Walla Walla

Nou, als ze dan niet in de Apprentice Den mocht komen, mocht ze misschien wel in de Warriors Den komen. Dat was een logica van niets, maar Bluekit wilde gewoon graag wat doen. Ze verveelde zich heel erg en ze vond die stomme BloodClanners heel erg super stom. Nu had ze tenminste wat te doen, en misschien zou ze er nog iets leuks uit krijgen ook. Een gesprek of zo. Hopelijk niet weer een gemene kat, want daar had ze geen zin in. Dus keek Bluekit met haar blauwe oogjes de Warriors Den in. Laatste keer dat ze hier was, was toen ze haar papa aan het zoeken was. Nu was ze hier alleen voor het avontuur.

Amberhunt

Nog steeds was zijn stemming erg donker. Hoewel de woorden van Poisonivy hem er wel toe hadden gezet om weer buiten te komen en zichzelf op orde te maken. Maar Demonslayer was weg, en die leegte voelde hij nu elke avond wanneer hij ging slapen en elke ochtend wanneer hij wakker werd. Vermoeid kwam hij het Warriors den weer in. Eigenlijk wilde hij helemaal niet het nest in kruipen, het zou hem alleen maar vervullen van nog meer nare gedachtes. Maar gelukkig hoefde dat ook (nog) niet. Want Amberhunt zag een vreemde bezoeker in het den: Bluekit, het dochtertje van Bluejay. Eigenlijk zou hij haar weg moeten sturen, maar Amberhunt had nou eenmaal een zwak voor kittens. "Hey daar, op avontuur?" Vroeg hij met een stem die nog steeds een beetje rasperig klonk.

Ze vond het allemaal heel erg interessant, dus vervolgde ze haar weg de Den in. Met grote oogjes keek ze rond en klom ze over de verschillende nesten heen. Wow, het was wel een stukje groter dan de Nursery! Er lagen ook veel meer nesten hier. Als haar papa niet met haar zou slapen dan zou hij hier ook een nest hebben wist ze. En later zou zij ook een nest hebben hier, samen met haar papa! Bluekit vond die gedachte helemaal leuk, maar werd eruit geschud door de stem van een ander. 'Hey daar, op avontuur?' vroeg een rode kater haar. Hij leek in ieder geval niet boos, zoals de Apprentice. Een blij glimlachje verscheen op haar snoetje. Kijk, deze kat was tenminste wél aardig! Ze knikte met haar kopje. 'Jaa, het is super groot hier! Mijn papa slaapt hier ook maar nu even niet want hij slaapt met mij,' vertelde ze de kater al knikkend.

Hij miste het wel, het zorgen voor zijn kinderen. Het was al een hele tijd geleden dat de laatsten de Nursery hadden verlaten, ondertussen waren ze zelfs al warrior. En toen hadden ze hem opeens niet meer nodig gehad. Natuurlijk was het beter zo, de clan kon immers geen katten gebruiken die alsmaar achter hun ouders aanliepen. Maar toch, als hij dit bolletje nieuwsgierigheid en enthousiasme zag werd hij toch jaloers op Bluejay. Voor het eerst in dagen sierde een oprechte glimlach Amberhunt's gezicht. Hij knikte naar Bluekit "Dat is het zeker, dus pas maar op dat je niet verdwaald. En pas al helemaal op dat je bij niemand op z'n staart gaat staan, dat zouden ze niet leuk vinden." Grinnikte hij terwijl hij met de kitten mee liep. Hij zou haar niet direct wegsturen, maar haar hier helemaal alleen laten leek hem nog een veel slechter idee. Op dit moment kon hij niet bepaald de woede van een bezorgde papa gebruiken, zeker niet als die papa een kop groter was dan hij.

'Dat is het zeker, dus pas maar op dat je niet verdwaald. En pas al helemaal op dat je bij niemand op z'n staart gaat staan, dat zouden ze niet leuk vinden,' grinnikte de Warrior. Bluekit draaide grijzend naar hem op. 'Oh, dat gebeurd niet hoor!' mauwde ze, erg zeker over haarzelf. Zou wel grappig zijn als ze toch op iemands staart ging staan, maar jokes on you, ze ging op haar eigen staart staan. Met een 'oof' viel ze half voorover waar ze een heel charmante koprol maakte. Maar gelukkig kwam ze al snel weer overeind. Even schudde ze haar kopje voordat ze in lachen uitbarstte.

