aliferous

Whitepaw wist in alle eerlijkheid niet goed waarom hij zich op het moment hier bevond. Goed, hij wist wel hoe hij op deze route terecht was gekomen. Hij was achter een eekhoorn aan gerend, een net zo wit als hijzelf. En toen hij pas gerealiseerd hoe camouflage werkte, want het ene moment had hij het beest helder voor zich gezien en na eenmaal knipperen was hij verdwenen. Alsof hij compleet was opgegaan in de sneeuw. Hij wist hierdoor dat hij dit zelf ook moest kunnen, of misschien wel deed zonder het expletief te wensen. Hoe dan ook, die sprint achter het prooidier aan had hem zonder het goed en wel door te hebben weggelokt van zijn territorium. En richtingen waren nooit zijn beste eigenschap geweest. Na een tijdje gelopen te hebben had hij de zwaar beloopte route herkent richting de Fourtrees. Waardoor hij deze maar was gaan volgen. Een meer ervaren kat had vanaf daar meteen de weg naar huis kunnen vinden, maar Whitepaw was maar vier keer eerder hier geweest. En dat was in het middenpunt van heel zijn clan, waarin het niet nodig was geweest om op te letten waar hij heen ging. Maar hij had vertrouwen dat hij zijn weg wel terug kon vinden wanneer hij bij de grote bomen aangekomen was. Dan moest de geur van Shadowclan makkelijk te volgen zijn richting thuis. En alsof het precies zo bedoelt was, was dat ook het moment waarop hij de open vlakte op kwam wandelen. Een die plots een stuk leger en bedreigender aanvoelde nu hij alleen was.

+ open

Voorzichtig liet de apprentice zijn blik over het gebied heendwalen. Bewust van hoe vreemd het ineens leek zonder de hele clan om hem heen. Dan hoefde hij niet op te letten op waar ze heengingen en enkel hun leiding te volgen. Maar nu moest hij er zelf over nadenken, zelf keuzes maken. En als er één ding was wat hij niet graag deed was hij zelf beslissingen maken. Nee, de wereld was erop gemaakt voor hem om naar te luisteren. Het lot, Starclan of Stagpaw of hoe het ook wilde noemen had een pad voor hem uitgestippeld van zijn leven tot aan zijn dood. En het was aan hem om deze te volgen. En in een wereld waar er zo veel katten waren die luid waren, die zeiden wat ze dachten en een sterke mening hadden, die zo zeker van hun zaak leken, waarom zou hij daar ooit tegenin gaan? Wat nut moest dat hebben? Hij kon beter degene volgen die het beter wisten. Maar wie wist het nu beter? Nu hij alleen was? Net toen Whitepaw wilde beginnen met deze moeilijke situatie hoorde hij een stem. Zijn oortjes schoten omhoog en hij draaide zijn kopje naar de bron van het geluid. Een poes, en als hij de geur goed had was het een riverclanner. Hij had als kitten het oordeel getrokken dat alle riverclanners mooi waren, en deze viel ook onder dat stereotype. Ze was bruin als het woud met een zwart gezicht, die enkel haar ogen zichtbaarder maakten. Ja, ze was mooi, en nog belangrijker ze leek vriendelijk te zijn. “Hallo mevrouw” antwoorde hij met respect terug, zijn houding laag terwijl hij iets dichterbij kwam. “Weet u misschien de weg terug naar Shadowclan? Als het niet te veel moeite is…” Zijn toon werd langzaam verontschuldigend. Waarvoor? Dat wist Whitepaw zelf ook niet precies.