Make a move

De gathering had voor genoeg opschudding gezorgd en niet alleen wat er op de gathering was gebeurd, maar ook wat er terug in hun eigen territorium was gebeurd. Slatefur was aangevallen door Sinclaw terwijl zij op de gathering waren en zijn dochter was ook nog eens verdwenen. Ze hadden haar geur samen met die van Bloodclan gevonden en dat zorgde ervoor dat hij bang was voor wat er met haar was gebeurd. Het enige positieve hieraan was dat ze haar lichaam niet hadden gevonden. Hij moest er niet aan denken als dat het geval zou zijn geweest, samen met de kittens die nog in haar buik aan het groeien waren geweest. Woede borrelde in hem op, maar hij wist dat hij geen overhaaste besluiten moest nemen. Ze konden zo niet verdergaan, dat was zeker, er moest wat veranderen. Maar hij ging zijn clan niet ergens onvoorbereid naartoe sturen, ze moesten voorbereid zijn zover als ze dat konden, maar te lang wachten kon ook niet wist hij. Hij was onbewust naar de Swamp cavern gegaan, de plek waar de patrouille had bepaald dat de geur van zijn dochter gemengd had met die van Bloodclan. Wat had hier plaatsgevonden, terwijl hij bij de gathering was?

[Sunflower]

Het was misschien een schrale hoop dat hij hier iets meer zou kunnen vinden dan de patrouille gedaan had. Maar mogelijk was het alweer te lang geleden en waren de sporen alweer gewist. Hij was ongerust voor wat het allemaal kon betekenen dat Beechresin nog niet teruggekomen was en dat hier meerdere geuren te vinden waren van Bloodclankatten. Hij had zijn neus laag bij de grond in de hoop een andere geur te onderscheiden, maar hij had geen geluk. In plaats daarvan draaide hij zich om toen hij een geluid achter zich hoorde, zijn haren stonden overeind, voor het geval het iemand anders was dan een clangenoot, maar gelukkig bleek dat niet het geval te zien. "Sunflower," Sprak hij terwijl hij zijn vacht weer forceerde om te gaan liggen. Hij probeerde een kleine glimlach op te zetten, maar zonder succes. Hoe kon hij het ook doen? Het was allemaal een beetje te veel aan het worden als hij eerlijk was, maar hij kon het aan geen van zijn andere clangenoten laten zien, dan zouden ze alleen maar bezorgd worden. Ze zouden misschien denken dat hij nergens om gaf, maar het was juist omdat hij veel om de clan gaf dat hij geen zwakte kon laten zien op het moment.

Misschien had hij de geur van Sunflower eerder moeten herkennen dan het geluid dat ze maakte. Als hij zo alert was als dat hij nu was geweest, dan zou hij moeten oppassen dat er geen Bloodclanner was die zou besluiten hem te gaan besluipen en aanvallen. Hij liet zijn blik kort over Sunflower heen gaan en merkte op dat er wat van haar vacht in de doorns leek te zitten. "Het is beter als ik het niet laat zien." Mompelde hij terwijl hij een paar stappen dichter naar haar toe zette. "Zit je vast?" Doorns waren soms echt niet prettig voor je vacht en bleven er in haken en als je pech had bleef je ook nog eens vastzitten. "Dat weet ik, er is alleen zoveel dat gebeurd momenteel." Hoe hij nog niet een inzinking had gehad voor de hele clan wist hij zelf ook niet goed. Hij had amper geslapen sinds dat Beechresin verdwenen was en hij wist dat dat aan hem af te zien moest zijn. Toch wist hij dat slaap niet makkelijk ging komen zolang er geen duidelijkheid was over wat er met zijn dochter gebeurd was.

Hij hield zijn kop kort schuin toen Sunflower in eerste instantie leek te ontkennen dat ze vast zat. Het was niet alsof hij het erg zou vinden om haar uit deze situatie te helpen, maar als ze vond dat ze niet vastzat, dan kon hij moeilijk wat doen. Voor hij echter wat kon zeggen erover gaf ze dan toch toe dat ze vastzat en hij knikte dan ook kort. "Laat me dan helpen." Sprak hij rustig. Voor hij zich verder naar voren kon werken om haar vacht los te plukken voelde hij hoe ze haar neusje tegen zijn wang drukte en voor een kort moment leunde hij erin. Zodra haar neusje weg was zette hij nog een stap naar voren en probeerde de eerste doorn los te haken van de vacht. Hij hoopte maar dat ze niet vast zat aan te veel doorns, want dan ging dit nog lastig worden. Ondertussen sprak Sunflower verder en hij was zich bewust van het feit dat ze dicht tegen elkaar aan stonden. Hij had net nog een doorn losgeplukt en draaide zijn kop om naar de senior warrior. "Ik weet niet eens of ik wil weten wat er aan het einde van het spoor te vinden zal zijn." Sprak hij. Ergens was hij bang voor wat er mogelijk te vinden zou zijn als ze iets vonden. Hij schudde zijn kop bij haar volgende woorden. "Slapen lukt toch niet." Er zou een moment komen waar hij te moe werd en in zou storten, maar hij hoopte dat dat moment nog ver weg zou zijn.

Hij werkte rustig verder, de ene na de andere doorn eruit halende. Hij had gehoopt dat hij er niet zo moe uit zag in de ogen van zijn clangenoten, maar dat was duidelijk niet het geval. Toch was hij niet in staat geweest om in slaap te vallen hoe graag hij het ook gewild had. Zodra hij de laatste doorn eruit dacht te hebben stapte hij naar achteren en Sunflower volgde. Gelukkig leek er niks te blijven haken, wat betekende dat hij alles eruit had weten te halen. Een schoon nest klonk aanlokkelijk, maar of het zou helpen was de vraag. Hij wilde haar ook niet vragen om iets te doen wat misschien nutteloos zou zijn uiteindelijk. "Weet je zeker dat je dat wilt doen? Wat als het dan nog niet lukt?" Ergens was hij ook bang dat er wat zou gebeuren zodra hij zijn ogen voor even dicht zou doen. "En als je dit wel wilt doen zal ik je helpen." Hij zou haar dit echt niet alleen laten doen als het voor zijn nest was. Bij haar vraag wanneer hij voor het laatst gegeten had probeerde hij haar blik te ontwijken. Hij wist eerlijk niet wanneer dat was, mogelijk was het niet eens zo lang, maar hij was er vrij zeker van dat hij vandaag nog niks gehad had. "Vandaag nog niks, maar zoveel honger heb ik niet." Dat was de waarheid, zoveel honger had hij niet door de zorgen die hij zich maakte. Het zorgde ervoor dat hij amper een hap door zijn keel kon krijgen.