Sadness is not over yet and it never will

Ze was er niet bij geweest… Ze had haar niet in haar poten kunnen sluiten toen ze was gegaan. Het deed haar zo’n pijn dat ze er niet voor haar dochter was geweest toen ze zich bij de Tribe of endless hunting had gevoegd. Mouse had het alleen gedaan, in het bijzijn van haar pasgeboren kittens. Eentje pas een paar seconden oud. Wie had ooit kunnen denken dat er nog een kitten zou komen. Dat had Brindleleaf niet zien aankomen, niemand niet. Het had haar dochter haar leven gekost. Het deed zo’n verrekte pijn. Het had haar hart aan stukken gescheurd, opnieuw. Brindleleaf was altijd bang geweest voor pijn, voor het gevoel dat je geen adem kreeg. Toch op de één of andere manier trok ze het altijd aan en het verstikte haar. Ze kon niet zonder Mouse, ze was haar houvast geweest. Haar prachtige dochter, haar dochter die ze wel bij haar kon houden. Die ze wel kon knuffelen. Toch had ook dat niet zo mogen zijn. Zoals alles in haar leven, mocht het niet zo zijn. Ze mocht niet gelukkig zijn en het harde was dat ze het verdiend had. Ze had het er zelf naar gemaakt, maar hier was het een nieuwe start geweest. Zelfs toen had het verleden haar achtervolgd en nu… Het voelde als een teken, een teken dat zelfs de Tribe of endless hunting haar niet zal accepteren. Dat niemand haar zal vergeven voor wat ze had gedaan, de fouten die ze had gemaakt. Die zo veel levens kapot had gemaakt. Nu was ze zelf kapot. Haar goudgele ogen staarde voor haar uit. Het enige wat bewees dat ze nog leefde was het rijzen en dalen van haar borst. Terwijl ze lamlendig in haar nest lag. Niet in staat om te bewegen, zelfs als ze het had gekund. Zelfs als haar lichaam haar ook al niet in de steek had gelaten.

[Open]