She took my hand through the night

De dagen werden korter en dat was te merken ook. Er was minder tijd om te jagen, patrouilles te doen en ergens was dat best wel veel stress als hij heel erg eerlijk was. Maar dat had hij de vorig jaar ook. Hij vond deze periode verschrikkelijk maar ja wie niet? Veel katten waren niet blij met deze periode, vooral met de kou en de schaarste aan prooien. En het zou ook weer een keer gaan sneeuwen. Hij trok even een vies gezicht aan die gedachte. Het was zo koud en je vacht werd er ook nat van. Dan was het thunderpath veel aanlokkelijker dan eerst, want de monsters lieten in de buurt de sneeuw smelten. Gelukkig was dat voor nu nog geen probleem, maar dan nog was het wel even iets om over na te denken. Daar was het wat warmer, want de warmte die de monsters produceerden was dusdanig warm dat de sneeuw er om heen smolt. Dus misschien zouden de prooien er ook meer in de buurt zijn, maar aan de andere kant maakten monsters echt gigantisch veel geluid dus dat zou ook wel weer prooien wegjagen. Hij zuchtte even zachtjes en draaide met zijn oortjes. Prooien leken wel van hem weg te blijven in ieder geval, want hij had nog niks kunnen vangen, helaas. De hele dag nog niet. Maar hij wist wel dat het steeds meer zou gaan gebeuren, want daar was immers het seizoen voor, he?

Ɓσ

+ Carameltwirl

_{Carameltwirl rende soepeltjes tussen de naaldbomen, hoewel de begroeiing steeds minder dicht werd. Ze moest rekenen op de schaduwen van de varens om haar verscholen te houden. Ze was nu al een tijdje achter een vogeltje aan het rennen die hoog in de takken boven haar van boom naar boom wipte. Ooit zou hij wel naar beneden komen, ze wist het zeker. Maar datzelfde vogeltje leidde haar stapje voor stapje dichterbij het donderpad. Dat was nou echt een goed voorbeeld van een plek waar je haren van overeind kwamen. Carameltwirl haar vacht kwam al iets omhoog van de frisse wind die daarbij ook tussen de bomen kwam. Haar ogen waren echter nog steeds omhoog gericht, ze kende het territorium bijna als de achterkant van haar poot. Kort checkte ze natuurlijk wel steeds voor zich, zodat ze niet tegen een boom aan knalde. Maar de rende dapper voort, haar meesje niet uit het oog verliezend. Totdat ze plotseling uit de boomrand schoot en voor zich een angstaanjagende zwarte streep voor zich opdoemde. Slippend kwam ze tot stilstand. Het vogeltje trok zich natuurlijk niets aan van dit soort grenzen, nee, luid kwetterend wipte hij zo over naar ThunderClan territorium. Carameltwirl zuchtte teleurgesteld. Al die moeite, voor niets. En eigenlijk zou ze juist krachten moeten sparen, wetend dat de prooi schaarser en schaarser zou worden. Maar eigenlijk wilde ze dan nóg harder haar best doen om elk mogelijke stukje prooi naar binnen te halen. Zeldzame frustratie was in haar te zien toen ze fel met haar staart zwiepte, niet realiserend dat aan de andere kant van het pad ook een kat was. Ze had haar koppie er niet bepaald bij.}

De geur van ShadowClan was vrijwel niet te ruiken aan deze kant van het pad. Dat was ook niet raar ook, want de monsters die hierover heen raasden hadden een veel ergere stank. En die stank wilde hij het liefste helemaal vermijden als dit kon. Zucht. Maar goed, het was iets wat bij hun territorium hoorde en dat betekende dat hij het moest ownen. Als een echte warrior. Zelfs als hij iedere keer dat hij de geur rook zich meteen om wilde draaien en ergens anders naar het territorium zou gaan. Toen echter een meesje in zijn oogveld kwam schoot hij meteen in de jachthouding. Meesjes waren makkelijk met zijn atletische bouw. Precies goed getimed sprong hij de lucht in met zijn slanke bouw en greep de mees tussen zijn voorpoten vast en bracht het naar de grond, waarna hij het beestje doodde door zijn tanden in het nek van de vogel te zetten. Hij tufte even een wat kleine veertjes uit die waren mee gekomen, waarna hij vanuit zijn ooghoek een poes daar zag, van de richting waar de vogel ook was gekomen. Kijk, dat was pas geluk hebben. "Jammer van je vangst." sprak hij rustig tegen de poes, gemeend. Hij vond het niet jammer dat hij het wel had gevangen, de Clan zou er erg blij mee zijn, maar dat betekende niet dat hij het niet jammer vond dat de poes haar prooi niet had kunnen vangen, zo erg was hij nou ook weer niet. Tenminste, toch? Hij hoopte niet dat ze het verkeerd op nam tenminste.

