Hard Feelings [Smokegaze]

Elk moment zou weer een verhaal worden. Elk moment zou voorbij gaan. Maar wanneer zou alles wat hij nu meemaakte voorbij zijn. Wanneer zou er weer wat goeds mogen gebeuren in zijn miserabele leven? Wanneer zou hij weer echt vreugde en blijdschap mogen gevoelen, in plaats van rouw en verdriet, woede en angst.
Smokegaze stapte door het Riverclan territorium terwijl hij zijn zintuigen op scherp hield. Hij zocht naar prooi, maar bleef ook extra alert na de dood van zijn broer Thistleclaw. Tweebenen vermoorden katten, dat was hem nu wel duidelijk. Zijn vacht prikkelde dan ook bij elke stap die hij zette, alsof hij elk moment weer een knal kon horen en weer een clangenoot op zijn rug naar het kamp mocht dragen. Toen hij de geur van Crystalshell oppikte ging er meteen het beeld van haar levenloze lichaam door zijn kop heen. Dat was iets wat nooit zou mogen gebeuren.
En waarom was het gevoel om haar veilig te houden sterker dan bij elke andere clangenoot. Zij was iets voor hem gaan betekenen, iets wat hij niet had zien aankomen. Zeker niet na Chillybreath. Maar Smokegaze had een verlangen, een verlangen naar geluk, naar iets wat stabiel en sterk was in zijn leven. Hij verlangde naar een doel om voor wakker te worden. Was zij dat geworden?
Hij zag haar lopen langs de rivier, haar prachtige zilveren vacht, haar heldere blauwe ogen. Smokegaze stond stil terwijl hij eerst gewoon bekeek, bewonderde. Daarna gleden zijn ogen naar zijn poten en ging er een zwaar gevoel over hem heen. Angst. Hij wilde niet nog meer pijn voelen. Toch zette hij zichzelf in beweging en kondigde zijn aanwezigheid met en miauw aan. "Hey daar."

Er ging een schok door haar lenige lichaam heen toen ze plotseling een wel erg bekende stem hoorde. Ze voelde zich bijna betrapt, alsof hij wist dat ze aan hem dacht. Belachelijk natuurlijk, hij had vast geen bijzonder motief om haar aan te spreken. Met een vreemde ruk draaide Crystalshell zich naar hem toe en wilde een zo normaal mogelijk antwoord geven: "Ha.. hey... hoi, Smokegaze." Ze keek een beetje beschaamd weg, alvorens weer in zijn ogen te kijken. Ze hield haar pas even in, zodat hij naast haar kon komen lopen. Een drukkend gevoel bekroop de kattin, ze wilde hem eigenlijk gewoon alles vertellen. Maar dat kon niet, niet na wat hij allemaal had meegemaakt en al helemaal niet zo uit het niets. Smokegaze zat vast niet op haar liefdesverklaring te wachten. Heel even dwaalde haar zeegroene blik af, over zijn schouders en poten. Alles gespierd, alles zo krachtig... "Hoe gaat het nu met je?" Vroeg ze uiteindelijk, toen ze zich een beetje hersteld had van die introductie.

Alles van de afgelopen tijd achtervolgde hem in zijn gedachten, zowel overdag als 's nachts. Geen moment leek hij bevrijd te kunnen zijn van alles wat hij had mee gemaakt, gezien, gevoeld. Zijn vader, zijn moeder, zijn broer, zijn andere verloren siblings en dan Chillybreath. Nachtmerries verstoorde zijn nachtrust en gevoelens van alertheid en angst verstoorde zijn focus overdag.
Toch leek er een lichtje te zijn in zijn leven. Crystalshell. Zij was komen opdagen tijdens zijn meest duistere dagen. Zij was iets voor hem gaan betekenen. Zij zorgde er voor dat hij toch bleef door ploeteren door alle duisternis. Want hoe hard klauwen van pijn hem ook tegen de grond probeerde te pinnen, zorgde zij er voor dat hij wilde opstaan en laten zien dat hij nog niet verloren was. Hij wilde sterk voor haar kunnen zijn en dat maakte hem tegelijkertijd ook ontzettend bang. Hij kon zijn hart niet nog eens breken... niet nog een keer. Maar hij zag haar en sprak haar aan.
Ze leek verrast, bijna betrapt te reageren op zijn komst en begroette hem wat ongemakkelijk terug. Smokegaze lachte. "Liet ik je schrikken?" Miauwde hij dan ook met een scheve glimlach en een zachte blik in zijn vlammend gekleurde ogen. Ze vroeg hem hoe het nu ging. "Op dit moment? Niet slecht," beantwoorde hij op haar vraag. Over het algemeen kon het veel beter, maar dat deed er niet toe en dat wist iedere ziel wel. "En met jou?" Besloot hij oprecht terug te vragen. Ja, in haar aanwezigheid voelde hij zich rustig even verlost van die klauwen rond zijn nek die hem zo kwelden.