Ze beloofde dat het niet zou gebeuren en Amberhunt knikte. Maar nog voordat hij iets terug kon zeggen stapte Bluekit al op de eerste staart. Gelukkig was dat haar eigen en richtte ze geen verdere schade aan. Hij grinnikte terwijl de kitten weer overeind kwam en begon te lachen. "Zoals ik al zei, pas op." Knikte hij terwijl hij naast haar stond "Wil je even rondkijken?" Vervolgde hij toen Bluekit een beetje bedaard was. Hij kon wel een korte tour geven, dat zou niemand kwaad doen.

Pfew, dat was nog eens een blunder! Maar wel een grappige. Bluekit moest er dan ook hartelijk om lachen, en de kater naast haar grinnikte ook. 'Zoals ik al zei, pas op,' knikte hij. Bluekit knikte een aantal keer met haar kopje dat ze het begrepen had. Ze zou haar staartje maar lekker hoog houden, dan kon ze er ook niet meer op stappen! 'Wil je even rondkijken?' stelde de Warrior toen voor. Bluekit knikte weer enthousiast. 'Jaaa, leuk!' mauwde ze met twinkelende oogjes. 'Wat is je naam eigenlijk? Ik ben Bluekit!' Ze wist niet of hij dat wel of niet wist, maar ze wist wel dat ze de naam van deze kater niet wist. Lekker veel weten dus, of niet.

Natuurlijk wilde ze dat. Amberhunt glimlachte en ging Bluekit voor, verder het den in. Hij trippelde gracieus tussen de nesten door, wat zelfs in het donker niet moeilijk was voor iemand die zo klein was als hij. "Ik ben Amberhunt, vernoemd naar mijn ogen en voorliefde voor jagen." Vertelde hij toen de kitten zijn naam vroeg en zichzelf voorstelde. "Oh dat weet ik, en ik ken je vader. Vriendelijke kater, goede warrior ook." In feite wist hij maar weinig over Bluejay. Maar het was beter om de kitten iets goeds over haar vader te vertellen.

Ze volgde de kater met te cute stapjes. Zo cute. De kater stelde zichzelf voor en vertelde ook waarom hij zo heette. Wow, dat was cool! Vervolgens vertelde hij dat hij haar vader kende, en gaf hem een paar complimentjes. Bluekit knikte. 'Ja, hij is de beste Warrior hoor!' miauwde ze serieus. Voor haar tenminste. Maar welke vader was nou geen held in de ogen van hun kinderen? 'Ik ben vernoemd naar mijn papa!' vertelde ze Amberhunt trots. Bluekit, net als Bluejay. Ze vond blauw gelukkig een hele mooie kleur, en haar oogjes waren net als haar papa's blauw. 'Ik denk dat ik daarom net als hem een super goede Warrior ga worden! Of beter!'

Hij glimlachte genegen terwijl hij Bluekit haar tour gaf. Ze vertelde enthousiast dat ze naar Bluejay vernoemd was. “Het is een mooie naam.” Knikte Amberhunt. Ze leek ontzettend veel van haar vader te houden, gelukkig maar, er waren genoeg katten hier die een slechte of zelfs helemaal geen band met één van hun ouders hadden. Amberhunt zelf had zijn vader nooit gekend, een rogue die niet had kunnen settelen en ervoor had gezorgd dat zijn moeder ook verdwenen was, maar daar had hij nu eindelijk vrede mee. “Ik weet zeker dat je gelijk hebt, met de juiste mentor en genoeg zelfvertrouwen.” En dat laatste had ze sowieso wel.  

