[Event] Rat raid

De prooien werden steeds minder, vooral nu er ook nog eens sneeuw viel en het merendeel van de prooi het liefst in hun eigen den bleven en niet tevoorschijn kwamen. Na het voor een aantal dagen aangezien te hebben, kwam hij tot een besluit. Het was misschien weer eens tijd dat ze een raid gingen doen op de carrionplace om ratten te vangen. Hij wist dat het risico's met zich meebracht, maar de clan zou voor een aantal dagen genoeg te eten hebben als ze dit goed deden. Hij had de warriors en apprentices naar hem toegeroepen en nu was het aan hem om uit te leggen wat ze zouden gaan doen. "Vandaag zullen we een raid gaan doen op de carrionplace om ratten te vangen. Iedereen zal hierbij in koppels werken. Hierbij mogen apprentices alleen een koppel vormen met een warrior. Het is hierbij belangrijk dat niemand alleen een rat aanvalt, gezien ze mogelijk terug zullen vechten." Dat waren de belangrijke dingen, er was alleen nog een laatste ding dat nog belangrijker was. "Als een rat ziek is vangen we deze niet, merk je dit pas op na hem gevangen te hebben, ruim het dan op en laat het niet in de buurt van de andere gevangen ratten." Hij had geen zin dat er ziekte zou verspreiden door het kamp tenslotte omdat ze zieke ratten mee terug gebracht hadden. "Als je mee wilt doen, volg me dan en maak ondertussen koppels." Met die woorden draaide hij zich om en liep door de kampuitgang heen. Hij zou zelf ook nog iemand moeten kiezen om mee samen te werken, maar besloot om voor nu eerst te zien hoe de koppels gevormd werden. Hij stopte net buiten de carrionplace, waar de geur al duidelijk te ruiken was van de plek. Vanaf hier waren de koppels vrij om naar binnen te gaan en een rat te vangen. "We zullen de gevangen ratten op deze plek verzamelen." Sprak hij alleen nog en knikte kort dat de katten zich mochten gaan opsplitsen. Hij zou vanzelf zien wie er dan niemand had om mee te gaan of iemand zou misschien al naar hem toekomen.

[Nu dat het Leafbare is, is de prooi schaarser, vandaar dat deze raid uitgevoerd word op de carrionplace. Er zijn een paar dingen waar rekening mee gehouden moet worden:
-Er wordt in koppels gewerkt om ratten te vangen. Apprentices mogen alleen samen gaan met warriors en niet met elkaar.
-Houd er rekening mee dat sommige ratten ziek kunnen zijn, deze mag je natuurlijk beschrijven, maar in principe vangen we deze niet of worden ze niet meegenomen naar het kamp als blijkt dat ze ziek zijn.
-Ratten kunnen terugvechten. Houd hierbij ook rekening dat een rattenbeet geïnfecteerd kan raken.
-Ik zal hieronder een lijstje bijhouden met wie de koppels zijn en wie er nog beschikbaar is om een koppel mee te vormen]

Koppels:
-Acorndust & Moonpaw
-Waspsting & Roughpaw

Beschikbaar:
-Manepaw
-Settleddust

Toen ze de den uitstapte, stapte ze in de koude sneeuw die op het territorium neergevallen was. Haar poot zakte een paar centimeter weg. Met een zuchtje, dat wit afgetekend werd door de kou, richtte Waspsting zich op Acorndust, die een mededeling deed vanaf de leaderplek. Iedere keer als hij dit deed, werd ze geconfronteerd met het feit dat hun leider weggelopen was. Zak. De senior warrior versmalde haar ogen bij de mededeling dat ze zouden gaan jagen op de carrionplace. Ze haatte die plek, haatte het sinds de plaag waar Shadowclan manen terug mee was geteisterd, waar Innerstar een leven had verloren. Het was geen plek om te jagen en al helemaal geen plek om apprentices mee naartoe te nemen. Ze keerde haar kop weg van Acorndust. Konden leiders deze tijden dan helemaal geen goede beslissingen meer maken? Ze miste Innerstar. De enige leider met wat sense in haar hoofd. Maar Waspsting zou gehoorzamen, zou doen wat er gevraagd werd alleen maar om er zeker van te zijn dat er in ieder geval één bekwaam persoon was daar tussen deze groep ellende. Ze snoof waarna ze met haar staart tikte. "Ik ga mee," sprak ze, duidelijk met lichte afgunst in haar stem. Zo diep waren ze nou gezakt. Om te gaan jagen op zieke, gevaarlijke beesten.

