Glittering eyes

<sub>Cottonkit was nog lang niet moe! Heus niet. Nee, ze wilde de sterren zien waar zoveel over gefluisterd werd in de nursery. Ze hoorde de verhalen wel, over katten die dansten tussen de sterren. StarClan. Ze begreep het nog niet helemaal, maar ze was verliefd op die katten, op die verhalen. Hoe de sterren tussen je vacht zouden moeten zitten. De blik van de piepjonge kitten ging naar haar vredig slapende moeder en ze probeerde zich voor te stellen hoe sterren in haar vacht zaten. Maar wat waren de sterren dan? Hoe schitterden en hoe glinsterden ze? Ze wilde het weten! Nu!! Cottonkit verliet de zijde van haar moeder, kroop op haar dunne pootjes het nest uit en liep hobbel de bobbel richting de uitgang van de nursery, waar dat dan ook ongeveer mocht zijn. Het was pikkedonker in de nursery en ze meende ergens licht te zien. Als een blinde waggelde ze verder tussen de nesten, naar de twee oplichtende bronnen. Of... of waren dat oogjes?

& Celestialkit</sub>

Hmm, Celestialkit kon niet zo goed slapen. Of niet meer, in ieder geval. Eerst was ze heerlijk in slaap gesukkeld, zo tegen mama aan, maar toen was ze ergens van wakker geworden en kon ze niet meer slapen. Ze wist niet precies wat het was geweest dat haar had gewekt, maar ze kon al een halfuur niet meer slapen en voor een ongeduldige kitten was dat errug lang. Met een diepe zucht draaide ze zich op haar rug, waarna ze haar kop zo over de rand van het nest heen liet bungelen, zodat ze leek op een vleermuis die op z'n kop hing. Niemand kon het haar zien doen, dus dan was er niets aan de hand. Tot er opeens een wit bolletje voor haar neus kwam staan! Snel krabbelde Celestial overeind waarna ze met versmalde oogjes keek naar de kitten die haar zojuist betrapt had op een gekke actie. Ach, besloot ze toen ze de kitten herkende als Cottonkit, die was toch te jong om het door te vertellen. "Wat doe jij hier?" fluisterde ze toen, met een klein, scherp randje aan haar stem.

_{Ja, het kon niet anders. Dit waren ogen en dit was een kat. Een kitten! Maar een hele gekke. Cottonkit kantelde haar hoofdje, heel schuin, zo schuin dat ze bijna omviel. Want deze kat leek, op de kop? Toen ze ontdekt was schrok de kitten dan ook en ze kwam overeind, draaide vlug om en de lichtbronnen die ze als sterren had voorgesteld werden opeens heel klein. En toen kwam er zacht gefluister uit de kitten. Wat ze hier deed? Nou, dat zou ze eens haarfijn uitleggen, voor hoever haar woordenschat haar zou krijgen. Haar kittenblauwe ogen gingen omhoog en ze strekte haar pootjes naar de lucht. ‘Sterre!’ miauwde ze met haar verwonderde stemmetje. Ze moest ze zien, nu!! Zag deze kitten de ernst daar niet van in? Ze kwam weer op vier pootjes en keek de ander dan ook ernstig aan. ‘Zien. Nu!’}

Het kleintje kon nog niet zo goed praten, dat werd al gauw duidelijk! Celestial volgde de poot van de kitten, die naar buiten wees en toen in hakkelige woordjes begon uit te leggen dat ze de sterren wou zien. Verrukt keek Celestial haar aan. "Wist je dat ik vernoemd ben naar het heelal?" miauwde ze toen, een beetje opscheppend, dat mocht wel is hoor, van tijd tot tijd. "Kom, we gaan saampjes kijken," miauwde ze instemmend op de ander haar plan, waarna ze overeind kwam en de ander meewerkte met haar korte staart.

_{Cottonkit haar kopje lichtte op toen de ander haar leek te begrijpen. Een brede lach kwam op haar gezicht. En toen ze vertelde dat ze was vernoemd naar het heelal viel haar bekje een beetje open. ‘Woooooooow,’ miauwde ze onder de indruk. Ja, ze wist eigenlijk niet eens waar ze precies naar vernoemd was! Maar het klonk heel cool zoals Celestialkit het zei. Het heelal, dat was wel een bijzonder woord. En ze gingen kijken, nu! Een blij piepje kwam uit Cottonkit haar bekje en op blije pootjes huppelde ze achter de wat oudere kitten aan. Een grote lach op haar bekje en met elk pasje kwamen er nieuwe giechelende geluidjes uit haar mondje. Ze kon niet wachten!}

Een glimlach trok over haar gezicht toen de andere kitten erg onder de indruk leek te zijn van haar naam. Dat vond ze namelijk erg fijn! Ze hield ervan als anderen haar speciaal of cool vonden. Dat was misschien wel het fijnste wat er op deze wereld was! Jammer genoeg had ze zoveel broertjes en zusjes waar ze die aandacht mee moest delen, dus om het dan van anderen te krijgen dan haar familie was een goedmaker. Samen liepen ze naar de uitgang van de nursery. Het hartje van Celestial klopte wat sneller, ze wist niet zeker of de andere kitten wel naar buiten mocht dus dat maakte het spannend. Maar ze vond het wel leuk om samen met haar naar de sterren te kijken. Toen ze bij de uitgang waren, wenkte Celestial de ander mee, waarna ze twee stapjes naar buiten ging. Zo waren ze toch niet te ver weg van de nursery. "Kijk," miauwde ze daarna waarna ze met haar witte pootje naar boven wees. Daar waren ze, alle sterren. "Mijn papa zegt dat al onze opa's en oma's daar zijn. Alle dode katten zijn daar en die zorgen voor ons,"

_{Dit was een heel spannend uitje. Cottonkit hobbelde achter de oudere kitten aan. Ze voelde hoe de koude wind haar begroette toen ze bij de uitgang kwamen te staan. Maar het deed haar niets hoor! Nee, ze zette gewoon haar vacht op en als bolletje ging ze verder. Eenmaal twee pasjes buiten ging haar blikje eindelijk omhoog, mee met de poot van Celestialkit die het heelal aanwees. En in een inktzwarte hemel zag ze ze staan: meer sterren dan ze ooit kon tellen! Waren het er honderd, duizend, duizend-en-één? Een brede grijns kwam op haar snoetje en een verwonderd kreetje kwam uit Cottonkits mondje. Alle dode katten? Ze wist niet precies wat dat inhield, maar hoe cool was het om daar te zijn. Het was vast van dichtbij nóg mooier. En opeens herinnerde ze zich weer de verhalen. ‘Star-clan’ zei ze zachtjes in haar hoge, kinderlijke stemmetje, waarna ze haar blikje weer op Celestial richtte.}