijk had ze het extra eten in het begin proberen te weigeren, maar de kater had gelijk. Het was niet alleen haar leven waar ze aan moest denken. De kittens waren blijven groeien en met de dag leken ze onrustiger te worden wat ervoor zorgde dat ze uitgeput was. Ze probeerde dan ook slaap te krijgen wanneer ze kon, maar deze keer had ze de slaap nog niet kunnen vatten. Bij het horen van haar naam hief ze haar kop op en staarde ze naar de kater voor haar. Ze hadden het erover gehad dat ze hier weg moest, maar hoe graag hij wilde dat ze alleen ging hoe kon ze hem hier achterlaten? "Nu?" Was dan ook alles dat ze vroeg. Dat zou genoeg voor de kater moeten zijn om te weten wat ze bedoelde. Ze hief haarzelf omhoog en schudde haar vacht uit, terwijl ze haar blik op Tallstar gericht hield, wachtende op wat hij zou antwoorden.

Ze wist dat ze niet moest twijfelen nu, als ze ging helpen zou het allemaal voor niks zijn. Ze drukte dan ook haar snuit tegen hem aan, dit zou voor nu het laatste contact zijn dat ze hadden. Het enige dat ze voor hem kon doen nu was terug gaan naar Shadowclan en de clan overtuigen dat Tallstar gevangen was in Bloodclan en dat ze hem eruit moesten halen. Ze had de kater niet durven vertellen hoe de clan had gereageerd na zijn vertrek, dan zou hij dit mogelijk niet voor haar doen. Voor ze nog iets kon zeggen sprong de kater de den uit en volgde ze wat langzamer. Ze zag hoe Tallstar zich op de eerste Bloodclanner gegooit had, maar zelf bleef ze meer in de schaduwen. Ze wist waar de weg naar buiten was, dus ze moest haar best doen daar te komen zonder dat iemand haar door had. Ze maakte dan ook haast en bleef zo veel mogelijk in de schaduwen. Als er iets is dat ze als Shadowclanner geleerd had, dan was het wel om hier gebruik van te maken en dat ging ze dan ook doen. Ze hoopte alleen dat niemand haar door zou hebben voor ze het kamp uit was. Eenmaal buiten zou ze het op een rennen kunnen zetten en dan zou ze het tot Shadowclan gebied moeten redden op zijn minst. Ze had de uitgang nu in zicht, nog een paar stappen en dan zou ze hieruit kunnen ontsnappen.

Ze hield een oogje op Tallstar sinds ze die andere ShadowClanner binnen hadden gelaten. Ze vertrouwde de kater niet, voor geen meter. Sinclaw nog minder, maar die leek echt verrot van binnen dus dat zou ze wel laten gaan. Die poes was uit op chaos. Iets dat ze misschien had kunnen waarderen als ze geen instant-hekel aan de poes had. Maar nu zag ze iets gebeuren toen Tallstar dichter bij de poes schoof. Shade kneep haar ogen kwaad samen. Hoe durfde de kater hun eten te geven aan een kat die gevangen was? Dit zou Cobra horen. Maar nog voordat ze zich om kon draaien om richting haar partner te lopen zag ze iets anders gebeuren. De poes rende weg en Tallstar stopte haar niet. Sterker nog, hij wierp zich op een BloodClanner om haar vrijlating te garanderen. Niet als zij er een stokje voor kon steken. "Gore verrader!" schreeuwde ze met al haar macht voordat ze in beweging zou komen. Nu zou ze haar slag slaan. De bruine poes zou sterven, ze zou nooit terug komen naar ShadowClan en de informatie delen die Tallstar haar toegeschoven had. Niet zolang zij er wat aan kon doen.

Woede die ze kortgeleden in het ShadowClan gebied nog voelde en op had moeten kroppen kwam los, ze zou alles laten botvieren op haar. Toen ze eindelijk dichterbij kwam zette ze zich krachtig af en sloeg haar klauwen uit naar de flanken. Als ze haar maar uit balans kon brengen en haar kon laten stoppen. Dan kon ze het af maken. Ze zou geen partij zijn met die dikke pens. Dat wist ze zeker, ze had zelf zwanger een gevecht moeten voeren en die verloren.

Voor ze het tot de uitgang wist te redden hoorde ze de stem van een van de Bloodclanners schreeuwen dat iemand een verrader was. Toch wist ze dat ze door moest zetten, ze kon hier niet stoppen, maar een zwarte vacht in haar ooghoeken deed haar toch stoppen en draaien om de poes recht op te vangen. Veel meer kon ze tenslotte niet doen, ze zou nooit sneller zijn nu. Ze zette zich dan ook schrap, maar voor Shade bij haar was dook er een bruine vacht tussen hen in. Vrijwel meteen herkende ze Tallstar die haar vertelde dat ze moest rennen en dat deed ze dan ook. Ze wilde dit eigenlijk helemaal niet doen, de kater hier zo alleen achterlaten, maar ze zou hem alleen maar in de weg zitten nu, dat wist ze. Dus zette ze zich zo hard mogelijk af tegen de grond en zette ze het op een lopen. Ze stopte niet eens toen de uitgang daar was en schoot er doorheen. Ze wist dat het hopen was dat niemand zou volgen, maar als ze tot Shadowclan wist te komen, dan zou ze kunnen vertellen wat er gebeurd was en zouden ze hopelijk Tallstar helpen. Ze zou haar vader moeten overtuigen, dat wist ze, maar ze hoopte dat hij voor een keer naar haar zou luisteren.