A Bright Day

<sub>Verwonderd zat Peregrinekit in de nursery, donker blauwe kijkers gericht op de uitgang. Zo nu en dan liep er een kat langs de ingang en viel er voor enkele tellen een schaduw naar binnen. Grote katten, kleinere katten, maar geen enkele was zo klein als hij. Nee, hij kwam meer in de buurt met de andere kittens in de nursery. Die waren van zijn formaat.

Bedachtzaam fronste hij toen er een heel zacht zonnetje door de wolken kwam en haar licht liet schijnen op de witte deken die daar buiten lag. Hij kneep zijn oogjes dicht tegen de fonkeling. Wat was dat? Vroeg Peregrine zich af. Hij keek opzij toen een gestreepte kitten langs hem heen wankelde en bij de uitgang van de nursery bleef staan. Peregrine hield zijn adem in toen de andere kitten zijn pootje voor een tel op de witte deken drukte, en hem toen gauw weer terug trok! Zijn hartje begon sneller te kloppen. Hij had de witte deken aangeraakt!

Haastig kwam hij overeind, struikelend over zijn pootjes om bij de ander te komen. “Je raakte het aan!” Riep hij uit met overslaande stem vol ontzag. “Deed het pijn?” Wilde Peregrine meteen weten.</sub>
 

<sub>Peregrine ontmoette de ogen van de ander terwijl hij zijn gelaat bestudeerde. Speurend naar tekenen dat de kitten in grootse pijn verkeerde! Maar gelukkig was dat niet het geval. Verwonderd liet Peregrine zijn blik weer naar de witte deken gaan. Hij wist niet hoe een koude waterplas er uit zag, hij was nog nooit in eentje gestapt.. maar als Oakkit zei dat het niets voorstelde dan zou dat toch ook wel zo zijn.

Hij keek op toen er een kat langs hen heen de nursery uit stapte. Ze stampte bovenop de glinsteringen. Peregrine schrok en keek met grote ogen naar de donkere bruine vlek. “Z-ze zijn weg..” Zei hij terwijl er tranen in zijn ogen opwelde. “W-waar z-zijn ze?” Vroeg hij met een klein, bevend stemmetje aan Oakkit, die schijnbaar alles wist.</sub>

<sub>Het was er niet meer? Het was weg? Peregrine keek net zo ontsteld als dat Oakkit zich voelde. Zijn onderlip begon te trillen. De glinsteringen waren zó mooi geweest.. Wat moest hij nu beginnen? Zijn verdriet ebde weer weg toen Oakkit de vieze, bruine vlek weg begon te vegen met onhandige halen van zijn pootjes. De sneeuw was niet mooi egaal meer maar had bobbels en hobbels, niet mooi recht zoals het hoorde..

Peregrinekit keek met grote belangstelling toe hoe Oakkit een klein hoopje sneeuw tussen zijn pootjes klemde en dat vervolgens tegen Peregrine zijn schouder aan duwde. "Hey!" Riep hij geschrokken uit terwijl hij weg schuwde van de onplezierige sensatie. "Koud!" Observeerde hij. Voorzichtig gaf hij het hoopje sneeuw dat in de nursery lag een paar tikken. Geschrokken trok hij zijn pootje terug. Nu was niet alleen zijn schouder maar ook zijn poot koud aan het worden! Wat een ramp!</sub>

_{Peregrinekit gaf de sneeuw nog een paar duwtjes, gebiologeerd door het vreemde goedje. Hij sloeg zijn klauwtjes uit en trok ze heel voorzichtig door de sneeuw heen, de textuur voelend en elke prikkel in zich op nemend. Daarna hief hij zijn pootje op en keek naar zijn poot kussentje die nu wit was geworden. Hij keek op toen hij Oakkit wat hoorde zeggen. Hij was op slag vergeten dat Oakkit er ook was! "Ik wil ook groot zijn," Zei hij beslist, bemoedigd door de kitten zijn zelfverzekerde toon. Groot zijn klonk leuk! "Als ik groot ben dan hoef ik nergens bang voor te zijn!" Hij kon het nu al zien. Grote katten zagen er nooit bang uit, en omdat Peregrine nog maar klein was was hij juist overal bang voor. "Zullen we samen groot worden?" Vroeg hij plots terwijl hij Oakkit met ingehouden adem een blik wierp.}