Mossgreen

Het was zover. Ze was al wat ouder dan ideaal was, voornamelijk omdat ze een deel van haar training overnieuw had moeten doen na de verbanning van Shark; maar uiteindelijk was ze er geraakt, ze had er hard voor gewerkt, en het enige dat haar nog restte was een kittypet of een hond vermoorden om aan haar halsband te raken. En dus had ze post gevat in het park, waar veel tweebenen met hun hond kwamen wandelen en waar veel kittypets nietsvermoedend hun dagelijks "avontuur" deden. De jonge kattin wierp even een blik op haar metgezel, een member die haar zou beoordelen, alvorens de voorbijkomers te bekijken. Ze was op zoek naar eentje met een mooie halsband, die ook nog eens rond haar smalle nek zou passen. Haar mosgroene blik viel op een relatief kleine hond met een mosgroene halsband, en Ara wist dat dat degene was die ze wou. Met een kleine glimlach op haar snuitje keek ze naar haar metgezel en wees ze die hond aan, bijna als om toestemming te vragen: al was dat niet echt het geval; ze wou gewoon zeker zijn dat ze geen enkele fout maakte tijdens dit superbelangrijke moment.

OPEN

Het was al snel een nieuwe dag. Licht kroop over het gebied. Het besloot het leven in de straten te beschijnen. De buurt waar niemand 's nachts over straat liep en enkel overdag een paar oude twolegs of dronken twolegs bevatte. Het licht wierp zich op een vuilniszak waar kleine kraaloogjes begonnen te blinken. Schuchter schoten ze weg in de veiligheid toen hij met zware passen naast Ara liep. De wollige kater liet zijn lichtblauwe blik op de horizon voor hem rusten terwijl hij zonder op te letten naar het park wandelde. Sinds de ontdekking twee jaar geleden ging hij er nu bijna elke dag jagen. Hij werd er ziek van om steeds schrootratten te eten.

Niet veel later zaten ze achter een aangeplante struik. Bijna niets was hier natuurlijk op de bomen na. Het park werd ook vaak onderhouden. Met een oog op Ara keek hij ook rond. Zijn eerste halsband was al lang versleten en ook deze begon slijt te vertonen. Toen de jonge grijze poes naar hem keek en daarna naar een ietwat klein hondje stond hij mee recht. Hij bekeek het dartele beest dat los liep. Het had een limoengroene halsband aan, goede keuze. Sirtlan knikte en glimlachte bemoedigend. "Hou de twoleg in het oog."

Sirtlan knikte en mauwde dat ze de twoleg in het oog moest houden. Ara knikte ook, ten teken dat ze hem gehoord had, en sloop langzaam naar voren. Dit was haar prooi. Zij zou het hondje recht in de ogen kijken terwijl ze hem doodbeet, en dan zou ze zijn halsband dragen als trofee. Met een tevreden grijns keek ze toe hoe de tweebeen neerboog en de hond losmaakte van de kabel die hem vasthield, waarop het beestje enthousiast wegrende. Weg van de veiligheid die zijn grote, handige metgezel hem bood. Praktisch recht in haar klauwen en haar bek. Ara versnelde haar pas en dook weg in een bosje vlak naast het nietsvermoedende beest. Hoe kon je dit zelfs een hond noemen? Van dichtbij was het nog zieliger dan van ver. Maar het leek wel degelijk toch iéts van inhoud te hebben, want de hond rook haar en begon heel hoog en hard te blaffen. De Bloodclanner legde haar oortjes in haar nek en wierp een snelle blik op de tweebeen, maar die gaf geen reactie op het geroep van haar hond. Ze leek veel te druk bezig met één of ander ding dat ze in haar voorpoten hield. Daarop besloot Ara om toe te slaan; ze dook uit de bosjes, greep het kleine hondje met de groene halsband vast en sleepte hem met haar mee de bosjes in.