Pain is real, but so is hope [Snugglebug]

What good is power if you cannot protect the ones you love?

Veranderlijk als de wind was het weer deze dagen, de kou hing in de lucht. De kater zette zijn vacht op om zo iets meer warmte te genereren maar echt veel maakte het niet uit leek het wel. Een kille windvlaag sneed recht door zijn vacht heen en hij rilde even. Wat een beter plan was dan hier kou te zitten lijden was om in beweging te komen en even te kijken hoe de prooienstand was op het moment. Hij draafde het Camp uit en gaf de Campguard een knikje in het voorbijgaan. De horizon was grauw en de mooie ochtendkleuren die normaal te zien waren waren er nu niet. Hij ademde een keer diep in en uit en liet zijn poten hem naar een plek dragen waarvan zijn kop nog niet eens wist waar het was.

-

fall apart
and come back stronger than before

Haar vacht zat onder de vieze plekken van het zand en modder kleefde aan haar buik en poten, maar dat maakte haar vrij weinig uit. Het had een aantal dagen achter elkaar geregend waardoor de tunnels nog al modderig waren en af en toe was ze dan ook iets te enthousiast door de bochten gerend en op haar smoel gegaan. Ze had een redelijke tijd in de tunnels gespendeerd die ochtend en toen ze eenmaal de tunnels uitkwam voelde ze meteen de kille windvlagen die over het open landschap raasde. In een poging om nog wat warmer te blijven probeerde ze het grootste gedeelte van de modder van haar lichaam te schudden en op een drafje liep ze door het gebied, misschien dat ze hier nog wat zou kunnen vangen of dat ze iemand zou tegenkomen.

What good is power if you cannot protect the ones you love?

De kater bleef doordraven en hield even halt om te ruiken wat er om hem heen gebeurde, er kwamen geen nieuwe geuren zijn neus binnendrijven dus hij achtte dat de omgeving veilig was. Met een zwiep van zijn staart liep hij door en voerde hij zijn looptempo op tot een tred iets sneller dan een draf. Alert bewoog hij zijn oren, bij het horen van andere pootstappen scande hij het gebied om vervolgens de gedaante van een andere kat te zien. De geur van aarde kriebelde zijn neus en hij wist dat het een van de Tunnelers was die daar liep, hij naderde de kat die hij al snel herkende als Snugglebug. "Hey Snuggle!" miauwde hij vriendelijk toen hij naar haar toe draafde.

-

fall apart
and come back stronger than before

Haar normaal gesproken witte poten waren een vieze bruine kleur geworden door de modder, maar zolang het niet tot boven haar buik kwam vond ze het allemaal wel prima. De vlekken zou ze er de komende tijd toch niet uit komen en als ze net schoon zou zijn zou ze toch weer vies worden.

”Hey Snuggle!” Met een ruk draaide haar kop in de richting van de kater en een grote grijns speelde op haar snuit. Met grote sprongen huppelde ze naar de kater toe als een koe die na een winter binnen gezeten had eindelijk het gras weer onder zijn hoeven voelde. ”Hey” miauwde ze met een grote grijns toen ze bijna neus tegen neus stonden. ”Hoe gaat het er nou mee” vroeg ze alsof ze net niet als een gek rond gerend had en gaf hem een kopje tegen zijn schouder waarna ze net achter zijn oor een lik gaf. ”Zullen we anders een stukje lopen?” Stelde ze daarna voor.

What good is power if you cannot protect the ones you love?

Zijn vriendin begroette hem vriendelijk hij kon een grijnsje niet onderdrukken. Ze liep iets verder door naar voren en stond tegenover hem en hij drukte zijn neus even tegen die van Snugglebug aan ter begroeting. ”Hoe gaat het er nou mee?” vroeg ze hem en hij zuchtte enkel. Tsja, hoe ging het ermee? Hij haalde even zijn schouders op. "Meh" gaf hij als antwoord. Echt goed kon hij het niet noemen met hoe Shatteredice met hem omging maar hopelijk kwamen ze daar uit en zo niet.. Daar wilde hij liever niet aan denken. ”Zullen we anders een stukje lopen?” vroeg ze hem en hij knikte. "Graag, zullen we naar de Heatherfields gaan?" vroeg hij en stapte langzaam door.

