Hij kon alleen maar staren hoe het lichaam van zijn beste vriend, zijn beste maatje, werd overgebracht naar hen. Zijn hart brak alleen maar meer bij het dichterbij zien van de kater waar hij zoveel om had gegeven. Het was finaal. Hij was er niet meer. Het was levenloos en zijn ziel was allang verdwenen naar StarClan. Hij richtte zijn blauwe ogen op de grond terwijl Stallion het lichaam van waar ooit zijn beste vriend in had gezeten op pakte op zijn rug. Zijn ogen deden pijn, hij had verschrikkelijk veel dorst en alles voelde gewoon droog aan. Hij voelde de staart van Stallion over zijn rug gaan, een troostend iets, maar troost kreeg hij er niet uit. Troost bracht Gorse niet terug. En hij wist ook niet of hij degene was die troost verdiende. ”Kom” had er geklonken. Falcon sprak niet, Falcon gaf geen teken dat hij het had begrepen, niet meer dan dat zijn poten begonnen te lopen. Trillend wel, alsof hij ieder moment weer kon neer vallen, maar hij zou door gaan. Hij zou doorlopen.

De hele weg keek hij naar de grond, naar het gras die nog vol op bloeide, naar de bloemen die zich er tussen hadden gebloeid. Naar waar alles nog leefde. Zijn hersenen registreerde zo nu en dan nog een prooidier die zich bewoog door het gras heen, maar hij deed er niks mee. Hij kon er niets mee. Hij was sowieso al een slechte jager, dit zou hem echt niet beter maken. Hij was doodstil tijdens de route naar huis. Alle tranen die hij had, waren zo goed als op. Waarschijnlijk zou hij weer beginnen zodra ze in het kamp waren. Zijn hele uiterlijk, alles wat ooit Falcon was. De vrolijke, lieve, enthousiaste apprentice. Alles wat hij was? Was niet meer te zien deze dag. Hij, die alles nog zo positief zag in het leven, was verslagen. Zelfs dit was iets waar hij iets positiefs uit kon halen. Zijn oren hingen naar de zijkant, zijn ogen op de grond gericht, zijn staart laag, zijn hele houding gewoon.. laag. Niet recht, niet naar voren, geen bekende glimlach op zijn gezicht.

Gorse zou nu op hem neer kijken en zien dat hij helemaal niet zo sterk was. Goed, Gorse was altijd de sterkere geweest van hun twee. Hij kon niet eens naar boven kijken, naar waar Gorse zou zijn. Hij had hem gefaald. In een periode waar hij wist dat hij moeite zou hebben met Stallionstar met Shatteredice, had hij hem laten stikken. Met dit als gevolg. Hij had meer aandacht moeten besteden aan hem. Hij had moeten zeggen fvck de oorlog en meer aandacht moeten geven aan Gorse. Tranen vlogen weer in zijn ogen terwijl hij aan zijn beste vriend dacht die het kamp uit gespeerd was na het nieuws van Shatteredice. Hij had iets moeten doen, hij had hem tegen kunnen houden.

StarClan, hij had zoveel van hem gehouden. Was dat de reden? Was dat de reden waarom hij weg was uit zijn leven? Was dit een straf, gevolgd door de terror in zijn familie? Om hem te behoedden van de fouten die Sparrowfeather had gemaakt al die manen geleden? Was dit waarom zijn moeder hem al die tijd had gewaarschuwd? Hij had er niks aan kunnen doen, het was gewoon gebeurd en hij had het niet eens door gehad! Een zachte snik verliet zijn mond. Dit was echt zijn schuld, niet waar? StarClan hij had nooit moeten accepteren om medicine cat apprentice te worden. Gorse was hem zoveel meer dierbaarder dan de rang die hij had ontvangen van StarClan. Als hij kon ruilen, dan had hij dat gedaan. Dan had hij meer op Gorse kunnen letten, dan had hij hem meer kunnen ondersteunen. Dan had hij iedere avond bij hem kunnen slapen en hem kunnen vertellen dat alles goed kwam en dat ze zich er samen doorheen konden slaan.

”Laten we Gorsepaw eren zoals hij verdient” klonk de stem van Stallionstar. Hij knikte wat afwezig, maar de woorden registreerde zich niet helemaal in zijn koppie. Hij volgde Stallionstar naar binnen, geen blik leggende op iets of iemand. Want zijn blik was dof, gebroken als hij was. Hij had ook een limiet met hoeveel hij aan kon. Alle ruzies met zijn moeder kon hij aan, het feit dat er oorlog was kon hij ook aan. Dat zijn adoptiemoeder verbannen was kon hij ook aan. Dat hij ruzie had gehad met iemand die hij als een vader had zag kon hij ook hebben. Maar dit was het laatste beetje die hem over de rand gooide. Dit was de grootste druppel. Dit was geen druppel, nee, dit was een hele emmer vol geweest bovenop de al volle emmer. Dit was het ergste wat hij ooit had meegemaakt in zijn hele leven. Hij wilde de clan niet laten zien hoe gebroken hun medicine cat apprentice was. Het gesnik zou al genoeg zijn om hen te laten weten dat hij diep en diep rouwde om zijn beste vriend.

Hij zag nog net hoe het lichaam van Gorse werd neergelegd op de grond. Hij twijfelde geen moment, hij liep naar het lichaam toe van de kater waar hij zoveel van had gehouden. Zijn poten konden hem op dat moment ook niet meer dragen. Hij zakte letterlijk weer door zijn poten heen, zijn kop in de vacht van zijn beste vriend duwende terwijl tranen weer als een waterval van zijn kop af ging en in de vacht van Gorse. ”Het spijt me…” snikte hij onhoorbaar, meer lucht dan geluid die uit zijn stem klonk. ”Het spijt me zo…” vervolgde hij, terwijl de vacht van Gorse nat werd. Maar dat boeide hem niet, dit was Gorse. En Gorse zou het niet raar of vies vinden als hij zou huilen. Hij wilde geen troost, van niemand niet. Hij wilde alleen zijn, samen met zijn beste vriend. Voor een laatste keer, hen tweeën. Hij zou er alles voor geven om nog één keer met hem te spreken, nog één keer zijn poten om hem heen te slaan en hem aan te kijken in zijn prachtige gouden ogen. Die ene keer, om hem de woorden te vertellen die StarClan hem had verboden om ooit te zeggen. ”Ik hou van je..”