Death often comes unexpectedly, or was it a trap?

De dag begon zoals elke tijdens Bareleaf. Koud en winderig, maar de zon scheen stralend als tijdens greenleaf. De zilverrode kattin kwam de warriorden uit en rekte zich even uit, maar staakte die beweging al snel. Het laatste gevecht met de zwarte indringer had haar nog wat pijnlijk stijfjes in haar nog helende wonden. Maar ze was te koppig om de genezing in alle kalmte af te wachten. Zeker met de profetie in gedachten wilde ze meer langs de grens lopen zodat ze elke kat tegen zou kunnen komen die zich op verboden terrein bevond. Ze trippelde naar de leerlingen den en dacht heel even na, en ze riep de naam van haar leerling, maar er kwam eerst geen antwoord tot een jonge schildpad leerling naar buiten kwam met de mededeling dat Woodpaw al uit was op patrouille. Silverflight vroeg aan de kleine leerling voor haar of ze dan mee wilde komen en deze knikte haar vriendelijk toe. Amberpaw trippelde al snel met de oudere krijger mee. Misschien zouden ze de andere patrouille nog tegen komen? Hoewel Silver in kalmere pas liep dan anders hield ze wel haar ogen en oren goed open. Ze kwamen dan ook al snel bij de grens van waar de zilveren eenling verjaagd was geweest aan. Hier hadden ze laatst al problemen gehad en misschien zouden ze hier de grens beter moeten controleren? Amberpaw trippelde met haar mee aan haar zijde, maar voor alle zekerheid bleef de zilverrode poes aan de grens kant lopen. Mocht er dan wat gebeuren dan kon zij meteen reageren?! Eerst leek er helemaal niets aan de hand te zijn, maar de wind stond de twee katten dan ook in de rug. Dus mocht er een prooi, vreemde kat of een tweebener met zijn hond in een paar vossen lengtes bij hen vandaan zich best kunnen verschuilen.

@Daniël

De kleffe gore sneeuw kleefde overal in zijn vacht, geërgerd zwiepte de brede kater met zijn oranje staart. Een zachte grom ontviel hem terwijl hij in een vlot tempo doorliep, die kou was verschrikkelijk. Het leek wel of het elke dag erger en erger werd en het stond hem niets aan. Misschien dat de boskatjes het beter voor elkaar hadden maar hij betwijfelde het. Hij kon lekker warm in een van de Barn's zitten in hoeverre je het warm kon noemen natuurlijk met alle gaten en kieren. De spieren onder zijn pels waren zichtbaar terwijl hij zijn kop draaide toen de wind hem een geur toedroeg van een van de Clans. "Kom maar bij Daniël" miauwde hij zacht en liep naar de grens om daar een boskat met een mini boskat aan te treffen. "Oh, hallootjes daar" siste hij en kwam tevoorschijn om voor de boskat zijn borstkas breder te maken en een grom te laten horen. "Ren maar heel hard weg, daar zijn jullie goed in" miauwde hij zoetsappig.

De wind was aardig guur en Silverflight voelde het vooral over haar genezende wonden snijden, maar tja zij was nu eenmaal het type dat haar clan wilde dienen koste wat het kosten. De geur van een bloodclanner kwam te laat om beide katten voor te bereiden. Het was een grote rode kater. Silver duwde direct de leerling weg met haar schouder. 'Ga Amberpaw. Waarschuw Stallionstar!'Beval Silverflight De leerling moest en zou de clan gaan waarschuwen! Waar vaak 1 bloodclanner was daar waren er vaak meerdere... 'Je bent op Windclan territorium! Verdwijn.' blies Silverflight. Ze wist dat haar stijvere manier van bewegen zichtbaar zou zijn, maar de poes zou zich er proberen niet door te laten belemmeren. Haar vacht stond over haar nek en rug recht overeind. Ze wilde niets anders doen dan deze indringer tegen houden en mogelijk verdrijven. Amberpaw wist wel beter dan tegen te stribbelen en herkende de kater direct het was de bloodclanner die ze eerder had ontmoet, maar toen had ze een konijnen tunnel in kunnen duiken, maar hier was nu niets en ze vloog weg in een grote haast om terug te komen bij de clan!

