Revealing the unreal

Gorsekit beentjes werden sterken, zijn voetenwerk werd met de dag meer indrukwekkend en hij kon al heen en weer de nursery lopen. Hij durfde ook steeds verder weg. De grenzen van zijn territorium om zijn nest werd per dag enkele centimeters uitgebreid. Dus hij hobbelde een beetje van nest naar nest, slingerend om andere kittens die aan het spelen waren en vergeten mosballen. Hij voelde zich al net zo dapper als Heatkit! Totdat hij opeens op iets vreemds stuitte. Hij fronste zijn gezichtje. Het was bijna net zo groot als hem en… het stonk! Opeens deinsde hij achteruit en verstopte zich achter het dichtstbijzijnde nest. Daar keek hij weer voorzichtig om het hoekje. Het was blauw, mat glanzend en had een witte borst. En het was een beest! Tenminste, het had ogen. En een hele vreemde, puntige oranje bek. Daar kon je toch niet mee eten? En waar waren zijn poten? Huh, was dit iets dat de queens aten?

- Mintpaw eerst

Ze was pas net de nursery uit, had al een aantal trainingen gehad, maar toch was haar gevraagd om te kijken of de kittens en queens wat nodig hadden. Tenslotte was dat een van de taken die een apprentice had. Wel een van degene die ze minder leuk vond, want ze leerde veel liever nieuwe dingen. Eenmaal in de nursery liet ze haar blik rondgaan tot deze op een van de kittens viel die zich achter een nest schuil leek te houden, maar voor wat was haar niet duidelijk. "Is er iets?" Vroeg ze hem dan ook.

Gorsekit lag nog rillend achter zijn nest, maar al snel kwam er opeens weer een kat bij hem staan. Hij keek met grote gele ogen op naar de kat. Ze was groot, maar nog niet zó groot. Een leerling, had hij niet lang geleden geleerd. Gorsekit keek weer voor zich uit en wees toen met zijn pootje naar de vreemde hoop met een puntige, gele bek. ‘Dat!’ miauwde hij, terwijl hij zijn gezichtje fronste. Het was nog steeds geen millimeter bewogen.

Het was haar niet helemaal duidelijk waarom de kitten zo bang lang te zijn of geschrokken. Welke van de twee was sowieso niet duidelijk voor haar. Tot de kitten wees naar wat het probleem was en ze draaide haar kop om te zien wat het was en zag dat het een vogel moest zijn en een dode. "Dat is eten." Sprak ze dan ook rustig. Een van de queens had het daar vast laten liggen. "Dat kan geen kwaad." Ze hoopte dat de kitten haar zou geloven, het was tenslotte niet iets dat makkelijk te begrijpen was.

Bibberend bleef hij in zijn hoekje liggen, totdat de witte poes opeens zei dat het eten was. Gorsekit was zijn angst eventjes vergeten en keek de kat aan. Huh? Vervolgens was de conclusie dat het niets kwaad kon. Hoezo geen kwaad! Hoezo eten? Had ze die poten niet gezien, en die gekke bek? Toch durfde Gorsekit iets meer uit zijn schuilplaats te komen. Maar in plaats van dat hij het “eten” van dichterbij ging bestuderen, rende hij naar de witte kat en verschool achter haar pootjes. Hij wist het nog niet hoor. Gorsekit was er zeker van dat het wel kwaad kon. Voorzichtig keek hij langs de pootjes van de witte kat weer naar de dode vogel. ‘Weet je het zeker?’ piepte hij huiverig.

De kitten leek haar niet helemaal te geloven, wat ook niet heel raar was, tenslotte was het prooi dat voor eten was, maar dat zou er alsnog raar uitzien voor een jonge kitten. De kitten was ondertussen achter haar poten gaan schuilen, terwijl hij naar de vogel staarde en haar vroeg of ze zeker was. "Ik ben er zeker van." Sprak ze. "Een queen heeft het vast laten liggen zonder het op te eten of het is voor de oudere kittens." Tenslotte leek deze kitten haar nog te jong om echt al prooi gegeten te hebben.

