Lesson learned

<sub>Peregrinekit had zijn doelwit in het vizier. Een lang, bruin gestreept ding dat zacht heen en weer wiegde door de sneeuw. Vanaf een afstandje observeerde hij het ding, wachtend tot hij hem zou kunnen pakken. Hij was half door zijn poten gezakt maar liet zijn kont boven de sneeuw zweven. Hij wilde immers niet dat zijn bips koud werd. Hij aarzelde even, kwam toen overeind, en hupte naar het beest doe, nog steeds wankelend op zijn onvaste pootjes. "Hebbes,"  Peregrine liet zich op de staart vallen en hapte er in, zijn eigen staartje sloeg heen en weer van opwinding. Hij rolde op zijn rug en probeerde het zachte, donzige object vast te houden, worstelend met zijn prooi. Amberstorm haar staart.

Eerste post voor Amberstorm, dan open!</sub>

Amberstorm schrok op toen plots iets in haar staart beet. Uit instinct trok ze haar staart terug, zich omdraaiend - nog net niet met haar klauwen klaar om aan te vallen. Ze wist immers ook wel dat ze veilig in het Windclan camp zat.. Maar ze was moe (iets waarvan de wallen onder haar ogen duidelijk getuigden) en ze was van nature iemand die snel schrok. Ze stond altijd gespannen, leek wel. De deputy ontspande zich echter toen ze zag dat het slechts een kitten was, al fronste ze wel lichtjes geïrriteerd. Het was nog een jong katertje. Niet de leeftijd waar ze goed mee was - al was ze eigenlijk gewoon niet goed met katten, punt. "Peregrinekit..", zuchtte ze, duidelijk niet echt in de mood om te moeten omgaan met een kitten die volgens haar niet eens oud genoeg was om alleen de nursery uit te gaan. Waarom letten Queens niet gewoon op hun kittens? Moest ze dan écht alles zelf doen?

_{Peregrinekit wilde net zijn tandjes weer inde staart zetten toen die met een vlugge ruk uit zijn greep werd getrokken, achterover viel, en hij beduusd om zich heen keek. Langzaam keek hij op toen iemand zijn naam zei, recht in de ogen van de eigenaar van de staart. Zijn ogen werden groot en een frons rimpelde zijn voorhoofd, hard werkend om het nieuwe gezicht te verwerken. Deze had hij nog nooit eerder gezien. Zijn frons maakte plaats voor een intense vastberadenheid, en zo lag hij op zijn ruggetje, onafgebroken starend naar de she-cat.}

Amberstorm rolde geïrriteerd met haar ogen toen het katertje besloot dat hij haar gewoon aan zou staren. Nog te jong om zijn eigen naam te kennen, serieus? Starclan, het gebeurde haar toch ook altijd. Ze stond op, waardoor ze over hem uit torende, en met haar voorpootje rolde ze hem - misschien nét ietsje te ruw - om zodat hij op zijn buik kwam te liggen. Voor je het wist zou het ding verstikken en dan zou ze zijn moeder op haar nek krijgen, en daar had niémand zin in. Kittens waren toch ook zo hartstikke nutteloos.. En dat kon ook komen omdat ze haar zes manen (langer zelfs, dankzij de straf die eraan voorafgegaan had) in de nursery absoluut gehaat had. Nee, dat deed ze nooit meer, en als anderen hun mormels ver van haar vandaan konden houden zou ze het hélemaal niet egr vinden. In tegendeel.

_{Misschien was zijn keuze om te blijven liggen geen goede tactiek geweest, want toen Amberstorm omhoog rees torende ze ver boven hem uit. Toen ze haar poot op hief kromp hij met een geschrokken geluidje in elkaar, verwachtend dat er nu iets heel erg ging gebeuren. Maar.. dat gebeurde niet? Met een iet wat ruwe duw werd hij op zijn buik gerold en kwam hij met zijn kinnetje in de sneeuw terecht. Peregrinekit snoof en veegde de koude sneeuw van zijn neus af. Zo, dat was dat. Nu moest hij- Hij veerde meteen recht toen hij de staart weer in het vizier kreeg. Sneller dan je zou verwachten van zo'n klein en wankel ding strompelde hij er naartoe en liet hij zich er weer op vallen. Daar was de staart! "Staart!" Snorde hij tevreden terwijl hij zich probeerde in de dunne staat van Amberstorm te wikkelen.}