Hij lachte, dat was tenminste iets. Crystalshell glimlachte een beetje in de verlegenheid gebracht terug. Toen ze hem aankeek werd haar blik ontmoet door een zachte uitdrukking en een, naar haar mening, ontzettend charmante glimlach. De kattin voelde iets vanbinnen wat ze al zolang niet meer gevoeld had. "Een beetje maar... Maak je maar geen zorgen." Antwoordde ze, proberend haar stem zo normaal mogelijk te laten klinken. Ze liepen samen verder, liepen dicht bij elkaar. Het ging niet slecht met Smokegaze en Crystalshell knikte goedkeurend. Het zien van die pijn was bijna onverdraaglijk geweest. "Het gaat goed. Het is nog steeds erg druk, maar ik neem voldoende rust." Miauwde ze terwijl ze de grote kater aankeek. Hij was best intimiderend; niet op een agressieve manier waardoor ze bang van hem was, hij straalde kracht uit. En het maakte Crystashell niet ongelukkig. "Als ik nog iets voor je kan doen.. Dan roep je maar. Dat weet je toch?" Vroeg ze toen zachtjes. Ze zou er alles aan doen om zijn pijn weg te halen, maar dat kon ze niet. Dus in plaats daarvan zou ze er alles aan doen om er voor te zorgen dat het niet erger kon worden. 

En misschien was dat de truc, om te leven van dag naar dag, moment naar moment of misschien zelfs minuut naar minuut. Kijken in het moment zelf, want als het in het moment zelf goed ging, was dat ook goed. Was het niet goed, misschien zou het volgende moment weer beter zijn. Stap voor stap, hartslag voor hartslag, ademtuig voor ademtuig. Nu was het goed en dat waardeerde Smokegaze. Hij was dankbaar en misschien was dat wat hem staande hield.
Dankbaar voor het goede gevoel dat Crystalshell hem gaf. Hij wist niet hoe ze het deed of hoe ze het voor elkaar kreeg. Maar net toen alle hoop verloren leek te zijn, was zij daar geweest. Dus hij was haar dankbaar. Maar wat moest hij er verder mee? Wat wilde hij er verder mee? Dat maakte hem onzeker. Maar nu lachte hij.
Ze was wat geschrokken van zijn komst, had hem niet aanzien komen. Daarom lachte hij. Ze vertelde hem dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, waarop hij opnieuw grinnikte. Samen liepen ze verder en ze liepen dicht bij elkaar. Hij meende haar vacht tegen de zijne te kunnen voelen. Een fijn gevoel, vond hijzelf. Op dit moment ging het goed en zo beantwoorde hij haar vraag ook. Op dit moment. Een goed en fijn moment. En gemeend stelde hij dezelfde vraag terug aan Crystalshell. "Het gaat goed. Het is nog steeds erg druk, maar ik neem voldoende rust," was haar antwoord. Hij keek naar haar. "Als je dat maar doet, goed voor jezelf zorgen. Anders zorg ik daar wel voor," miauwde hij met een grijns op zijn snoet, een tikkeltje plagend. Al meende hij die woorden wel.
"Als ik nog iets voor je kan doen.. Dan roep je maar. Dat weet je toch?" Bij die woorden drukte hij zijn flank tegen de hare. "Cyrstal, jij hoeft even helemaal niks meer te doen" miauwde hij, waarna hij haar aankeek. "Je hebt al zoveel voor me gedaan... en ik ben je enorm dankbaar," miauwde hij dan ook. "Kan ik iets voor jou terug doen? Ik sta er op," ging hij verder. Maar wat kon hij terug doen? Niets zou genoeg zijn.

