Langzaam, als een dun vlies, gleden Wolfwhisper's oogleden open. Haar ogen, die de kleur van vloeibaar amber hadden, werden langzaam aan het zicht onthult. Het vage licht in de warriors den reflecteerde iets in haar ogen, en gaf ze ietwat de indruk dat ze gloeiden. Maar nadat ze haar kop wegdraaide van het licht was dit effect al snel weg. Een zachte gaap ontsnapte uit haar rozige kaken terwijl ze zich eventjes iets uitstrekte en zich op haar zij liet vallen. Zou ze nog eventjes blijven liggen? Haar staart krulde even om haar slanke lichaam heen. Nee, het was dan wel verleidelijk, ze kon niet blijven liggen. De dag wachtte. Dus langzaam kwam ze overeind vanuit haar liggende positie en liep ze de warriors den uit. Totdat ze perongeluk op een staart trapte. Ze blies geschrokken en trok haar poot terug. Ze legde haar oren plat in haar nek. "S-sorry" Stamelde ze al fluisterend.