Ɓσ

Carameltwirl leek pas weer met vier pootjes op de grond te komen toen ze een vreemde stem hoorde. Aan de andere kant van het donderpad, met háár mees voor zijn poten. Verdorie! Ze had gewoon de prooi zijn kant op gejaagd en had hij een makkelijke vangst gehad. Ze kon hier nu wel een hele scène zetten door te zeggen dat het ShadowClan prooi was, maar ze wist dat ze dat argument nooit zou winnen. Daarom nam ze haar verlies en klemde ze gefrustreerd haar kaken op elkaar. Carameltwirl verloor zelden een prooi! En ze kon gewoon het niet zo goed handelen als het enige waar ze écht goed in was, mislukte. Ze keek de kater aan die het jammer vond van haar vangst. ‘Tsja. Niet jammer voor jou,’ miauwde ze toch wel een beetje bitter. Ze schrok bijna van haar eigen toon. Zo bedoelde ze het nou ook weer niet! Haar blik ging naar de ThunderClanner, haar ogen een beetje groot. Zou hij het persoonlijk opvatten? Nee toch. Ze gingen toch niet een domme ruzie maken over prooi die hij gewoon eerlijk had gevangen. Haar blik probeerde ze te verzachten en ze keek weer weg van de kater. ‘En.. uh.. Rent de prooi een beetje goed?’ miauwde ze toen om toch maar een soort van praatje te maken. Wel een beetje onhandig, ze hadden een donderpad tussen hen in. En toen ze het gerommel alweer in de verte hoorde, nam ze alweer enkele passen afstand van het zwarte litteken in het woud dat hun grens overduidelijk maakte.

Hij had weer het geluk gehad dat de poes de prooi over de grens had laten gaan en dat diezelfde prooi uiteindelijk tussen zijn poten was belandt. Het was een geluk bij ongeluk, maar het scheelde een hele hoop gedoe voor hem. Het gebeurde ook wel eens andersom, zo ging het nou eenmaal. Maar ja, fijn was het nooit. De poes leek er ook wel een beetje gefrustreerd uit te zien en dat snapte hij volkomen, want ze had er op gejaagd en toch moest ze nu accepteren dat dit nu een prooi zou zijn die ThunderClan zou gaan voedden. 'Tsja. Niet jammer voor jou," klonk er ietwat bitter van de poes af, waarop hij even met zijn oortjes draaide. Hij snapte dat het allemaal niet zo tof was maar om het nou op hem af te gaan reageren.. De poes leek ook een beetje geschrokken van haar eigen woorden, omdat ze hem met licht vergrootte ogen naar hem keek aan de overkant van het donderpad. 'En.. uh.. Rent de prooi een beetje goed?' klonk er van de poes af, een beetje ongemakkelijk en onhandig. Eerst was ze boos op hem en nu wilde ze een praatje maken? Het was wel een onhandige plek maar goed, zo overtraden ze ook geen grenzen. In zijn ooghoeken zag hij een monster al aan komen sjeezen. Hij snapte die dingen echt niet, ze bleven maar op dat pad rijden (gelukkig voor hen) en zelden weken ze daarvan af. Hij wachtte kalm af tot het monster voorbij was gereden, voordat hij zijn zicht weer op de poes richtte. "Prooi doet het hier wel redelijk. Niet anders dan normaal in deze tijd." sprak hij rustig tegen de poes. Hij moest natuurlijk geen zwakte afgeven en al helemaal niet zeggen dat prooi hier heel goed liep, je wist maar nooit hoe ze zouden gaan reageren als hij dat vertelde. Het bleven immers andere clans. "Hoe gaat het in ShadowClan?" sprak hij terwijl hij zijn kopje kort op hief naar het territorium aan de andere kant van het grijze pad.