Zolang had ze zichzelf dit niet gegund, iemand echt dichtbij laten komen. Deels uit ambitie en deels omdat elk teken van liefde haar weer terug had gebracht bij Creamyfrost. Maar dit was anders, en ze wist dat het goed zou zijn als het er toe kwam. Ze voelde de bruine vacht langs zich heen strijken en voelde opnieuw een opgewonden tinteling. Deed hij het expres? Wat waren zijn bedoelingen? Vage gedachtes die zorgen hadden kunnen zijn als het niet zo fijn had gevoeld. Crystalshell glimlachte ietwat verlegen toen Smokegaze haar vertelde dat hij er wel voor zou zorgen dat ze zichzelf niet verwaarloosde. Haar glimlach werd vergezeld door een zacht gesnor dat ze te laat opmerkte om in haar keel te smoren. Hij plaagde haar, maar ze wist dat het waar was. Toen voelde ze hoe hij zich écht tegen haar aanduwde en ze stopte met lopen, hem aankijkend. "Dat... Het was mijn plicht en-" Begon ze, voordat hij stem langzaam wegstierf. Ze wisten beiden dat ze niet alleen maar extra naar hem had uitgekeken omdat het haar taak als deputy was. Smokegaze vroeg of hij iets terug kon doen en heel even schoten de wildste fantasieën, die haar nog meer in de verlegenheid zouden brengen, door Crystalshell's kop. Hij stond er op om iets voor haar te doen, en ze wilde deze zeldzame kans niet zomaar met goede bedoelingen afwijzen. Dus ze besloot voor eerlijkheid en zichzelf te kiezen: "Ik... Ik zou het fijn vinden als je tijd met me bleef doorbrengen en... me een kans geeft om iets meer te zijn dan een goede vriend." Dat laatste kwam er als weinig meer dan een fluistering uit en direct keek de grijze deputy weg. Had ze dat echt gezegd? Ze kon zich niet voorstellen hoe stom dat moest hebben geklonken voor hem. Dit zou het gesprek vast verzuren, hoe kon ze hebben gedacht dat dat een goed idee was?

Samen liepen ze langs de waterkant. Een koele bries blies tussen zijn vacht door. Haar aanwezigheid was fijn, stelde hem gerust, maar maakte hem tegelijkertijd ook erg onrustig. Het was verwarrend, maar ook vertrouwd. Eerder had hij dit gevoeld, maar dat was anders geweest. Dit was beter, voelde veiliger en echter. Maar hij was niet vergeten wat hiervoor had gespeeld, hij was niet vergeten dat Chillybreath zijn hart had gebroken. Was Crystalshell de gene die zijn hart weer kon helen? Daar begon het wel op te lijken.
En toch kon hij zijn gedachten niet bedwingen en moest hij aan Smoketear denken, aan zijn vader en hoe hij geleefd had. Hoe hij was geweest voor andere poezen. Smoketear was een ware hartenbreker geweest. Dat was iets wat Smokegaze niet wilde zijn, maar wel een angst die hem bekroop. Toch was het nu zijn hart die gebroken was en weer leek op te bloeien in het bijzijn van Crystalshell. Deze poes maakte alles net weer wat beter. Dat was goed, toch?
Hij wilde er voor haar zijn, voor haar zorgen, haar leven beter maken. Hij wilde voor haar leven, zodat hij ook weer voor zichzelf kon leven. Was dat gezond? Nee. Crystalshell was het licht in zijn duisternis geweest en dat licht kon hij nu niet meer kwijtraken. Nu Crystalshell zoveel voor hem had gedaan, werd het tijd dat de rollen gingen omdraaien en daar stond hij op. Dit liet hij haar ook weten, ietwat plagend. Hij merkte haar gesnor op, waardoor hijzelf ook wat gesnor liet horen. Zijn blik was op haar gericht en hij bleef haar vacht tegen de zijne voelen en het voelde goed. Ze had het er over dat het haar plicht was geweest om er voor haar te zijn, maar beide wisten ze dat het meer was.
Ze beantwoorde hem en zijn hart sloeg over. "Ik... Ik zou het fijn vinden als je tijd met me bleef doorbrengen en... me een kans geeft om iets meer te zijn dan een goede vriend." Hij stopte met lopen en even sloot hij zijn ogen terwijl hij de woorden opnieuw door zijn kop heen liet spelen. Meer dan een goede vriend. "Ik..." Zijn eigen stem sloeg nu over en hij merkte dat hij verlegen word. Oh kom op, raap jezelf bij een. Smokegaze lachte even. "Je bent dat al," miauwde hij, zijn stem schor. Hij ging voor haar staan, keek recht in haar blauwe ogen. "Ik zie je al als meer dan een goede vriendin, Crystal," miauwde hij nu, zekerder. Hij voelde zijn lichaam trillen door allerlei emoties die door zijn lichaam heen raasde. Hij ademde eens goed uit. "Wat doe je met me..."

