Beautiful skyline.

De zon begon langzaamaan te zakken en het rumoer in de grot nam toe. Prey-Hunters kwamen terug van een succesvolle jacht, waaronder Evening. De calico bleef echter niet al te lang in de grot hangen; ze wilde heel even naar haar favoriete plekje gaan, zich even afzonderen van de rest. Ze hield van haar Tribemates, maar ze hield ook van het spenderen van haar tijd met haar moeder, die daar ergens bovenin de hemel naar haar moest kijken. The Starpools en the Vulture’s Drop waren haar favoriete plekjes geworden om zich even af te zonderen. En dus verliet ze de grot zodra ze in de gaten had dat niemand haar echt nodig had. Haar pootstappen klonken zacht en maakten in verhouding tot de rumoerige waterval voor de ingang van hun grot nauwelijks geluid toen ze naar buiten ging. Haar staartpunt zwiepte net om de hoek en weg was ze. Ze rende snel langs de richels af, vertrouwend op haar eigen instincten en haar gevoel om de weg blindelings te volgen. Ze zag dat de hemel al oranje begon te kleuren; paarsachtige tinten, gemengd met oranje en rood gaven een heus lichtspektakel boven haar kopje en de calico hield even in om naar boven te kijken, het licht reflecterend in haar glinsterende ogen. “Mama,” murmelde ze zachtjes, toen ze meende de eerste ster al aan de hemel te zien. Ze vervolgde haar pad en niet veel later was ze eindelijk aan de gevaarlijke drop aan het einde van de klif. Ze glimlachte breed toen ze de explosie van kleuren aan de hemel nog beter kon ervaren. Ze voelde een brok in haar keel komen toen ze aan haar moeder dacht; een verdwaalde traan gleed over haar wang. Dit was wat de naam van haar moeder representeerde. Een zinkende zon. “Ik hoop dat je trots op me bent, mama. Waar je dan ook bent.” Ze slikte en liet haar blik weer naar de hemel glijden, niet in de gaten hebbend dat er achter haar pootstappen klonken.

Hoewel Evening de naderende pootstappen niet had gehoord en ze dus verrast werd door haar Tribemate, was het ook weer niet zo dat de jonge she-cat heel erg hard schrok. Ze was op haar gemak in de bergen en ze was op haar gemak tussen de katten die ze dagelijks zag, waar ze dagelijks prooi voor voorzag. Als iemand haar pijn had willen doen, dan had ze nu niet meer aan de rand van de klif gezeten. Dan was ze naar beneden gedonderd. Aan de ene kant was het een nare gedachte, maar aan de andere kant was haar moeder nu in the Tribe of Endless Hunting en zou Evening verrukt zijn om haar weer terug te zien. Ze wist dat het nu echter nog lang niet haar tijd was en dus zette ze die gedachte uit haar kopje, hoe pijnlijk dat dan ook was. Ze glimlachte warm naar Serval toen ze zijn opmerking hoorde en duwde kort haar kopje even tegen het zijne aan. Ze voelde veel affectie voor iedereen in haar Tribe, dus ook voor de nog vrij jonge tom cat. “Sorry dat ik me zo even afzonderde vlak voor het avondmaal, maar ik vind het vervelend als ik mijn emoties niet kan onderdrukken en de rest ziet het. Ik wil niet dat ze zich zorgen beginnen te maken.” Evening deed zorgzaam een stapje naar achteren zodat ze niet meer zo dichtbij de rand zat en keek Serval van opzij aan. “Ik heb je hopelijk niet te veel zorgen gebaard?” Met een warme blik in haar ogen keek ze hem aan, wachtend op antwoord.

Evening gaf een knikje toen Serval aangaf dat ze zich er niet voor moest verontschuldigen. Het was fijn dat er iemand was bij wie ze haar verdriet kon uiten, al was ze niet van plan om daar een gewoonte van te maken. Evening was liever zorgzaam voor haar Tribe dan dat ze wilde dat zij zich zorgen zouden maken om haar. En ze vond het lief van Serval dat hij zich om haar bekommerde, maar ze wilde niet dat hij daar een gewoonte van zou maken. Het zou eerder andersom moeten zijn. Evening had een groot hart voor de Tribe en het zou haar pijn doen om iemand van hun te zien lijden. Ze beschermde haar Tribemates met alles wat ze had en verwachtte er niets voor terug. Haar aandacht werd getrokken door een opmerking die Serval maakte en ze glimlachte. “Dan wordt het dadelijk misschien tijd voor ons om terug te gaan naar de grot en iets te eten. Je zal wel honger hebben.” Ze richtte haar blik naar voren en zag dat de eerste tekenen van hun voorouders al sprankelend aan de hemel stonden. En dat zich er nog meer voorouders bij voegden. “Hoe is het met Haze?” vroeg ze met een warme blik in haar ogen. “Het moest vast wennen voor haar zijn nu ze haar kittens heeft.” Ze keek opzij naar Serval, wachtend op antwoord.

