OPEN Save me

Hoewel ze snel begonnen was met lopen, vertraagde ze met elke pas die ze vooruit zette. Het bloed bleef druipen, haar buikvacht roder dan de rest van haar vacht. Het werd duizelig voor haar ogen en ze was misselijk. Ze was er bijna, nog even, nog een klein stukje, nog eventjes.. De queen begon te zwalpen, van links naar rechts, duizelig en zwak van bloedverlies. De adrenaline was uitgewerkt en plots voelde ze de pijn, plots merkte ze hoe zwaar de wonde eigenlijk wel was. Maar ze moest blijven doorgaan. In het camp zou ze veilig zijn.. De doorntunnel kwam in beeld en lomper dan ze ooit geweest was wurmde ze zich erdoor. Plukjes van haar rosse vacht bleven hangen aan de doornen, maar ze merkte de pijn niet meer. De queen zette één stap binnen het camp, nog eentje.. Maar haar poten begaven het en met een klap kwam ze tegen de grond. Het bloed droop steeds trager, maar doorweekte nog steeds de grond onder haar met een langzaamaan groter wordende rode plas. De jonge kattin opende haar snuit om iets te zeggen, om om hulp te roepen, maar het werd al zwart voor haar ogen.

+Open (ze leeft nog)

(vervolg van https://www.warriorcatsnl.com/t41520-inspiration )

Het kamp was vrij rustig en de prooistapel was aardig verdunt. Nightpool keek er lang na en twijfelde of hij wat prooi zou moeten halen, hij had geen zin, maar zijn warriortaken waren vandaag nog niet vervuld. De kater zuchtte en richtte zijn blik op de doorntunnel, absoluut geen zin om daar door heen te lopen. Zo te zien lag er nog iemand bij die er ook geen zin in had. Een rode kat lag voor de ingang blijkbaar te pitten. Pff. Hij wende zijn kop weer af zuchtte nogmaal. Ik moet. Met een verveelde blik in zijn groene ogen slofte de witte warrior naar de uitgang. Zou hij ook meteen de slaapkop even wakker maken. Echter, toen hij dichterbij kwam was het de geur die hem als eerste alarmeerde. De meeste katten waren nu buiten het kamp dus hij kon niet zo snel bedenken wie hij voor hulp zou moeten roepen. De bloedgeur werd steeds sterker en Nightpool voelde hoe zijn hart naar zijn keel schoot. Shit! Hij moest haar helpen! Snel begaf hij zich naar de poes. Redpetal. Hij schrok van de plas bloed om haar heen en begreep dat de situatie ernstig was. "Hulp? Ik heb een Medicine cat nodig!" Riep hij zo hard hij kon door de doorntunnel heen. Ze zag er niet goed uit, volgens mij kwam het bloed van haar buik, maar hij kon het niet goed zien en hij wilde haar ook niet zomaar optillen. "Redpetal!" Miaude hij bij haar kop. Bewusteloos. De kater keek verward om zich heen en tilde heel voorzichtig met zijn kop haar voorpoot iets omhoog zodat hij beter naar haar buik zou kunnen kijken. Het was daar absoluut het roodst. Kom op Night, laat dat koppie werken, doe iets!" Nogmaal riep hij door de doorntunnel heen, daarna begon hij voorzichtig de wond te inspecteren en soms likte hij wat bloed weg zodat hij het beter kon zien. Het was een diepe wond. De kater ging bij haar kop zitten likte zacht haar hoofd en oren. "Kom op Red! Wakker blijven, hulp komt eraan." Miauwde hij in haar oor. Hij schoof zijn kop voorzichtig onder haar romp en rolde de kattin op haar zij en deed zijn best om haar wond schoon te houden. Hulp was on the way

