It doesn’t matter which side of the fence you get off on sometimes

Hij was er een beetje bij in geschoten, dat deed wel meer de laatste tijd. Sinds de verdwijning van Crabkit. Hij begon steeds meer op zichzelf te mopperen, maar hij was in een cirkel terecht gekomen. Hij bleef rondjes lopen en hij kwam er niet uit. Dat was de besluiteloosheid van Icecream, die zat hem wel vaker dwars. Hij had in ieder geval Hermitkit veel eerder mee moeten nemen naar het water, om weer te oefenen met zwemmen. Dat had hij moeten doen ja, maar goed dat was weer eens achteraf. Dan had je ook nog Dreampaw, zijn apprentice die hij na de ceremonie niet meer had gesproken. Hij moest haar echt op zoeken, nog zo’n ding die echt moest. Alleen dat doen was het punt steeds. Hij zuchtte en stapte naar Hermitkit toe. Hij begon met het meest vertrouwde. Met Hermitkit op pad gaan was in ieder geval een stuk makkelijker, dan de stap te nemen om Dreampaw op te zoeken. “Kom je Hermitkit? Ik dacht dat wij vandaag wel weer even bij het water konden gaan kijken.” Miauwde hij warm terwijl de blik in zijn helderblauwe ogen op zijn zoontje gericht was.

[& @Hermitkit]

Verveeld in zijn nest wiebelde hij met zijn poten heen en weer. Voor de verdwijning van Crabkit was hij één van de aanwezige kits in de Nursery. Hij was altijd wel bezig met druk zijn; al was dat door te spelen of anderen lastig te vallen. Maar nu lukte het hem allemaal gewoon niet meer. Dit zag hij voor geen meter aankomen. Als hij dit had geweten dan was hij veel liever geweest voor zijn zusje. Want ook al was ze een ongelofelijke trut, hij hield echt zielsveel van haar. En aan Shrimp had hij helemaal niks, want die ging er nog slechter mee om dan hij. En papa? Die deed helemaal niks leuks meer met hen en dacht alleen maar aan zichzelf. Over Icecream gesproken, hij kwam precies toen voor hem staan en vroeg of hij mee wilde naar het water. Het katertje haalde zijn schouders op. "Best." murmelde hij. Maar hij ging echt niet het water in.

Hij was veel met zijn kittens bezig, tenminste met ze in de gaten houden. Hij hield ze dag in dag uit in de gaten, maar echt iets leuks met ze doen kwam er dus niet meer van. Helemaal niet als hij één van hen meenam, want dan kon hij de ander niet in de gaten houden. Hij werd te beschermend, te paniekerig. De reactie van Hermitkit was dan ook niet bepaald enthousiast, dat raakte hem. Even schemerde er verdriet door zijn helderblauwe ogen. “Kom.” Vervolgde hij zachtjes. Hij draaide zich om en liep naar het water. Hij ging aan de oever liggen en klopte met zijn staart naast zich, om Hermitkit uit te nodigen naast hem te gaan liggen. “Ik vind water altijd maar bijzonder. Het vind overal zijn weg en het is de perfecte bescherming van ons kamp, omdat heel veel katten niet zwemmen behalve onze Clan.” Begon hij terwijl zijn blik zich ook dit keer op zijn zoontje vestigde.

Met hangende schoudertjes volgde hij zijn vader. Het kon vast niet erger worden dan alleen in zijn nest liggen te huilen. Zonder iets te zeggen ging hij naast zijn vader zitten. Zou hij hem soms iets gaan vertellen? Want hij zou hem sowieso niet weer dat stomme water in laten gaan. Dan was hij wel een hele slechte papa. Hij spitste zijn oren en even leek het erop alsof er goed nieuws verkondigd ging worden. Maar het enthousiasme vervloog al snel toen Icecream begon te brabbelen over water, over hoe het kamp werd beschermd doordat maar weinig katten konden zwemmen. "Maar is dat niet superstom voor katten die niet kunnen zwemmen?" mauwde hij koppig. Ja, dat was inderdaad superstom. Daar had hij niet eens het antwoord van zijn vader voor nodig.

