Rattlesnake

Settledpaw betrapte zichzelf erop dat hij steeds vaker een kijkje kwam nemen bij Fourtrees. Hij hoopte dat Blizzardpaw tegen het lijf te lopen. Het was fout, maar die gestolen momentjes konden zijn weken opklaren. Dan ook nu nam hij een bezoekje aan de open plek met de vier majestueuze eiken. Maar al snel merkte hij dat niet een verse geur van RiverClan rondhing. Enkel de geuren van de vier clans gemixt, oud en muf geworden. Teleurgesteld liet Settledpaw zijn staart vallen. Misschien moest hij later vandaag terugkomen, als de zon onder ging. Hij stond op het punt om te keren toen een verse ThunderClan geur hem begroette. Onwillekeurig wiebelden zijn snorharen. Ardentpaw? Misschien zelfs Silverpaw? Dan bleef hij nog even kletsen. Maar zijn oren schoten plat toen hij een bruinwitte gedaante zag. Oh nee, niet hém. De slangenjongen. Settledpaw keek meteen de apprentice vijandig aan. Wat een zak was dat.

- @Dustpaw. eerst

Hij hoopte dat hij mogelijk Crowcall bij fourtrees zou kunnen zien. Het was misschien slecht dat hij zijn oudere zus zo graag op wilde zoeken, maar het was anders dan de journey en dit was ongeveer de enige plek waar dit kon. Hij kon het dan ook niet helpen om diep teleurgesteld te zijn toen hij zag dat zij er niet was, maar de Shadowclan apprentice van de vorige keer. Ze konden duidelijk niet met elkaar opschieten en hij ging er vanuit dat het deze keer niet veel beter zou gaan. "Wat doe jij hier?" Was dan ook het eerste dat hij zei, met een lichte irritatie in zijn stem te horen.

Oh StarClan, spaar hem. Op een of andere manier kon hij Slangenjongen, of hoe hij dan ook maar echt mocht heten, niet uitstaan! Settledpaw zijn staart zwiepte meteen geïrriteerd heen en weer toen hij bot werd begroet. ‘Kan ik net zo goed aan jou vragen,’ mauwde hij dan ook fel terug. Het was dat het StarClans territorium was, maar hij zou graag de oren van zijn kop af willen krabben. ‘Heb je eindelijk wat beters te doen dan ShadowClans grenzen te bespieden?’ mauwde hij vervolgens beschuldigend. Dat was de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien, en toen had Settledpaw zich ook al gewonnen laten worden. Dat zou zeker geen tweede keer gebeuren!

Hij had ergens gehoopt de ander voorlopig niet weer tegen te komen, maar hier was hij dan bij fourtrees. "Ik was sowieso niet aan het bespioneren." Sprak hij rustig. "Ook al weet ik niet van jou of je dat niet aan het doen was bij Thunderclan." De vorige keer was zeker niet goed verlopen tussen hem en de andere apprentice en dat kon hij dan ook niet zomaar van zich afschuiven. "Of dacht je dat dit een betere plek was ervoor?" Het was wel waar dat fourtrees een grens had met alle clans, dus dat was een soort van voordeel, maar iedereen wist dat.

Settledpaw rolde met zijn ogen toen de bruinwitte kater zei dat hij sowieso niet aan het spioneren was. Wat deed hij daar dan? Hij kreeg dezelfde vraag al snel weer en Settledpaw besloot het in de wind te slaan met een schampere snuif naar de ander. Het was hun grens. Hij keek alleen of er geen herrieschoppers waren, zoals deze apprentice. Toen zei de kater opeens of dit een betere plek ervoor was. Settledpaw haalde een wenkbrauw op en keek met een blik die kon doden naar de ThunderClanner. Wat dacht hij wel niet? ‘Nee, dat lijkt me wel wat voor zo’n ThunderClanner. Even in één van de grote eiken klimmen zodat je iedereen in de gaten kan houden,’ miauwde hij spottend. Settledpaw wierp even een blik naar de eiken, één waar hij zelf in was geklommen en never nooit weer zou doen. ‘Want dat is wat ThunderClan doet, toch? Kijken en geen daden?’