De apprentice leek zeker van haar zaak te zijn. Het was gewoon eten, voor een mama of oudere kittens. Niet voor hem! Opgelucht haalde het katertje adem en hij durfde weer tevoorschijn te komen, maar hij ging de prooi nog niet bestuderen. Straks kwam het toch weer tot leven en zou het hem aanvallen. Hij was lang niet zo dapper als zijn broertje Rubykit. Die zou het vast meteen aanvallen. Maar hij realiseerde dat hij het ooit op een dag ook zou moeten eten. Maar voor nu stonk het nog. Hij kon het zich niet voorstellen! Maar hij had gehoord van jagen voor het eten, dat je dat moest leren als je oud was. Zoals je nu joeg op mosballen. ‘Heb jij ook wel zoiets.. gevangen?’ miauwde hij toen vragend aan de witte leerling.

Ze kon inzien dat het er voor een jonge kitten raar uit kon zien. Zelf was het voor haar ook zeer apart geweest toen ze de eerste keer prooi at, maar nu wilde ze niks anders meer als ze eerlijk was. De vraag van de kitten verbaasde haar eigenlijk niks. "Ik ben nog niet zo goed in het vangen van vogels." Gaf ze eerlijk toe. Ze had meer tijd besteed in de tunnels als ze eerlijk was en daar vond je zeker geen vogels. Ze had wel eens een poging gedaan, maar om de een of andere reden was het haar nog niet gelukt. Misschien zou ze er eens wat meer tijd aan moeten besteden, zodat ze het zou kunnen leren.

Gorse keek met een geforceerde lach de witte poes aan. Totdat ze uiteindelijk opbiechtte dat ze niet zo goed was in het vangen van vogels. Meteen voelde hij een beetje medelijden voor haar. ‘Oh,’ kwam er ongemakkelijk uit zijn bekje. Toen zette hij een meelevende lach op zijn gezicht. Maar je hoefde niet overal goed in te zijn! Je kon ook goed zijn in honderd andere dingen. Misschien kon ze iets anders wel super goed. ‘Dat is niet erg,’ piepte hij dan ook direct. ‘Waar ben je wel goed in?’

Een vogel had ze nog niet eerder gevangen en ze verwachtte ook niet dat ze die kans snel zou krijgen als tunneler. Ze zou het zeker wel eens willen proberen, maar het was toch wel een van de lastigste prooien om te vangen. Gelukkig probeerde Gorsekit haar wat op te vrolijken en een kleine glimlach verscheen om haar snuit. Waar was ze wel goed in? Dat was wel een goede vraag. Rennen was ze namelijk ook al niet de beste in, maar haar weg vinden in de tunnels had ze al vrij snel onder de knie gehad. "Ik ben goed in het navigeren door de tunnels." Sprak ze dan ook. MIsschien wilde de kitten weten welke prooi ze goed in was, maar dit leek haar een beter antwoord om te geven.

Gorsekit keek met een strakke blik naar de witte kitten. Al snel vertelde ze waar ze wel goed in was. In de tunnels? Oh, dat was onder de grond toch? Dat was super knap! Want je kon dan niet zien waar je heen ging, en toch wist je het! Gorsekit had geen idee hoe dat werkte. Hij kon zich er overal nog zo weinig bij voorstellen. ‘Wat knap!’ complimenteerde hij de witte leerling dan ook. ‘Helemaal in het donker? Alsof je je ogen dicht hebt?’ Gorsekit deed dan ook meteen zijn ogen dicht, alsof hij in een donkere tunnel was. Maar hij merkte direct dat hij al niet meer doorhad waar hij ook alweer precies in de nursery was. Waar was Mintpaw eigenlijk? Hij begon schuifelende voetje voor voetje te verzetten. Het zag er waarschijnlijk idioot uit.

