Vigilant.

<sub>De nacht begon somber. Nettleroot keek zwijgend toe hoe de aller laatste kat naar bed vertrok, het signaal dat ze kon beginnen aan haar taak. Volgens de warrior code moest ze in complete stilte het kamp in de gaten houden tot dat de zon op begon te komen. Een dun laagje sneeuw bedekte het kamp en door de afwezigheid van de zon voelde Nettleroot dat het een koude nacht zou worden. Ach, alleen was ze niet. Snowleapard zou ook ergens zitten, en aangezien ook zij niets mocht zeggen zouden ze in ieder geval geen ongemakkelijke conversaties hebben. Nettleroot verliet het kamp en nam plaats aan de linkerzijde van de doornuitgang. Ze vouwde haar gevederde staart om haar voorpoten en richtte haar ogen vooruit. Ze zou hier nog wel een paar uur zijn, genoeg tijd om eens goed na te denken over alle zaken die haar al manen lang plaagde.

Een korte sneeuwbui en een paar uur later begon het op te klaren. De wolken trokken weg en de maan scheen helder, omringd door tientallen sterren. Nettleroot schudde de sneeuwlaag die haar vacht bedekte van zich af, zacht rillend tegen de kou die door haar botten trok. Ik klaag niet, maar het zou ook fijn geweest zijn als ik op een warme zomernacht vigil moest zitten. Dacht ze vermoeid. Na alle ophef tijdens de ceremonie was ze wel klaar om haar hoofd te laten rusten in haar nieuwe nest- oh! Haar nieuwe nest! Dat monterde haar toch wel een beetje op. Sinds Waterpaw medicine kat was geworden en Ardentheart een warrior, had ze alleen moeten slapen. Ze was op een vreemde manier gesteld geraakt op hun ademhalingen ’s nachts. Een beweging tussen de bomen verderop trok haar aandacht. Ze hief haar kop op en kneep haar ogen samen. Meteen waren al haar zintuigen aangespannen, klaar om op te springen en de indringer te grijpen. De indringer sprong in een plas maanlicht, een kleine vogel sprong uit de schaduwen. Nettleroot liet een lichtelijk geamuseerde zucht ontsnappen. Toen ze bewoog vloog het diertje op en verdween tussen de takken. En zo was ze weer alleen met haar eigen gedachten voor gezelschap. Niet al te best gezelschap als je het haar vroeg.

Ten langen leste begon de zon weer omhoog te kruipen. De sterren waren bijna compleet verdwenen toen de eerste kat zich achter haar in het kamp begon klaar te maken voor de dag, maar toen de ochtend patrol zich langs haar heen bewoog kon ze haar vigil beëindigen. Haar ogen waren zwaar en haar lichaam verkleumd van de kou. Maar van binnen was ze nog steeds warm. Trotser had ze zich nog nooit gevoeld. Ze had de hele nacht gehad om na te denken, dingen op een rijtje te zetten. Ze wist nu wat ze doen moest. Nettleroot kroop terug door de doorntunnel en was al half op weg naar de warriors den om een nest uit te zoeken toen haar oog op de medicine den viel. Beter gezegd, op een rode kater die naar buiten kwam. Waterpaw! Ze voelde haar mondhoeken omkrullen bij het zien van haar oudste vriend, ook al was hij jonger dan zij. Hij had het zo enorm druk sinds zijn benoeming dat ze niet veel meer samen deden. Ze was toch al bijna 24 uur wakker, dan kon dat extra uurtje er ook wel bij. Ze had immers nu alle tijd van de wereld. “Jij bent vroeg op,” Snorde ze, haar stem rauw van de slaap.

+ Waterpaw</sub>

<sub>De rode kater werd wakker met trillende snorharen. En dat was zeker niet voor niets. Gezien hij altijd dichtbij de ingang sliep, had hij altijd zo een gevoel wanneer een kat langs de den liep. De wind dat dan de den inrolde zou hem als eerst bereiken. Hij hield ervan om te denken dat het zijn instinct was, dat klonk interessanter. Bovendien was hij inderdaad gevoelig als hij iets dichterbij voelde. Eigenlijk had dat hem waarschijnlijk een goede warrior kunnen maken. Maar alas, hij had nu de rol als medicine cat apprentices tot zich genomen. En vroeg of laat zou de rang springen naar de volle medicine cat titel, en werd er van hem verwacht dat hij alles foutloos zou moeten doen. Wat ook zo was. Het was zeker niet makkelijk om de gezondheid van de hele Clan op zijn rug te dragen. Hij keek voor kort naar Rousebell, zijn mentor. De grijze kattin zal het al helemaal moeilijk hebben, als hijzelf al zulke gedachtes had. Soms had hij de drang om Mistgaze op te zoeken, haar om advies te vragen. Maar hij wist dat zij niet zijn mentor was, en dat ze er niet altijd voor hem zal zijn.