Settleddust hoorde de stem van Acorndust door het kamp dreunen. De jonge kater spitste zijn oren. Tijd om een hopeloze greep naar voedsel te plegen. Een frons stond op zijn snuit, maar het zou het waard zijn. Rat was eten, en eten hadden ze nu nodig. Hij wist dat zijn oude mentor vreesde voor opnieuw een aanval van Bloodclan en hij wilde sterk zijn, voorbereid zijn. Hij drukte zichzelf daarom ook op zijn poten en sloot zich aan bij de patrouille. Ze werden gewaarschuwd niet alleen te jagen en in koppels te gaan, want ratten konden fel terug slaan. Ook werd hun gewaarschuwd geen zieke dieren mee te nemen. Settleddust had nog nooit op ratten gejaagd. Hij wist dat ze groot waren, groter dan muizen en veel venijniger. En hoe kon je eigenlijk een zieke met een gezonde rat onderscheiden. Och ja, het zou wel loslopen. Hij zou het vast kunnen ruiken. Hij mengde zich tussen de katten die meegingen. De jonge warrior nam aan dat het vanzelf wel goed zou komen met de koppels, dus zette hij enthousiast voort, al snel waren zijn witte poten besmeurd met een goeie laag sneeuw vermengd met modder en stonden zijn ogen op oorlogspad.

Wauw! Dit was spannend. Op ratten jagen. Ze had geen idee hoe groot ze waren, niet wetende dat sommige wel even groot als zij was waren. Maar Roughpaw was een strijdertje en ze zou zo'n kans heus niet aan haar neus voorbij laten gaan! Ze kon wel op ratten jagen, dat wist ze zeker. Daarom glipte ze de menigte in. Ze zag dat er nog wel wat andere jonge apprentices meegingen. Ze wilde die carrionplace wel zien waar altijd zo over werd gesproken alsof het eng en gevaarlijk was. Dat zou nu vast ontkracht worden, want warriors hielden er altijd zooo van om te overdrijven in hun verhalen. Daarom stapte ze dapper tussen de rest van de katten en bleef dichtbij een poes met een platte neus, net alsof ze een hele harde klap pats op haar gezicht had gekregen. Ze viel in colonne met de oudere poes die ze kende als Waspsting. Ze was altijd een beetje een engerd, maar dat was vast ook weer overdreven, dus ze ging naast de poes lopen met de kras over haar gezicht. ‘Ik ga met jou mee,’ constateerde ze doodsimpel. Ze zou net zo hard jagen en vechten tegen de ratten als iedere andere warrior die ze mee zou kunnen vragen, dus ja, ze ging met háár mee. Roughpaw was helemaal niet zo van katers die stoer deden, opgevoed door alleen een moeder, dus ze hing al sneller aan poezen.

Tag: Waspsting

Het duurde niet lang voordat er een aantal katten opgetrommeld waren die wel meewilden. Velen van hen hadden geen idee van de dreiging die er voor hen stond, dachten bij ratten alleen aan prooi en niet aan gevaar. Zomerkinderen waren dat, die nog nooit eerder een strenge winter meegemaakt hadden die krijste om voedsel. Waspsting trok met haar oor toen er één van Slatefur's dochters naast haar kwam lopen, en uitte dat deze met haar meeging. Met een strenge blik keek ze naar het katje. "Ik ga met u mee," verbeterde ze Roughpaw, die naar haar zin veel te joviaal met haar deed. Waspsting was erg van de regels en respect, wat zich op deze manieren ook uitte. Ze bedoelde er geen kwaad mee, slechts opvoeding, manieren. Daar was ze erg op gesteld. "Blijf dichtbij me, ik wil je geen één keer moeten zoeken. Anders spreek ik je mentor daarop aan. Begrepen?" sprak ze toen streng, op haar Waspsting manier. Ergens zat er liefde verstopt in haar woorden. Hiervoor moest je alleen heel goed zoeken, wilde je dit vinden.

Een aantal van de warriors en apprentice waren mee gekomen en dat deed hem goed. Het was misschien niet het meest veilige om dit te doen, maar zolang iedereen bleef opletten zou de kans dat er iets mis ging klein zijn. Hij liet zijn blik naar beneden gaan toen hij opmerkte dat zijn dochter naar hem toegekomen was om te vragen of ze met hem samen kon gaan. Ze was nog jong en hij voelde zich er dan ook wat beter bij dat zijn dochter had besloten om hem hiervoor te vragen. "Natuurlijk, zorg ervoor dat je bij mij in de buurt blijft en val geen rat in je eentje aan." Hij moest er niet aan denken wat een rat tegen zijn dochter zou kunnen doen als ze besloot er een zelf aan te vallen. "Ben je klaar om te gaan?" Hij wilde er zeker van zijn dat ze wist wat ze ging doen en dat ze er klaar voor was.


Tag: Moonpaw

Nou moe zeg. Die mevrouw was helemaal niet zo cool en tof als ze dacht. Ze werd aangekeken alsof ze een onnozel kind was. En dat was ze écht niet hoor. Waspstings strenge blik werd beantwoord met een opstandige uitdrukking op haar snoetje. Haar oogjes iets vernauwd, de iets opgetrokken neus. ‘Je hoeft me niet u te noemen hoor,’ miauwde ze toen een tikkeltje ondeugend. Je zag haar mondhoeken omhoog kruipen, de pretlichtjes in haar ogen schitteren. Want dit was natuurlijk een hilarisch antwoord. Waspsting waarschuwde haar vervolgens dat ze dichtbij moest blijven en de daarbij horende bedreigingen. Pfft, alsof Southernwolf haar iets aan kon doen. Ze had het gevoel dat ze haar mentor in haar broekzak had. Hij was jong en lang niet zo eng als wat van de senior warriors. Niet dat Roughpaw daar bang voor was, dat bleek nu wel weer. Daarom stapte ze ook dapper naast de pluizige warrior, op zoek naar de ratten.

