kitchen sink

Paniek klauwde zich een weg in haar keel, totdat haar ademhaling gejaagd was en ze enkel haar nagels in de grond kon boren van pure paniek. Ze wist wat er ging gebeuren, ze voelde het aan haar wateren. Letterlijk. Niemand kon het zien, ze wilde niet de vragende blikken zien. Wie was de vader?
Ze moest iemand bedenken, ze moest iemand vinden in Shadowclan, ze moest-

Een luide kreun verliet haar bek terwijl ze ter aarde stortte. Verdomme, dit was het niet waard geweest. Ze had in het kamp moeten blijven, maar wie had haar kunnen helpen? Zij mocht wel sterven, maar niet haar kinderen. Niet haar babies. "Ah!" de scheut van pijn trok door haar lichaam heen en hijgend kwam ze neer. Paniek maakte alles moeilijk terwijl de eerste wee door haar lichaam trok. Ze kreunde en jankte en schreeuwde in het donkere niets van de nacht buiten het kamp, helemaal alleen totdat ze dat niet meer was. Totdat de pijn wegvloeide en ze slechts walgend naar de bloederige zooi keek. Haar lichaam was gebroken, van de ondervoeding en stres en alles. Maar het was haar gelukt, ze had haar twee zoontjes op de wereld gezegd. "Coldkit," naar zijn lichaampje dat zo vreemd koud was. "Adderkit," een aandenken aan zijn vader. Aan het addertje onder het gras, de kracht die hij zou hebben. Ze neusde ze snorrend warm, beloofde dat het goed zou komen, dat ze veilig zouden zijn. Ze giechelde om hoe de ene kriebelde aan de buik en de ander zo stil lag. Zo onbewegelijk.

En toen verdween haar glimlach.

Zo dood.


&alleen adderkit

Kijk mij mama! Zie mij, voel mij! Zie je hoe groot en sterk ik al ben? Mijn broertje, die is dom, die is saai. Maar ik, ik niet! Ik beweeg en woel en draai rondjes in je buik. Ik zwem en duik en spring en schop. Ik ben zoveel sterker dan hij. Ik voel het, ik weet het. En alhoewel ik nog niet ben, dat ik nog niet besta, nog niet denk, ik weet. En het duurt niet lang meer. Misschien was die grote reis die we hebben gemaakt wel te ver, want opeens wordt mijn huis te klein. Ik wil eruit! Ik moet eruit! Mijn broer, die niet, die lijkt het prima te vinden hier. Maar ik, ik weet hoe ik moet vechten en tegenstribbelen. En na wat wild geploeter, ben ik dan eindelijk echt. Ik besta echt.

Ik laat me horen. Ik piep en schreeuw, spartel en trappel. Het is zo koud mama, dus maak mij warm. Ze begrijpt mij en ik word ik haar poten genomen. Helemaal warm en zacht. Snorrend druk ik mijn neusje tegen mama aan, kietel ik haar buik met mijn pootjes terwijl ik wanhopig op zoek ben naar eten. De instincten nemen mijn lijfje over. En terwijl ik gretig en tevreden steeds meer tot leven kom, is mijn broer al dood. Die was altijd al dood. En nu krijgt mijn mam het pas door.

Coldkit. Zo verblind door liefde dat ze zijn stilheid niet eens had opgemerkt. Had hij niet kunnen ademen? Als leven kennelijk zo verdomd moeilijk was, had hij dan niet op z'n minst één keer de frisse lucht mogen ruiken, haar warme liefde mogen voelen? Ze wist wat er met kittens zoals hem gebeurden, ze zouden nooit bestaan. Hier niet en in Starclan niet. Was dit haar meest wrede straf? Dat ze niet alleen haar kindje njet op zou zien groeien, en hem zelfs nooit in het leven hierna zou mogen strelen?

Ze huilde, hete tranen van verdriet en vermoeidheid maar vooral van pijn. Totdat ze haar andere zoontje voelde. Kleine Adderkit, haar baby, haar lieverd. Hij leefde. Hij ademde. Hij zou al haar liefde voelen. En niemand, niemand zou hem ooit iets aan doen. Dat was haar belofte, als een moeder. Al zou het haar leven kostten, hem zou ze zien opgroeien. Hij zou gelukkig zijn zoals zij dat nooit wad geweest, de lucht inademen en leven zoals zijn broertje nooit had gekund, krachtig worden zosld zijn vader ooit was geweest. Airwisp likte hem schoon totdat haar eigen tranen gedroogd waren, waarna ze haar enige zoontje teder bij zijn nekvel pakte en nog één keer naar de poel bloed keek dat spoedig door de regen witgewassen zou worden. De regen en haar andere kindje. Ze kon hem nu niet naar het moeras brengen, ze moest eerst haar baby veilig krijgen. Hij was nog zo breekbaar, zo klein. Met een brok in haar keel en tranen in haar ogen keerde ze Coldkit de rug toe en stapte ze terug naar het kamp. Ze zou terugkomen, hem begraven in het moeras zoald de waardige shadowclanner die hij was. Mits de roofdieren haar niet te snel afwaren

Adderkit werd teder gewassen, verzorgd en bemind. Hij was mama's zoontje. Ze leek zelfs helemaal vergeten te zijn dat hij nog een broertje had. Adderkit voelde zich helemaal het mannetje, hoe hij warm tegen zijn moeders buik aan was gelegd. Hij was geliefd en het was fantastisch. Zijn oogjes werden ook een beetje zwaar zo langzamerhand. Hij wilde wel slapen, zichzelf in haar vacht verstoppen en pas laat weer wakker worden. Maar opeens werd hij bij zijn nekvacht gepakt en bungelde hij door de lucht. Hij liet een lange, klagende piep horen. En hij stopte niet met piepen. Hij piepte en piepte en piepte tot hij er schor van werd en zijn keel pijn deed. Maar uiteindelijk was hij te moe van klagen en gaf hij zich over aan zijn lot. Waar ging hij nu weer heen?