-

fall apart
and come back stronger than before

Toen ze hem vroeg hoe het met hem ging kon ze zijn antwoord al wel verwachten, maar ergens had ze gehoopt dat hij zijn hart zou luchten bij haar. ”Meh” herhaalde ze met een kleine glimlach. ”Ik denk dat dat de gehele situatie goed omschrijft” sprak ze zacht en duwde haar neusje even tegen zijn wang voordat ze voorstelde om een stukje te wandelen. ”Graag, zullen we naar de Heatherfields gaan?” Snugglebug knikte alleen en liep naast hem. Hoewel ze haar poten al goed gestrekt had die dag zat er nog veel teveel energie in haar lichaam waardoor ze af en toe een klein hupsje deed tussen de normale passen door.

What good is power if you cannot protect the ones you love?

Snugglebug herhaalde zijn woorden hij tikte haar aan met zijn staart. "Met jou ook dus?" miauwde hij en keek even opzij tijdens het lopen. ”Ik denk dat dat de gehele situatie goed omschrijft” miauwde ze en hij schudde zijn brede kop even. "Dat is een milde beschrijving" mompelde hij en staarde naar het pad voor hen. "Het lijkt of sommige katten in oude gewoontes vervallen, dingen van vroeger. En het is.. pijnlijk" miauwde hij en sloeg zijn oren naar achteren toe. Snugglebug had genoeg aan die informatie, ze wist vaak beter wat hij wilde zeggen dan hij soms zelf deed wist hij uit ervaring. "Alsof er een stuk van jezelf wordt weggesneden" miauwde hij en sloeg zijn ogen neer naar zijn poten waarna hij met hangende schouders doorliep. Soms was het beter het gewoon plain te zeggen, dan was het in elk geval duidelijk.

-

fall apart
and come back stronger than before

Hoewel er normaal gesproken een glimlach op haar snuit geplakt zat, wist ze goed dat dit niet het moment was om met een grote glimlach rond te lopen. Sinds ze warriors geworden waren waren er een hoop dingen veranderd, teveel dingen. Dingen waardoor ze terug verlangde naar de tijd dat ze apprentice of kitten was en de wereld nog een grote speeltuin leek, geen enge boemannen die achter elke boom verscholen zouden kunnen zitten. "Het lijkt of sommige katten in oude gewoontes vervallen, dingen van vroeger. En het is.. pijnlijk" stilletjes luisterde ze naar de ander en liep ze iets achter hem. "Alsof er een stuk van jezelf wordt weggesneden" Met een frons pakte ze de staart van de kater tussen haar kaken en trok ze er zachtjes aan, niet hard genoeg om hem pijn te doen, maar genoeg om hem aan te geven dat ze even moesten stoppen en moesten gaan zitten.

What good is power if you cannot protect the ones you love?

Er bleef een stilte hangen, geen onaangename maar toch. Hij stapte door totdat er een klein rukje aan zijn staart gegeven werd en hij keek verbaasd op. Er kwam een frons op zijn voorhoofd en hij liet zich zakken in het gras. "Ja?" miauwde hij en krulde zijn staart om zijn poten heen. Eigenlijk wilde hij stoppen met praten over de pijn die hij nu voelde, stoppen met voelen zou nog beter zijn.

-

fall apart
and come back stronger than before

Toen ze hem een zacht rukje aan zijn staart gaf keek hij naar haar om voordat hij zich langzaam in het gras liet zakken en Snugglebug naast hem ging zitten. "Ja?" Met een zachte glimlach gaf ze hem een duwtje tegen zijn schouder en drukte haar neusje tegen zijn wang. "Ga liggen Stallion, we hoeven nergens over te praten waar je niet over wilt praten maar ik laat je zo niet doorlopen" murmelde ze

Stallionstar

Take the risk or lose the chance

Haar vriendelijkheid was ze door de jaren heen nooit verloren en zorgde voor een klein glimlachje op zijn lippen. "Ga liggen Stallion, we hoeven nergens over te praten waar je niet over wilt praten maar ik laat je zo niet doorlopen" miauwde Snugglebug en hij haalde zijn schouders op. "Misschien moeten we teruggaan naar het Camp Snuggle. De donkere lucht daar verderop voorspeld niks anders dan regen" miauwde hij en gebaarde met zijn staart naar de donkere lucht die langzaam op hen af dreef.

merc

Onderwerp: Re: Pain is real, but so is hope [Snugglebug]