Cold

Kittens. Ze waren nog jong en onbezonnen, maar hopelijk wel geliefd. Niet zoals hij was als kitten, waar hij de koelheid van zijn moeder voelde. Als enig kitten van dat nest was dat pijnlijk. Hij sloeg zichzelf erdoor heen hoor, dat daarbuiten, maar dat gaf hem wel.. een zwak voor sommige kittens. Hij liep rustig de cave in en schudde zijn doorweekte vacht uit. Het regende niet normaal hard, maar goed, hij had twee vogels te pakken gekregen. Dus dat was mooi voor de prooistapel. Hij legde ze rustig neer, waarna hij zijn lange vacht nog een keer uitschudde-- recht op de kitten die dichtbij stond. Oeps.

Het was echt het verkeerde moment geweest om zijn langharige vacht uit te schudden en daarmee de kersverse to-be nat te maken. Hij had het niet eens gemerkt dat de jonge kater hem had begroet, want anders had hij nooit zijn vacht uitgeschud. Dus.. ja, echt een oeps. Maar toen hij naar de kater keek leek hij het niet eens erg te vinden, de kater leek zowat te stralen van geluk dat hij water op hem had gegooid? Hij fronste even, meende je dat nou? Welke kat vond dat nou leuk? "De regen is fantastisch, hé? Het is zo nat en leuk en, en-" Hij draaide zijn oren even en schudde zijn kop. "De regen is niet leuk, Beetle. Niet goed." sprak hij rustig tegen de kater. Het was lastiger om te jagen, je kon uitglijden de afgrond in. Het was gevaarlijk, niet leuk. "Als het zo hard regent moet je weg blijven van afgronden. Geuren zin zo goed als weg." vervolgde hij rustig tegen de jonge kater. Hij kon er beter nu van leren dan dat hij er later tegenaan liep. En hij moest er niet aan denken dat de kater de afgrond in zou vallen omdat hij uitgleed door de modder of gladde stenen.

Hij onderbrak de to be vrijwel meteen. De regen was verschrikkelijk. De regen was niet fijn, niet in deze mate. De lichte regen kon hij wel hebben, maar de echte regen? Waardoor je vacht doorweekt was en je zowat bevroor door de kou in de bergen? Nee dank je, die ging hij toch echt wel liever ontlopen en dat zou de kitten ook wel een keer gaan merken, dat de regen helemaal niets was. De kater was veel te positief tot nu toe, misschien moest hij de kater er maar in gaan duwen en zeggen dat hij daar moest blijven. Alhoewel… dat betekende wel dat de kater ziek kon worden en dat kon hij niet op zijn bordje hebben als hij heel erg eerlijk was. ”Maar- maar de regen zorgt voor een regenboog.” klonk er van de jonge kater af, waarop er meteen een diepe frons op zijn gezicht kwam. Serieus? Dat was de enige reden zeker waarom de regen goed was of niet? ”En de regen zorgt dat de grond nat wordt. En daardoor kunnen we drinken. En ik de regenplassen kun je jezelf zien.” sprak Beetle, waarna hij naar een regenplas liep en daar in begon te kijken. Was de intelligentie van de katten hier zo ver achteruit aan het gaan? Of werd hij nou gewoon gek? ”Kijk, daar ben ik. Een kleine Beetle is opgesloten in de regen.” sprak de kater waarna hij omhoog keek, richting de regen die naar beneden aan het vallen was. ”Daarboven, in de lucht, vallen allemaal kleine Beetles naar beneden. En kleine Foxen. En kleine muizen. En kleine bomen. En kleine bloemen.” Echt waar? Zag hij dat zo? Fox rolde met zijn ogen op de antwoorden van de jonge kater. Het was ergens goed om te zien dat de jeugd alles nog zo positief zag, maar hij was de verkeerde persoon om over dat soort dingen te gaan praten als hij heel erg eerlijk was. ”En regen zorgt er ook voor dat je dood kunt gaan, te koud krijgt waardoor je niet meer verder kan, vacht in je gezicht gaat hangen en kan uitglijden en jezelf kunt bezeren.” sprak hij tegen, want er waren altijd tegens die konden gebeuren. Alles zo positief in zien kon je alleen maar pijnigen in een gebied zoals deze. Dan kon je niet alles positief in zien. ”Er zijn meer tegens dan dingen die voor geven.” sprak hij tegen de kater met een lichte zwiep van zijn staart.