Evening lachte zachtjes omwille van het grapje van de tom cat. Ze vond het fijn dat hij een poging deed om haar te troosten, al deed hij dat op zijn eigen manier. Daar was niks mis mee. Evening vond iemand die zichzelf bleef aangenamer dan iemand die zich in allerlei bochten wrong om het voor haar goed te doen. Dat wilde ze absoluut niet en ze hoopte dan ook dat geen enkele Tribemate dat ooit zou doen als diegene bij haar in de buurt was. Ze glimlachte opgewekt toen Serval begon te vertellen over Haze en zijn ogen begonnen te glimmen. Warmte verspreidde zich in haar hart en het verdriet over haar moeder leek zich even naar de achtergrond te dringen. Ze werd altijd blij van Tribemates die blij waren. Ze voelde zich verdrietig samen met hun als zij verdriet hadden. Evening had veel gevoel voor dat soort dingen en dus kon ze een vrolijke grijns maar amper afdwingen terwijl Serval praatte over zijn zusje. “En Haze is niet de enige die stiekem trots is,” zei ze met een lachje tegen hem, waarna ze hem een knipoog gaf en het haar beurt was om kort haar neusje tegen zijn oortje te drukken. “Ik weet zeker dat haar kittens stuk voor stuk heel trots op hun oom zullen zijn. Je doet het goed in de Tribe, Serval. Laat niemand je ooit iets anders denken.” Ze glimlachte warm naar hem. Het was toch wel fijn zo, samen met hem. Even apart van de anderen en gewoon kunnen kletsen over alledaagse zaken. “En de rest van je zussen? Hebben zij al een potentiële mate op het oog of is dat nog wat ver van hun bed show?”

Evening voelde de huid onder haar pels warm worden toen hij het complimentje terug naar haar stuurde, al probeerde ze dat te verdoezelen door gewoon een normale, lieve glimlach op haar gezicht te behouden. Ze vond complimenten geven een stuk makkelijker dan ze te ontvangen, al vond ze het natuurlijk wel leuk als ze ze kreeg. Ze kende geen enkel kat die dat niét leuk vond. En diegenen die zeiden dat ze het niet leuk vonden, deden waarschijnlijk maar alsof. Maar goed, het onderwerp ging naar zijn zusjes en Evening grinnikte toen hij eerst over Jackal vertelde en daarna over Cardinal. Cardinal bleek een enorme flirt te zijn, terwijl Jackal zich op dat vlak liever op de achtergrond hield. Het was grappig om te zien hoe twee totaal uiteenlopende karakters toch in hetzelfde nestje zaten. “Hun tijd zal uiteindelijk wel komen, voor beiden,” sprak ze met een warme blik in haar ogen. Het maakte haar toch wel lichtelijk nieuwsgierig naar hoe hij er zelf voor stond. Eén van zijn zusjes had al kittens, de tweede wilde er niks van weten en de ander was meer aan het flirten dan er echt serieus naar opzoek, maar hoe stond hij daar zélf in? “En jij?” vroeg ze dan ook aan hem. “Ben jij daar al echt mee bezig of is het voor jou ook nog niet nodig?” Ze merkte dat ze eigenlijk best wel benieuwd was naar zijn antwoord. “Ik bedoel… Je begint op een leeftijd te komen en de she-cats in onze Tribe zijn zeker niet verkeerd.” Ze keek hem met een plagerige glimlach aan, haar ogen zachtjes twinkelend.

Evening’s grijns werd een beetje breder toen ze zag dat hij verlegen wegkeek. Het leek er duidelijk op dat hij er nog niet echt mee bezig was geweest. Dat kon ze hem niet kwalijk nemen; zij was er ook niet mee bezig. Nog niet, tenminste. Ze zou het wel merken als het moment daar zou zijn. Als ze iemand tegen zou komen waarmee ze alles kon delen, waar ze zich goed zou voelen. Waar ze geen schrik voor hoefde te hebben dat het opeens allemaal maar één mooie droom zou zijn geweest. En dat moment zou er wel komen, uiteindelijk. Maar dat was nog niet voor nu. Ze gaf dan ook een begrijpend knikje toen Serval zijn antwoord gaf. “Ik denk dat dat inderdaad de beste aanpak is,” zei ze tegen hem. “Op een gegeven moment merk je zelf wel of het goed zit of niet.” Ze liet haar blik weer naar voren glijden en keek naar de hemel. Het werd steeds donkerder, maar Evening voelde nog geen drang om terug te gaan. Ze kende de bergen goed en ze wist waar ze haar passen moest zetten om veilig terug te komen. Aangezien Serval ouder was dan haar, verwachtte ze dat hij dat ook wel wist. “Er zijn katten die pas iemand vinden als ze ouder dan drie jaar zijn en die dan nog gelukkig verder leven. Het lijkt me dat we nog tijd genoeg hebben,” sprak ze met een grijns tegen Serval.