Amberhunt zei dat het een mooie naam was, en daar was Blue het natuurlijk helemaal mee eens. Blauw was ook haar lievelingskleur, het is net alsof haar papa dat wist voor ze haar naam gekregen had! Dat het aan haar ogen kon liggen kwam even niet in haar op. Of dat hij zo egocentrisch was dat hij zijn dochter naar zichzelf vernoemt had, maar goed, daar zou ze later nog wel achter komen. 'Ik weet zeker dat je gelijk hebt, met de juiste mentor en genoeg zelfvertrouwen.' Bluekit knikte en glimlachte trots. Ja, nou, die kreeg ze wel hoor! Een goede mentor, natuurlijk. Ze was veel te goed voor een slechte mentor, dan moest ze zelf die mentor dingen bij gaan brengen hoor! En zelfvertrouwen, dat had ze ook wel, dacht ze. 'Ik weet zeker van wel. Ik word de beste! Ik vind dat ik eigenlijk al wel een plekje uit mag zoeken,' miauwde ze speels, maar enige serieusheid was zeker wel te horen.

Ze werd de beste, natuurlijk werd ze dat. Amberhunt grinnikte voelde die jeugdige zelfverzekerdheid die alle kittens leken te hebben. Op een bepaald moment dachten ze allemaal de allerbeste te worden. En hoewel het voor de meeste een gedachte was die oploste na de apprentice-tijd, waren er een aantal die hem vasthielden en ook écht de besten werden. Amberhunt was niet de beste warrior, dat wist hij zelf ook wel. Maar hij had vast gehouden aan de ambitie om de beste jager te worden. En dat leek aardig gelukt te zijn. Hij was geen bijzonder trotse kater, maar hij wist wel dat hij goed was in wat hij het beste deed. "Ik bedoel, niemand weerhoud je ervan om een plekje te reserveren. Ik weet alleen niet hoe goed er naar je geluisterd zal worden." Grijnsde hij naar Bluekit. "Maar dat je de beste word, dat moet je onthouden, daar kan je nog ver mee komen." Het was ergens wel een wijze les, en een belangrijke boodschap voor een jonge kitten om te horen. Soms werd nederigheid te hoog ingeschat.

Om haar vorige woorden kracht bij te zetten keek ze rond de Den, alsof ze al echt een plekje aan het uitkiezen was. Ze wilde sowieso niet te dicht bij de ingang, maar helemaal achterin leek haar ook niks. Langs de randen zou misschien nog wel een goede plek zijn, want ze wist niet of ze helemaal omringt zou willen zijn. Haar blauwe oogjes richtte zich weer op de rode kater toen deze begon te spreken. 'Ik bedoel, niemand weerhoud je ervan om een plekje te reserveren. Ik weet alleen niet hoe goed er naar je geluisterd zal worden,' grijnsde hij. 'Pff, natuurlijk wel! Ik ben wel de dochter van Bluejay hoor!' Alsof haar dat super populair zou maken. In haar ogen in ieder geval wel. Maar het was ook zeker niet alleen haar vader hoor, nee zelf zou ze ook wel een stempel zetten, dat wist ze zeker. Amberhunt leek haar daarin wel te begrijpen, hoe hij vertelde dat ze zich vast moest houden aan de beste willen worden. Bluekit grijnsde en knikte. 'Ja, dat zal ik doen hoor! Is niet heel moeilijk! Waar is mijn papa's nest eigenlijk?' Als die er überhaupt één heeft, aangezien hij elke nacht bij haar slaapt, maar goed.

Bluekit paradeerde rond door het den en Amberhunt hield haar op zijn gemakje bij, ervoor uitkijkend dat ze niemand zou storen. Ze leek ontzettend zeker van het feit dat ze zich hier al volledig kon vestigen nog voordat ze zelfs maar Apprentice was. En ergens bewonderde Amberhunt die zelfverzekerdheid wel, zelfs al putte ze die uit haar vader. Ze was het ook helemaal met hem eens dat ze ooit de allerbeste zou worden. En voordat hij nog iets kon zeggen wilde Bluekit weten waar haar vaders nest was. "Kom maar" Miauwde hij kalmpjes en liep in de richting waarvan hij wíst dat Bluejay in de buurt sliep. Hij snuffelde wat rond en kwam uiteindelijk bij een redelijk oud en nogal koud nest aan, er was al dagen niet in geslapen. "Hier, maar volgens mij slaapt hij liever bij jou." grijnsde hij terwijl hij aan de kant stapte voor de kitten.