Samen met Waterpaw was ze de kruiden aan het opbergen die ze eerder die dag hadden verzameld uit het gebied. Ze hadden kunnen vinden wat ze moesten hebben dus alles leek prima te gaan. "Hulp? Ik heb een Medicine cat nodig!" klonk de stem van Nightpool plotseling dof door het kamp. Tijd om te schakelen. "Ik ga kijken wat er aan de hand is, wacht hier tot ik roep", zei ze tegen Waterpaw voor ze de den uit rende. Niemand in het kamp te zien, het leek er net buiten te zijn. Snel gingen haar ogen over Redpetal die voor de ingang op de grond lag. Bloed op haar buik. "Breng guldenroede, goudsbloem en een hoop spinnenweb!", schreewde ze richting Waterpaw. Hij was ver genoeg om te weten wat de situatie was aan om welke planten ze vroeg in combinatie met het spinnenweb. Zelf begon ze de wond schoon te maken zodat ze alles goed konden aanbrengen. "Nightpool, zorg dat we de ruimte hebben. Hou iedereen uit de buurt."

De kleine kattin kreunde en werd zich plots weer even gewaar van de omgeving om haar heen. De zachte stem van de medicine cat, die anderen aanmaande om dingen te doen. Gemurmel in het camp van toekijkers. Maar het klonk allemaal ver, dof, alsof haar hoofd onderwater was. Redpetal bewoog even met een voorpoot, maar nu de adrenaline uit haar bloedbaan gelopen was - letterlijk - kon ze amper nog de kracht opbrengen. Pijn schoot door haar hele lichaam, sterker nog dan de durende pijn die de wonde deed. De queen kreunde en kuchte. Ze opende haar ogen maar zag niets; de wereld was wazig en gevuld met zwarte plekken. Ze had te veel bloed verloren. Het besef kwam plots maar was alles overheersend. Ze zou dit niet overleven. Ze zou eindelijk.. Rust hebben. Dit besef deed haar hele lichaam ontspannen. Redpetal sloot haar ogen opnieuw en een hele lichte glimlach gleed over haar snuitje. Rust.. Vrij van de drama van dit leven. En in alle kalmte blies ze haar laatste adem uit. Eindelijk, rust.

Bloed was het eerste dat ze rook toen ze het kamp binnen kwam lopen. Het verwarde haar voor een moment tot ze Redpetal zag liggen met al een aantal katten die erbij waren. Rousebell gaf aan dat iedereen haar de ruimte moest geven en ze bleef dan ook op een afstandje staan toekijken. Redpetal had ze ooit een aantal trainingen gegeven en dat zorgde ervoor dat ze hoopte dat de poes het er goed vanaf zou brengen. Helaas leek dat niet het geval te zijn toen de flank van de poes stopte met bewegen. "Redpetal?" Vroeg ze zachtjes, misschien ergens hopende dat de poes nog zou reageren, maar dat deed ze niet. Ze stapte voorzichtig naar voren en drukte haar neus in de vacht. Ze zou het aan Rousebell overlaten om te zeggen dat ze dood was, maar zelf nam ze afscheid van de poes die zoveel mee had gemaakt in haar korte leven.

Tijdens het schoonmaken van de wond werd de situatie al snel duidelijk. Redpetal balanceerde op het randje tussen leven en dood. Ze had veel bloed verloren, te veel. Rousebell need haar best om het bloeden zo veel mogelijk te stoppen. De laatste bewegingen van de rode kattin vertelde eigenlijk al genoeg. Redpetal viel niet meer te redden. Verdomme. Het lijf van de kattin viel slap, een lichte glimlach over haar snuit voor ze haar laatste adem uitblies. Het was gedaan. Zachtjes tikte Rousebell met haar neus de wang van Redpetal aan. "May Starclan light your path", fluisterde ze. Vechtend tegen de tranen draaide ze zich om en richtte ze zich op haar clangenoten. Zachtjes schudde ze haar kop om de situatie duidelijk te maken. "Licht Thornstar en Eveningglow in, vanavond houden we een wake voor Redpetal."