Het was wel wennen geweest in het begin. Het was donker geweest in de tunnels en dan was jezelf oriënteren toch moeilijker dan ze had gedacht. Toch wist ze zelf dat ze nooit een moor runner had kunnen worden met haar astma. Ze had er nog niet echt veel last van gehad, maar als ze veel moest rennen dan was er zomaar een kans dat ze er last van kreeg en dat had ze in de tunnels dan weer niet. "Het is er best donker ja, maar je went er wel aan. Je moet gewoon al je andere zintuigen gebruiken om de weg te vinden." Ze hoopte dat de kitten begreep wat ze hiermee bedoelde. Tenslotte als je zicht weg was moest je de rest juist meer gebruiken, anders kon je zomaar eens verdwaald raken of ergens tegenaan lopen.

Gorsekit had nog steeds zijn ogen stijf gesloten. Mintpaw vertelde dat je op al je andere zintuigen moest rekenen. Hij spitste zijn oren en snuffelde de lucht. Nu wist hij precies waar Mintpaw was, slechts enkele muislengten van hem vandaan. Hihi, misschien kon hij ook wel tunneler worden zo. Hij schuifelde voorzichtig richting de witte apprentice. Totdat hij tegen haar zachte vacht aan botste en er een giechel over zijn lippen kwam. ‘Ik heb je gevonden! Helemaal zonder ogen!’ giechelde hij vrolijk. Hij deed dan toch stiekem zijn oogjes weer open. Hij stond praktisch tegen Mintpaw aan, waarna hij een paar pasjes achteruit zette. Hij was helemaal vergeten waarom hij eerst zo bang was. Mintpaw was namelijk best wel lief!

Ze bleef stil toen ze opmerkte dat Gorsekit haar probeerde te vinden met zijn ogen dicht. Tenslotte zou haar stem de plek waar ze was zo weggeven en dan zou he geen uitdaging meer zijn. De kitten kwam steeds dichterbij tot hij daadwerkelijk tegen haar aanliep en aangaf dat hij haar gevonden had zonder zijn ogen te gebruiken. Een kleine glimlach verscheen om haar lippen bij die woorden. "Dat deed je goed." Sprak ze dan ook. Natuurlijk kwam er meer bij kijken als je in de tunnels was, want je moest je weg er ook nog in kunnen vinden, maar dat was voor nu niet van belang. Een goed geheugen was ook zeker handig als tunneler.

Gorsekit was gewoon trots op zijn kleine avontuurtje met zijn oogjes dicht. Hij giechelde dan ook even verrukt toen Mintpaw zei dat hij het goed had gedaan. Hij knikte dan ook vrolijk en snorde erover. Daarna wiebelde hij even met zijn kontje. Hij wilde graag nog verder spelen. ‘Maar jij bent vast al veel beter met zonder ogen,’ kirde hij vervolgens. Hij wilde net zijn bekje openen om nog veeel meer andere dingen te vragen, totdat hij opeens de zoete stem van zijn moeder hoorde roepen. Oh jee! Hij moest alweer gaan. Hij keek met een vrolijke grijns op zijn gezicht naar de witte apprentice en hij gaf een kopje langs haar voeten. ‘Ik moet gaan. Doei Mintpaw!’ sprak hij. Hij wuifde met zijn staartje, waarna hij terug hobbelde naar zijn moeder. Dat was weer een heel avontuur!

- Gorse topic uit

Ze wilde antwoorden op wat hij zei, maar kreeg er niet echt de kans toe toen de kitten geroepen werd door een van de queens. Ze glimlachte kort en knikte naar de nursery. "Lijkt er inderdaad op dat je moet gaan. Het was leuk je gezien te hebben." Niet dat ze hem niet vaker in het kamp kon zien, maar vaak was ze toch wel druk met haar apprentice taken en kwam dit toch wat minder vaak voor. Toch zou de ander nog een apprentice worden terwijl zij nog apprentice werd, daar was ze vrij zeker van. Ze schudde kort haar vacht uit voor ze zich omdraaide en zelf haar weg naar de apprentice den begon te maken. Misschien dat daar nog een apprentice was waarmee ze zou kunnen praten.


[Topic uit]