Gelukkig had hij er wel eentje. Ze trippelde achter de rode kater aan. In haar achterhoofdje vormde zich al een plannetje, eentje die zij wel super leuk zou vinden. Jammer dat ze zijn reactie niet zou kunnen meemaken, maar het was het waard. Ze kwamen aan bij een nest, die er niet heel erg fris uit zag. 'Hier, maar volgens mij slaapt hij liever bij jou,' grijnsde Amberhunt en Bluekit knikte. 'Jaa, beter van wel.' Ze had het maar niks gevonden om alleen te slapen, dus het was maar goed ook dat hij bij haar sliep. Ze snuffelde aan het nest, wat dof en koud was. Ze hoopte maar dat hij het niet eerst zou verversen, maar goed. Met een grijns keek ze op naar de Warrior. 'Ik heb een ideetje!' piepte ze met een giechel, waarna ze de Den weer uit rende. Weer buiten ging ze meteen op zoek naar steentjes.

Hij had het zelf ook een tijdje gedaan: bij zijn kittens in de Nursey slapen. Maar zij hadden altijd nog hun andere vader of een zogende queen gehad. Bluekit had uiteraard alleen Bluejay, dus het was niet gek dat zijn nest er zo verlaten bij lag. Plotseling piepte de kitten uit dat ze een "ideetje" had. Oh jee. Ze stoof langs Amberhunt heen het den uit. Hij keek een beetje ongerust toe en volgde haar maar zo vlug als hij kon. Heel even leek het alsof de kitten doelloos de grond aan het onderzoeken was, toen pas besefte hij dat ze op zoek was naar steentjes. "Ehhh, Bluekit... Wat is dat ideetje waar je het over had?" Vroeg hij weifelend terwijl hij de kitten in de gaten hield

Ze vond meteen al een paar goede en triomfantelijk legde ze ze op een stapeltje bijeen. Amberhunt kwam al aangesneld. 'Ehhh, Bluekit... Wat is dat ideetje waar je het over had?' vroeg hij weifelend. Bluekit keek op met pretlichtjes in haar oogjes en giechelde. 'Een verrassing voor papa!' zei ze alleen maar. 'Wil je helpen met de steentjes dragen?' vroeg ze terwijl ze zelf een paar de Den weer in rolde. Ze wachtte verder niet tot Amberhunt ook steentjes meegebracht had, ze ging meteen naar haar papa's nest toe. Daar gooide ze de steentjes het nest in en zelf klom ze er ook in. Hummend verstopte ze de steentjes onder het mos. Hihi!

Oh jee, een verassing voor papa. En hij moest nog helpen ook. Nog steeds enorm weifelend pakte Amberhunt een aantal van haar verzamelde steentjes meenam naar binnen en ze bij Bluejay's nest neerlegde, waar Bluekit ze triomfantelijk het mos in stampte. Met een klein schuldgevoel keek Amberhunt toe, het was niet echt zijn schuld... Toch? Hij had alleen een kitten geholpen met haar ogenschijnlijk onschuldige ideetje. "Ik weet niet of je vader hier heel blij mee zal zijn..." begon hij tevergeefs.

Bluekit ging helemaal op in haar meesterplan. Maar Amberhunt dacht er blijkbaar anders over dan zij. Zij vond het namelijk een heel erg goed en leuk plan. Vooral leuk voor haarzelf, hihi. 'Ik weet niet of je vader hier heel blij mee zal zijn...' merkte de kater op. Bluekit keek op, eerst verbaasd over zijn woorden. Maar daarna grinnikte ze. 'Nee, dit gaat super grappig worden! OH, als ik er niet ben om het mee te maken moet je me wel zijn reactie vertellen hoor! Beloof je me dat je dat zult doen??' mauwde ze ernstig terwijl ze naar de rand van het nest liep om hem diep in zijn ogen aan te kijken. 'En beloof me dat je hem ook niets verteld hierover! Hihi.' Ze kon die kleine grinnik niet onderdrukken.