Ijskoude rillingen gingen door haar lichaam, ze wende haar blik af en wachtte op zijn reactie. Ze was bang geweest om uit te spreken wat ze al zo lang had willen zeggen, en nu was ze bang dat het tóch de verkeerde beslissing was geweest. Als hij niet hetzelfde voelde zou het allemaal stuklopen. Smokegaze stootte één woord uit en Crystalshell zuchtte verslagen, dat was het dan. Toen klonk plotseling zijn lach, ietwat schor en zo zwaar als altijd. Verbaas keek de kattin op en durfde hem weer in zijn ogen te kijken. "Je bent dat al." Met stomheid geslagen verwijdde Crystalshell haar ogen en liet ze haar bek open vallen, proberend een antwoord te vinden. "Ik zie je al als meer dan een goede vriendin, Crystal." Hij dacht er hetzelfde over, dat was ongelofelijk. En heel even geloofde ze het inderdaad ook niet, een verschrikkelijk gevoel van achterdocht bekroop haar. Maar hij zou niet tegen haar liegen, niet hierover. "Oh, Smoke.." Miauwde ze zachtjes terwijl ze nog iets dichterbij kwam. Hun neuzen raakten elkaar bijna en het warme gevoel in haar onderbuik werd heviger. Ze besefte dat hij trilde. "Wat doe je met me..." Snel duwde ze haar kop langs de zijne, wreef met haar wang tegen zijn hals en gaf hem een voorzichtige en liefkozende lik. "Ik weet het... Ik voel het ook. Het is eng, maar ook fijn en... Opwindend." Fluisterde ze in zijn oor terwijl ze tegen hem aan zat. Dit was goed, hij was goed...

Meer dan een goede vriendin. Zijn hart sloeg over bij die gedachten. Het klonk zo goed, het voelde zo kloppend, alsof dit was hoe het had moeten zijn. Hij wilde al zijn tijd aan haar geven, er altijd voor haar zijn. Zijn leven zou die van haar worden. De afgelopen paar moons waren die gevoelens steeds sterker worden. Vanaf het moment dat Chillybreath zijn hart had gebroken en de nacht dat Crystalshell zijn hart weer bijeen had geraapt. Die nacht dat hij de nachtwake had gehouden, haar blik en haar woorden hadden hem hoop gegeven. Nu waren ze hier, op dit moment dat hij uitsprak dat zij al meer dan een gewone vriendin voor hem geworden was.
En zo bekroop hem dat kwetsbare gevoel die mee kwam met zijn uitgesproken woorden. Zijn hart lag weer open en bloot, tussen hen in. Zij zou er nu alles mee kunnen, wat ze maar wilde en dat was beangstigend. Maar hij besefte daarbij ook dat die van haar nu ook open en bloot lag en Smokegaze wilde er alles aan doen om haar hart te beschermen. "Crystal..." murmelde hij dan ook zachtjes. Hun neuzen raakten elkaar en een zacht gespin ontstond in zijn keel. Hij trilde, de emoties raasden door zijn lijf. Wat deed ze met hem? "Ik weet het... Ik voel het ook. Het is eng, maar ook fijn en... Opwindend." Smokegaze drukte zijn kop in haar nek en inhaleerde haar zoete geur. "Ik zal er alles aan doen om je hart te beschermen, Crystal. Ik zal je nooit pijn doen," miauwde hij dan ook, waarbij hij haar nog dichter naar hem toe bracht. Hij sloot zijn ogen, bracht daarmee dit moment helemaal naar binnen, alsof hij zijn poten om een vlinder die elk moment weg kon fladderen heen sloot. Zo klein en zo kwetsbaar, maar toch zo mooi.