Het zou inderdaad simpel zijn om een van de eiken in te klimmen en van daaruit te kijken, maar dat zou hij echt niet doen om bij andere clans te kijken. "Wij kunnen tenminste klimmen." Sprak hij dan ook, ook al was het voor hem sowieso iets makkelijker omdat hij skyclanbloed had en die sowieso klimmers waren. "Maar het is bijna zonde om dat voor spioneren te gebruiken." Dan kon je toch ook niet meer van het uitzicht genieten dat je had? "En wat ik heb gehoord was Shadowclan niet veel beter met toekijken." Kaatste hij terug.

De apprentice miauwde dat zij tenminste konden klimmen. Humpf, ja dat zal wel. Settledpaw zou dus nooit toegeven dat hij uit één van deze eiken geholpen moest worden door een andere ThunderClan apprentice. ‘Alsof dat bijzonder is. Zelf WindClanners kunnen een boom in,’ miauwde hij snerend. Maar de volgende woorden van de apprentice verwarde hem. Wat bedoelde hij met zonde om te gebruiken voor spioneren, en dat ShadowClan niet beter kon toekijken. Settledpaw flapte geïrriteerd met zijn oor. Wat moest hij nou zeggen dan? Zijn nekharen kwamen wat overeind. ‘Wat bedoel je, met toekijken?’ gromde hij naar de kleine rosse kat.

Hij kon de grijns niet weerhouden toen de ander wat verward leek te zijn over zijn woorden. "Klimmen is veel te leuk om daarbij naar beneden te kijken." Sommige zouden juist ook niet meer naar beneden durven wanneer ze eenmaal een keer gekeken hadden, maar voor hem was dat anders. Hij hield juist van het uitzicht hoog in een boom. "Jullie lijken nooit echt actie te ondernemen." Gaf hij als antwoord op de vraag van de ander. Hij zag Tallstar er ook niet echt voor aan om leider te zijn die veel dingen zou ondernemen tenzij het echt een grote bedreiging voor zijn clan was.

Settledpaw wist niet wat hij moest horen. Hij sprak over dat klimmen veel te leuk was en bladiebla. Hij vond klimmen helemaal niet leuk. Hij herinnerde zich nog hoe hij hopeloos in de boom zat en moest gered worden door één van zijn clangenoten. Brr, niets aan. Maar toen Dustpaw ook nog eens zijn clan ging beledigen, schoot dat in het verkeerde oor. Hij gromde en zette een stap dichterbij de apprentice. ‘Wil je dat ik actie onderneem op je oren, want ik zou het met plezier doen,’ gromde hij onheilspellend. Het enige wat hem tegenhield was dat hij op heiloge grond stond. En hij wilde nog net geen ruzie met StarClan.

Deze apprentice lag hem gewoon echt niet. Hij had het niet gauw met een andere kat, maar hierbij was er geen twijfel over mogelijk. Hoe het zo duidelijk kon zijn was ook niet iets dat hij helemaal begreep, maar door zijn laatste opmerking leek hij de ander in ieder geval goed tegen de haren ingestreken te hebben. Hij kon een kleine grijns om zijn lippen dan ook niet weerhouden. "Denk je echt dat ik je dat zo makkelijk laat doen?" Het was niet per se dat hij uit was op een gevecht, maar als de ander er een wilde beginnen zou hij zichzelf op zijn minst verdedigen.

Settledpaw keek met opgeheven kin naar de stomme apprentice. Wat was het met die ThunderClanners dat ze dachten dat ze beter waren dan iedereen? Settledpaw was een ShadowClanner, ze stonden er bekend om dat ze de meest sluwe, sterke clan waren. En die Thunderclanners om niets, alleen maar om hun hooghartige gedrag. Hij trok geïrriteerd met zijn lip. ‘Ja, dat denk ik inderdaad. Je bent niet mans genoeg om jezelf te beschermen,’ bromde hij kwaad, waarna hij weer een stap dichterbij zette. Het was maar een miezerige apprentice. Settledpaw was gewoon sterker dan hem, hij wist het. Hij had Acorndust als mentor, een veel meer opgewassen tegenstander dan hem. De takken van de eiken schudden heen en weer boven hun kop. Zou StarClan kwaad op hem worden als hij daadwerkelijk een slag zou geven?