De schrik stond te lezen op het gezicht van de poes tegenover hem. Ze beval het kleinere katje dat bij haar was naar hun Leader te rennen om hem te waarschuwen. "Doe ze de groetjes wil je?" miauwde hij geamuseerd en hij wendde zijn blik naar de poes tegenover hem die hem nu direct aansprak. 'Je bent op Windclan territorium! Verdwijn.' blies de poes en hij legde zijn oren in zijn nek. "Nee" miauwde hij zacht en zakte door zijn voorpoten, klaar voor de aanval. Haar manier van bewegen was wat stijfjes wat nog wel eens in zijn voordeel kon werken. "Hou me maar tegen als je kunt poesiepoes" miauwde hij en hij vloog haar aan met uitgeklapte klauwen en ontblootte tanden.

Natuurlijk zou een bloodclanner zich niets aan trekken van clangrenzen, maar ze moest het toch proberen! Echter toen hij op haar afvloog kon Silverflight niet zo snel bewegen als ze wilde, maar ze verbeet de pijn en probeerde hem te blokkeren, maar miste haar doel door een pijnscheut in haar schouderspier waardoor haar uitval half gestaakt werd. De klap die ze te verduren kreeg was genoeg om haar van haar poten af te werpen waardoor ze half om half op haar zij en rug kwam te liggen. Meer in een wanhopige poging om de rode kater van zich af te krijgen probeerde ze haar achterpoten onder haar aanvaller te krijgen, maar of dat lukte?

Haar bewegingen waren sloom, sloom als een adder die moest opwarmen in de zon voordat die ook maar iets kon doen. Zijn nagels sloegen in vacht en spieren en er kwam een misselijkmakende grijns op zijn gezicht. De poes bezweek en viel op haar zij en haar buik lag open en bloot voor hem, hij wilde net met volle kracht uithalen toen hij een poot in zijn maag kreeg en even achteruit werd gedwongen. “Playtime is over” miauwde hij en likte langs zijn lippen. Hij liep een half rondje om de poes heen om vervolgens op haar rug proberend te springen en zijn tanden in haar nek te zetten. Als hij geluk had zou hij misschien wel een slagader raken en zou de poes hier gorgelend in haar eigen bloed liggen als hij het karwij afmaakte.

Het lukte haar de Bloodclanner even terug te dwingen, maar veel tijd zou ze niet hebben en probeerde weer op haar poten te komen. Dat duurde te lang en ze stond nog half gehurkt toen de kater haar weer besprongen had. Ze had al zins het gevecht met de zwarte eenling door gehad dat haar lijf haar in de steek aan het laten was, maar hoewel ze liever in haar slaap zou zijn overleden zou ze krijgerwaardig sterven voor haar clan! Silverflight voelde de sterke kaken van de kater zich om haar hals sluiten. Zijn tanden boorde diep door haar huid en vlees door. Ze was niet van plan zich zo gemakkelijk te laten doden. Ze zetten zich met alle kracht inspanning die ze kon opbrengen omhoog met haar voorpoten in de hoop de blood clanner van zich af te gooien. Daarna landen ze en moest een paar wankele passen opzij doen om zichzelf in evenwicht te houden. Echter was de schade groter dan Silver eigenlijk gehoopt had. Ze voelde haar poten zwakker worden en hoewel ze op trillende poten stond en haar staart al niet meer omhoog kreeg voelde de zilverrode poes iets warms langs haar voorpoten sijpelen. Ze bloeden uit de wonden die de rode kater haar had toe gebracht in haar hals en ze had een wanhopige gedachten dat ze het niet zou gaan halen voor Amberpaw met hulp terug zou komen... Misschien was de leerling wel niet eens in staat om zelf mee te komen? Silver gromde al klonk het verflauwd nu ze zoveel bloed aan het verliezen was. Met wankele passen om zich staande te houden. Behield ze haar ogen die al begonnen weg te zakken op haar aanvaller.