Hij had haar toegezegd hetzelfde te verlangen, en haar borst gloeide ervan. Ze dacht terug aan hun ontmoetingen, aan de pijn die hij had doorstaan terwijl ze elkaar kenden. En hoe ze hem daarbij had proberen te helpen. Misschien had ze toen nog niet al deze gevoelens gehad, maar hij was toen al belangrijker voor haar geworden dan degenen die ze haar gewone vrienden zou noemen. Smokegaze trilde nog steeds en Crystalshell wilde weer iets zeggen om hem te kalmeren. Maar in plaats daarvan ging ze op een fysieke manier verder. Zijn zachte gepraat overtuigde haar alleen maar meer van het feit dat dit echt goed was. Crystalshell sloeg een poot om zijn schouders en legde zichzelf toen langzaam achterover, hem voorzichtig met zich mee duwend. Het was al half haar leven geleden dat ze zich zo aan iemand had toegegeven, maar ze wist dat hij het verdiende. "En ik zal je beschermen... Zodat je er nooit meer alleen voor staat.." Fluisterde ze terwijl ze in zijn prachtige oranje ogen staarde.

Ja, dit was goed. Dit voelde goed. Dit voelde zoals het hoorde te zijn. Twee die samen zijn gekomen door steun en toeverlaat. Zij was goed voor hem en hij hoopte goed te kunnen zijn voor haar. Hij beloofde haar hart te beschermen en haar nooit pijn te doen, niet zoals Chillybreath hem had pijn gedaan. Ze waren samen nu en haar woorden brachten een warme glimlach op zijn gelaat en hij ontspande zich in haar omhelzing. "Voor altijd zullen we nu samen zijn," miauwde hij dan ook en gaf haar een likje over haar wang. "Nooit meer alleen," en ook hij sloeg zijn poten om haar heen...

-de banaan kwam uit zijn schil-

En zo ging de tijd voorbij. Hij lag naast haar en alles leek perfect te zijn. Het warme licht van de ondergaande zon, de warmte die ze elkaar schonken met hun lichamen. "Ik ben blij met jou in mijn leven," snorde hij dan ook. Ja, zijn geluk kon niet meer stuk.

Voor altijd zullen we nu samen zijn. De woorden klonken zo prachtig in haar oren, en ze geloofde ze. Ze geloofde dat ze nooit meer alleen hoefden te zijn en dat deze omhelzing, deze diepste der omhelzingen, het begin van iets wat eeuwig zou zijn was. Toen het klaar was en hij naast haar in het gras lag hijgde opgetogen Crystalshell na. Ze had dit niet verwacht, maar was niet teleurgesteld. Haar hijgen ging over in een zware ademhaling en uiteindelijk kon ze weer spreken: "Hoe heb ik al die tijd zonder je doorgebracht..." Het was half een fluistering, half een kreun, en ze glimlachte zoals ze nooit naar een ander glimlachte. Een jeugdige, ontspannen glimlach sierde hij normaal zo serieuze gelaat. En vredig nestelde Crystalshell zich bij Smokegaze, niet denkend aan mogelijke gevolgen van hun daad.