Moonpaw gaf aan dat ze er klaar voor was en hij knikte dan ook kort voor hij richting het hek begon te lopen. Aan deze kant zat het gat waar ze doorheen konden om binnen in de carrion place te komen. Daar zouden ze dan kunnen gaan zoeken naar de ratten of eigenlijk afwachten tot ze er een zouden vinden onder de bulten met tweebeenspullen. Ze zouden moeten wachten tot de rat er ver genoeg onder vandaan zou zijn voor ze iets konden doen. "Vertel me als je een rat ziet." Hij hield Moonpaw wel in de gaten, terwijl hij zelf ook zijn zintuigen op scherp hield voor een signaal van een rat. Zodra ze er een hadden gevonden zouden ze kunnen bepalen hoe deze aan te vallen.


Tag: Moonpaw

Eenmaal aangekomen op de carrionplace bood een ijverige apprentice al aan om met hem een duo te vormen. De jonge poes keek hem opgewekt aan en hij moest even lachen. ‘Natuurlijk, laten we gaan,’ miauwde hij vrolijk. Hij gaf haar een knipoog en seinde met zijn kop dat ze mee kon komen. Hij wurmde zich onder het hek door en spreidde zijn bek al open om proberen tussen de stinkende, zure lucht de geur van een rat te vinden. Ze waren in principe niet heel lastig te vangen, ze waren niet al te snel en een groot genoeg doelwit. Het enige was dat je moest voorkomen gebeten te worden. Hij dook wat ineen en checkte zo nu en dan of Manepaw hem nog volgde. Zijn groene ogen gingen van links naar rechts en al snel spotte hij een rat die tussen de rommel door scharrelde. Hij bleef staan. ‘Daar,’ fluisterde hij opgewekt naar de jonge apprentice waarna hij richting de rat knikte. ‘Ik van voor, jij van achter,’ opperde hij meteen. Hij was wel de oudere warrior hier en zou de leiding nemen. Daarna begon hij al richting het beest te sluipen, hopend dat Manepaw zou luisteren.

Hij kwam hier niet graag, dat was een ding dat zeker was. Toch was het deze keer nodig en zou hij er alles aan doen om zijn clan veilig te houden. Zodra Moonpaw opmerkt een rare geur te ruiken liet hij zijn blik langs de onderkant van een van de heuvels gaan. De ratten kwamen vaak er onderuit en het duurde in dit geval ook niet lang tot hij een kop onder de berg vuil uit zag steken. Hij gebaarde Moonpaw te stoppen en wees naar de plek waar de rat zat. Ze zouden nog even moeten wachten tot de rat verder tevoorschijn was gekomen, anders zou het zo weer terug kunnen duiken onder het afval. "Wacht nog even." De kop van de rat ging wat heen en weer en de snuit kon je zien bewegen, maar toen zette het dier toch wat meer stappen naar voren. "Neem de linkerkant, dan neem ik de rechterkant." Ze zouden snel moeten handelen wilden ze de rat vangen voor deze weer probeerde te ontsnappen. Hij knikte dan ook nog een keer bemoedigend voor hij zich naar de rechterkant van de rat begon te begeven.

Manepaw was nogal enthousiast. Settleddust hoopte maar dat ze haar rust kon bewaren. Maar voor zover verliep het prima. Hij blies langzaam wat adem uit, totdat hij compleet stil bleef zitten, vlakbij de rat. Hij telde tot twee, waarna hij de rat recht van voren besprong. Het beest piepte luid toen Settled een goeie slag op zijn kop wist te slaan. En in die paniek probeerde het beest terug te slaan, proberend zijn tanden in Settleddust te zetten. De jonge kater wist hem op tijd te ontwijken en daarna sloeg hij nog een keer met uitgeslagen nagels tegen het lijf van het beest. Hopelijk zou Manepaw snel bijval geven. Met zijn tweeën was dit vast binnen no-time gepiept.

Hij zakte al snel in een sluiphouding, zich bewegend naar de rechterkant van de rat. Ze zouden voorzichtig moeten zijn om te voorkomen dat de rat aan zou vallen of weer terug het hol in zou gaan. De rat bleef gelukkig waar hij was en hij merkte op dat Moonpaw ook aan de andere kant van de rat was. Hij knikte en signaleerde naar de rug van de rat dat de apprentice die moest proberen te pakken. Zelf zou hij zijn best doen om de rat op andere plekken aan te vallen en af te leiden. Hij haalde dan ook uit naar de flank, waarop de rat naar hem toedraaide. Hij gaf het dier echter geen moment rust en haalde zijn nagels over de snuit, waar bloed op begon te wellen. Hij hoopte dat Moonpaw wist wat ze moest doen.