Hij keek naar zijn zoontje, die vroeg of dat niet superstom was. “Ja, dat is inderdaad stom. Alleen het helpt wel om ons kamp te beschermen, om slechte katten buiten het kamp te houden.” Miauwde hij toen. “Het zal steeds beter gaan om je pootjes erin te zetten Hermit. Je wordt groter, je wordt sterker. Ik zal naast je staan. Wil je het proberen?” Hij zou hem niet dwingen, het moest op zijn zoontje zijn tempo. Toch begonnen ze de leeftijd van een apprentice te bereiken en was er niet zo veel tijd meer over. Was dat zijn fout? Misschien wel, misschien had hij er meer mee bezig moeten zijn. Hij kon het alleen niet meer terugdraaien, hij ging het in ieder geval proberen. Hem stapje voor stapje van zijn watervrees af te helpen.

Terwijl zijn vader sprak begon het besef van waar dit naartoe ging. Wijfelend keek hij van zijn pootjes naar het water. Hij wilde niet. Vorige keer was hij bijna dood gegaan en dat ging hem niet nog een keer overkomen. Ergens begreep hij ook wel dat dit niet voor eeuwig zo door kon gaan. Hij was bijna apprentice, wat betekende dat hij al heel snel elke dag zijn poten nat moest maken. Maar toch.. "Ik-ik weet het niet. bracht het katertje uit.

Hij duwde even zijn neus tegen de wang van het katertje. ?Ik snap dat het eng is. Het is heel erg vervelend dat het de laatste keer zo is gelopen, maar ik beloof je dat ik naast je blijf staan. Ik zal je nooit laten verdrinken Hermit. Voor je het weet kun je net zo goed zwemmen als de beste warrior en dan is het niet eng meer.? Hij haalde zijn neus weer weg en stap zijn poot in het water. Alleen zijn poot meer niet. ?Probeer je poot er een klein beetje in te doen, meer hoeft niet.? Vervolgde hij zachtjes.

Het was duidelijk dat zijn vader dit door ging zetten. Hij zou vandaag moeten zwemmen, want zo ging dat: eerst één poot, daarna nog een en voor je het weet moest hij er helemaal in. Het was ook niet alsof Hermit niet wilde leren zwemmen. Hij wilde gewoon niet het water in. En het gemene ervan was dat als hij niet bijna was verdronken, hij dit gewoon had gedurfd. Maar die stomme Crabkit moest weer alles verpesten. Eerst duwde ze hem in het water en daarna verdween ze gewoon opeens. Ze was egoïstisch. Met een hopeloze blik keek hij zijn vader aan. Het moest gebeuren. Anders dan werd het nooit beter. Na een paar keer diep in en uit de ademen tastte hij zachtjes met zijn poot op het water. Het voelde raar en nep en al snel trok hij zich weer terug. Maar toch, het was een kleine overwinning. Hij keek weer richting zijn vader, deze keer met een piepklein glimlachje op zijn gezicht.

Zijn ogen glommen vol trots toen Hermitkit ondanks zijn angst zijn poot in het water deed. “Goedzo.” Prees hij zijn zoontje. Hij gaf hem een blije lik tussen zijn oren en er leek zowaar een echte glimlach om zijn lippen te ontstaan, wat niet vaak meer voorkwam na de verdwijning van Crabkit. “Hoe voelde dat?” Vroeg hij terwijl Icecream nogmaals zijn poot even in het water hing. Het was een hele overwinning voor Hermitkit, dat wis hij, daarom maakte het hem ook zo blij. Hij had het toch gedaan. Die eerste stap was het lastigst, dus vanaf dat moment kon het alleen maar beter gaan. Daarvan was hij overtuigd. “Ik ben zo trots op jou.” Lachte hij. Even leek de oude Icecream weer terug te zijn en op die manier leek hij alleen nog maar meer op zijn vader. Als hij dat toch eens wist, dat zou hem waarschijnlijk veel minder onzeker maken. Alleen zijn vader kon het hem niet meer vertellen en op het moment had hij een groot bord voor zijn kop.

Het voelde goed om geprezen te worden. Eigenlijk stelde wat hij deed helemaal niks voor, maar de trotse blik van zijn vader liet hem geloven dat hij het goed had gedaan. "Dankjewel pap." zei hij aarzelend. Hij gaf nu toe dat dit misschien tóch een goed idee was en dat was nogal beschamend. "En het voelde stom." zei hij er snel achteraan met een uitdagende blik in zijn ogen. Water was raar en dat zijn clan vrijwillig ging zwemmen was al helemaal gestoord, maar hij zou het ooit moeten leren.