Zou hij dan nu gelukkig kunnen zijn? Een doel hebben in zijn leven die groter was dan de clan waarvoor hij leefde? Zijn gevoel zij dat hij het nu dan echt gevonden had. Zoek en gij zult vinden. Hij wist zeker dat zijn moeder nu met trots op hem neer zou kijken, met goedkeuring in haar ogen. Zijn vader zou hem nu een goedkeurende knik geven, wetend dat zijn zoon nooit zal zijn zoals hij ooit geweest was. En toen flitste toch even de ogen van Chillybreath door zijn netvlies heen. Kort klemde Smokegaze zijn kaken strak op elkaar en duwde dat beeld meteen weer weg. Chillybreath had zijn hart gebroken. Crystalshell had zijn hart weer bijeen gebracht. "Ik weet het niet," glimlachte hij. "Maar ik ben blij dat onze paden nu eindelijk één zijn geworden," snorde hij tevreden. Een zucht rolde over zijn lippen en hij gaf een kopje aan zijn... partner? "Ik denk dat dit gewoon het juiste moment is, het moment waarop we hebben moeten wachten," vervolgde hij zacht, met een zachte blik in zijn ogen. Starclan had dit zo gepland.

Na al die tijd had ze Creamyfrost los kunnen laten, en het voelde juist. Langzaam begon het in te zinken, wat er gebeurd was. Wat ze gedaan hadden. En hoewel Crystalshell zich geen zorgen maakte, wilde ze het toch op de een of andere manier benoemen. "Dit is het juister moment, we hebben lang genoeg gewacht..." Miauwde ze zachtjes terwijl ze snorde om zijn kopje. Hij zou wel weten wat er op het spel kon staan, maar toch wilde Crystalshell er zeker van zijn: "Smoke, je weet dat ik nu zwanger kan zijn, toch?" Nooit had ze gedacht ooit weer kittens te willen, maar nu voelde het zo goed. "Niet dat dat iets slechts is, natuurlijk. Maar zou het dan niet gepast zijn.." Vervolgde ze voorzichtig, hem glimlachend aankijkend. "Om het officieel te maken?" Echt iets voor haar om nu over formaliteiten te beginnen. Maar ze wilde hem het gewoon horen zeggen, wilde dat hij benoemde dat zij van hem was, en hij van haar.

Het had zo moeten zijn en het was goed. De pijn die hij had moeten lijden voor hij echt geluk kon ervaren. Was dit hoe het leven werkte? Dat hij eerst pijn moest voelen voor hij geluk kon waarderen? Smokegaze slaakte een diepe zucht van verlichting en geluk. "We hebben inderdaad lang genoeg gewacht," stemde hij met haar. Haar volgende woorden lieten zijn blik alleen maar zachter en vastberaden worden. Hij sprak echter niet, maar knikte in stilte op haar woorden met een glimlach op zijn gelaat. Hij hoopte er op. "Ik denk dat we inderdaad kunnen zeggen dat we mates zijn, Crystalshell," snorde hij. Maar toch flitste Chillybreath op dat moment weer door zijn netvlies heen. Ga weg. Hij wilde niet meer aan haar denken, zij die hem zoveel pijn had gedaan. Crystalshell maakte hem gelukkig, gaf hem het gevoel dat hij er mocht zijn. Voor Chillybreath was hij een geheim geweest. Daarom stond Smokegaze ook op en keek recht in de blauwe ogen van Crystalshell. "De hele Clan... nee. Het hele woud mag weten dat jij mijn partner bent, Crystalshell," zijn stem klonk zo zeker. De dichtstbijzijnde rots die Smokegaze kon vinden sprong hij op en hij rechtte zijn rug. "Crystalshell is mijn parnter!" Grauwde hij luid en duidelijk zodat zijn stem door het woud heen galmde, met een grijns op zijn gelaat en een twinkeling in zijn vurige ogen.