De rode kater schudde zijn kop voor kort en liep zo de den uit. Het was nog vroeg, dat kon hij wel merken. Er waren al katten aan het verzamelen. Voor patrouilles, voor trainingen. Hij groette éen van de oudere apprentices voordat hij zich keerde om naar de prooistapel te lopen. Maar stopte echter toen hij een bekende, grijze kattin op hem af zag lopen. “Jij bent vroeg op,” hoorde hij haar slaperige gesnor. Waterpaw glimlachte al gelijk terug. "Ja, ik raak er langzaamaan gewend aan als medicine cat... Apprentice." Voegde hij al snel genoeg toe. Hij wou niet het idee geven dat hij al dacht dat hij de beste was. Want dat was hij niet. Maar toch was het ook niet echt iets dat hij nog wou toegeven. Dat al zijn vrienden al warriors waren, en hij al op volwassene leeftijd zelfs nog 'paw' als achtervoegsel droeg. Maar ach, Rousebell werd ook al laat medicine cat. Misschien was het een medicine cat ding. Want hij was zeker al gegroeid, zijn vacht was donkerder geworden en zijn snorharen langer. Hij was geen domme apprentice meer, want al de wijsheid om hem heen trok hem meer naar de volwassene kant. Of nouja, dat wou hij denken, tenminste.
"Hoe ging het? Heb je het kamp veilig weten te houden met de meest verschrikkelijke monsters?" Miauwde hij in aan plagerige toon. Voor hij het puntje van zijn staart tegen haar schouder aantikte. "Gefeliciteerd, trouwens. Nettleroot. Je weet me te vinden als je een doorn in je poot krijgt. Ik kijk er al naar uit."</sub>

_{Waterpaw zijn glimlach werkte aanstekelijk, ze glimlachte automatisch wat breder. Ze gaf hem een begrijpelijke knik. Nettleroot. Medicine cat apprentice. Het was voor beide vast nog wennen. Ze knikte bevestigend op zijn vraag. “Oh ja, ik heb terwijl jij sliep twee patrouilles weggejaagd en één vos vermoord. Jullie zijn nu weer veilig,” Grapte ze met een knipoog. Twee patrouilles en een vos was eigenlijk een vogeltje geweest dat haar niet eens had zien zitten tot ze bewoog. Daar was ze blij om geweest. Stel dat er écht wat gebeurt zou zijn. “Bedankt, Waterpaw, ik weet je te vinden. Zeg, zin om een hapje te eten voor ik zo naar bed ga?” De prooistapel zag er niet erg gevuld uit, maar ze had na haar lange inspanning wel een kleine maaltijd verdiend. Als ze straks wakker werd kon ze wel weer gaan jagen.}

De kater keek de grijze kattin met een brede glimlach aan. Hijzelf kon haast niet begrijpen hoe snel tijd was gegaan. Hoe ze allebei zo snel waren gegroeid. En toch was hij behoorlijk trots op zijn vriendin. Op hoe zij zelf als kattin gegroeid was in een waardige warrior. r was zoveel veranderd, maar op een goede manier. Hoopte hij tenminste.

“Oh ja, ik heb terwijl jij sliep twee patrouilles weggejaagd en één vos vermoord. Jullie zijn nu weer veilig,” hij grinnikte voor kort terwijl hij een stap richting Nettleroot nam. Om haar als volgt een speelse duw te geven met zijn schouder. “Bedankt, Waterpaw, ik weet je te vinden. Zeg, zin om een hapje te eten voor ik zo naar bed ga?” Voegde ze algauw toe. De rode kater gaf haar een snelle knik. "Oh! Ja, ik was al onderweg naar de prooihoop... Eigenlijk. Als je wilt kunnen we wat delen?" Miauwde hij. Alsof die vraag alleen hem al wakker had gemaakt. "Ik eet niet heel veel prooi, maar ik heb altijd de neiging om de grootste te pakken. Ik kan best kieskeurig zijn over voedsel. Bovendien voel ik me altijd schuldig als ik eten van de hoop pak, omdat ikzelf niet jaag. Soms bied ik aan om mee te jagen. Maar natuurlijk mag dat niet. Wat... Ik nog steeds niet begrijp. Ik kan toch medicine kat én warrior zijn? Wat is er mis met katten die beide willen?" Kletste hij maar aan éen stuk door.