The Joy of Two Kittens

Het kleine poesje had haar vacht dik opgezet tegen de kou. De sneeuw rondom de Nursery was weg, of platgestampt. Shrimpkit had het leuk gevonden om in de sneeuw te spelen, maar op het moment zat ze gewoon. Het waren rare tijden en ze was een tijd lang onzeker geweest of ze wel een Apprentice wilde worden. Maar gelukkig geloofde haar papa in haar, dus dan moest het wel goed komen toch? Hij zou haar wel beschermen.
Shrimpkit wist dat het niet lang meer moest duren voordat zij ook een Apprentice werd. De Ceremonie was net geweest, maar de volgende Ceremonie zou zij aan de beurt zijn. Oh jee, het was toch wel erg spannend om daar over na te denken.
Haar blik viel op een rood-witte kitten die druk aan het spelen was met een rond dwarrelend blaadje. Ze was net naar de Nursery toe gekeerd en Shrimpkit besloot dat ze misschien wel samen konden spelen. Ze stond op en trippelde naar haar toe. 'Hallo Whitekit, wat ben je aan het doen?' Ze wist niet zo goed wat ze moest verwachten van haar antwoord, aangezien ze haar net druk bezig had gezien, maar het blaadje was inmiddels weer weggewaaid. Misschien was het toch niet zo'n goede openingszin geweest, maar ach.

'Hoi Shrimpkit,' piepte Whitekit terug als begroeting. 'Ik was een blaadje aan het vangen, maar ze waaien ook altijd weg.' Shrimpkit knikte. Ja, dat had ze gezien. Ze wist niet zo goed wat ze nu moest doen, maar gelukkig wist de ander dat wel. Pfew. 'Wil je met me spelen in de sneeuw?' vroeg ze.
De crème-kleurige kitten glimlachte en knikte. Het was misschien veel kouder dan mosregen, maar er in spelen vond ze wel erg leuk. 'Jaa, leuk!' piepte ze, haar innerlijke kitten kwam weer een beetje naar boven. Ze was de afgelopen tijd vooral somber geweest, maar spelen zou haar ook wel afleiden wist ze.
Maar voor ze iets kon doen, struikelde Whitekit over haar pootje en viel ze met haar gezicht in de sneeuw. Shrimpkit hield geschrokken haar adem vast, maar toen Whitekit begon te lachen grinnikte zij mee. 'Gaat het?' vroeg ze voor de zekerheid, voordat ze met haar pootje wat sneeuw naar haar toe schopte.

Whitekit riep dat de sneeuw koud was, maar ze lachte er gelukkig bij. Shrimpkit giechelde zachtjes. Sneeuw was misschien wel koud ja, maar erg gevaarlijk was het niet. In ieder geval niet het beetje sneeuw wat in het kamp lag hier.
Intussen riep Whitekit om te kijken en ze liet zien hoe ze in een hoopje sneeuw sprong. Ze verdween bijna helemaal, alleen haar kopje was nog te zien. Shrimpkit giechelde en sprong ook in wat hoopjes sneeuw. Ze was alleen niet erg zwaar, dus ver zakte ze er niet in, maar dat vond ze niet zo erg.
'Kan jij dit ook?' vroeg de ander vervolgens. De crèmekleurige kitten keek nieuwsgierig op. Whitekit rolde met haar kopje naar voren van een sneeuwbergje af en maakte zo een koprol. Ohh! Dat wilde ze wel proberen! Ze huppelde naar het bergje en klom er bovenop, om vervolgens een beetje klungelig een koprol te maken, maar het lukte wel! Ze giechelde van plezier en knikte. Dat kon ze wel ja!

Shrimpkit was nog helemaal blij met haar koprol toen Whitekit op haar twee achterpootjes ging staan! 'Kan jij dat ook?' vroeg ze weer. Shrimpkit twijfelde even, maar kwam toen toch overeind. Ze probeerde zo goed mogelijk haar balans te vinden, en natuurlijk te houden. In het begin was het nog wat lastig en viel ze weer met haar voorpootjes op de grond, maar uiteindelijk na wat proberen lukte het haar toch wel! 'Jaa, het lukt!' riep Shrimp blij.