Hermitkit leek toch iets te ontspannen door zijn prijzende woorden. Dat was heel fijn en ook voor Icecream. Het maakte hen allebei ietsje zekerder in de hele situatie. Hij vond het niet fijn om zijn zoontje uit zijn comfortzone te halen, maar het was wel nodig. “Wat voelde er precies stom? Het water wat langs je poot stroomt of is er iets anders? Je kunt alles tegen mij zeggen hè Hermitkit. Alles is goed, jij blijft altijd mijn stoere zoon. Dat zal nooit veranderen.” Glimlachte hij naar hem. “Als je wilt mag je het nog een keertje proberen en probeer hem er dan iets langer in te houden. Dan zul je merken dat je vacht het water grotendeels tegenhoud en hoe vaker je het doet, hoe beter je vacht het tegen weet te houden en uiteindelijk zul je het water niet eens meer echt voelen. Enkel dat er iets glads langs je vacht strijkt. Iets glads zoals een vis.” Legde hij toen uit aan Hermitkit.

”Het voelde gewoon stom.” zei hij schouderophalend, al liet hij wel doorschemeren dat hij genoot van het compliment. Papa had gelijk. Hij wás stoer. En hoewel hij opkeek tegen zich nog een keer in het beruchte water wagen, leek het toch niet ietsje makkelijker dan net. Die vergelijking van het gladde van een vis vond hij dan weer niks. Waarom zei papa dat? Vissen waren niet bepaald beter dan water. Lekker ja, maar wie weet konden ze je wel dood maken. ”Beloof me dat je me red als ik wordt gepakt.” zei hij ernstig. Pas dan durfde hij het weer aan.

“Ik snap het.” Miauwde hij rustig. Toen Hermitkit zei dat het gewoon stom voelde. Helemaal als je wat angstig was, voelde iets natuurlijk niet echt prettig. Zijn volgende opmerking leek niet echt in goede aarde te vallen, of tenminste zo leek het. Maar misschien had hij dat verkeerd, want Hermitkit werd ernstig maar pakte nu wel door. “Natuurlijk.” Vervolgde hij direct toen de kitten vroeg of hij hem zou redden. “Ik zal er altijd voor je zijn Hermitkit, ik hoop dat je dat altijd zal onthouden.” Zei hij warm. “Als ik in de buurt ben dan gebeurt je niks.” Dat was een ding die zeker was. Hij zou sterven als hij daarmee zijn pleegkittens kon redden. Hij deed alles voor ze. Wat er ook gebeurde hij zou voor ze door het vuur gaan.

Zijn vaders warme woorden werkten geruststellend. "Dankje." zei hij met een glimlach. Natuurlijk bleef het eng, maar nu door begon te dringen dat hij inderdaad meteen gered kon worden, leek het allemaal toch wel mee te vallen. Dat veranderde toen hij zijn poot deze keer wat harder in het water drukte. Wat druppels spetterden in zijn gezicht. Geschrokken trok hij zich terug, maar al snel was hij weer gekalmeerd. Hij kon het nog een keer proberen, deze keer gewoon wat rustiger aan. Zachtjes liet hij dezelfde poot weer in het water zakken. Het gevoel was vreemd, maar niet meer zo onverwachts als eerder. Zou hij echt ooit kunnen wennen? Met hoge moed zette hij zijn andere poot er even voorzichtig bij, waarna hij nog een stap zette. Wow, zover was hij nog nooit gekomen! "Papa ik zwem!" joelde hij trots. Misschien niet de juiste woordkeuze, maar hij was gewoon heel blij.

Hij bleef vlakbij Hermitkit terwijl ze samen in het water stapten. Zo kon hij hem direct in zijn nekvel grijpen mocht het mis gaan. Zijn zoontje leek te schrikken toen hij water in zijn gezicht kreeg, maar hij ging toch door. Hij glimlachte, hij had wel doorzettingsvermogen. Het was een strevertje. “Dat doorzettingsvermogen van jou kun je goed gebruiken als je apprentice wordt.” Prees hij hem. “Je doet het heel goed Hermitkit.” Even streek hij met zijn haren langs die van zijn pleegkitten. Hij lachte blij toen zijn zoontje begon te joelen dat hij zwom. “En of je zwemt. Ik ben trots op je stoere vent.” Zijn helderblauwe ogen glommen, waardoor daar ook duidelijk in te zien was, hoe trots hij op hem was. Hij deed het toch, ondanks dat hij eigenlijk wat bang was. Dat zou hem gaan helpen in zijn trainingen, dat wist hij zeker.

