Burn bright and die

<sub>Elder. Het was één nacht geleden sinds Acorndust haar elder had gemaakt en de woede die Neritefur in zich had was vooralsnog niet gedoofd. Het was een steek in haar trots dat ze gereduceerd was tot elder terwijl ze nog zo veel dromen voor zich had gehad. Nu kon ze die allemaal vaarwel kussen. Schoorvoetend had ze haar intrek genomen in een van de nesten die al voor haar klaar was gemaakt. Als ze één voordeel mocht noemen van haar benoeming tot elder, was het wel dat het een stuk warmer was dan in de apprentice den. Ook de oude, waardeloze vlooienbalen die hier lagen maakte nauwelijks geluid. Ze kon nu zo lang uit slapen als ze wilde, want als elder had je immers geen enkele taak die je kon vervullen.

Met een zucht stond Neritefur op uit haar nest en verliet ze het kamp. Iedereen mocht naar de hel lopen maar deze she-cat ging naar buiten. Ze wilde geen seconde langer in die miserabele kamer liggen dan strikt nodig was. Met onhandige passen liep ze haar vaste route die ze ook had gelopen toen ze nog apprentice was geweest. Ze zocht een stil, droog plekje op en nestelde zich tussen wat varens aan de rand van het moeras. De morbide nieuwsgierigheid om uit te vinden waar Innerstar exact was gestorven was nog altijd aanwezig. Wie weet moest ze het eens aan een van de oudere warriors vragen.

Gesloten. alleen Wolfpaw</sub>

Ze haatte deze plek. Iedere verdomde klodder modder, ieder donker bosje en bovenalles de rottende lijken onder al het slijk. Sinds de verdwijning van haar moeder was ze hier dan ook niet meer gekomen, omdat ze diep van binnen wist dat Slatefur de waarheid had gesproken en dat hun oude leader, hier diep onder de grond, door haar vermoord was. Zou ze vanuit die botten en vanaf starclan toekijken? Zou Innerstar ook haar vervloeken vanuit de sterren? Wolfpaw snoof en hield haar blik strak voor haar gericht, de spieren in haar lichaam nog meer gespannen dan normaal. Het was dat ze een geurspoor van een waterrat hier aan het volgen was, het was dat deze verdomde clan anders kittens zou verliezen aan de honger als ze niet braaf haar taken uitvoerde. Ze wilde hier zo snel mogelijk weg. Dat was, als er geen domme kleuters waren die kennelijk de regels niet snapten. Wolfpaw kwam tot stilstand toen ze geur van een welbekende rook. Neritepaw, nu Neritefur en een elder. Knarsetandend bleef ze daar staan, wetend de prooi die ze nu al een tijdje volgde niet ver weg meer zou zijn. Toch, beelden van Slatefurs grijze lichaam donker van het bloed greep haar naar de keel. Dat was de meest recente keer dat een elder rustig voor een wandeling was gegaan, en als het aan haar lag, ook de laatste keer. Met een gefrustreerde grom, die ongetwijfeld haar prooi wegjoeg, draaide ze zich en begon de geur van de tortie te volgen. Ze trof haar aan in het riet. Neritefur lag daar, zich van geen zorgen bewust aan de rand van het moeras. Woede stroomde door haar lichaam heen, wat zou Russetfur wel niet voelen als het haar dochter was die bebloed en verscheurd het kamp in werd getrokken? Wat zou zij moeten voelen als ze nog één clangenoot moest zien worden toegetakeld door haar moeder? Een kwade grom verliet haar mond en ze zette dreigend de haren op haar rug overeind. "Heb je soms bijen in je kop, kind?" snoof ze kwaad. "We gaan nu terug naar het kamp,"

_{Erg lang kon Neritefur niet genieten van haar rust. Ze spitste haar oren en keek opzij toen ze iemand hoorde aankomen. Wolfpaw verscheen van achter een boomstam, haren omhoog en een nijdige grom om haar aanwezigheid aan te kondigen. Neritefur kwam overeind met haar eigen haren omhoog en legde haar oren plat in haar nek. "En wie ben jij om mij de les te komen lezen?" Blies ze nijdig en vooral ook verontwaardigd. Ze had alle recht om hier te zijn! Wolfpaw was aan het verkeerde adres gekomen als ze dacht dat ze Neritefur zo maar kon rond commanderen. Wolfpaw mocht dan wel ouder zijn maar nog altijd een apprentice, feitelijk op hetzelfde niveau als Neritepaw was geweest exact 1 nacht geleden. In haar eigen hoofd klonk dat zo klaar als een klontje.}

Het rossige-zwarte stuk vreten kwam overeind van de plek waar ze lag te luieren en had ook nog eens het lef om haar eigen haren overeind te zetten. Wolfpaw keek de ander nijdig aan, haar staart zwiepte van links naar rechts in haar irritatie. "En wie ben jij om mij de les te komen lezen?" een zacht gegrom klonk op uit haar keel. "Iemand met op gezond verstand," ze rechtte haar borst en keek de ander aan. Neritefur. Even klein en mooi als het slakje waar ze naar vernoemd was, dacht ze echt met haar boze tong zichzelf te kunnen redden. "De laatste keer dat een elder alleen het kamp uit was gegaan, werd ze op het randje van de dood terug gevonden," de beelden van Slatefur's bloedende nek schoten weer voor haar netvlies, waardoor ze haar kop kort schudde. "Dus ofwel loop je nu zelf mee, ofwel ik sleur je aan je nekvel terug naar je ma," wat was ze toch ook weer vriendelijk en subtiel.