Ɓσ

_{Carameltwirl had meteen spijt van haar woorden, maar de kater leek wel even te reageren. Oh nu voelde ze zich nog schuldiger. Maar ja, ze kon het niet meer terugnemen. En sorry zeggen leek haar ook niet echt gepast. Maar de kater leek het een beetje te negeren. Dat was wel beter, hoe kon ze het anders oplossen? Niet echt. Carameltwirl luisterde even op het antwoord van zijn vraag. Natuurlijk was het een voorspelbaar antwoord. Prooi werd schaarser, zoals het elke leafbare wel weer. Ze likte een keer beschamend haar borst, waarna ze toch maar even naar hem opkeek. Daarna vroeg hij naar ShadowClan. Ze slikte en haar blik dwaalde af. Ze kon onmogelijk de waarheid spreken. Het was chaotisch, verwarrend. Tallstar leek zijn kop er niet bij te hebben. Hij was altijd vreemd, maar nu leek dat wel naar een toppunt te stijgen. Acorndust en hem hadden publiekelijk ruzie gemaakt. Leiderschap was zwak, maar de clan ging door. Ze moesten wel. Helemaal nu leafbare eraan kwam. Ze keek dan ook met bibberende ogen naar de kater. ‘Ja, hetzelfde, gezien de omstandigheden,’ miauwde ze zachtjes. Misschien zou hij het niet eens kunnen horen vanaf de andere kant van het pad. Totdat ze betrapte dat ze misschien niet de omstandigheden goed had verwoord. ‘Uh, nee, nou ja. Leafbare de omstandigheden dan.. Snap je.’ Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Waarom was ze altijd zo ongemakkelijk?}

Hij had geleerd dat het beter was om dat soort opmerkingen te negeren. Puur om het feit dat het geen zin had om zich er nu mee te gaan bemoeien. Het was gebeurd en niks zou dat veranderen. Ze kon er boos om zijn maar het zou de prooi niet terug brengen, zo waren de regels nou immers die de clans hadden bedacht. En hij was niet iemand die daarover zou gaan zeuren, het gebeurde immers aan beide kanten wel eens dat de een een prooi verloor aan de andere clan. De poes likte even haar borst toen hij sprak dat het prima ging ondanks het verschil in weer, waarna de poes weer naar hem durfde te kijken. Hij stelde dan ook de vraag hoe het ging met ShadowClan, wie de bal kaatste kon hem immers terug verwachten toch? 'Ja, hetzelfde, gezien de omstandigheden,' klonk er wel heel erg zacht van de poes af, bijna onhoorbaar voor hem. Hij spitste zijn oren even goed, zodat hij echt ieder woord van de poes hoorde. 'Uh, nee, nou ja. Leafbare de omstandigheden dan.. Snap je.' Hij had dat wel begrepen van de eerste keer... maar nu twijfelde hij even of er geen andere omstandigheden speelden op dit moment bij de Clan. "Ik snap je, kalm aan." sprak hij met een zacht lachje terwijl hij rustig naar de poes aan de overkant keek. Hij wist niet wat er nog meer zou kunnen spelen in het territorium van ShadowClan, maar het zou niet zijn probleem zijn. "Het maakt mij niets uit dat er iets anders speelt bij ShadowClan, dat zijn niet mijn zaken." sprak hij vervolgens, terwijl hij een lik aan zijn poot gaf, om deze vervolgens over zijn kopje te halen.

