From separation and loss, I have learned a lot

We don't even know
how strong we are
until we are forced to bring that hidden strength forward.

Ze had zichzelf herpakt voor de kittens. Ze moest wel. Ze hadden liefde nodig. Liefde die zij hen kon geven, als ze zichzelf even een schop onder haar kont gaf. Dus dat had ze gedaan. Ze had in stilte gerouwd, toen hadden ze de laatst geborene van Mouse een naam gegeven en was ze door gegaan. Had ze haar tanden op elkaar gezet en Starteller gevraagd of ze de elders den tijdelijk mocht inruilen voor de nursery. En zo kwam het dat de elder weer queen was geworden. Pleegmoeder van haar kleinkinderen, die hun moeder waren verloren. Haar Mouse, haar allesje. Haar enige familie in de Tribe, die haar zo enorm dierbaar was geweest. Maar dat waren deze kittens ook, dit waren haar kleinkinderen. Haar kleinkinderen die wel hier waren en niet in WindClan zoals Hazelpaw en Falconpaw. Voor hen kon ze zorgen en dat ging ze doen ook. Ze zou er voor zorgen dat het ze aan liefde niet ontbrak. Zodat het verlies van hun moeder niet te zwaar op hun zou gaan drukken, dat ze het een plekje konden gaan geven, iets wat zij nog niet kon. Maar ze had het weggestopt, er was nu geen tijd voor. Het verlies verwerken kwam later, als de kittens oud genoeg waren om op hun eigen pootjes te staan. Dan kwam er weer tijd voor haarzelf. Voor haar pijn. Dus lag ze in het nest bij de kittens, de plek waar Mouse gestorven was. Ze had haar staart om hen heen gewikkeld om ze goed warm te houden, in deze koude leafbare. Ze negeerde haar kloppende spieren in haar lijf, omdat ze hen forceerde een houding aan te nemen die ze eigenlijk niet meer konden.

[♡Jay Splashing in Small Puddle, Dapple of Sunshine through Leaves, Pink Fairy Armadillo Nibbling on Sweets & Flare of the Shining Stars ♡]

If you must wait,
Wait for them here in my arms as I shake
If you must weep,
Do it right here in my bed as I sleep
If you must mourn, my love
Mourn with the moon and the stars up above

Dapple was altijd al klein, heel klein. En ze was nog maar zo jong, dus ze begreep ook niet echt wat aan de hand was. Maar ze wist wel dat deze moeder, ook al rook ze hetzelfde en voelde net zo warm als haar vorige moeder, het was anders. Het was namelijk niet haar moeder. Maar Dapple had haar oogjes nog niet open, haar oortjes namen nauwelijks geluid op en de kou die ondanks al het ijverige werk van haar moeder nog door haar vacht wist te dringen. Ze haalde piepend adem, haar neusje verstopt onder zacht buikvacht. En ze rilde stilletjes. Misschien was het vanaf het begin al duidelijk geweest dat ze het nooit zou redden, maar ze hadden allemaal hun best gedaan. Maar haar broers en zusje groeiden harder dan haar. Ze waren sterker dan haar. Het waren gewoon de wetten van de natuur dat niet iedereen het altijd kon redden. Ze zou niet huilen. Ze was dapper genoeg om haar lot te aanvaarden. En ze wist zeker dat haar echte moeder, waar ze ook maar was, haar op zou vangen. En met die gedachte, haar mondhoekjes omhoog gekropen kwam een laatste piepende adem uit haar bekje.

Ze deed er alles aan om de kittens te geven wat ze nodig hadden, maar soms was alles niet genoeg. Bij haar gebeurde het helaas vaker dan eens dat het niet genoeg bleek te zijn. Zo ook nu, was het haar niet gelukt om de kleine Dapple in leven te houden. Opeens voelde ze dat één van de lijfjes niet meer zo rees en daalde als het behoorde te doen tegen haar staart aan. Bezorgd snuffelde ze met haar neus langs de één moon oude kittens van Mouse. Haar adem stokte in haar keel toen ze Dapple besnuffelde. “Nee…” Prevelde ze. Haar goudgele ogen werden vochtig terwijl ze tegen de kitten aanduwde. Dapple was altijd al de kleinste geweest van het stel, dus had ze haar al meer in de gaten gehouden. Alleen dat had niet mogen baten. “Dat je je weg snel mag vinden naar de Tribe of Endless Hunting lieve Dapple of Sunshine through leaves. Je moeder zal je met open poten ontvangen, dat weet ik zeker.” Fluisterde ze in het oor van het lichaampje waarvan de geest al op reis was. Het was de kitten die deels haar naam had gedragen, was het een teken. Was het een teken dat zij niet diegene was die voor de kittens moest zorgen? Ze slikte de brok in haar keel weg en begon het lijfje van de dode kitten te likken, zodat ze mooi schoon zou zijn. Dat verdiende het kleintje. Ze probeerde haar tranen tegen te houden, maar dat was enorm lastig. Ze had alweer zoveel doden te verwerken in korte tijd. Ze wist niet hoe lang ze dat nog aan zou kunnen. Hoe lang ze die sterkte kon blijven behouden.

Flare was nog maar een Moon oud en had nog weinig begrepen van het feit dat ze een pleegmoeder had, wel een geweldige pleegmoeder want het was haar oma die zielsveel van de jonge kittens hield. Ze had twee broers en een zus en alledrie waren heerlijk warm om tegen op te krullen en te slapen. Brindleleaf haar nieuwe mama was lief en zorgde goed voor hen, zelfs al was het zwaar op haar lichaam.De licht oranje kitten opende haar oogjes toen ze doorhad dat een andere kitten niet bewoog. Ze was de kleinste geweest bij de geboorte maar was Dapple voorbij gegroeid, was gezonder en sterker dan haar geweest. De laatste piepende adem van haar zus had haar aandacht al licht getrokken maar ze wist niet wat het betekende totdat Brindleleaf sprak. "Nee," Prevelde de oudere kattin waardoor de kitten haar met grote ogen aan keek. "Dat je je weg snel mag vinden naar de Tribe of Endless Hunting lieve Dapple of Sunshine through leaves. Je moeder zal je met open poten ontvangen, dat weet ik zeker.” Haar moeder, dat was een kattin waarvan ze van alle kittens het meeste weg had met haar vacht kleur. Brindleleaf begon de andere kitten te likken en onhandig kwam Flare naar haar toe om niet begrijpend naar Dapple te staren. "wa?" Piepte ze enkel onschuldig en verward. Wat was er gebeurd? Waarom was oma verdrietig en was zij zelf dat nu ook? Traantjes verzamelden in haar ogen.