death is a girl

So maybe death is a girl and she's only one dance away

Ze had Falconpaw heel bewust even ergens anders een klusje gegeven, zodat ze nu enkel met z'n tweeën in de den waren. Haar rossige apprentice droeg een hart van goud en een goed stel hersenen, waardoor ze nu al durfde om kleinere, simpele taken aan hem alleen over te laten. Natuurlijk was het nog altijd even wennen om zelf niet meer de apprentice te zijn of alleen staande medicine cat, maar Routnose waardeerde de hulp en gezelschap meer dan ze had gedacht. Toch wilde ze hem nu even niet aanwezig hebben. Niet omdat ze hem zat was, heus niet, maar omdat ze met een zekere patiënt van haar wilde spreken. Shatteredice verbleef hier nu al een tijdje en haar oog was goed aan het genezen, maar de gevlekte medicine cat had het idee dat er mentaal nog vanalles speelde en zat met vragen. Daarom had ze een bundeltje van de gebruikelijke pijnstillers gepakt en stapte ze naar het nest van de poes toe. "Goedenavond Shattered," snorde ze warm en drukte vol affectie haar neus tegen de wang van de ander, waarna ze het bundeltje neer legde. "Ik dacht dat ik Stallionheart hier pas nog zag, heb je al avond gegeten?"


&Shattered

Kruiden konden wonden helen, maar daar bleef het bij. Het was meer dan eens dat een kat meer dan alleen fysieke littekens overhield van een traumatische ervaring. Er leek iets niet goed te zitten, alles aan deze situatie maakte Routnose een beetje onbehagelijk. De Medicine cat was altijd vrij scherp geweest in het oppikken van andere hun emoties, waardoor ze vaak de eerste was die door had dat er iets niet helemaal klopte. Het probleem was echter dat ze het altijd heel moeilijk vond om haar poot erop te leggen wat er nu precies mis was, maar dat er iets mis was, was haar heel duidelijk. "Oh, hey Routnose." reageerde Shatteredice zachtjes en wat afwezig. "Ja.. in het kamp net, samen met Daintywhiff." De poes trok met haar oor, want toen ze stilletjes aan diens snuit snuffelde kon ze amper prooiresten ruiken. "Oh, oké. Ik, ehm, ik hoorde dat jullie nu samen zijn. Gefeliciteerd," probeerde ze af te tasten hoe gevoelig dat lag. Waarom loog ze? Zorgen knaagde aan haar en na één keer diep adem te halen, besloot ze voorzichtig de knoop door te hakken. "Ehm, Shatteredice, ik wilde eigenlijk ergens met je over praten," begon ze serieus en zette zichzelf neer naast het nest van de poes."Heel lang geleden ben ik zelf ook aangevallen door een vos, en toen de aanval in het kamp was, heb ik heel veel vossen beten moeten behandelen. Het ding met een vos is dat er altijd twee wonden zijn, eentje van de ondertanden en eentje van de boven tanden. Shattered, bij jou was er slechts één wond, precies in je oog..." het verhaal klopte simpelweg niet. Een vos zou voor de keel gaan en als hij haar bij de kop te pakken had gekregen, zou ze ook een wond hebben op haar achterhoofd. Het was alsof de vos haar specifiek had neergedrukt en met precisie haar oog tussen zijn kaken had genomen. Waarom zou een vos dat doen?"Ik, ehm, ik ben hier om je te helpen, als medicine cat en bovenalles als vriendin. Ik beloof dat alles tussen ons blijft, maar wil je dan eerlijk tegen mij zijn? Wil je me zeggen wat er echt is gebeurd?"

Ze zag hoe de ander haast in elkaar leek te krimpen bij het noemen van Daintywhiff en dat voedde de twijfel die diep in haar onderbuik rommelde. Er was iets niet pluis met die prachtige charmante poes en Shatteredice en Routnose had het idee dat het als scherven was. Scherven die ze als een mozaïek in elkaar zou proberen te leggen, maar die ongetwijfeld haar pootkussentjes zouden snijden. De pijn zou ze voor lief nemen, als het was van Shatteredice ontnam. Rustig sprak ze uit en wachtte op een antwoord. In plaats daarvan keek ze haar aan en dat ene blauwe oog droeg meer pijn dan haar tere hartje aan kon. Tranen stroomden over haar wangen en Routnose overbrugde de afstand tussen hen, zich volledig om de andere poes heen krullend. Ritmisch en troostend likte ze haar vacht totdat de tranen steeds stiller werden. "Sorry dat ik het je vraag, dat je het moet herleven... Maar ik wil je helpen. Ik ga je helpen Shatteredice, beloofd, oké?" murmelde ze bezorgd in diens oor. "Wil je me zeggen wat er is gebeurd? Wat je is aangedaan?" een steen lag in haar maag, want een beangstigend voorgevoel begon een beeld te vormen. De klauwen van een vos waren niet zo fijn, zo precies. Die van een kat wel.