Ɓσ

_{Carameltwirl kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Daarom was ze niet vaak bij de grenzen, daarom ging ze niet graag mee op patrouille. Ze was veel liever gewoon in haar veilige dennenwoud, zelfs liever tot haar buik in de modder dan dat ze met katten uit andere clans moest spreken. Ze schudde haar korte pels en keek ongemakkelijk naar de vreemde kater. Hij was echter wel aardig. Hij zij zelfs dat het hem niet scheelde wat er bij hun aan de hand was. Dat deed haar opgelucht ademhalen en ze knikte. Nee, het scheelde haar eigenlijk ook niet wat er in ThunderClan gebeurde. Het deerde haar niet eens allemaal wat er in ShadowClan aan de hand was. Het was alleen chaos nu. Ze knikte toen langzaam. ‘Oh.. Oké. Nou ja,’ sprak ze weer ongemakkelijk. Ze zwiepte wat ongemakkelijk met haar staart, waarna ze naar de gestreepte kater keek. En nu? Moest ze over koetjes en kalfjes gaan praten. Over hemzelf? Carameltwirl keek even naar haar poten. Ze leek nu meer op een onwetende apprentice dan een ervaren warrior. ‘Ik ben Carameltwirl.. Wie ben jij?’ miauwde ze toen toch voorzichtig. Ja, ze kon zich als minst even voorstellen. Wat moest ze anders doen?}

Hij hoefde niet alle details te weten wat er allemaal om ging in ShadowClan. Hij had er zelf niks aan en zo ver hij wist was de relatie tussen ShadowClan en ThunderClan niet heel erg slecht. Of dat ThunderClan uit was op meer territorium. Thornstar vond het op dit moment wel allemaal goed volgens hem en hij was er ook niet op uit om meer territorium te behalen. Zolang ShadowClan daar ook niet op aasde was er in zijn ogen geen probleem. ThunderClan was rustig nu gelukkig, dat scheelde een hoop. Dat was namelijk ook niet altijd een dingetje. 'Oh.. Oké. Nou ja,' klonk er ongemakkelijk van de overkant van het pad vandaan. Ze leek erg onzeker te zijn over alles wat er aan het gebeuren was of ze wist niet zeker wat ze moest doen. Toch gaf hij haar even de tijd, je zou niet zeggen dat ze een warrior was. Ze kon voor zijn part ook net zo goed weglopen en niet meer terug komen en het daar bij laten. 'Ik ben Carameltwirl.. Wie ben jij?' klonk er van de poes af. Dus ze was toch wel een stukje ouder. Zou je niet zeggen door de manier hoe ze praatte, maar hij judgde niet, hij wist niet wat de poes allemaal had meegemaakt of iets in die trant. Misschien had ze sowieso niet veel contacten, dat kon ook niet waar? "Ik ben Longear," sprak hij rustig tegen de andere poes met een kalme blik in zijn ogen. "Zoon van Snowdrop." want hij was trots op zijn moeder, al was de kans laag dat de poes haar naam kende. Misschien enkel van de reis toen zijn moeder voor alle katten was neergeschoten door tweebenen. De poes die close was geweest met RiverClan. De poes die deputy was geweest van ThunderClan. Maar hij wist niet precies hoe oud de poes aan de overkant was. Ze kon net zo goed een stuk jonger zijn dan dat hij was. Wist hij veel. "Gaat alles goed met jou persoonlijk?" Vroeg hij even rustig aan de poes. Soms was het beter om al je persoonlijke dingen kwijt te raken aan iemand die er nergens mee te maken had en let's be real, dat kon hij wel doen als bedankje voor de prooi... soort van.