Een apprentice van een andere clan voelde eigenlijk als niks bij de angst die hij voor de adder had gevoeld of eigenlijk meer voor wat de adder zou doen. Het was misschien niet het beste om hier ruzie te zoeken, maar hij was dan ook weer niet van plan om zich niet mans genoeg te laten noemen. Want mocht het nodig zijn, dan zou hij zichzelf en zijn clangenoten verdedigen. "Niet mans genoeg? Weet je zeker dat je zelf niet mans genoeg bent om te doen wat je zei?" Zijn nekharen stonden overeind en hij was ook niet van plan om zijn vijandige houding in te palmen. Hij zou niet terugdeinzen, dat was iets dat hij zeker van was.

Settledpaw kon niet meer relativeren. Nee, hij was gewoon boos en als hij boos was kwamen er woorden uit waarvan hij morgen zichzelf waarschijnlijk op zijn kop zou slaan. Maar ja, het zij zo, en dus was deze ThunderClan apprentice het slachtoffer van zijn eindeloze tirade. En die leek ook niet op te geven. Hij hief zijn kop beledigd. ‘Op iedere andere plek had ik je tot muizenmoes geslagen!’ gromde hij dreigend. Maar de grote eiken torenden boven zijn kop en hij wilde het zo graag goed doen voor StarClan, zichzelf bewijzen dat hij meer was dan een halfclanner. Sommige katten in zijn clan keken hem daar nog steeds met een schuin oog voor aan. Hij sloeg woest met zijn staart heen en weer. Hij moest zich inhouden. Hij. Moest!

Afwachtend wat de ander zou doen hield hij elke beweging in de gaten. Hij wilde tenslotte niet hebben dat de ander hem plotseling aanviel en hij dan niet voorbereid was. Toch leek de apprentice het met woorden op te willen lossen en hij kon een kleine grijns daarbij niet onderdrukken. "Dat zullen we dan wel eens zien mochten we elkaar op een andere plek tegenkomen." Sprak hij op een bespottelijke toon. "Ik ben er vrij zeker van dat de resultaten omgekeerd zullen zijn." Natuurlijk kon hij daar niet volledig zeker van zijn, want hij had nog nooit met de ander gevochten, maar die dag zou er waarschijnlijk ooit wel komen.

Settledpaw snoof duidelijk. Die bruine dacht dat hij heel wat was zeker. Nou, Settledpaw was zeker van niet. Hij zou hem echt in elkaar rammen. Hij sloeg zijn staart woest heen en weer. Hij kon niet wachten die blik van zijn kop af te slaan. Hij was zo verwaand! Pfft! ThunderClanners dachten altijd dat zij degene waren die het woud redden. Dat zij de beste clan waren. Zo egocentrisch waren ze wel. Settledpaw stapte nog een keer dreigend vooruit. ‘Ik zou maar goed over je schouder blijven kijken,’ gromde hij dreigend. En met die woorden keerde hij zich om en verdween de open plek af. Terug naar ShadowClan. Want hij wist dat als hij langer zou blijven, hij zomaar eens de code zou kunnen verbreken. En hij wilde voorkomen om dát te worden. Hij was beter dan dat. Hij was beter dan zijn ouders.

[Topic uit]

Misschien waren ze beide te ver gegaan, maar eenmaal hij de ander weer had gezien was er iets geweest dat knapte en leek elk woord dat de apprentice sprak hem tegen de haren in te strijken. Hij kon het dan ook niet helpen om misschien wat fel terug te reageren, ook al zou hij er nooit zijn excuses voor aanbieden. Toen de ander dan ook wegging negeerde hij de woorden verder en draaide zich ook weg van fourtrees om terug te gaan naar Thunderclan territorium. Er zou een dag komen dat ze elkaar weer tegen zouden komen en mogelijk in een gevecht, maar hij zou er klaar voor zijn.


[Topic uit]