amour plastique

De wereld lag bedekt onder een zachte deken van wit, die enkel onderbroken werd door pootkussentjes die de sneeuwvlokjes op sommige plekken had laten smelten. Stagpaw had zichzelf neergezet aan de rand van het kamp, ongedeerd door de kou. De wind van eerder was gaan liggen, waardoor zijn scherpe oren nu enkel het zachte knisperen van de sneeuw kon horen. Alles leek bedrukt, vreedzaam en onaangetast. Een vreemd zicht en zeer in contrast met de huidige staat van Shadowclan. Alles leek kalm, perfect, wit. Het deed hem denken aan zijn eigen muze, met wie hij op het moment geen tijd kon spenderen. De grote kater likte rustig de laatste restanten muis van zijn snorharen en bleef ongedeerd bij de uitgang liggen. Stilte.

&Settleddust

Settleddust zijn ogen waren gevallen op iets grijs, zwart, wits. De jonge kater die wel eens tijd doorbracht met zijn adoptiezusje. En sinds Pepperpaw zo breekbaar en fragiel was geworden, moest iedereen eens flink gescreend worden voordat ze bij haar mochten komen. Voordat ze de grenzen weer over werd gejaagd, weer een poging zou doen om... weet ik veel, naar WindClan te gaan, wanhopige pogingen om Tallstar te vinden? Hij besloot dat ook maar eens de oudere apprentice onder ogen te nemen en richting de kater te stappen. Hij stapte met voorzichtige pootjes door de sneeuw, waarna hij uiteindelijk naast de jonge kater parkeerde. ‘Goedemiddag, Stagpaw,’ miauwde hij vriendelijk, waarna zijn blik over de witte deken ging die over het kamp lag. Prachtig, maar zeer onpraktisch. Hij had zo langzamerhand een hekel gekregen aan de sneeuw die hem deed afsteken als een lantaarn. Het jagen was direct tien keer lastiger geweest, prooi was schaars en iedereen was koud, of ziekjes, of beide. Maar Stagpaw leek onaangedaan. ‘Wat een weertje,’ probeerde Settleddust nogal ongemakkelijk een gesprek te starten.

Zijn eenzaamheid werd na korte tijd verbroken. Vanuit de verte had hij al door hoe Settleddust hem bekeek, hoogstwaarschijnlijk aan het twijfelen om op hem af te stappen. Stagpaw bleef rustig waar hij was, ongedeerd het vuil tussen zijn nagels verwijderend terwijl de kater op hem afstapte.  ‘Goedemiddag, Stagpaw,’ pas nu zijn stem de stilte had verbroken staakte hij waar hij mee bezig was. "Dag Settleddust," kwam er monotoon maar niet onvriendelijk uit zijn bek, waarna hij de ander voor het eerst aan keek en een korte glimlach gunde. ‘Wat een weertje,’ een gesprek over het weer, waar had hij die aan te danken? Zeker zou hij hier niet enkel zijn om poolshoogte bij hem te nemen, niet? Een lichtelijk geamuseerde blik kwam kort in zijn ogen bij de ongemakkelijkheid van de ander. "Hm, dan ben ik mijn lange vacht altijd uiterst dankbaar," de kou deed hem nooit wat, en zijn lichte vacht en de strepen daarop konden hem op de juiste momenten goed camoufleren tussen de bomen. "Als je nog niet gegeten hebt, kunnen we misschien een rat of iets dergelijks delen? Allicht weet kan dat wat warmte brengen,"