Hij voelde zich beter dan ooit. Zijn vader was duidelijk enorm trots en dat deed hem goed. "Dankjewel pap, maar zonder jou was het toch wel moeilijker geweest." gaf hij dankbaar toe. Langzaam gleed hij verder het water in, tot zijn poten plots de bodem niet meer konden raken. Paniekerig spartelde hij rond, maar al snel begreep hij dat zolang hij zijn poten maar bleef bewegen, zijn hoofd boven water zou blijven. Het zag er allesbehalve sierlijk uit, maar het was een begin. En hoewel het raar bleef voelen, leek het toch een heel stuk beter te gaan dan net. Van al dat ongecoördineerd rondslaan met zijn poten werd hij toch aardig moe. Tevreden ging hij terug naar de kant. "Kun je het me leren?" mauwde hij buiten adem, maar enthousiast. Zijn vader was de beste leraar ooit, dus hij zou dat vast wel voor hem willen doen.

De volgende woorden van Hermitkit warmde hem weer helemaal op. Het was zo fijn om de kittens om hem heen te hebben. De liefde die ze hem gaven deden hem zo goed. Toch waren er ook dingen die pijn deden, maar hoorde dat niet bij het leven? Al was het niet eerlijk dat Crabkit van hun was afgepakt. Pijn en verdriet waren overal, zelfs bij de verzorging van onschuldige kittens. Het was hard, maar waar. Instinctief begon Hermitkit zijn poten te bewegen. Hij knikte goedkeurend. “Maak lange slagen, dat maakt je minder moe dan korte kleine slagen.” Miauwde hij. Toen bewoog zijn zoontje weer naar de kant en ook hij sprong naast hem uit het water. Hermitkit vroeg of hij het hem wilde leren. “Natuurlijk wil ik dat. Met alle liefde.” Hij gaf hem een lik tussen zijn oren.

Met een knikje gleed hij weer het water in, al een stuk soepeler dan voorheen. Natuurlijk bleef het een vies gevoel, maar daar moest hij zich maar overheen zetten. Lange slagen dus. De kater deed zijn uiterste best om zijn slagen zo lang mogelijk te maken, maar dat was lastiger dan gedacht. Hij wist zijn kin maar niet boven water te krijgen. Al snel ging hij automatisch weer over in de vermoeiende, korte slagen die hem wél boven water hielden. "Moeilijk.." pufte hij vermoeid. Het kwam vast wel goed, want het was immers zijn vader die hem dit ging leren.

Hij bleef dichtbij Hermitkit, om er voor te zorgen dat het allemaal goed ging. Hij wilde de angst niet groter maken, hij wilde het juist weg nemen. Het zou niet helpen als hij dan kopje onder zou gaan, maar dat gebeurde niet. Hij had er soms wel een beetje moeite mee, maar hij hield zijn kop boven water. “Het is zeker niet makkelijk en je moet conditie opbouwen om het lang vol te houden. Dus voor nu is dit ook wel genoeg. We gaan de volgende keer weer verder. Je hebt het super goed gedaan Hermit. Ik ben zo trots op je. Kom.” Hij bewoog zijn kitten voorzichtig naar de kant, zodat hij erop kon klimmen. Hij kwam achter hem aan terwijl het water weer van zijn vacht droop. Hij had inmiddels zo’n laag op zijn huid en vacht opgebouwd, dat het er gewoon weer vanaf gleed. “We gaan terug naar de nursery.” Vervolgde hij met een glimlach tegen Hermitkit. Hij had al meer gedurfd dan dat hij had gehoopt, dus dat was fantastisch.

Dolgraag wilde hij verder gaan en het in één keer leren, maar hij had niet meer de energie om te protesteren, laat staan nog zwemmen. Dus liet hij zich met enige tegenzin meenemen. Vandaag was een goede dag. Hij had meer bereikt dan ooit in zijn leven en dit was nog maar het begin. Zodra hij apprentice werd gingen ze pas echt merken wie hij was! Het was voor nu wel goed zo. "Dankje." zei hij met een brede glimlach op zijn gezicht. Het voelde altijd goed als zijn vader trots op hem was. Hij zou vanaf nu elke dag gaan oefenen om zijn conditie op te bouwen, net zoals papa zei. Dan zou het vast niet lang meer duren voordat hij de beste zwemmen ooit werd. Maar nu wilde hij gewoon slapen. En dus stapte hij al voor zijn vader uit terug richting de Nursery.