De zon ging langzaam onder, en Crystalshell genoot van de warmte op haar gezicht terwijl ze tegen de kater aan lag. Smokegaze leek totaal niet bezorgd om het feit dat ze zwanger zou kunnen zijn. Ze bespeurde zelfs wat enthousiasme in zijn glimlach. Het vulde haar met vreugde toen hij aangaf dat ze elkaar inderdaad mates konden noemen. Dat was de eerste keer dat ze dat bij iemand kon zeggen. En Smokegaze was perfect: Hij was lief voor haar, verantwoordelijk en ze wist dat hij goed voor haar zou zorgen. Toen de kater plotseling opsprong voelde het opeens een stuk minder aangenaam om daar te liggen, ze was nu al gewend aan zijn aanwezigheid. Crystalshell grinnikte terwijl hij zich in zijn volledige grootte oprichtte en aan het hele woud verkondigde dat zij zijn partner was. Voorzichtig kwam ook zij overeind en liep op hem toe. Met verliefdheid in haar ogen gaf ze hem een kopje. Ze wilde nu al weer, wilde zijn warmte weer voelen. "Slaap je vannacht bij mij?" fluisterde ze tegen hem terwijl ze samen op de rots zaten.

Was het erg dat hij er nu al op hoopte dat het raak zou zijn? Dat hij mogelijk vader zou worden? Misschien was het wat snel. Maar dat deerde hem niet. Voor zijn gevoel had hij lang genoeg gewacht op de komst van geluk. In zijn ogen was Crystalshell perfect. Ze was loyaal aan Riverclan, ze was zorgzaam en lief, zij zou het perfecte voorbeeld zijn voor zijn nakomelingen en zij was perfect voor hem. Ja, zijn droombeeld leek waar te komen. Hij zou het officieel maken, zij zouden het officieel maken. Hij wilde het bericht delen met het hele woud, daarom sprong de kater ook op en sprong op een rots. Luidkeels galmde zijn stem door het woud heen toen hij verkondigde dat Crystalshell zijn partner was. De poes kwam naar hem toe en gaf hem een kopje. Hij snorde. "Iedereen mag het weten, My Crystall." Een complete golf aan gevoelens stroomde door zijn lichaam heen. Hij verdronk er in. Ze vroeg hem of hij bij haar zou slapen. "Maar natuurlijk," snorde hij dan ook en gaf een stevig kopje terug. Hij drukte zijn lichaam tegen de hare terwijl ze samen op de rots zaten met de zon die onder ging en een prachtige, vuurrode licht over hun heen kaatste.

Wat als ze weer zwanger was? Zou haar positie als Deputy in gevaar komen? Nee, dat kon niet, Butterstar en Pantherstar hadden beiden nog kinderen gekregen tijdens hun tijd als Deputies en leaders. Maar ze zou niet veel tijd hebben om met haar kittens door te brengen. Want Crystalshell wist dat ze meteen zou beginnen met terugkeren naar haar taken na de bevalling. Maar dat was allemaal maar theoretisch, wat was de kans nou dat ze opnieuw zoveel "geluk" zou hebben als met Creamyfrost? Daarentegen was ze er niet tegen: Smokegaze was enorm geschikt als vader. Hij was sterk en eerlijk, lief en teder. De kater verkondigde dat iedereen mocht weten dat zij nu mates waren. "Ja, je mag het aan iedereen vertellen, maar breng het wat subtieler dan dit." Grinnikte Crystalshell terwijl ze uitruste op Smokegaze's schouder en naar de ondergaande zon staarde. Hij beloofde bij haar te komen slapen en Crystalshell's hart sprong op. "Dan mag je meteen blijven, ik kan wel iemands warmte gebruiken nu Leaffall eraan komt.. Zeker een grote, knappe kater met een lange vacht zou ontzettend goed uitkomen." Het was zelfs moeilijk voor haar om te bevatten hoe plagerig en luchtig ze zich gedroeg nu ze helemaal los kwam uit haar rang en zich gewoon weer Crystalshell voelde. Toch moesten ze het bespreken. "Smoke... Als ik inderdaad zwanger ben, dan zal ik niet lang in de Nursery blijven.. Waarschijnlijk zelfs maar een paar dagen. Ik moet erop kunnen vertrouwen dat jij er dan vaker zult zijn om bij de kittens te zijn: Ze moeten hun ouders kennen." Haar stem was zacht, maar de boodschap was indringend: Ze zou haar kittens nooit helemaal toevertrouwen aan de queens, hoeveel ze ze ook vertrouwde.