Settleddust wist meteen dat hij een verkeerde beslissing had gemaakt. Het was ongemakkelijk, in elk geval vanaf zijn kant. Nou was hij ook al niet de meest gemakkelijke, sociale persoon. Hij kon - vond hij zelf - best leuk en sociaal zijn. Maar bij de juiste persoon, en hij ging al met de verkeerde redenen naar Stagpaw toe. En had hij het door? Settleddust probeerde onderzoekend naar de jonge kater te kijken. Maar met een blik kon hij hem natuurlijk niet doorgronden en het was niet alsof Pepperpaw over hem sprak. Maar hij was niet blind, hij had heus wel het een en ander door. Settleddust liet een flauw lachje over zijn lippen gaan toen hij miauwde dat hij zijn lange vacht dankbaar was. Natuurlijk, had hij nou even geluk. Settleddust maakte zichzelf nog wat extra klein om zichzelf wat warmer proberen te krijgen. ‘Ik ben jaloers,’ miauwde hij toen terug. Hij rolde een keer zijn schouders naar achteren, om vervolgens weer in zijn kleine positie te nestelen. Stagpaw stelde voor om een rat te delen. ‘Goed idee, ik heb nog niet gegeten,’ miauwde hij. En het was weer een excuus om in beweging te komen. Hij kwam overeind, liep naar de prooistapel en koos een rat uit, na toch even te checken of die wel helemaal gezond rook. Hij keerde met het beest tussen zijn kaken terug naar de apprentice en legde hem voor zijn klauwen neer. Seinend dat hij de eerste hap kon maken, waarbij Settleddust zijn tong langs zijn lippen liet gaan. Toen besloot hij toch maar met de deur in huis te vallen. ‘Ik zie je wel eens met Pepperpaw. Kunnen jullie het vinden?’

De kater vouwde zijn poten onder zich, zodat hij des te kleiner werd om de warmte in zijn lichaam te bewaren. Stagpaw nam niet het iniatief zijn voorbeeld te volgen, integendeel. Hij had zijn kop geheven en liet de wind met zijn vacht spelen, ongedeerd door de kou.‘Ik ben jaloers,’ zoals hij achtte te zijn. Immers wie verlangde er niet te zijn zoals hij, met zo'n warme, dekkende vacht. Zijn gesprekspartner stemde in op zijn voorstel om een maaltijd te delen en trok zich overeind om de beloofde rat te halen. Kalmpjes trok de apprentice inmiddels het laatste stukje vuil tussen zijn witte klauwen vandaan. Tevreden plantte hij zijn poot weer op de grond, nu alle sporen van de eerder jacht ontdaan waren van zijn vacht. Enkel Settleddust bleef hardnekkig plakken, terwijl hij terugkeerde met zijn prooi. De rat legde zich opnieuw naast hem neer en Stagpaw zette zijn tanden in het vlees dat hij naar hem toeschoof. Inmiddels speelde hij zijn kaarten op tafel. ‘Ik zie je wel eens met Pepperpaw. Kunnen jullie het vinden?’hij likte zorgvuldig ieder restje van zijn snorharen af en schoof het eten naar hem toe voordat hij sprak. "Ah, dat kan goed. We spenderen de laatste tijd wat vaker tijd samen. Is ze niet een pop?" sprak hij en glimlachte kort, het oogcontact niet verbrekend. "Ze spreekt wel eens over je, weet je,"

Terwijl Settleddust terugliep met de prooi dacht hij even na over de apprentice. Hij was hem nooit zo opgevallen. Hij zorgde niet voor problemen, hij was volgens hem een goede leerling. Prima dat Pepperpaw met hem opschoot, maar toch wilde hij hem voor de zekerheid even screenen. Pepperpaw was al zo fragiel. Met alles wat er nu aan de hand was, ze kon niet nog meer verdriet of teleurstellingen verdragen. Eenmaal teruggekomen met de rat deed Stagpaw zich er te goed aan. En terwijl hij sprak nam hij een hap van de rat, waar hij zich vervolgens bijna in verslikte. Zijn groene ogen vlogen naar het gezicht van de apprentice. Hij kauwde het vlees vlot weg. ‘Een pop?’ Een frons kwam op zijn gezicht. Niet de bewoording die hij zou hebben gebruikt, maar oké, zolang het onschuldig was... Maar meteen kreeg Settleddust al nare gevoelens bij de jonge kater. Hij wilde niet te snel naar conclusies springen. Misschien was het omdat het om Pepperpaw ging, en hij erg beschermend over haar was. Misschien té, maar hè. Daar was familie voor. Misschien was het de manier waarop Stagpaw hem aankeek. Maar iets klopte niet. Zijn volgende woorden deden hem dan ook weer verrast opkijken. Hij was erg benieuwd wat het einde van díe zin was. ‘Oh?’ reageerde hij dan ook enkel. Moest hij hier wel nieuwsgierig na zijn?