A house without love ain’t a home

Het leven was Foxdung. Ze probeerde nog dingen positief in te zien maar dat was niet realistisch. Het was klaar voor haar. Ze had al haar geluk verbruikt en nu stortte de grond onder haar poten weg. Ze was naar buiten gekomen om een frisse neus te halen, of dat had ze verteld. Nee, eigenlijk was ze iets heel anders van plan. Haar poten hadden haar naar de grens gebracht en daar stond ze dan nu ook. Starend naar de overkant waar alles beter leek. Ze had kort Wolfheart geprobeerd om te praten om naar de bergen te trekken met haar kinderen maar dat zou nooit lukken. Als ze wegging dan ging ze waarschijnlijk in haar uppie. Misschien was er ergens anders een leven waar ze veilig was maar ook in de buurt van haar gezin. Ze keek naar de rivieren. Ze dacht aan Prairiefox: die was lief. Aan Butterstar: die altijd het gevoel gaf dat Riverclan een grote familie was integendeel van Windclan, daar maakte iedereen elkaar af. Ze zuchtte. Ze had geen loyaliteit meer aan Windclan. Ze was alleen nog loyaal aan haar familie, want anders was ze allang weggeweest. De mooie maar verminkte she-cat keek in het water. Ze hoorde de rivier stromen, zo vredig.. zo fijn. Het geluid leek haar te.. te.. te roepen? ze zette haar pootje in het ijskoude water. Het voelde fijn. Ze wou erin.

- open! (shattered staat nog op de grens)

_{Coyotepaw was rusteloos en zenuwachtig. Haar final assesment had ze zonder problemen afgerond en morgen zou ze dan eindelijk haar naam ontvangen. Ze was een beetje aan het ronddwalen in het territorium, had nota bene een muisje weten te vangen, en was weer onderweg naar huis toen ze Windclan rook Alle alarmbellen gingen af en Coyo was meteen op de hoogste alert. Mousedung, wat moesten die stomme hazenvreters hier nu? Ze racete zo hard ze kon achter de geur aan. Wat redelijk hard was, immers was ze zelf helaas een Windclan afstammeling. Toen ze eenmaal de kat zag die de geur met zich meedroeg bleef ze kort staan om diegene op te nemen. Wat... wat was zij aan het doen? "Hee jij daar!" schreeuwde ze naar de poes, die zo intens het water aan het bestuderen was. "Ga eens heel gauw weg daar!" vervolgde ze toen. Wilde de kat soms gaan zwemmen? Dat was super onverstandig met dit koude weer.}

De grote rode kater gaapte. Het was al weer later op de dag en hij was net klaar met zijn rondje langs de grenzen toen de verse geur van windclan zijn neus binnenkwam. Met grote passen liep de kater dan ook in de richting van de nog onbekende flame point en een charmante mix tussen een grijns en een glimlach speelde op zijn lippen toen hij eenmaal bij haar in de buurt was. ”Wat probeer je te doen, love?” Vroeg hij met een geamuseerde blik op zijn snuit terwijl hij aan de andere kant van het water ging zitten en haar aankeek. ”Het water is fris, maar als je hierheen komt wil ik je wel opwarmen hoor.” Zijn stem had een beetje een ruw randje, maar net zoals zijn charmante glimlach was ook zijn stem een geluid wat voor de meeste geen pijn deed aan hun oren. De kater knipoogde naar haar na zijn opmerking, maar stiekem was hij toch wel een beetje benieuwd naar wat ze van plan was. ”Och Coyote doe toch niet zo boos”

Haar pootje begon pijn te doen van de kou maar in plaats van dat ze hem er uit hield deed ze ook haar andere voorpoot in het water. Direct daarna werd haar hoofd uit de wolken getrokken door een stem. Angstig keek ze op en ontmoette een blik van een Riverclanner: ook niet zomaar eentje, maar die van de medicine cat apprentice. Shatteredice versteende, vooral toen ook een tweede kat aankwam. Hij noemde haar ‘love’ en een brok vormde in haar keel. Ze keek door zijn charmante glimlach heen en zijn flirterige woorden. Dat was het laatste waar ze op zat te wachten. “S-sorry.” Mauwde ze hakkelend. Ze keek om haar heen. Was ze de grens over of stond ze er nog op? Ze was verward en niet haarzelf. Dat was duidelijk. “Ik heb het al warm..” Mauwde ze tegen de vlamrode tom. “Heel warm. Heet z-zelfs, me vacht lijkt in vlam.” Sprak ze slikkend terwijl ze heel kort haar neusje het koude water raakte. Het voelde fijn. De kleine flame-point keek weer naar de twee Riverclanners. “Ik voel me raar..” piepte ze.

_{Alsof het allemaal niet erger kon kwam Morningsun opdagen. Die kater had helemaal geen goede bijdrage toe te voegen en begon enkel te flirten met de Windclanner, terwijl die in het ijswater -wat het stroompje nu wel zou zijn in deze vrieskou- stond. Toen de Riverclan kater ook nog eens het lef had om te zeggen dat Coyo zich niet moest opwinden wierp ze hem zo'n blik toe die hem had doen oplossen tot as als dat mogelijk was geweest. Ze wilde al bijna een snauwerige opmerking naar zijn hoofd slingeren toen de onbekende poes begon te praten. Ze had het heel warm, legde de poes zachtjes uit, wat Coyo's ogen iets lieten verwijden. Oh-oh, dat was dan hoogstwaarschijnlijk koorts. Toen de Windclanner ook nog eens piepte dat ze zich raar voelde was het voor Coyotepaw helder; de poes had dringend hulp nodig. "Dat is niet erg. Lukt het je om mijn kant op te komen? Ik kan je helpen." miauwde ze zo rustig mogelijk tegen de Windclanner. Ze negeerde de Riverclanwarrior compleet, die was nu niet belangrijk. Tenzij hij opeens hele domme dingen ging doen, en dan zou Coyo hem per direct naar het kamp sturen.}

Het koude water verlichtte voor een seconde haar vlam hete lijf. Haar borstkas rees hevig op en neer. Ze moest haar hoofd erbij houden om de twee katten voor haar te horen. Ze had de jonge she-cat verteld dat ze zich raar voelde. Ze had wel vaker in haar leven koorts gehad, vroeger had ze namelijk een slechte weerstand gehad en was ze vaak ziek geweest, maar dit voelde net even iets anders. Ze hoorde Coyotepaw spreken maar het klonk alsof ze in een diepe grot stonden, ver uit elkaar en communicerend met de echo's die de cave wanden weerkaatste. De vermagerde Windclanner zwiepte met haar staart en likte het water op. Haar voorpoten en borst waren doorweekt, die had ze namelijk half in het rivier laten weken. "Iwk, ik- ik kwan h-e-e-t pwobewen." Brabbelde ze, maar ze kwam niet vooruit toen ze het probeerde. Haar ledematen trilde, haar hoofd begon te bonzen en te draaien. Sterretjes vormde voor haar oog. Ze voelde steken in haar borst. Haar oor gonsde en suisde. Zweet brak haar uit. Ze moest het water in. Z-ze zou zowat dood gaan van de hitte. Shatteredice liet haar zwakke lijf naar voren gaan en liet haarzelf ter water komen. Toch voelde ze de ijskoude water van het rivier niet, want haar hart was gestopt. Letterlijk hart gebroken.

Onderwerp: Re: A house without love ain’t a home