De inschatting die hij had gemaakt was juist geweest. Hij had een fatale wond toegebracht en zag hoe het bloed op de grond drupte. Zijn werk was bijna klaar en het stond te lezen in de ogen van de poes. Zijn staart zwiepte van links naar rechts terwijl hij langzaam in haar richting liep. “Slaap zacht lieverd” miauwde hij en hij keek toe hoe ze opnieuw bijna bezweek en haar ogen begonnen te tollen. Zonder een moment van aarzeling stapte hij de laatste passen die tussen hen in lagen naar haar toe en beet hij haar luchtpijp dicht. Hij kon dan misschien een bruut zijn maar pijn hoefde er niet meer geleden te worden dan nodig was. Hardhandig duwde hij haar naar de grond en wachtte hij totdat er geen bewegingen meer te zien waren, geen beweging van gras dat op en neer deinde door een ademhaling of welk een beweging dan ook. Nu hij er zeker van was dat de poes nooit meer zou opstaan liet hij haar los en keek hij naar het lichaam, hij zou het open en bloot achterlaten zodat het duidelijk zou zijn voor haar Clan dat BloodClan nog altijd in de buurt was.
Topic uit

Haar blikveld werd steeds donkerder, maar ze dwong zichzelf om op haar poten te blijven staan. Al wist Silverflight dat ze het nooit ging halen, niet tot er hulp kwam. Woest dat ze was op zichzelf bleef het helaas niet lang hangen. Silver had nog beter haar best willen doen, maar haar lichaam liet haar in de steek. Ze zag maar half hoe de rode kater de afstand tussen hen in verkleinde en haar naar de keel greep. De zilverrode poes kon helaas niet veel weerstand bieden en werd dan ook redelijk gemakkelijk hard tegen de grond geworpen. Met hen snakken naar adem en nog een poging te doen om de andere kat nog te kunnen verwonden probeerde Silverflight haar nog vrije poot met uit geslagen klauwen nog over de rode kop te trekken en met beide achterpoten de flank van de Bloodclanner open te halen, maar ze wist zelf ook wel dat ze te snel aan kracht verloor. Nu kreeg ze ook nog ademnood en worstelde in zekere zin om zich zelf vrij te krijgen. Helaas bracht het tot niets. Enkel smeerde ze haar bloed meer uit over het hoog land. Ze zou zich bij Starclan gaan voegen dat wist ze zeker. Toen haar lichaam de laatste schokken had gegeven in een schreeuw naar lucht viel ze eerst in een siddering en daarna was er geen beweging meer. Silverflight was dood en zou nooit meer een poot kunnen verzetten in lichamelijke staat. Ze was door een helse reeks van pijn gegaan. Zowel van haar wonden als van het stikken doordat haar luchtpijp dicht geknepen werd door deze rot kat! Bloodclanners hadden echt nergens respect voor! Silver voelde een koelte over zich heen komen en stond op waarna ze zich uit schudden. Ze keek de kant van de kater op en voelde haar vacht op komen van woede, maar toen ze wilde haar lopen om hem in te halen besefte ze dat er geen pijn meer was... Ze keek heel even verbluft naar beneden en zag zichzelf in haar eigen bloed liggen met een wat een woeste blik zou zijn geweest en een grauw op haar bek. De helft van haar kop was doordrenkt met haar eigen bloed en toen pas besefte Silverflight dat ze echt dood was. 'Oh Starclan!' dacht ze. Haar blik viel weer op haar moordenaar en ze schudden haar met sterren bezaaide vacht op. Ze kon niet veel bijzonders meer doen en keek even nog rond en haar blik viel op haar moeder. Ze zat geduldig op haar te wachten naast haar lichaam die er zo onnatuurlijk uit zag. Ze raakte elkaars neuzen aan en vertrokken toen richting de sterren die in de beginnende schemering nog net te zien waren. Er zou vanavond een nieuwe ster bij komen dat begreep de zilverrode poes heel goed, maar ze zou als nog proberen over haar clan te waken zo goed en kwaad als ze kon vanuit Starclan waar zij vanaf nu ook lid van werd.
(Topic uit)