Ɓσ

_{Carameltwirl voelde zich net een apprentice. Als ze geen donkere vacht had, zou het schaamrood op haar wangen haar verraden. Ze was zo dom aan het doen. Maar de kater leek er doorheen te kunnen kijken en begon door te babbelen alsof er niets aan de hand was. Hij stelde zich voor als Longear, en voegde eraan toe hoe zijn moeder heette. De naam kwam haar vaag bekend voor en deed haar kopje kantelen. Was dat een belangrijke kat? Moest ze er iets van vinden? Moest ze nu ook gaan vertellen wie haar ouders waren? Maar het enige wat ze deed was hem een schaapachtige glimlach geven. ‘Aangenaam’ miauwde ze zachtjes met haar zoete stemmetje. Longear vroeg toen hoe het met haar ging, persoonlijk. Ze wierp hem een verlegen lachje. Waarom zou ze dat vertellen. ‘Niet zo goed nu ik mijn vogel ben kwijtgeraakt,’ probeerde ze toen grappend te zeggen. Ze praatte gewoon nooit liever over zichzelf. Ze hield niet van die aandacht. Het maakte haar verlegen en ze hield nou eenmaal graag een muur om zich heen. Ze leerde steeds meer dat los te laten, maar om nu alles op straat te gooien tegen een vreemdeling van een andere clan? Nee, dat zeker niet. Ze schudde dan ook lichtjes haar kopje, waarna haar gulden ogen zich weer op de ander vestige. ‘Het gaat verder goed hoor. Met jou?’ Ze wilde liever de aandacht meteen op de ander vestigen.}

Hij was trots op het feit dat Snowdrop zijn moeder was geweest. Ze had veel betekent voor ten minste twee clans en de reden waarom er oorlog was gestart met WindClan. Al in al had ze best veel gedaan met bijna alle clans, behalve die van ShadowClan dan. Daar had ze, zo ver hij wist, niks te maken mee gehad. Buiten het feit dat ze dan Deputy was geweest van Thunderclan en zo misschien in contact was gekomen met ShadowClan. De poes aan de overkant wierp hem een schaapachtige glimlach. ’Aangenaam’ klonk er met een zoete stem aan de overkant vandaan, waardoor hij even naar de poes glimlachte. Hij was sociaal niet de allerbeste, dat was wel te merken aan de vraag die hij aan de ander stelde. Hoe de poes deed, echt met haar deed in plaats van de standaard dingen zoals hoe het ging met de Clan. ’Niet zo goed nu ik mijn vogel ben kwijtgeraakt,’ klonk er van de poes af, grappend, waardoor hij een licht geamuseerd snoof. Dat was inderdaad iets wat er gebeurd was huh? De poes schudde haar kopje lichtjes, waarna haar gouden ogen zijn gelige ogen vonden. ’Het gaat verder goed hoor. Met jou?’ klonk er van de poes af, waarop hij even zijn schouders op haalde. ”Z’n gangetje. De andere clans doen niet zo moeilijk op dit moment.” Sprak hij rustig tegen de andere poes, iets wat wel waar was. Hij hoopte ook niet dat dit snel zou gaan veranderen. Hij had geen zin in alle drama die daarvan zou gaan komen, al zou WindClan dan waarschijnlijk de eerste Clan zijn die iets zou gaan doen. ”Geeft WindClan jullie nog problemen?” Besloot hij daarom toch maar even te vragen aan de gekleurde poes.

Ɓσ

_{Had haar grapje gewerkt? Carameltwirl merkte lichte amuse op bij de ander. Maar alsnog voelde ze zich ongemakkelijk. Maar het gesprek kabbelde voort en Carameltwirl probeerde rustig te blijven. Ze likte een paar keer over haar borst om zichzelf af te leiden, op een of andere manier de nervositeit uit haar lichaam te krijgen. Longear miauwde dat het wel goed ging, nu de clans rustig waren. Ze knikte instemmend. Gelukkig maar, ze had een hekel aan ruzie en spanning tussen de clans. Het liefst bleef ze in haar veilige bubbeltje in ShadowClan. Ze spitste haar oren toen hij opeens iets vroeg over WindClan. Het was waar dat ze vroeger wel eens problemen hadden, maar de relatie tussen Wind- en ShadowClan was nu al vele manen goed. Waarom zouden ze kwaad worden? Om territorium, om oude geschillen. Wat ze nu hoorde was WindClan boos op RiverClan. Ze schudde dan ook haar kopje, de verwarring in haar blik te lezen. Waarom vroeg hij dat? ‘Nee. ShadowClan heeft geen problemen met geen enkele clan,’ miauwde ze, haar stem zo kalm mogelijk proberend te klinken. Maar waren haar woorden wel waar? Ze begon er nu aan te twijfelen. Had ze wat gemist?}

Onderwerp: Re: She took my hand through the night